de kinderen van sam bettensjustin (24) en Taylor (26)
De kinderen van Sam Bettens: ‘Sam houdt er niet van als we K’s Choice-nummers opzetten in zijn buurt’
In ‘Buurman, wat doet u nu?’ belt Cath Luyten deze week aan bij Sam Bettens, België’s beste exportproduct in Palm Desert, Californië. Zal ze daar niet aantreffen: zijn twee oudste kinderen. Taylor en Justin hebben het ouderlijke nest al verlaten, maar voor ons blikken ze nog eens terug op hun kindertijd. ‘Als ze tijdens een sollicitatiegesprek vragen naar unieke levenservaringen, zeg ik: ‘Ik heb als 12-jarige door Europa getourd met een rockband.’’
Het is half zes ’s avonds in Atlanta, Georgia, half zeven in Hoboken, New Jersey, en half één ’s nachts in Brussels, Belgium, wanneer we eindelijk aan ons intercontinentaal onderonsje beginnen. Als immer behulpzame Amerikanen waren Taylor en Justin uiteraard bereid tot een interview – ‘We would be happy to talk to you’ – al blijft de aandacht apart aanvoelen.
JUSTIN BEDARD «Toen ik mijn vrienden vertelde dat ik een afspraak had met een Belgische journalist, begrepen ze er niks van: ‘Wát ga je doen?’»
HUMO Wanneer begonnen jullie te beseffen dat jullie een beroemde plusouder hebben?
JUSTIN «De eerste keer dat het echt tot me doordrong, was ik een jaar of 9 en liepen we met Sam in Antwerpen door een drukke winkelstraat. Om de haverklap vroeg iemand een handtekening.»
TAYLOR BEDARD «Het was grappig om zien: zodra Sam voorbij was, zag je alle hoofden draaien. Dat was het moment waarop ik besefte: damn, hij is hier echt big.
»Justin en ik waren nog jong toen Sam in ons leven kwam. Ik kan me zelfs geen tijd herinneren zonder hem. Onze ouders zijn gescheiden toen ik nog in de kleuterklas zat, en datzelfde jaar al werden mam en Sam een koppel.»
HUMO Sam was pas 28. Hebben jullie hem altijd gezien als een ouder?
JUSTIN «In het begin zag ik hem vooral als een vriend. Misschien doe ik dat nog steeds. Er waren zeker dingen waarover ik liever met hem praatte dan met mam: zij kon soms corny zijn, zoals elk kind dat vindt van zijn ouders. Sam was de coole.»
TAYLOR «Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij van ons hield als waren we zijn eigen kinderen.»
HUMO Zijn jullie grote K’s Choice-fans?
JUSTIN «Sam houdt er niet van als we K’s Choice-nummers opzetten in zijn buurt, maar samen met mam luisterden we er vaak naar in de auto.»
TAYLOR «Als hij voor een paar maanden op tournee ging, hield mam ons een week of twee van school en mochten we een stukje mee. Voor een kind bestaat er niks coolers dan slapen op een tourbus met een stel rockmuzikanten, en elke dag wakker worden in een andere stad.»
JUSTIN «We zijn pas later gaan beseffen hoe speciaal dat was. Als ze nu tijdens een sollicitatiegesprek vragen naar unieke levenservaringen, dan antwoord ik: ‘Wel, als 12-jarige ging ik mee op tournee door Europa.’ Al veel indruk mee gemaakt (lacht).»
HUMO Leerden Sam en Stef, jullie moeder, elkaar kennen op een concert van K’s Choice?
TAYLOR «Nee. Mam was bevriend met de toenmalige echtgenoot van Sam. We woonden toen nog in Californië, waar Justin en ik zijn geboren, maar omdat papa opeens een job kreeg in het piepkleine Johnson City, Tennessee, zijn mam en Sam met ons helemaal naar ginder verhuisd.»
JUSTIN «Dat is nog zoiets waar we als kind niet bij stilstonden: Sam heeft toen een enorme leap of faith genomen. Met een vrouw en twee kleine kinderen is hij van het tolerante Californië verhuisd naar een plek in het Zuiden, waar ze nog nooit een Belg van dichtbij hadden gezien, laat staan dat ze een lesbisch stel met open armen zouden ontvangen. Dan mag je nog zo’n celebrity zijn aan de andere kant van de wereld, they couldn’t care less.»
TAYLOR «Van alle plekken waar je op dat moment kon opgroeien in een gezin met twee moeders, stond Johnson City met stip bovenaan de lijst van Worst Places.»
HUMO Stef vertelde dat ze bezorgd was om wat haar nieuwe relatie met jullie zou doen: ‘Oh my god, ik word een gay ouder en mijn kinderen gaan gepest worden!’
JUSTIN «Ik zou niet zeggen dat we gepest zijn, maar er zijn zeker dingen gebeurd die niet oké waren. Mam zat in de ouderraad van onze school. In de VS is dat een orgaan met behoorlijk wat macht, waarvoor ouders zich kandidaat stellen en verkozen worden. Op een gegeven moment wilde mam voorzitter worden, een functie die ze zeker verdiende. Ze haalde voldoende stemmen en het voorzitterschap leek binnen, tot er iemand in de zaal rechtstond en zei: ‘Dit kunnen we niet toelaten, zij is gay.’ En iedereen ging er gewoon in mee, alsof het niks was.»
TAYLOR «Ik herinner me ook dat er achter onze rug werd gepraat en dat ik me dan toch wat schaamde. Of dat ene meisje dat aan de overkant van de straat woonde: ik mocht bij haar gaan spelen, maar zij mocht van haar ouders niet bij ons komen. Maar gepest? Nee, het was vooral het gevoel er niet helemaal bij te horen. Thuis konden we er altijd over praten. Ik denk dat mam en Sam zich soms meer gekwetst voelden: het geroddel ging niet over ons, maar over hen.
»Ze hadden graag gezien dat we toen iets meer waren opgekomen voor onszelf, denk ik. Dat we ons wat vaker openlijk hadden uitgesproken. ‘Met zo iemand moet je geen vrienden zijn,’ zeiden ze dan. Maar als tiener luister je niet altijd.»
JUSTIN «Zij konden natuurlijk niet voelen hoe het voor ons was om daar naar school te gaan.»
TAYLOR «Waren de dingen toen maar zoals nu: in vijftien jaar tijd is er een hoop veranderd.»
HUMO Jullie waren liever in Californië gebleven.
JUSTIN «Opgroeien aan het strand? Ik had er geen nee tegen gezegd (lacht).»
TAYLOR «Het was helaas geen optie: papa ging naar Tennessee, dus mam en Sam moesten wel volgen. Ik kan me niet voorstellen hoe het co-ouderschap er had uitgezien als we de hele tijd heen en weer hadden moeten vliegen.»
JUSTIN «Drie dagen nadat ik was afgestudeerd van de middelbare school, zijn mam en Sam terug naar Californië verhuisd. Dat zegt genoeg.
»Pas toen ik naar de universiteit ging in de staat New York, kwam ik tot het besef dat er buiten Johnson City nog een hele wereld lag, eentje waar het merendeel van de mensen niet zo bekrompen is. Die kindertijd in Tennessee heeft ons wel gevormd, en Taylor en ik zijn er in zekere zin van moeten herstellen – lots of healing to be done.»
TAYLOR «Als je als tiener helemaal ondergedompeld wordt in die mentaliteit, ga je op den duur toch twijfelen: als iedereen het vreemd vindt dat ze een koppel zijn, moet ik dat dan ook vinden? En waarom vinden ze dat dan? Zelfs al ben je er zelf helemaal oké mee, toch raak je in de war.»
HUMO Sam en Stef waren altijd open over de samenstelling van jullie gezin. ‘Anders gingen mensen misschien denken dat we zussen of roommates waren.’
TAYLOR «Ze hebben zich nooit geschaamd voor wie ze waren, zeker Sam niet.»
JUSTIN «En terecht. Ik denk niet dat Humo veel lezers heeft in Johnson City, dus ik durf het hier rechtuit te zeggen: niemand in dat stadje die met z’n mening liep te zwaaien, kon ook maar tippen aan Sam.»
HUMO Heeft het jullie blik op relaties gevormd?
JUSTIN «Zeker. Ik heb veel traditionele gezinnen gezien die op het eerste gezicht het perfecte plaatje leken, maar als je wat beter keek, dan bleken ze helemaal geen warm en veilig nest zoals wij dat wel hebben gehad.»
TAYLOR «Sam en mam vormen één van de sterkste koppels die ik ken. Dat maakt ook dat ze kunnen zeggen: ‘Denk jij maar wat je wilt, tussen ons zit het goed.’»
HUMO Was het voor jullie een big deal toen ze officieel trouwden?
JUSTIN «Toen ik 17 was, werd het homohuwelijk gelegaliseerd in Tennessee. Kun je je dat voorstellen? Dat is amper zeven jaar geleden! Ik herinner me dat ik met mam in de auto zat op weg naar één of ander sportkamp, toen we het nieuws hoorden. Zij was door het dolle heen, terwijl ik het belang niet zo inzag: ‘Jullie zijn toch al zo lang samen, wat maakt dat huwelijk nu uit?’ Ik was te jong om te beseffen wat voor een mijlpaal het was. Twee weken later zijn ze getrouwd met een kleine, gezellige huwelijksceremonie in het centrum van Johnson City, omringd door vijftig van hun beste vrienden.»
HUMO Ze adopteerden ook een zus en een broer voor jullie: Charlie en Jett, intussen allebei 10.
TAYLOR «Ik was 15 en zo blij dat we een baby kregen. Ik had altijd al een zusje willen hebben, maar pas toen Charlie er was, besefte ik hoe enorm zo’n adoptie is. Mam had opeens 24/7 haar handen vol met de zorg voor die pasgeboren baby. Jij stond er wat minder voor te springen, hè Justin?»
JUSTIN «Yeah. Ik dacht: we hebben het toch goed, waarom halen we ons al dat extra werk op de hals? Typisch een jongen van 13: alleen met zichzelf bezig (lacht). Mam vond het wel grappig: als tiener besef je pas hoe belangrijk voorbehoedsmiddelen zijn als je eens voor een baby moet zorgen.»
HUMO Drie maanden na de komst van Charlie was Jett er al.
TAYLOR «Ze wilden er sowieso twee, dus waarom een jaar wachten? Plus: als het adoptiebureau je belt, kun je niet zomaar nee zeggen.»
HUMO Wisten de moeders van Charlie en Jett dat ze geadopteerd zouden worden door twee witte moeders?
TAYLOR «Ja. Tijdens de zwangerschap hadden ze nauw contact met Charlies moeder. Zij had heel bewust voor hen gekozen als adoptie-ouders.»
HUMO Jullie moeten zowat het meest atypische gezin van heel Johnson City zijn geweest: twee witte moeders, twee witte en twee zwarte kinderen.
TAYLOR «Het was nogal een shock, ja. Na de adoptie wisten mensen helemáál niet meer wat ze van ons moesten denken (lacht).»
JUSTIN «Ik zie het nog zo voor me: in mijn laatste jaar was ik kapitein van het footballteam. Op de feestelijke opening van het seizoen kwam ons hele gezin de school binnengewandeld: Sam, mam, Charlie en Jett. Ze waren zo anders dan alle andere gezinnen daar. Niet moeilijk dat ze met alle aandacht gingen lopen.
»Niet dat ik niet trots was, maar op die leeftijd ben je bezig met wat anderen van je denken. Ik had niet altijd zin om het uit te leggen.»
TAYLOR «Ik ging dat gesprek als tiener ook liever uit de weg. Je wilt dat mensen je zien voor wie je bent, niet voor het gezin waartoe je behoort.»
JUSTIN «Daar hebben we allebei spijt van. Als ik er nu op terugkijk, zou ik willen dat ik me meer had uitgesproken. Misschien had ik voor anderen het pad kunnen effenen.»
VROUWELIJKE TOUCH
HUMO Drie jaar geleden besliste Sam om in transitie te gaan.
TAYLOR «De eerste keer dat mam me sprak over dysforie, kwam dat als een totale verrassing. Maar nu begrijp ik zelfs niet meer waarom het me zo verraste. Misschien dacht ik: zo’n groot deel van wie Sam is, heeft te maken met lesbisch zijn, met vrouwenrechten, met opkomen voor het feit dat vrouwen mogen zijn wie of wat ze willen, zonder zich te hoeven verantwoorden. Waarom zou hij dat willen veranderen? Maar vandaag is Sam nog steeds dezelfde. Eigenlijk is er niks veranderd.»
JUSTIN «Toen Sam het me vertelde, woonde ik voor de zomer weer even thuis, in Palm Desert. Ik had het nogal druk met feesten en uitgaan, dus ik dacht eerst dat ik een standje zou krijgen toen hij zei: ‘We moeten eens praten.’ Zo serieus doet Sam anders nooit. Ik had exact dezelfde reactie als Taylor: ‘Waarom zou je jezelf veranderen? Jij geeft toch niet om hoe mensen je zien?’ Sam zei: ‘That’s not how it works. Het gaat over je goed voelen in je vel.’ Ik denk dat het me pakweg een uur heeft gekost om te wennen aan het idee, niet langer.»
HUMO Jullie moeders eerste reactie was: ‘Ach, dit waait wel weer over.’ Sam kan soms impulsief zijn, zegt ze.
TAYLOR «Misschien dacht ik dat aanvankelijk ook. Maar zo impulsief is Sam niet, hoor. Hij heeft een goed stel hersens. He thinks things through.»
HUMO Hij was bang dat hij door de hormonen zijn zangstem zou verliezen.
TAYLOR «Daar zat hij echt mee: ‘Wat als ik mijn job niet meer kan doen?’ Daarom was het belangrijk voor hem om nog andere carrière-opties te hebben: hij volgde een opleiding tot brandweerman en ambulancier. Er was een risico dat hij zijn muziekcarrière zou moeten opgeven, maar dat was het hem waard om te kunnen zijn wie hij wilde zijn. Niks is belangrijker.»
JUSTIN «Net in die periode begon ik te beseffen hoe waanzinnig getalenteerd hij is als muzikant. Ik heb heel even gedacht: je hebt zo’n mooie stem, wil je dat echt riskeren?
»Na mijn eerste jaar aan de universiteit heb ik stage gelopen in de muziekindustrie in Los Angeles. Sindsdien houdt muziek me meer bezig, al moet ik zeggen: ik was meer geïnteresseerd in de zakelijke kant dan in zelf muziek maken.»
HUMO Ik zou denken dat jullie muziek met de paplepel hebben meegekregen.
TAYLOR «Op de middelbare school moesten we allebei een instrument kiezen: ik speelde klarinet, Justin trombone. Voor zover ik me herinner, waren we allebei rotslecht.»
JUSTIN «Soms zat ik op mijn kamer te oefenen en kon ik Sam in de gang horen schateren, zo vreselijk klonk ik. We hadden nul talent. Na één jaar hebben ze me op school vriendelijk verzocht iets anders te gaan doen.»
HUMO Omdat jullie niet meer thuis woonden, hebben jullie Sams transitie niet in stapjes, maar in sprongen meegemaakt.
TAYLOR «Telkens als ik Sam terugzag, was er weer iets veranderd: eerst stond er haar op z’n benen, dan was z’n stem wat dieper, dan had hij de chirurgie aan z’n bovenlichaam gehad… Maar het was nooit een shock: we waren altijd op de hoogte van wat de volgende stap zou zijn.»
JUSTIN «Voor mij ging het allemaal razendsnel, omdat ik toen zelf in zo’n drukke periode zat, met mijn studies.»
TAYLOR «Ik maakte me eerst wel wat zorgen om Charlie en Jett. Ik wilde niet dat zij zouden meemaken wat wij hadden meegemaakt in Tennessee. Hoe zou het voor hen zijn met een trans ouder? Maar ik maakte me zorgen voor niks: ze hebben zich erg snel aangepast. En Palm Desert is Johnson City niet: niemand maakt er een punt van als je gay of trans bent.»
HUMO ‘Als Stef en ik nu een kamer binnenwandelen,’ zegt Sam, ‘dan zijn we niet meer dat coole lesbische stel, maar een saai heteroseksueel koppel.’
JUSTIN (lacht) «Yep. I love that.»
TAYLOR «Als ze nu nieuwe mensen leren kennen, hoeven ze niks meer uit te leggen: ze zien eruit als elk ander koppel. Plots zijn ze heel traditioneel.»
JUSTIN «Grappig om zo over hen te denken: ze zijn nu een klassiek ‘twee kinderen en een hond’-koppel. Good for them.»
HUMO Volgens Stef voelt hun huishouden nu wat lichter: ‘Nu hoeven we ons niet meer voortdurend af te vragen of het wel vrouwelijk genoeg is.’ Wat bedoelt ze daarmee?
TAYLOR «Sam vroeg me vroeger vaak advies over kleren. Zijn kledingstijl neigde naar het mannelijke, en toch wilde hij dat mensen konden zien dat hij vrouw was, dus voegde hij altijd een vrouwelijke touch toe aan zijn outfits. Alsof hij het gevoel had dat hij zich toch wat moest verkleden als vrouw. Nu kan hij gewoon dragen wat hij wil.»
JUSTIN «Yep. Nu kunnen Sam en ik verbroederen over kleren (lacht).»
HUMO Is jullie band veranderd, sinds hij een man is?
JUSTIN «Sam en ik hebben altijd al goed kunnen bonden over sport. We gaan samen naar wedstrijden kijken. Dat interesseert mam totaal niet, ook al is ze best sportief. Als Sam en ik met elkaar bellen, dan hebben we het de helft van de tijd over sport. We supporteren voor dezelfde teams: in het American Football zijn we fans van de LA Chargers, in het basket zijn het de LA Lakers. Ik ben ook een grote supporter van het Belgisch voetbal, onder invloed van Sam en onze Belgische neven. Als de Rode Duivels op het WK spelen, zal je geen Amerikaan vinden die uitbundiger voor de Duivels supportert dan ik. Behalve Sam misschien.
»Sinds zijn operatie praten we ook veel vaker over gewichtheffen.»
HUMO Hij wil graag een breed bovenlijf. Dat toont mannelijker.
JUSTIN «We wisselen tips uit over hoe je snel spieren kunt kweken. Misschien is dat voor mij nog het grootste voordeel: dat we dat nu kunnen delen. Oké, de eerste twee, drie keer was het wennen aan zijn nieuwe lichaam, maar nu sta ik er zelfs niet meer bij stil.»
TAYLOR «Ik ook niet. De eerste keer dat ik zijn nieuwe lichaam zag, was toen we op vakantie aan het zwembad lagen. Ik dacht: hè, doe jij nu je shirt uit? Pas daarna drong het tot me door: nu is dat prima. Hij voelt zich nu zo zelfverzekerd over zijn lichaam.»
HUMO Sinds zijn transitie maakt hij ook vlogs. Jij figureert in eentje, Justin: ‘Having a trans parent.’
JUSTIN «Ik was blij dat ik de kans kreeg erover te praten, nu ik er veel volwassener tegenover sta. Misschien voelde het zelfs als een kans om goed te maken waar ik vroeger heb gefaald.»
HUMO Alle reacties op die video zijn positief, behalve van die ene zuurpruim die zegt: ‘De zoon ziet er niet blij uit. Hebben ze zijn arm moeten omwringen om deze video te doen?’
JUSTIN «Mij raakt zoiets niet. Ik zie vooral hoeveel viewers hij heeft op zijn YouTube-kanaal: het zijn er meer dan ik had verwacht. Met alles wat zich momenteel afspeelt in de wereld, lijkt niks me belangrijker dan dat een mondige celebrity als Sam zijn podium gebruikt om erover te praten.»
HUMO Aan deze kant van de Atlantische Oceaan kijken de meesten met verbijstering naar wat er bij jullie gebeurt met het abortusrecht.
TAYLOR «Oh my god, ik ben zo geshockeerd. Ik kan niet geloven dat het Hooggerechtshof abortus weer in de illegaliteit wil duwen.»
JUSTIN «Mijn vrienden zijn net zo verbijsterd. Je zou de verontwaardiging moeten zien op mijn Instagram.»
TAYLOR «Echt iederéén heeft het erover. Mensen zijn bang. Ik heb ook vrienden die de straat opgaan om te protesteren.»
HUMO Hier heerst ook de vrees dat Donald Trump er over twee jaar in zal slagen het Witte Huis weer in te palmen.
TAYLOR «Ik wil zo graag geloven dat dat niet zal gebeuren. Ik ken mensen die de eerste keer voor hem hebben gestemd en dat nu nooit meer zouden doen. Ze hebben hun lesje geleerd, maar aan de andere kant: anything could happen. De hele abortuskwestie is daar het beste bewijs van.»
JUSTIN «Veel Amerikanen zijn ontzettend ongelukkig met de huidige politieke situatie. Het is een angstaanjagende gedachte dat Joe Biden en Donald Trump onze enige twee opties zijn op dit moment.»
HUMO In Europa zijn we net opgelucht met Biden aan het roer, zeker gezien de oorlog in Oekraïne. In de VS zien ze het anders?
JUSTIN «O, ja. Mensen zijn echt ontevreden over Bidens presidentschap.»
TAYLOR «Ze verkiezen hem boven Trump, maar de bezorgdheid is dat ze vergeten hoe vreselijk die vier jaar onder Trump waren en toch weer voor hem gaan stemmen.»
JUSTIN «De speeches van Trump waren niet om aan te horen, maar Biden doet het even slecht: hij klinkt totaal verloren. Mensen maken zich zorgen om zijn leeftijd. Niemand wil een leider die zo hard in de war lijkt.»
HUMO Jullie missen het oratorische talent van Obama?
JUSTIN «Exact. Een leider is het gezicht van een natie. We hebben iemand nodig die evenwichtig is en gedecideerd overkomt. Misschien was niet iedereen het altijd eens met Obama’s beleid, maar hij bleef wel te allen tijde professioneel. Hij was een geweldig uithangbord voor het land. Ik mis hem.»
HUMO Maar ook hij kon het wapengeweld in de VS niet indijken.
JUSTIN «De trieste realiteit is dat we hier ongevoelig zijn geworden voor dat soort berichten. Een paar weken geleden is er een vent beginnen te schieten op de metro in New York, gelukkig zonder dodelijke slachtoffers. Het gebeurde op een trein die ik vaak neem. Later die dag zou ik diezelfde trein nemen. Ik heb die afspraak afgezegd – ik was te hard aangedaan door wat er was gebeurd – maar een dag later is er alweer een volgende schietpartij en ga je verder met je leven.
»Soms voel je je gevangen. Ik had zelf het geluk naar een hele goeie universiteit te kunnen (Cornell University, een Ivy League-school, red.). Daar heb ik zoveel getalenteerde mensen ontmoet die me prima in staat leken ooit het land te leiden, maar als je hun vroeg naar hun carrièreplannen, dan zeiden ze: ‘I’m not going into politics.’ Door hoe ons systeem in elkaar zit, krijgen we onze beste mensen niet op de juiste plaats.»
HUMO Jij bouwt nu aan een carrière in de wijnindustrie.
JUSTIN «Ik werk voor het grootste wijnhuis ter wereld. Toen ik nog aan het uitvlooien was welke richting ik uit wilde, zei mam: ‘Waarom ga je niet eens naar de jobbeurs op Cornell?’ Daar zag ik een standje vol alcohol en mooie wijnflessen. Ik was meteen verkocht. Ik ben begonnen als verkoper aan drankwinkels. Intussen ben ik opgeklommen tot manager en heb ik zes verkopers onder me, die allemaal booze verkopen.»
HUMO Terwijl je als 24-jarige nog maar drie jaar legaal alcohol mag drinken in de VS.
JUSTIN «Tijdens mijn sollicitatiegesprek vroegen ze: ‘Je bent toch wel 21, hè?’ Nauwelijks (lacht). Toen ik begon, kende ik amper het verschil tussen rode en witte wijn. Ik heb me erin moeten verdiepen. Op dit moment doe ik het heel graag. We zien wel wat de toekomst brengt.»
HUMO Taylor, jij behaalde een master in medische wetenschappen, met een specialisatie in dermatologie en plastische chirurgie.
TAYLOR «In de VS bekijken we die dingen anders dan in Europa. Plastische chirurgen hebben soms een slecht imago, maar de arts voor wie ik werk, wil dat iedereen er zo naturel mogelijk uitziet. Hij stuurt patiënten weg als hij vindt dat ze een ingreep niet nodig hebben. Maar je zou ervan versteld staan hoeveel mensen iets hebben laten doen.»
HUMO Zelfs jonge meisjes?
TAYLOR «O, ja. Mensen beginnen te beseffen hoeveel er preventief al mogelijk is. Tegenwoordig beginnen jongeren al op de middelbare school met botox. Had ik vroeger geweten wat ik nu weet, dan had ik het zelf ook gedaan. Hier is het nu de gewoonste zaak van de wereld. De teneur is heel erg: als je iets aan je lichaam niet leuk vindt, waarom zou je dat dan niet fiksen? Mam gebruikt ook botox. Ze popelt tot ik zelf inspuitingen mag zetten.»
VLEUGELS SPREIDEN
HUMO Tussen Hoboken en Palm Desert ligt meer dan 4.000 kilometer. Jullie twee wonen iets dichter bij elkaar, maar moeten toch nog het vliegtuig op om elkaar te zien. Hoe vaak komt het hele gezin samen?
JUSTIN «Niet vaak genoeg. Ik vermoed dat we elkaar pas met de feestdagen zullen terugzien.»
TAYLOR «In het begin, toen ze pas naar Californië waren verhuisd, voelde het raar dat mam opeens aan de andere kant van het land woonde. Dat was wennen. Sinds ik vijf maanden geleden ben bevallen van een zoontje, Decker, mis ik hen nog meer. Maar ik kreeg hier in Atlanta de kans op een mooie job en die kon ik niet laten liggen. In de VS is het niet ongewoon om voor je werk naar de andere kant van het land te verhuizen. In België is dat totaal anders: de familie van Sam komt één keer per week samen om te eten, wij zien elkaar één keer per jaar.»
JUSTIN «Onze neven en nichten in België gingen pas het huis uit als twintigers. Ik was de deur uit zodra ik 18 werd. Mijn beste vrienden wonen nu over het hele land. Zo gaat dat hier, als je jong bent: je spreidt je vleugels uit en probeert zoveel mogelijk ervaringen op te doen. Ik wou dat ik 24 kon zijn in wel tien verschillende steden.
»Eén van onze Belgische neven heeft eens een zomer lang bij ons gewoond. Het was boeiend te zien hoe anders hij naar het leven kijkt.»
TAYLOR «Jullie eten bijvoorbeeld altijd thuis. De moeder kookt, iedereen komt naar huis, en dan eten jullie samen. Hier eet je vaak buitenshuis. You grab something on the way home.»
JUSTIN «Sam heeft dat ook: hij haat het om buitenshuis te eten. Terwijl mijn vrienden en ik niks anders doen en al mijn geld opgaat aan veel te dure maaltijden. Sam kan niet bevatten dat ik op restaurant gaan een aangename bezigheid vind.»
TAYLOR «Jullie consumeren ook veel lokaler: je haalt je brood bij de bakker, je beleg bij de slager… Ik wou dat we dat hier ook hadden: het voelt op de één of andere manier cleaner. Bij ons komt alles uit gigantische fabrieken. Het leven gaat hier razendsnel, iedereen heeft altijd haast, en mensen kiezen dan voor de gemakkelijkste oplossing: ze gaan naar een enorme supermarkt, waar ze alles in één keer kunnen kopen. The simple life, dat hebben jullie daar in België.»
‘Buurman, wat doet u nu?’, Eén, donderdag 26 mei, 21.15
