'De Noodcentrale' op Eén: 'Niet zomaar telefonisten'
Mensen die bellen. Het klinkt niet meteen als een premisse voor meeslepende televisie. Maar ‘De noodcentrale’, die ongegeneerde blik achter de schermen in de meldkamers van de hulpdiensten, bewees de afgelopen twee seizoenen het tegendeel en deed dat in de openingsaflevering van jaargang drie opnieuw.
Deze keer mogen we meeluisteren met de calltakers - noem ze niet zomaar telefonisten - in Gent, Brussel en Hasselt, waar ze aan de lopende band oproepen krijgen. In de afdeling ‘niet zo dringend’ hoorden we een Oost-Europese poetsvrouw die per abuis de steel van haar trekker tegen het kastje van het brandalarm had laten vallen, en van calltaker Elodie wilde weten hoe ze die pokkeherrie in godsnaam uit kreeg. Dringender leek de oproep die Els kreeg van een vrouw die zo overstuur was dat ze zich enkel nog in oerkreten kon uitdrukken. Els stuurde een ziekenwagen, maar was duidelijk van plan om desnoods ook de brandweer, het leger én Freddy De Kerpel in te schakelen. Gelukkig had ze zich kunnen intomen, zo bleek toen de ambulancier meldde dat de zoon van de hysterische vrouw tegen een paaltje was gereden terwijl hij zijn auto probeerde te draaien.
‘De noodcentrale’ moet je niet volgen voor de flitsende cameravoeringen maar het programma speelt wel met brio in op de gevoelens van de kijker. Spanning was er toen Elodie een stel ouders door de reanimatie van hun peuter loodste. Tersluiks gniffelen kon je met het eindeloze geduld van Stijn die keer op keer hetzelfde oudje van 81 aan de lijn kreeg, stomverbaasd dat haar telefoon nu alwéér zelf de hulpdiensten had gebeld. Uitbundig dijenkletsen was het met de dame die uiterst verdachte aardappelverkopers wilde aangeven - ‘Je moest ze kopen per vijf zakken van tien kilogram! En die hadden niet eens een camion bij!’ Een mens maakt wat mee.
