De laatste show
Ik had verwacht dat 'De laatste show', onder aanvoering van Frieda Van Wijck, een tikje meer journalistiek zou worden. Dat de amusementswaarde daar niet onder hoeft te lijden, bewijzen Nederlandse praatprogramma's als 'De wereld draait door' (Nederland 3) en 'Pauw & Witteman' (Nederland 1) avond na avond.
Op enkele nieuwe rubrieken en de bijbehorende rubriekshoofden na, die stuk voor stuk nog vorm moeten krijgen, is 'De laatste show' bij het oude gebleven. Toen Frieda Van Wijck Bart Peeters confronteerde met diens geheime screentest voor de Duitse televisie - die proefopname deed aan erg regionale tv in de Oostkantons denken - wist ik dat de geest van Mark Uytterhoeven nog niet helemaal was uitgespookt. En toen ze Bart Peeters daarna ook nog glamourfoto's van zijn vrouw voorhield, aan zijn privésfeer ontfutseld, verwachtte ik dat Uytterhoeven plotseling te voorschijn zou schieten, om grijnzend de verantwoordelijkheid op te eisen.
undefined
Voor het overige hou ik wel van de stijl van Frieda Van Wijck: ze heeft het flegma van mensen die vaker denken: 'Ach, wat dondert het? We moeten toch allemaal dood.' En ze is ook ironisch als de situatie van enige ironie gediend is. Aan de drieste Jeff Hoeyberghs, de chirurg die creatief is met mensenvlees, en als geen ander kippen kan fileren, vroeg ze droogjes: 'Wat ligt er morgen voor u klaar op de operatietafel?' En nadat ze een seksscène uit de film 'Windkracht 10' had laten zien, vroeg ze al even laconiek aan de hoofdrolspelers: 'Is zo'n scène uitgeschreven, of mogen jullie improviseren?' Het kan aan mij liggen, maar ik moet daarom lachen, zachtkens, gezien het gevorderde uur. Frieda Van Wijck vertoonde ook geen aanpassingsmoeilijkheden tijdens haar eerste week van 'De laatste show': ze klaarde de klus, zoals het een vakvrouw betaamt.
'200'
Zoals alle populaire televisieprogramma's moet ook 'De laatste show' het stellen met gasten die meestal iets in de aanbieding hebben, want wat is zo'n talkshow anders dan een showroom van de amusementsindustrie en de licht culturele sector? Daardoor duiken tegenwoordig in alle populaire media altijd weer dezelfde populaire mensen op, die, alsof de duvel ermee gemoeid is, net voor de populaire Boekenbeurs van een boek zijn bevallen, waarvan ze hopen dat het, met een ruggensteuntje van de televisie, in een ommezien een bestseller zal worden. In zo'n talkshow kom je één ding nooit te weten: of het ook een goed boek is. De gastenlijst van 'De laatste show', en bij uitbreiding: van alle praatprogramma's, mag voor mijn part riskanter zijn, en selectiever. Ik heb deze week Goedele Liekens drie keer op de televisie haar standaardwerk 'De leuter van Altamira tot heden' onder de aandacht zien brengen, wat, om het zacht uit te drukken, véél is.
Ook het decor van 'De laatste show' lijkt vertrouwd, hoe nieuw het ook mag zijn: de ontwerper gelooft zo te zien niet dat less more is, zodat het geheel eruitziet als een uitdragerij. Wat dat soort esthetiek betreft, heeft 'De laatste show' al een zekere traditie. De wanden zijn houtstapels; er rijst ook een videomuur op, en door een raam zie je, als ik me er niet op verkijk, een kermis die op volle oorlogssterkte wemelt, of anders Las Vegas by night. De Laatste Showband handhaaft zich in een constructie die aan groeisels op de zeebodem doen denken. Ja, 't is een feest van vormen en kleuren, waarbij een beetje Poolse schoonmaakster meteen aan overuren zou beginnen te denken.
