De mailbox van Arnon Grunberg: 'De man met het oranje gezicht'

Uw boek doet het beter dan de memoires van Clinton en het boek van Michael Wolff over Trump

'Uw boek doet het beter dan de memoires van Clinton en het boek van Michael Wolff over Trump'

Beste James Comey,

In de eerste week na het verschijnen van uw boek hebt u er al 600.000 exemplaren van verkocht. Uw boek doet het beter dan de memoires van Clinton en het boek van Michael Wolff, die van alles onthuld schijnt te hebben over Trump. Het meeste onthult Trump zelf, maar het kan nooit kwaad als er nog meer onthuld wordt. The New York Times had het over een ‘media blitz’. Over de Blitzkrieg hoor je niemand meer, maar de media blitz is nog onder ons en zal dat nog enige tijd blijven. Ik vrees dat u en ik het einde ervan niet meer gaan meemaken. Sterker nog, u lijkt het bestaan van de media blitz te verlengen.

Misschien was het achteraf niet zo erg om ontslagen te worden als FBI-directeur? Veelzeggend vond ik het interview in Der Spiegel, waarin u werd ondervraagd over uw opmerkingen over het oranje gezicht van Trump en uw commentaar over de grootte van zijn handen. Moet je afdalen naar het niveau van je tegenstander? Ik zou zeggen van niet. U mag daar natuurlijk anders over denken. Reve merkte al op dat schrijvers een winkel hebben en sinds u niet meer voor de FBI werkt, hebt u een winkel. Of beter gezegd: een supermarktketen. Nog even terug naar dat oranje gezicht: Trump is voor van alles verantwoordelijk maar niet voor zijn oranje gezicht en zelfs als hij daarvoor verantwoordelijk is, omdat hij te vaak onder de zonnebank gaat liggen, zou ik zeggen: laat hem. Gun die man een pleziertje. Maar u antwoordt: ‘Het was mijn eerste boek en mijn redacteuren vonden het prima.’ Ja, natuurlijk vonden ze het prima. Ik wil niet beweren dat vulgariteit altijd verkoopt, was dat zo, zouden er veel meer rijken zijn. En de meeste mensen beseffen heel goed dat ze vulgariteit niet hoeven te kopen, op dat gebied zijn ze zelfverzorgend en dat pleit voor hen. Maar de combinatie van FBI, Trump en vulgariteit is altijd goed, terwijl u juist als de verdediger van beschaving en deugdzaamheid wil optreden.

Verderop in het interview gaat het over de vraag of Trump u gekust zou hebben. Het was niet zo, maar voor de kijkers leek dat wel zo. Aangezien Der Spiegel uitvoerig stilstaat bij de vermeende kus en de handen, krijgt de lezer het gevoel dat er eigenlijk niet zo heel veel interessants in uw boek staat, of beter gezegd, dat het om een dorpsroman in Washington gaat. Overigens vind ik dat u zich helemaal niet hoeft te schamen als Trump u wel gekust had. Je mag je vijanden best een kusje op de wang geven. Daar is niets mis mee. Je hoeft je vijand niet lief te hebben, een kusje echter kan geen kwaad.

Waarom u zo bevreesd was dat de wereld dacht dat Trump u gekust zou hebben, blijkt later. U zegt zelf dat u niet zo sterk bent als u zou moeten zijn. Als de president u om uw loyaliteit vraagt, durft u als directeur van de FBI niet te zeggen dat de FBI niet in dienst staat van de president. Van een FBI-directeur mag je toch een beetje kracht verwachten. Ik bedoel, de FBI is geen therapiegroepje.

Vervolgens komen we bij het onderwerp prostituees in Rusland. Om nog even samen te vatten: we hebben het oranje gezicht behandeld, een kus die geen kus was en een oneigenlijk verzoek om loyaliteit. Ja, een president van Amerika die de FBI om loyaliteit vraagt, dat is net zoiets als een schrijver die een recensent om loyaliteit vraagt. Er zullen beslist schrijvers zijn die dat doen, daar niet van. Noem het loyaliteit en de kleine corruptie wordt een deugd.

Maar goed, de prostituees in Rusland en plasseks. Normaal gesproken zou dat een poging tot pornografie worden genoemd, maar omdat het om de president gaat, heet het politiek. De president van Amerika vroeg aan u: ‘Zie ik eruit als iemand die prostituees nodig heeft?’ U had het antwoord stiekem al gegeven. Trump, met zijn kleine handen en zijn oranje gezicht, heeft prostituees nodig. Wat naar is en misschien wel discriminerend voor andere mannen met een oranje gezicht die een lieve partner hebben en die nooit naar de hoeren gaan. En zeker niet naar hoeren in Rusland.

Dan begint Der Spiegel over de vraag of de president probeerde de rechtsgang te saboteren en wordt het eindelijk interessant. En u zegt: ‘Ik weet het niet.’ Een wijs antwoord, maar toch, gezien het voorgaande verwacht je meer.

En dan Hillary en de e-mails. Hillary is ervan overtuigd dat u haar het presidentschap hebt gekost, door elf dagen voor de verkiezingen een brief te schrijven dat het onderzoek door zou gaan, omdat een laptop met e-mails van haar zou zijn opgedoken. Liefhebbers van samenzweringstheorieën kunnen nu geloven dat u Trump hebt laten winnen en vervolgens door hem ontslagen bent omdat u net iets minder corrumpeerbaar bleek te zijn dan hij had gehoopt. Toen sloeg u terug door over zijn oranje gezicht en kleine handen te beginnen. Nee, het publiek wil geen waardigheid. Het publiek vindt waardigheid saai. Een matig excuus, wel uw enige excuus.

Vriendelijke groet en

veel succes met de media blitz,

Uw Arnon Grunberg »