De magistrale dribbelaar. Pluisje. Diego Armando Maradona is op 60-jarige leeftijd overleden

Dat hij geen 100 jaar zou worden, was geschreven in de sterren. Niet helemaal onverwacht, maar toch ook weer wel, kort nadat een bloedprop uit de hersenen was verwijderd, stierf Diego Armando Maradona, 60 jaar oud. Volgens Argentijnse media aan een hartaanval.

De geniale gek. De magistrale dribbelaar. Pluisje. El pibe de oro. De gouden jongen. Voor Maradona kunnen superlatieven van allerlei normen, in allerlei vormen uit de kast. Maradona was volgens velen de beste voetballer aller tijden, en in elk geval de meest besproken topspeler. Juist omdat hij niet alleen geniaal was, maar ook gek. Omdat hij al geregeld balanceerde op het randje van de dood, na problemen met het hart, of na een beroerte. Omdat hij woekerde met zijn gezondheid, door overmatig drugsgebruik. Omdat hij sport en politiek ineen was. Hij was de man van het volk. Het volk was van hem.

Man met het kleine, prachtige, oersterke lichaam, met turbodijen vol kracht, Pluisje, met een geweldige versnelling op de eerste meters. De beste dribbelaar die te bedenken was. Opgegroeid in Villa Fiorito, een arme wijk van Buenos Aires, ontdekt, via Argentinos Juniors en Boca Juniors verhuisd naar het Europese topvoetbal. Eerst naar Barcelona, daarna naar Napoli, waar hij zijn grootste successen vierde, het unieke kampioenschap in 1987 en 1990, de UEFA Cup in 1989. Tot op de dag is hij een heilige in Napels, vereerd in kapelletjes, met muurschilderingen die nooit zullen verdwijnen. Maradona gaf de Napolitanen hun trots.

Zijn grootste succes is natuurlijk het gewonnen WK van 1986 in Mexico, toen hij zo ongelooflijk goed was dat het bijna akelig is, met zijn passes, zijn dribbels, zijn doelpunten, zijn legendarische treffers in de kwartfinale tegen Engeland. Eerst de bal met de hand, als hij net doet of hij kopt en de bal handig langs doelman Shilton tikt. De Hand van God, zoals hij later beweerde. Later de solo, de legendarische dribbel vanaf eigen helft, als hij al die Engelsen laat staan alsof ze marionetten zijn in zijn circus. De wedstrijd die zoveel symbolische waarde had voor de Argentijnen, ook omdat ze de zege als wraak zagen voor de verloren oorlog om de Falkland Eilanden met Engeland.

Napels gaf hem zijn glorie, in Napels trad ook het verval in, door de drugs, doordat hij in de klauwen raakte van de maffia. De vorig jaar verschenen documentaire van regisseur Asif Kapadia schetst een geweldig beeld over de totale gekte waarin hij moest leven, of het nu om de maffia gaat, of om de vrouwen die hem probeerden te verleiden, om wat dan ook. Hij laat zich gaan en hij laadt zich op. Telkens weer, totdat het niet meer lukt.

Het verval is vooral hevig na het WK van 1990 in Italië, waarin hij uitgerekend in Napels tegen Italië speelt. En wint na strafschoppen. Maradona heeft het volk van Napels van te voren bespeeld, door te stellen dat ze in Noord-Italië altijd neerkijken op die luieriken in het zuiden. Dat komt hem na het WK duur te staan, ook omdat justitie hem dan aanpakt op zijn gebruik van cocaïne, terwijl de autoriteiten voor dat WK wel eens iets door de vingers zagen.

Nooit meer was hij zo groot als in 1986, op dat WK in Mexico. Nooit meer zal het voetbal hetzelfde zijn.

(VK)