De moord op Michael Jackson (volgens Herman Brusselmans)

Michael Jackson zat te kakken. Persen dat hij deed! Ik moet eerlijk zeggen, zo hard had Michael Jackson nog nooit geperst. Zie me hier zitten, dacht hij, de King of Pop, maar ondertussen krijg ik er geen halve keutel uitgewrongen.

Wat er gebeurde was uitzonderlijk omdat Michael eigenlijk altijd al heel goed had kunnen kakken. Sterker nog, er moest niet echt veel gebeuren of hij had diarree. De keren dat Michael slap had gescheten waren niet te tellen. Als peuter al besmeurde hij heel z’n luier. Z’n moeder, Katherine, kon er niet mee lachen. Om Michael te straffen wreef ze z’n stront in z’n aangezichtje. Negers kunnen erg wreed zijn voor elkaar. Neem nu de vader van Michael, Joe. Die wreef niet alleen zijn eigen stront in het aangezicht van z’n vrouw maar ook de stront van z’n vrouw in het aangezicht van oom Festus Jackson. ‘Wat!’ schreeuwde oom Festus. ‘Stront in m’n aangezicht smeren! Dat heb je niet voor niks gedaan, klootzak!’ En hij piste in de ogen van Joe. Bij de Jacksons was dus altijd wel wat te beleven en niet altijd even plezierig. Wat te denken van de twee broers van Michael, Tito en Jermaine, die hun braaksel in elkaars oren propten? Bij de Jacksons werd namelijk heel wat afgebraakt. Dat kwam door de beroerde kookkunst van moeder Katherine. Weet je hoe zij maniok maakte? Ze rolde de maniok tot balletjes en gooide die in het frietvet! ‘Kan je dan niet beter gewoon bitterballen maken?’ vroeg hun zoon Randy op een keer. Katherine goot de pan frietvet over z’n kop. Krijsend liep Randy naar buiten, om z’n kop onder water te gaan steken in de beek. Onderweg werd hij pootje gelapt door oom Festus. Randy struikelde en viel op Kees, de huiskat van de Jacksons. The Jackson Five hadden Kees ooit ten geschenke gekregen na een optreden in Zaandam, Nederland. Michael was zo gecharmeerd door het diertje dat hij het meesmokkelde naar Amerika, waar Kees een niet al te best leven had. La Toya Jackson trok Kees continu aan z’n staart en Janet Jackson stak hem geregeld in haar onderbroek. Janet stak van alles in haar onderbroek. Het was een soort tic. Op een keer stak ze een muis in haar onderbroek, terwijl ze vergeten was dat ze even tevoren ook al Kees in haar onderbroek had gestoken. Een muis en een kat in één onderbroek, je kan wel denken wat een ambras daarvan kwam. Bij het gevecht tussen deze twee aartsvijanden verloor Janet een kwart van haar clitoris, werd één van haar kleine schaamlippen tot gort gekrabd en kwam ze drie keer klaar, wat niet echt goed uitkwam omdat ze moeder Katherine aan het helpen was met het draaien van maniokballetjes.

Elizabeth T.

Dit alles zat Michael te overdenken terwijl hij nog steeds probeerde te kakken. Het wilde maar niet lukken. Hij nam z’n gsm en belde naar Elizabeth Taylor. ‘Hallo Elizabeth,’ zei hij, ‘Michael hier. Zeg, ik wou je wat vragen. Heb ik je niet ooit ’ns horen vertellen dat jij geregeld problemen hebt bij het kak­ ken?’. ‘Jazeker, Michael,’ zei Elizabeth Taylor. ‘Ik kan soms maar één keer kakken in de week. Leuk is anders. Maar waarom vraag je dat, Michael?’ ‘Welnu,’ zei Michael Jackson, ‘ik zit hier zelf ook al een uur op de wc en het wil maar niet lukken. Hoe los jij dat probleem op?’ ‘Nou,’ zei Elizabeth Taylor, ‘met m’n beide handen probeer ik de kaken van m’n gat zo wijd mogelijk open te sperren, ik houd m’n adem twee minuten in, en als ik dan plots de lucht laat ontsnappen, pers ik zodanig dat er eventueel wel een keutel uit wil. Wil je me nu excuseren, Michael? Ik ben m’n rolstoel aan het kalibreren en daar kruipt heel wat werk in.’ ‘Sorry voor het storen,’ zei Michael Jackson, en hij verbrak de verbinding. Met z’n handen sperde hij de kaken van z’n gat open, hij hield z’n adem in, en na twee minuten blies hij de lucht uit z’n mond, in de hoop dat er vanonder ook van alles zou uitvliegen. De truc mislukte. ‘Miljaardedzju,’ zei Michael Jackson bij zichzelf, ‘wat probeert die Elizabeth mij allemaal wijs te maken? De stomme trut.’ Hoewel de buitenwereld in de veronderstelling leefde dat Michael Jackson en Elizabeth Taylor goeie vrienden waren, was dit bezijden de waarheid. Als ze elkander de duvel konden aandoen, zouden ze het niet laten. Nog niet zo lang geleden had Michael Jackson opzettelijk twintig pizza’s bij Elizabeth Taylor laten bezorgen, terwijl zij al jaren geen pizza’s meer at, en op haar beurt had Elizabeth een brief naar Michael gestuurd, zogezegd geschreven door een fan, waarin die fan vroeg of Michael een stukje van z’n voorhuid wilde schenken aan het voorhuidenmuseum in Eugene, Ohio. Michael, die in wezen een goedzak was, had zelf een stukje van z’n voorhuid gesneden, waarna z’n lul een halve dag had gebloed, en had het stukje aangetekend opgestuurd naar het voorhuidenmuseum, dat uiteraard niet bestond.

Elvis P.

Michael Jackson bleef vloeken om­ dat hij maar geen fecaliën uit z’n lijf gefloept kreeg, hoe hij zich ook weerde. Dan zou ik vlammestegodverdomme weer liever m’n neiging tot diarree van vroeger hebben, dacht hij. Natuurlijk is zo’n neiging ook niet alles. Hij herinnerde zich een optreden in Madison Square Garden toen hij, net voor hij aan ‘Beat It’ zou beginnen, voelde dat hij dringend moest. Wat nu gezongen? Snel was hij achter de coulissen gelopen, had daar de hoed van z’n moeder haar kop gerukt en daarin een hele plas gescheten. Met de das van z’n vader had hij z’n gat afgekuist, en als de wiedeweerga was hij weer het podium opgerend om net op tijd ‘They told him don’t you ever come around here / Don’t wanna see your face, you better disappear’ te beginnen zingen. Het spreekt vanzelf dat Joe en Katherine niet erg opgezet waren met deze actie van hun zoon, maar waarom gingen ze ook niet in de zaal zitten, net als iedereen? Het is toch niet omdat je de ouders van Michael Jackson bent dat je allerlei privileges moet krijgen? Ach, dacht Michael soms, was ik maar een vondeling geweest. Of de zoon van een crackhoer en een pooier, die allebei op jonge leeftijd de pijp uitgingen, zodat ik helemaal in m’n eentje m’n eigen levenspad had kunnen uitstippelen. In plaats van geboren te worden in een middenstandsgezin met een hoop kinderen die allemaal even gek zijn. De gekste van allemaal, zo redeneerde Michael, was z’n broer Jermaine.

Toen ze indertijd op pad gingen met The Jackson Five was er met Jermaine meestal geen land te bezeilen. Voor het optreden las hij altijd een kwartier in de Bijbel. De Bijbel! Wie wil daar nu in lezen? Zonder twijfel had Jermaine dat rare trekje overgenomen van oom Festus, die ook de hele tijd in de Bijbel zat te lezen. Hij las niet alleen de Bijbel, hij rukte er ook pagina’s uit, waar hij bolletjes van maakte, ze in het frituurvet gooide en ze vervolgens opat. ‘Dan kan je net zo goed gehaktballen maken,’ zei Randy Jackson op een keer, waarop oom Festus de pan frituurvet over Randy’s hoofd goot. Geen wonder dat Randy de Jackson was met het merkwaardigste kapsel. Nochtans had hij het meeste succes bij de meisjes. Vreemd genoeg was Michael degene met het minste succes bij de meisjes. Er was eigenlijk maar één meisje dat in de tijd van The Jackson Five aandacht aan hem besteedde. Dat was na een optreden in Zaandam, Nederland, toen een ongeveer dertienjarig grietje naar Michael toe kwam, een katje uit haar rugzak haalde en zei: ‘Hier, Michael, dit poesje is voor jou. Z’n naam is Kees. Verzorg hem goed,’ waarna het mokkeltje weer was verdwenen.

Michael, die nog steeds op het toilet zat, dacht aan Kees, en tranen vloeiden over z’n wangen. Wat heeft het lot Kees een wrede dood laten sterven, reminisceerde hij. Doodgebeten door een muis in de onderbroek van m’n zus: is er een ergere manier voor een dier om aan z’n eind te komen? Als Michael aan z’n zus dacht, of aan allebei z’n zussen, werd z’n stemming er niet beter op. Nee, z’n zussen waren nooit z’n beste gabbers geweest, hoewel La Toya hem had leren breien en Janet om de twee weken het haar op z’n rug epileerde. Dat waren positieve dingen, dat wel, maar daar stond tegenover dat Michael nooit met hen mee mocht naar de worstelclub, en dat ze hem allebei uitlachten als hij ze z’n pietje liet zien. Vooral z’n voorhuid deed hen schateren. Vrouwen, zo besloot Michael, zijn onbetrouwbare wezens. Zelfs z’n eerste vrouw, Lisa Marie Presley, was een onbetrouwbaar wezen. Oké, die had nooit met z’n voorhuid gelachen, mede omdat ze die voorhuid nooit gezien had, maar ze had wel Michaels appreciatie van z’n grote held, Elvis, naar de kloten geholpen door boudweg te zeggen: ‘Stel je van die hele Elvis maar niet te veel voor. Hij had zweetvoeten, een slechte adem, stak z’n vinger in z’n oor en likte er dan aan, snoot z’n neus in de gordijnen, en goot geregeld de pan frituurvet over de kop van m’n moeder Priscilla.’

Prince M.

Gelukkig, dacht Michael terwijl hij alweer perste dat het kletterde, ben ik van die teef van een Lisa Marie af. Op dat moment kwam Prince Michael, de oudste zoon van Michael Jackson, de badkamer binnengestormd. ‘O, excuseer, pa,’ zei Prince Michael, ‘ik wist niet dat je zat te schijten. Ik kom straks wel even terug om m’n poten te wassen.’ De knaap wilde de badkamer weer verlaten, maar Michael Jackson zei: ‘Wacht ’ns even, Prince.’ De jongen vroeg: ‘Wat is er? En snel wat, ik moet weer terug naar het moddergevecht met m’n zusje.’ Wat kunnen kinderen zich toch amuseren, dacht Michael, en een glimlach verscheen op z’n lippen. Hij kwam echter snel weer ter zake en zei: ‘Prince, is het al voor­ gevallen dat jij niet al te best kon kakken?’ ‘Geregeld,’ zei Prince Michael. ‘Ik ben het constipatietype. Dat heb ik van m’n moeder.’ ‘Ik weet niet wat voor type je moeder is,’ zei Michael, ‘maar wat ik vragen wilde: wat doe jij om toch te kunnen kakken als het moeilijk gaat?’ ‘Ik duw m’n vinger in m’n hol,’ zei Prince Michael, ‘en draai hem een paar keer rond. Dan lukt het meestal wel. Tot ziens, pa.’ Het gozertje verliet nu de badkamer, en hij was niet goed en wel buiten of Michael duwde z’n vinger in z’n hol en draaide ’m een paar keer rond. Daarna perste hij weer, maar neen hoor, ook deze truc werkte niet.

Nu ben ik het beu, dacht Michael Jackson. Hij nam z’n gsm en belde naar z’n lijfarts, dokter C.R. Murray. ‘Conrad,’ zei hij, ‘je moet onmiddellijk komen. Ik kan niet kakken. Breng mij een pil of een injectie of wat dan ook, zodat ik zo snel mogelijk m’n gevoeg kan doen. Haast je, je kan mij vinden in de badkamer.’ Het duurde geen tien minuten of de arts was ter plaatse. ‘Is het zo erg, Michael?’ vroeg de man, hijgend van zich te reppen. ‘Al anderhalf uur zit ik hier,’ zei Michael, ‘en er komt niets uit. Het is om zot van te worden. Doe er iets aan.’ ‘Ik heb hier een uitstekend nieuw product,’ zei de dokter, ‘genaamd Imozatapan. Ik zal je er meteen een spuit van geven.’ Hij vulde de spuit met een vloeistof en injecteerde die in de linkerkaak van Michaels gat. ‘Zo,’ zei Murray, ‘een minuutje of twee en je zal kunnen.’ Ze wachtten twee minuten, maar er gebeurde niks. ‘Hoezo, twee minuten?’ zei Michael Jackson. ‘Vol­ gens mij zijn het al drie minuten, en ik voel nog altijd niks.’ ‘Laat mij ’ns kijken naar je gat,’ zei de arts, ‘misschien is je rectum verstopt.’ Michael stond op van de wc en ging gebogen staan voor Murray, die aandachtig naar Michaels hol staarde. ‘Volgens mij is alles…’ begon hij, maar toen spoot er uit Michaels reet een zodanige stroom dunne stront dat heel Murrays kop vol hing. ‘Nondemiljaardedomme!’ schreeuwde de dokter. ‘Recht in mijn smoel. Jij stomme idioot!’ Hij greep Michael bij de keel en drukte z’n beide duimen tegen de adamsappel van de belangrijkste performer van de twintigste eeuw. Michael sloeg blauw uit en probeerde naar adem te happen. Het wit in z’n ogen werd geel, z’n haar verloor z’n glans, er druppelde nog wat stront uit z’n gat en toen gaf hij de geest. Michael Jackson was vermoord door z’n lijfarts. Een groot artiest ging op een harteloze manier van ons heen. De eenentwintigste eeuw zou nooit meer dezelfde zijn.