De Maddens-doctrine voor dagelijks gebruik? Dokter de Zeulder lacht er niet mee!
De Maddens-doctrine was de voorbije weken vaak in het nieuws. Ze gaat als volgt: ‘Om iets te bereiken, is een goed gesprek niet nodig. Rechtlijnig doordrammen tot de tegenpartij uiteindelijk toegeeft volstaat.’
Nu zijn stervensuur naderde, richtte Jean zich tot zijn vrouw.
‘Die Maddens-doctrine deugt niet, Thérèse,’ fluisterde hij. ‘Wat ben ik stom geweest.’
‘O Jean!’ snikte Thérèse. ‘Is dit nu het moment om over politiek te beginnen?’
‘Ik dacht altijd: als ik maar lang genoeg blijf leven, zal ik mijn doel wel bereiken. Maar zoals ge ziet...’
En inderdaad, Thérèse zag het. Ze zag hoe zijn mond openviel als de klep van een omgekeerd gemonteerde brievenbus, en hoe het levenslicht uit zijn zachte ogen verdween.
‘Dokter, is hij...?’
‘Ja, Jean hoeft niet langer te lijden,’ sprak de aanwezige dokter op een meelevende toon die helaas zeldzaam is in de medische wereld. ‘En ook het einde van uw geldzorgen is in zicht. Want die supplementen voor een eenpersoonskamer begonnen aardig op te lopen.’
Die dokter, dat was ik. En, lieve lezers en lezeressen, er is een goede reden waarom ik dit hartverscheurende tafereel beschrijf. Ik wil dat het jullie goed gaat.
De Maddens-doctrine was de voorbije weken vaak in het nieuws. Ze gaat als volgt: ‘Om iets te bereiken, is een goed gesprek niet nodig. Rechtlijnig doordrammen tot de tegenpartij uiteindelijk toegeeft volstaat.’ Of, zoals een vooraanstaand politicoloog het onlangs wat preciezer formuleerde: ‘Plichtsgetrouw ambetant doen tot de vijand kiekenzot wordt en u uit pure wanhoop uw goesting geeft.’
Dat was wat Jean voor ogen had. Op zijn 70ste wou Jean plots elke dag naar ‘Thuis’ kijken, terwijl het echtpaar al jaren trouw naar ‘Familie’ keek. Hij had in de Weekend Knack gelezen dat ‘Thuis’ betere verhaallijnen had.
‘Nee Jean! Wij zijn zo vertrouwd met de personages van ‘Familie’,’ had Thérèse gezegd, en daarmee was de kous af. Tot hij in zijn lijfblad iets over de Maddens-doctrine las. Voor de gemiddelde Knack-lezer is dat blad de bijbel. Als Dirk Draulans erin schrijft dat de moderne mens nog een paar procent DNA van de neanderthaler bezit, krijg ik een week later dertig patiënten over de vloer die me vragen om dat met een kijkoperatie te verwijderen.
Jean had een plan. Hij bleef een brave echtgenoot. Hij ging mee winkelen, stofzuigde elke maand de traploper en liet dagelijks de hond uit. Maar als hij naar ‘Familie’ keek, dan deed hij dat zuchtend. Tot Thérèse zou inbinden.
‘Waarom zucht ge zo?’ vroeg zijn vrouw weleens. Dan keek Jean haar strak aan en zuchtte nogmaals.
‘Of ademt ge een beetje moeilijk? Is er iets met uw longen?’
Dan kwam er slechts een volgende zucht.
De Maddens-doctrine vraagt veel geduld, en dat had Jean niet. Hij verviel in zwaarmoedigheid. Toen hij vernam dat Janine Bischops de reeks zou verlaten die hij nooit had gezien, werd hij ernstig ziek. Wellicht is er een oorzakelijk verband tussen die twee feiten – mensen zitten soms raar in elkaar. Drie maanden lag hij in het ziekenhuis. Daar kon hij naar ‘Thuis’ kijken. Thérèse keek weleens mee.
‘Dat is eigenlijk veel beter dan ‘Familie’,’ zei ze op een dag. ‘Misschien moeten we switchen.’
‘Natuulijk is dat beter dan Familie,’ zei Jean, ‘de Knack heeft altijd gelijk!’
Drie dagen later was hij niet meer.
Lezers, ik besef dat velen onder jullie bij mijn verslag van dit drama tranen in de ogen krijgen. Maar met tranen kun je de huishuur niet betalen, ze zijn niet eens fiscaal aftrekbaar. Trek dus lering uit deze tragische geschiedenis, en kies bij conflicten voor een goed gesprek.
Met genegen groeten,
Dr. Koen De Zeulder
