De meest iconische platen uit vier decennia heavy metal

Heavy Metal is wellicht het enige muziekgenre dat sinds zijn ontstaan nooit aan populariteit heeft ingeboet en met het verstrijken der jaren alleen maar méér fans en liefhebbers telt. Franky De Smet-Vandamme, Sam Dunn, Brent Vanneste en Mario Goossens vertellen ons over hun favoriete metalplaten.

De favoriete metalplaat van Franky De Smet Van Damme

(frontman Channel Zero)

AC/DC: ‘Let There Be Rock’ (1977)

Franky De Smet-Van Damme «‘Highway to Hell’ heeft natuurlijk nog meer classics aan boord, maar op ‘Let There Be Rock’ spreekt het ongelooflijke livegevoel mij enorm aan. Hun sound is afschuwelijk goed. Dat springt op je af, grabs you by the throat. ‘Let There Be Rock’ is het eerste singletje dat ik ooit heb gekocht, samen met ‘Hells Bells’, ook van AC/DC. Ik volg ze nog, en ‘t is zeker niet meer allemaal zo goed als toen, maar op elke plaat staan toch altijd weer een paar songs waarvan ik zeg: fucking hell, man. Door hier voor AC/DC te gaan, laat ik natuurlijk een aantal fantastische seventiesgroepen links liggen: Deep Purple bijvoorbeeld, of Judas Priest. En de eerste twee platen van Van Halen zijn ook nog uitgebracht in de jaren 70. Maar AC/DC heeft op mij persoonlijk nog net een iets grotere impact gehad.»

De favoriete metalplaat van Sam Dunn

(Canadese maker van voortreffelijke metaldocumentaires als ‘Metal: A Headbanger’s Journey’, ‘Metal Evolution’ en ‘Iron Maiden: Flight 666’)

Iron Maiden: ‘Live After Death’ (1985)

Sam Dunn «Sinds het jaar dat-ie uitkwam, 1985, ben ik de trotse bezitter geweest van twee vinylexemplaren, twee kopieën op cassette en één cd-versie van ‘Live After Death’, de beste liveplaat van één van de beste livebands ter wereld. Stuk voor stuk heb ik die helemaal kapotgespeeld, met als resultaat dat ik ‘m nu enkel op mijn laptop heb staan, waar-ie niet kapotgespeeld kán worden (lacht).

»Om je een idee te geven van mijn obsessie met deze plaat: als ik aan Iron Maiden-klassiekers als ‘Aces High’, ‘Hallowed Be Thy Name’ of ‘2 Minutes To Midnight’ denk, dan hoor ik in mijn hoofd nooit de studioversies, maar altijd de versies van ‘Live After Death’. ‘t Is dan ook één van die zeldzame platen waar álles goed aan is: de energie van de band, het waanzinnige enthousiasme van het publiek, een perfecte songselectie uit de eerste vier Maiden-albums, de geweldige bindteksten ook van Bruce Dickinson – ‘This is what not to do if a bird shits on you’, gevolgd door ‘The Rime of the Ancient Mariner’.

»Wat ik ook opmerkelijk vind aan Iron Maiden, is dat ze tegenwoordig nog betere optredens geven dan in 1985. Als je luistert naar de soundtrack van ‘Flight 666’ en je vergelijkt die met ‘Live After Death’, dan hoor je dat de stem van Bruce er alleen maar krachtiger op is geworden, en dat het tempo van de songs solider is. Iron Maiden is wat mij betreft de rode wijn van de heavy metal: ze worden beter naarmate ze ouder worden.»

De favoriete metalplaat van Mario Goossens

(Drummer Triggerfinger)

Slayer: ‘Reign In Blood’ (1986)

Mario Goossens «In de periode dat Kerry King van Slayer de gitaarsolo speelde op ‘No Sleep Till Brooklyn’ van de Beastie Boys – ik was veertien en zat met open mond naar de videoclip te kijken – kreeg ik als overtuigde metalfanaat de nieuwe plaat van Slayer cadeau, ‘Reign In Blood’. Met Kerstmis nog wel, en op vinyl. Dat was... wow! Vanaf het moment dat ik voor het eerst de openingsakkoorden van ‘Angel of Death’ hoorde, was het al mijn favoriete metalplaat, en dat is het altijd gebleven. Zoveel jaar na dato vind ik het ook nog steeds één van de best klinkende metalplaten aller tijden, met de meest brutale sound ooit op tape gezet. En alleen al dat stemgeluid van Tom Araya! Metalzangers proberen allemaal om ter ruigst te klinken, maar als Araya zijn strot opentrekt, dat is toch nog een heel ander paar mouwen.

»De opvolger van ‘Reign In Blood’, ‘South of Heaven’, vond ik ook nog wel oké, maar daarna ben ik Slayer een beetje uit het oog verloren. Tot ik er een paar jaar geleden ineens weer zin in kreeg, en een cd kocht die ik gemist had: ‘God Hates Us All’, uit 2001. Ik vond er eigenlijk niet veel aan: ze probeerden precies wat moderner te klinken, maar wat mij betreft was het Slayer niet meer. Heel blij dat ze op hun laatste plaat, ‘World Painted Blood’, eindelijk weer eens doen wat ze eigenlijk altijd hadden moeten blijven doen: snoeiharde, rücksichtsloze thrashmetal spelen.»

De favoriete metalplaat van Brent Vanneste

(frontman Steak Number Eight)

Isis: ‘Oceanic’ (2002)

Brent Vanneste «Mijn moeder is een zware doom- en sludgeliefhebber, dus ik ben zo’n beetje met het genre grootgebracht. Als kind vond ik er allemaal nog niks aan – als dat opstond, dacht ik enkel: ‘Wat is dát?’ – maar zo rond mijn dertiende ben ik ineens naar haar cd’s van Esoteric en Sunn O))) en zo beginnen te luisteren. Toen ik daarna zelf gitaar ging spelen, kwam mijn oudere broer een keer op me toegestapt met een stapeltje gebrande cd’tjes in zijn handen: ‘Gij wilt gitaar spelen? Luister hier dan eerst ‘s naar.’ Tool zat ertussen, en A Perfect Circle, en ook ‘Oceanic’ van Isis. Vooral die laatste plaat was direct prijs: ik vond het nog origineler en pakkender muziek dan Tool, en de songs – vooral ‘Carry’ – vond ik ijzersterk. ‘t Is een plaat waarmee ik veel verwerkt heb, onder andere het feit dat mijn broer een halfjaar later overleed. Officieel is het misschien geen pure metalplaat, maar vanaf wanneer ís muziek metal?

»Als er zware gitaren in voorkomen waarover iemand aan het roepen is?»nre grootgebracht. Als kind vond ik er allemaal nog niks aan – als dat opstond, dacht ik enkel: ‘Wat is dát?’ – maar zo rond mijn dertiende ben ik ineens naar haar cd’s van Esoteric en Sunn O))) en zo beginnen te luisteren. Toen ik daarna zelf gitaar ging spelen, kwam mijn oudere broer een keer op me toegestapt met een stapeltje gebrande cd’tjes in zijn handen: ‘Gij wilt gitaar spelen? Luister hier dan eerst ‘s naar.’

»Tool zat ertussen, en A Perfect Circle, en ook ‘Oceanic’ van Isis. Vooral die laatste plaat was direct prijs: ik vond het nog origineler en pakkender muziek dan Tool, en de songs – vooral ‘Carry’ – vond ik ijzersterk. ‘t Is een plaat waarmee ik veel verwerkt heb, onder andere het feit dat mijn broer een halfjaar later overleed. Officieel is het misschien geen pure metalplaat, maar vanaf wanneer ís muziek metal? Als er zware gitaren in voorkomen waarover iemand aan het roepen is?»