De Olympische zomer van Tom Barman: 'We staan scherp, we spelen geen slechte concerten'

Ik stuur Tom Barman een berichtje: of ik ’m mag bellen om het te hebben over zijn Olympische festivalzomer. Een paar uur later krijg ik een sms terug: ‘Ja hoor, zit in Portugal before hell breaks luce. Str zometeen Port nr!’

HUMO Hallo Tom, wat ben je aan het doen?

Tom Barman «Aan het chillen, gast. Ik zit hier met mijn lief, we zijn nu een wijntje aan het drinken en sebiet gaan we iets eten. Vrijdag speel ik met dEUS in Lissabon op het Super Bock Festival, iets waar ik heel hard naar uitkijk. ’t Is lang geleden dat we hier hebben gespeeld en het is een fantastische affiche. Daarna vliegen we terug voor een concert in het noorden van Holland, dan Italië – drie concerten – en in augustus begint de waanzin.»

HUMO Je gecombineerde agenda met dEUS, Magnus en Taxiwars ziet er Olympisch uit. Ik had hem nog maar doorgenomen en ik moest al even gaan zitten.

Barman «Olympisch vind ik een goed gekozen woord. ’t Is lang geleden dat het nog zo heavy is geweest (lacht). Gewoon zorgen dat ik goed omga met mijn energie. Powernaps doen, hè. Mijn ouders deden dat, van toen ik klein was heb ik ze siësta’s weten houden. Nu ben ik er ook mee begonnen, en het marcheert.»

HUMO Lukt dat, powernaps op tournee?

Barman «Daar lukt het nog het best. Je kunt in de tourbus in je bunk kruipen.»

HUMO Powernappen jullie er allemaal op los?

Barman «Ja, eigenlijk wel. De één is er al meer bedreven in dan de ander. Mauro is een seriële napper, die knapt desgewenst rechtopstaand een uiltje, en Steph (drummer Stéphane Misseghers, red.) heeft er ook weinig moeite mee. De rest moet er zich echt op toeleggen. Mauro en Steph zijn ook heel makkelijke vliegtuigslapers, terwijl dat voor mij niet zo evident is. Ik reken meestal op een uur om in slaap te vallen, om dan twintig minuten effectief te slapen.

undefined

'Het schadelijkste voor de stem is niet: zingen, roken of drinken, maar praten en brullen op café'

»Recent ben ik erin geslaagd mij in één dag tijd twéé keer te verslapen, nochtans niet mijn gewoonte. ’s Morgens in Dublin bijna vliegtuig naar Montreux gemist, en daar na de soundcheck mij wéér verslapen! Ze hebben mij wakker moeten bellen voor het concert.»

HUMO Lukt het je dan makkelijk om toch in the mood te raken?

Barman «Nee, ik heb wel een tijdje nodig. Niet zozeer om in the mood te raken, daar zorgt de adrenaline van het podium wel voor, maar gewoon: mijn kop heeft uren nodig om in de plooi te vallen. Een kwestie van ijdelheid: er is niks wat ik méér haat dan voor mensen te moeten verschijnen als ik er nog als een fucking schtroumpf uitzie.»

HUMO Als een schtroumpf op het Montreux Jazz Festival dan nog, toch je meest prestigieuze concert van de zomer, of maak je daar geen onderscheid tussen en zijn alle concerten even belangrijk?

Barman «Tuurlijk maak ik daar een onderscheid tussen. Montreux was prachtig. En wat een zalige affiche! Ik moet die line-ups wat vroeger gaan bekijken, want als ik op voorhand had geweten wie er allemaal speelde, was ik een paar dagen vroeger gegaan. Wat ik zo mooi vind, is dat ze maar drie, vier optredens per avond programmeren. Beginnen rond zeven uur. Onze avond was, basically, The Chemical Brothers, wij, en The War On Drugs. Een dag later Buraka Som Sistema met Die Antwoord. Op andere dagen hadden ze Portishead met D’Angelo, Jamie xx met… eh, ik ben het even kwijt. Maar elke dag knalde het. En dan heb ik het niet eens over het jazzgedeelte. Herbie Hancock met Chick Corea, de dag erop Archie Shepp… Een gou-den festival is dat!»

HUMO Mauro zegt dat hij liever geen optredens ziet op de dag dat hij zelf moet spelen. Dan interesseert het hem niet, zelfs al is het zijn favoriete groep aller tijden.

Barman «Mauro is inderdaad niet iemand die alles gaat checken, maar in Montreux zijn we met de hele groep naar The War On Drugs gaan kijken, en toen heb ik ’m toch betrapt op extreem fangedrag. Hij was echt aan het genieten. Nu, ik doe het zelf ook niet zo vaak hoor, concerten meepikken op de dag dat ik zelf moet spelen, en bijna nooit vóór onze show, maar als ik iets écht wil zien, dan zál ik het zien.»

HUMO Wie speelt er overmorgen op het Super Bock Festival?

Barman «Moet ik nog bekijken, ik weet alleen dat we vlak voor Blur spelen. Zie ik ook heel hard zitten, want ik vind die laatste plaat van Blur erg goed.»

Schoonheid en hartzeer

HUMO Heb je eigenlijk al een gerechtsdeurwaarder gebeld? Volgens mij ga je in augustus een aantal records breken: van 6 tot 9 augustus speel je vijf keer met twee verschillende groepen, met Magnus zelfs twee keer op dezelfde dag, op 1 augustus speel je zowel met Magnus als met dEUS, en van 13 tot 16 augustus doe je er nog eens vijf in vier dagen, met drie verschillende groepen.

Barman «Nee, een gerechtsdeurwaarder hoeft niet, maar ik heb wel een psychiater ingeschakeld die zich moet ontfermen over onze manager, Christian Pierre. Die krijgt een punthoofd van al die projecten en overlappingen. Onze keyboardman speelt ook nog bij STUFF., Christoph Claeys, de drummer van Magnus, zit ook in Amatorski, Tim zit bij The Hickeys… Voor Christian is dat een hel, maar hij kan het bolwerken. Voor ons: we just show up. En ik heb er geen enkel probleem mee om twee keer op dezelfde dag te spelen, ik heb dat nog al gedaan. Als je van het podium komt, ben je superenergiek, en dan nóg eens mogen spelen: dat is van het fijnste wat er is. Dan kun je alle energie die je meeneemt van het vorige concert in de volgende show steken. ’t Is ideaal eigenlijk.»

HUMO Ook voor de stem?

Barman «Ja, want wat is het alternatief? Uitgaan en het op een zuipen zetten? Dan is nóg eens spelen veel beter. Het schadelijkste voor de stem is niet: zingen, roken of drinken, maar praten en brullen op café. Dat weet ik na vijfentwintig jaar ervaring.»

HUMO Moet je in je hoofd een knop omdraaien als je van dEUS naar Magnus naar Taxiwars gaat?

Barman «Nee, ik dacht dat het moeilijker zou zijn, maar het blijkt als vanzelf te gaan. Eén keer heb ik op een Magnus-repetitie ‘Hi, we’re dEUS’ gezegd, maar in het openbaar zijn er nog geen gênante flaters van gekomen.»

HUMO Je spreekt het publiek toe tijdens repetities?

Barman (lacht) «We waren aan het timen hoelang de show duurde, en dan improviseer ik de bindteksten erbij.»

HUMO Nog het meest verrassende aan je festivalzomer vond ik het bericht dat er volgend jaar een nieuwe dEUS-plaat komt. Ik had verwacht dat het langer stil zou blijven.

Barman «Ho, maar het zal nog lang stil blijven, hoor. We beginnen pas te schrijven in februari. Ik wil er geen datum opplakken, maar vóór eind 2016 zal die plaat er niet komen. No way. Maar we beginnen er wel aan. En ik heb er zin in, want ik heb al geen fucking dEUS-nummer meer geschreven sinds ‘Sirens’ van de laatste plaat. En dat was toen het enige, de rest hebben we allemaal samen geschreven – de laatste twee platen – omdat ik toen geen zin had om het alleen te doen. Maar nu weer wel dus. Ik heb goesting, zo simpel is het.»

undefined

HUMO dEUS was goed op Cactus. (Lees hier de review)

Barman «We staan scherp, we spelen geen slechte concerten. Klinkt misschien raar of arrogant, maar het ís gewoon zo. Ik sta tegenwoordig ook veel relaxter op het podium. Is het omdat ik verschillende projecten heb lopen? Of omdat de setlist bij dEUS tegenwoordig echt op punt staat? Schoon verdeeld over de acht platen, en het swingt. De lichtere, meer funky nummers zitten vooraan – ‘Girls Keep Drinking’, ‘Fell off the Floor’, ‘Instant Street’, ‘Constant Now’, ‘Architect’ – en naar het einde toe wordt het emotioneler en zwaarder met dingen als ‘Roses’, ‘Bad Timing’, ‘Serpentine’, ‘Nothing Really Ends’, ‘Sun Ra’... We zijn nog altijd dEUS, hè, het blijft fucked up: hoe we beginnen en hoe we eindigen heeft eigenlijk totaal niks met elkaar te maken, maar dat is net ons ding. En precies daarom is het lang moeilijk geweest om een goeie setlist op te stellen. Maar nu zit ze goed. De spanningsboog klopt.»

HUMO De setlist ligt vast voor de hele tour?

Barman «We hebben een parate kennis van 25 nummers waaruit we er telkens 16 of 17 plukken. ‘Stop-Start Nature’ van ‘Pocket Revolution’ hebben we weer bovengehaald en ingepast. ‘Eternal Woman’ kan ook ineens weer. Of ‘Right As Rain’, ‘Via’ en ‘Hotellounge’. Vijftien jaar niet gespeeld! In 1999 mee gestopt, bij de ‘Ideal Crash’-tour. Je kunt niet geloven hoeveel plezier ik daar nu weer aan beleef. Zalig. Acht platen gemaakt hebben is leuk (lacht).»

HUMO Heb je die songs snel weer in de vingers of moet je het allemaal opnieuw uitzoeken?

Barman «Nee, muscle memory is een wonderbaarlijk gegeven: zodra ik mijn vingers op die gitaar zet en begin, komt het doorgaans vanzelf terug. Dat gezegd zijnde moet je af en toe toch eens checken om te horen hoe het weer ging. En luisteren naar onze eigen oude platen valt me altijd moeilijk. ‘Pocket Revolution’: ik kende de volgorde van de nummers zelfs niet meer. Die rare afstand waarmee je dan naar jezelf zit te luisteren, geeft een melange van schoonheid en hartzeer. In je hoofd weer teruggaan naar die periode… Heel mooi eigenlijk, maar vooral heel privé.»

HUMO Dus dan verschijnt de melancholische Barman. Geen karaktertrek die ik doorgaans met jou associeer.

Barman «Maar jongen toch, ik heb ‘Right As Rain’ geschreven op m’n 17de. I was born in melancholy. Melancholie is my middle name. Jezus, dat we dat nog moeten meemaken. Anyways, mijn lief zit hier te gebaren dat ze honger heeft.»

HUMO Laat het smaken, en veel succes met je muzikale triatlon.

Beluister 'Selected Songs 1994 - 2014' integraal hieronder:

undefined