De ouders van de vermiste Elke Wevers: ‘De echte dader woont hier, in Maaseik, maar ze willen hem niet pakken’

Op 9 december 2010 verdwijnt Elke Wevers in haar woonplaats Neeroeteren: vandaag ontbreekt nog steeds elk spoor. ‘Waar is Elke Wevers?’, een docureeks die vanavond te zien is op Eén, licht het onderzoek door en laat getuigen aan het woord. In 2020 spraken haar ouders, Rene Wevers en de in 2021 overleden Elza Reeskens, al met Humo over hun dochter en hun verdriet: ‘Mijn vrouw is ziek geworden van verdriet, en wie is daar verantwoordelijk voor?’

Ze was op weg naar haar werk, sms’te een collega dat ze toch niet zou komen en wandelde aan een kruispunt naar rechts terwijl ze anders altijd links afsloeg. Al sinds Elke Wevers (32) op 9 december 2010 spoorloos verdween, hebben haar ouders Rene en Elza de indruk dat niemand geïnteresseerd is in haar verdwijning. ‘De politie deed alsof we de diefstal van een fiets kwamen aangeven.’ Bijna tien jaar later zit het onderzoek naar de vermiste vrouw uit Maaseik muurvast, maar de ouders van Elke zoeken tot hun laatste snik. Met affiches, zoektochten én een privédetective. ‘Deze zaak oplossen is het enige wat ons in leven houdt.’

Bijna tien jaar van ondraaglijke onzekerheid over het lot van hun enige dochter heeft zijn tol geëist bij Rene en Elza Wevers, beiden 65. Wanneer we de ouders van Elke Wevers bij hen thuis in Opoeteren gaan opzoeken, zijn ze net terug van het ziekenhuis.

ELZA WEVERS «Ik heb een heel slechte diagnose gekregen: slokdarmkanker.»

RENE WEVERS «We hebben zoveel miserie gekend dat Elza het niet meer kan slikken, letterlijk. Het verdriet maakt ons ziek.»

Woede en radeloosheid klinken doorheen het hele gesprek. Over het gemis van hun prachtige dochter, en het miserabele onderzoek van het gerecht. Niks in hun leven is nog hetzelfde sinds donderdag 9 december 2010, de dag dat Elke verdween.

RENE «Die donderdagavond zaten mijn vrouw en ik televisie te kijken. We zouden de volgende ochtend op vakantie vertrekken naar Duitsland. Om halfnegen belde Tom, de vriend van Elke: of ze soms bij ons was. Mijn haren gingen overeind staan. Mijn vrouw zag de schrik op mijn gezicht. Vanaf de eerste seconde wist ik: dit is mis. ‘Elke is weg.’ We sprongen onmiddellijk in de auto en reden naar hun appartement in Neeroeteren. Onderweg zei ik tegen Elza: ‘We zien haar nooit meer terug.’»

HUMO Hoe wist je dat zo zeker?

RENE «Wij kennen Elke: uit zichzelf zou ze nooit zomaar verdwijnen. Ze belde elke dag met Elza. Als ze iets ging doen, vertelde ze ons dat altijd.»

ELZA «Ik had de avond voordien nog plannen met haar gemaakt om samen kerstcadeaus te gaan kopen. We spraken af om eens wat minder geld uit te geven, we hadden tenslotte toch alles. Er was niks aan de hand, ze klonk heel opgewekt.

»Maar de politie ging er de eerste dagen van uit dat Elke was weggelopen. ‘Ze is meerderjarig, die komt wel terug.’ Het was alsof we een gestolen fiets kwamen aangeven. Je moet een formulier invullen, daarna mag je vertrekken en kun je alleen maar hopen dat ze de verdwijning van je kind serieus nemen. Die nacht sliepen we niet. Ik heb mijn telefoonboekje genomen en iedereen opgebeld die Elke kende - vrienden, collega's, kennissen - om te vragen of ze daar was.»

RENE «Ondertussen kamde ik met Tom de hele buurt uit. Die nacht, en de dagen daarna. Ik heb het traject dat Elke die laatste dag heeft gedaan honderden keren opnieuw afgelegd.»

HUMO Elke was die ochtend op weg naar het ziekenhuis van Maaseik, waar ze werkte als directiesecretaresse.

RENE «Ze is om twintig over zeven bij haar thuis vertrokken. Normaal gezien ging ze met de fiets naar het werk, maar omdat het glad was, zou ze meerijden met een collega, die haar aan het kruispunt zou oppikken. Dat deed ze bij slecht weer altijd. Onderweg stuurde ze die collega een berichtje: ‘Het gaat me vandaag niet af, ik ga terug naar huis.’

»De laatste beelden van haar zijn gefilmd door een camera aan een nachtwinkel, op weg naar het kruispunt. Daarop zagen we direct dat er iets ongewoons was: aan het kruispunt sloeg Elke normaal gezien linksaf, maar op de beelden zag je dat ze naar rechts ging. Liep ze het blokje om, om terug naar huis te gaan? Of was er een andere reden? Toen we aan de politie vroegen of ze de camerabeelden van de dagen vóór de verdwijning wilden opvragen - want ze reed al de hele week mee met die collega - talmden ze daar weken mee, zodat de beelden al gewist waren toen ze er eindelijk achteraan gingen.»

ELZA «Het onderzoek was van bij het begin rampzalig. Het was in de kerstperiode. Toen ik naar de politie in Maaseik belde, zei men dat de collega die het dossier opvolgde met verlof was: ‘Belt u begin januari nog maar eens terug.’»

RENE «We zijn ook een paar keer zelf naar de politie gegaan. ‘Wíé bent u? De ouders van Elke Wevers?’ Het leek alsof ze niet wisten wie dat was, terwijl het nog maar net gebeurd was. Ik vroeg de politie om speurhonden in te zetten, maar dat werd onmiddellijk afgewimpeld: ‘Och, meneer, met die sneeuw wordt dat niks. En daarbij, die honden moeten van Brussel komen.’ Als ouder ben je dan in shock. Ik heb als beroepsmilitair in Duitsland met honden gewerkt en ik wéét dat een goedgetrainde hond zelfs nog maanden of jaren na datum een spoor kan oppikken op de grond. En dan komt die agent met een smoes over het weer...»

ELZA «We hadden de hele tijd het gevoel: niemand is aan het zoeken, niemand is geïnteresseerd.»

HUMO De politie ging eerst uit van een wanhoopsdaad, omdat Elke het bedrog van haar vriend had ontdekt.

RENE «We hebben die zelfmoordhypothese altijd met klem tegengesproken, maar ze namen ons niet serieus. Elke mankeerde niks. Die vermoedens dat Tom vreemdging, had ze al lang, dat was geen plotse schok. Als ze met donkere gedachten had rondgelopen, zouden we dat gemerkt hebben. Wij hadden een hechte band met onze dochter en spraken haar dagelijks aan de telefoon. Trouwens, als het zelfmoord was, hadden ze haar lichaam toch al lang gevonden, na zoveel zoekacties? De Cel Vermiste Personen heeft dagenlang in het kanaal gezocht, maar wij hebben nooit geloofd dat Elke daarin lag. Ze moest daar ook helemaal niet langs op weg naar het werk. Maar dan konden ze natuurlijk wel zeggen: ‘We hebben hard naar haar gezocht.’»

HUMO Wat hadden ze dan wel moeten doen? Waar liep het spoor dood?

RENE «Ze hadden naar ons moeten luisteren! Wij vermoedden meteen dat Elke terug naar huis is gelopen via een andere weg, en dat ze via de kelder is binnengegaan in het appartementsgebouw waar ze met Tom woonde. Dat deed ze vaker, want haar fiets stond in die kelderruimte. We denken dat iemand haar daar iets heeft aangedaan. Anders zou ze mensen hebben verwittigd dat ze die dag niet kwam werken.

»Maar alles wat we zeiden, werd door de politie van tafel geveegd. Ze gaven ons het gevoel dat we idioten waren. Dus zijn wij zelf beginnen te zoeken, onophoudelijk.»

ELZA «In de dagen na haar verdwijning hebben we twintigduizend affiches, flyers en raamstickers verspreid. In het weekend hielden we een zoektocht met tweehonderd vrijwilligers, onder wie veel brandweermannen. We kamden 220 kilometer aan boswegjes en paadjes uit. Een duikersclub doorzocht een vijver, een hondenclub hielp met de zoekacties... Maar we vonden geen aanwijzingen.»

RENE «Pas in maart 2011, drie maanden na haar verdwijning, werd het onderzoek van de Maaseikse politie overgeheveld naar de federale politie in Tongeren, die veel meer expertise heeft. Procureur Patrick Boyen heeft met de vuist op tafel geslagen, omdat hij vond dat het onderzoek in Maaseik zo slecht was gevoerd. Ze moesten helemaal opnieuw beginnen. Er werd een onderzoeksrechter aangeduid met wie we een goed contact hadden. Maar in juni van dat jaar heeft die man het dossier doorgegeven aan een andere onderzoeksrechter. Sindsdien gebeurt er niets meer.»

HUMO Elkes vriend Tom werd lange tijd verdacht.

ELZA «Wij hebben altijd in zijn onschuld geloofd, maar de speurders zijn achter hem aangegaan. Tom is een introvert type, dat vonden ze verdacht. De nacht voor Elke verdween, heeft ze thuis opzoekingen gedaan in zijn computer. Om bewijzen te vinden van zijn overspel, vermoeden we. Dat was wellicht ook de reden waarom ze zich die ochtend ziek meldde: ze wilde verder neuzen in die computer op een ogenblik dat Tom niet thuis was.»

RENE «Niet onbelangrijk: Tom had gezegd dat hij die computer de volgende dag zou wegdoen. Het was dus haar laatste kans.»

ELZA «Misschien ging Tom vreemd, maar we hebben nooit geloofd dat hij iets met haar verdwijning te maken had. Hij had bovendien een alibi voor die ochtend: hij was op het werk in het ziekenhuis, heeft er een kop koffie gedronken met de kok, en is dan beginnen te werken. Het gerecht heeft zich twee jaar vastgebeten in dat spoor, waardoor ze nauwelijks oog hadden voor andere mogelijke verdachten.»

KOELWAGEN

HUMO Jullie vertrouwen in het gerecht was zo laag dat jullie met de Nederlandse privédetective Ben Zuidema in zee gingen.

RENE «We waren ten einde raad. Op een bepaald moment vroegen we de onderzoeksrechter om een onafhankelijke profiler aan te stellen voor een daderprofiel. Hij wilde niet. ‘Je weet niet wat dat kost,’ zei hij. Ik dacht dat ik door de grond zakte. Ik ben een ex-paracommando: nooit in mijn leven ben ik voor iemand op de knieën gaan zitten, maar daar, op dat moment heb ik dat wel gedaan. Ik heb gesmeekt, en gezegd dat we bereid waren om de kosten van die profiling te dragen. ‘Ga op uw stoel zitten,’ zei hij. ‘Ik kan mij geen sentimentaliteiten permitteren, want ik ben rechter.’ Ik moest me beheersen, want als ik hem beledigde, was het onderzoek helemaal gedaan.

»In 2016 bracht een Nederlandse journalist ons in contact met privédetective Zuidema. Die man had in Nederland al veel zaken opgelost en wilde ons helpen. Hij is met God en klein pierke gaan praten en heeft enorm veel informatie verzameld over een verdachte die al eerder in het vizier van het gerecht was gekomen: een louche loodgieter die in het appartementsblok van Elke woonde. Hij heeft met verschillende getuigen gesproken die de loodgieter gekend hebben, en op basis van al zijn elementen zijn we ervan overtuigd dat hij de man is die achter Elkes verdwijning zit. Zuidema heeft al zijn informatie bezorgd aan het gerecht, maar de onderzoeksrechter was niet bereid om met hem samen te werken.»

HUMO Het gerecht in België werkt nooit samen met privédetectives.

RENE «Ze hadden toch íéts kunnen doen met de informatie die hij over de verdachte heeft verzameld? Maar het interesseert hem allemaal geen lor.»

HUMO Waarom denken jullie dat die verdachte achter de verdwijning zit?

RENE «Hij was een buurman van Elke en heeft toegegeven dat hij haar af en toe in de gang tegenkwam. En in de kelder! Zijn kelderruimte bevond zich naast die van haar. Elke kwam er elke dag, want haar fiets stond er.

»Aan verschillende kennissen heeft die man toegegeven dat hij in zijn jeugd een oogje op Elke had. Ze zijn van dezelfde leeftijd en zaten samen op de bus naar school. Aan een vriend vertelde hij ook dat hij een jeugdtrauma had opgelopen omdat een meisje hem toen heeft afgewezen, en dat alle vrouwen zouden boeten.

»Iedereen die hem kende, beschreef hem als een vreemde vogel, die vaak ‘s nachts op pad ging. Hij werkte als loodgieter, maar maakte zijn werk nooit af. Overal liet hij een spoor van ontevreden klanten na. Tegen een vriend schepte hij op dat zijn cliënten hem makkelijk vertrouwden en dat ze hem dikwijls een sleutel gaven van hun huis, om vlotter te kunnen werken. Hij liet die sleutels altijd dupliceren, zei hij, om later te kunnen terugkeren. Als hij wist dat er een koppel woonde, hield hij het huis ‘s avonds in de gaten, en zodra het licht in de slaapkamer uitging, zat hij onder het raam te luisteren of ze seks hadden. Zo’n kerel is het. Na de verdwijning van Elke zei hij aan een vriend: ‘Als ík achter die verdwijning zat, zouden ze mij niet pakken. Ik zou mijn kleren verbranden en mijn auto laten pletten.’»

ELZA «Een meisje heeft aan de politie verklaard dat ze op haar 13de meermaals werd misbruikt door de verdachte én zijn vader. Het was de dochter van diens poetsvrouw. We hebben de pv’s daarover gelezen. En Zuidema heeft weet van meerdere vrouwen die zeggen dat ze door de verdachte zijn aangerand of lastiggevallen. Als je een onderzoek doet naar de verdwijning van een jonge vrouw zijn zulke vergrijpen toch uiterst relevant?»

RENE «Hij heeft ook zijn eigen moeder mishandeld, toen hij nog een tiener was. Dat weten we van de buurman, die zegt dat het er gewelddadig aan toeging bij hen thuis. Zijn pa verplichtte hem om zijn ma te slaan en te schoppen, en haar in de kelder op te sluiten. Daar schepte die jongen plezier in: ‘Wanneer mag ik ze nog eens in de kelder steken, pa?’ Die vrouw is er gek van geworden, ze zit al 35 jaar in de psychiatrie. Dat hebben we aan het gerecht verteld, maar het interesseerde hen helemaal niet uit wat voor familie hij kwam en hoe hij was opgegroeid.»

HUMO In 2011 kwam jullie verdachte al eens in het vizier van het gerecht.

RENE «Dankzij onze hulp. Tussen kerst en Nieuwjaar 2010, kort na Elkes verdwijning, hoorden we voor het eerst rare verhalen over die man, van mensen die hem goed kenden. Omdat hij bij Elke in het gebouw woonde, hebben we het gerecht ingelicht. Hij werkte in die periode als loodgieter in een kasteel in Meaux, in de omgeving van Parijs.

»Heel vreemd is dat hij acht dagen na de verdwijning ‘s avonds met een koelwagen naar dat kasteel is gereden, helemaal door de sneeuw naar Frankrijk. Tegen cafévrienden beweerde hij dat hij daar iets te doen had, terwijl de werken stillagen vanwege het winterweer. Hij nam niet de kortste route, maar reed via kleinere wegen. Op een uur wandelen van het kasteel heeft hij zich vastgereden, op een modderbaan in de bossen waar hij normaal niets te zoeken had. Wat was hij daar die nacht van plan op die donkere veldweg, met een koelwagen? Zat er een lichaam in dat hij daar in de bossen wilde verbergen? Tegen collega’s die ook in het kasteel werkten, zei hij achteraf dat ze niet meer in dat bosgebied mochten gaan wandelen.

»De politie heeft hem daarover ondervraagd, en zijn verklaringen over die nacht zijn heel tegenstrijdig: hij zegt dat hij de weg kwijt was. Maar te voet vindt hij wél de weg naar het kasteel, in het holst van de nacht, en hij blijft er overnachten. De volgende ochtend lukt het met de hulp van de conciërge en een landbouwer om zijn vrachtwagen los te trekken. En wat doet hij dan? Hij keert terug naar het kasteel om zijn valies op te halen en rijdt terug naar België. Niemand weet wat hij daar kwam doen. Aan de politie verklaarde hij dat hij er ging werken, maar de conciërge zegt dat hij niets gedaan heeft, omdat er in januari en februari niet gewerkt werd. Toen de politie zijn auto’s in beslag nam om te onderzoeken op bloedsporen of andere sporen van Elke, pochte hij tegen een vriend dat hij ‘de koelauto buiten de boeken had gehouden’. De politie had die dus niet in beslag genomen. Hij had die auto ook nog maar net gekocht, terwijl hij al vier andere auto's had. Waarom had hij een koelwagen nodig, als loodgieter?»

»Onze advocaat Jef Vermassen heeft het gerecht vorig jaar gevraagd om hem grondiger te ondervragen over die geheimzinnige sneeuwrit, maar de onderzoeksrechter weigert dat.»

HUMO Het gerecht deed destijds wel huiszoekingen bij de verdachte.

RENE «Ja, maar hóé? De politie heeft nooit zijn appartement of kelderruimte doorzocht, want officieel waren die van zijn vriendin. Hijzelf was eigenaar van een vervallen pand in Opoeteren dat hij wilde opknappen. Dat huis was onbewoonbaar, één en al rotzooi. In juni 2011 heeft de politie dat huis doorzocht. Achteraan stonden drie oude garageboxen: de politie opent de poorten, ziet dat ze tot de nok vol met rommel zitten, en gooit de poorten weer dicht. Einde van het onderzoek. Ze hebben niet eens de moeite gedaan om die garages leeg te halen, terwijl het een ideale plaats is om een lijk te verbergen, en de buren klaagden over stank. ‘Die stank is er altijd al geweest,’ zei de politie.

»En zo staat het onderzoek bol van de slordigheden. Uit de telefoniegegevens blijkt dat hij op de ochtend van Elkes verdwijning in het appartementsblok was. Maar ze hebben hem níét gevraagd of hij Elke die dag heeft gezien. Dat is toch onbegrijpelijk?! Tegen de politie vertelt hij dat alle aantijgingen tegen hem leugens zijn, maar toen ze hem vroegen om een test met de leugendetector te ondergaan, weigerde hij.»

HUMO Dat mag, je kunt nooit verplicht worden om zo’n test te ondergaan.

RENE «Juist. Maar het maakt hem toch alleen maar verdachter? Blijkbaar niet voor de speurders, want de piste werd nadien gewoon afgesloten.»

KLEIN BEETJE HOOP

HUMO In 2018 zijn jullie naar advocaat Jef Vermassen gestapt, in de hoop dat hij het dossier kon deblokkeren. Maar ook hij zegt dat het onderzoek muurvast zit.

RENE (knikt) «Alle bijkomende onderzoeken die hij heeft gevraagd, werden stuk voor stuk geweigerd. Een herverhoor over het kasteel? ‘Niet nodig, hij is al ondervraagd.’ Een onderzoek van de kelder-ruimte met speurhonden? ‘Te lang geleden.’ Een nieuwe vraag om de leugendetectortest te ondergaan? ‘Zinloos, we hebben het hem destijds al gevraagd.’ Blijkbaar wíl de onderzoeksrechter onze dochter gewoon niet vinden.»

ELZA «Ik denk dat het gerecht bang is om gezichtsverlies te lijden. Ze hebben het spoor van die verdachte onderzocht, en het nadien geklasseerd. Als uit de nieuwe elementen die wij aangeven zou blijken dat hij het tóch was, hebben zij zwaar geblunderd.»

RENE «En dan staat natuurlijk in de krant dat een Nederlandse privédetective het heeft moeten oplossen. Zuidema is één keer bij de onderzoeksrechter mogen komen. Na dat gesprek was hij enthousiast. Hij vond hem heel vriendelijk, en de onderzoeksrechter had gezegd: ‘We gaan dat oplossen.’ Met die ‘we’ bedoelde hij zichzelf, zo praat die man altijd. Nadien heeft hij nooit meer contact opgenomen met Zuidema.

»Een maand na die ontmoeting zat ik met Zuidema in het restaurant vlak bij het gerechtshof van Tongeren waar die onderzoeksrechter elke middag luncht. Hij gunde ons geen blik, terwijl we aan de tafel naast hem zaten. Zuidema kon het niet geloven: ‘Een maand geleden was ik nog bij hem en nu doet hij alsof ik lucht ben, terwijl ik een meter van hem af zit!’»

ELZA «We zijn ook één keer ontvangen door justitieminister Koen Geens, in 2018. Op tv ziet dat er een minzame man uit, maar tegen ons was hij ijskoud. Geen greintje medeleven kregen we. ‘Ik zal altijd ontkennen dat jullie hier zijn geweest,’ was het eerste wat hij zei. Hij keek alleen maar naar de grond, en naar zijn horloge.»

HUMO De politie had enkele jaren geleden nog een andere verdachte: een man die ook in het appartementsblok van Elke woonde en kort na haar verdwijning naar Lapland verhuisde. Daar zit hij nu in de gevangenis omdat hij er in 2013 een man heeft doodgeslagen met een bijl.

RENE «Die vent heeft niets te maken met de verdwijning van Elke. Het was een drugsverslaafde die hier al in begeleiding was, en in Lapland is het nog erger geworden. Hij is daar beginnen te flippen tijdens een zwaar afkickproces. In een opwelling heeft hij op een rotonde iemand neergestoken. Dat is niet de man die in België de perfecte verdwijning op poten zet. Maar voor de politie was het wel een leuk snoepreisje, en een excuus om te tonen dat ze toch íéts doen. De echte dader woont hier, in Maaseik, maar ze willen hem niet pakken.

»Ik zal zijn naam nooit noemen, maar we hebben contact gehad met een ex-politieman uit Tongeren. Hij vroeg ons wie ze op de zaak van Elke hadden gezet. Toen ik de naam noemde, begroef hij zijn gezicht in zijn handen: ‘Het is niet waar! Die kent daar niks van en staat vlak voor zijn pensioen!’ Een paar jaar later vond ik een briefje in mijn brievenbus: die ex-agent wilde me zien in het geheim, zonder telefoons. Tijdens die ontmoeting zei hij dat de politie de zaak niet wíl oplossen. Waarom wist hij niet. Wordt die verdachte beschermd? Weet hij van alles over bepaalde figuren bij politie en Justitie? In Limburg is de wereld klein, hè.»

HUMO Zijn jullie er zeker van dat Elke er niet meer is?

ELZA «Ik heb nog altijd een klein beetje hoop, tegen beter weten in.»

RENE «Ik denk dat Elke vermoord is. En die smeerlap heeft dat geflikt, ik ben er zeker van.»

ELZA «Al die jaren hebben we geprobeerd om de herinnering aan haar levend te houden, om ervoor te zorgen dat de zoektocht naar haar niet zou stoppen. In het begin was de aandacht overrompelend. We werden overspoeld door media, advocaten, paragnosten... We hadden daar geen ervaring mee, wij hebben nooit in de belangstelling gestaan. We wilden dat ook niet, maar we deden het voor Elke.

»We lieten grote borden maken met haar foto op en plaatsten die in de omgeving van Maaseik. Dat konden we doen dankzij de sponsoring van Webdrukker. Maar voor de verkiezingen werden onze affiches schaamteloos overplakt door politieke partijen. Er is ook een bord vernield door een groep vandalen, maar de politie is nooit tegen hen opgetreden.»

RENE «In 2011 namen we voor het eerst een privédetective onder de arm om de zaak uit te zoeken. Dat kostte duizenden euro’s per maand: hij vroeg 50 euro per uur, plus verplaatsingsvergoeding. En die man maakte véél kilometers. Het ergste is dat hij een beroep deed op waarzeggers. Zijn onderzoek leverde niks op.»

HUMO Heb je een idee hoeveel geld jullie in al die initiatieven hebben geïnvesteerd?

RENE «Al ons spaargeld. Advocaten en detectives werken niet voor niks.

»In november 2018 werd er een witte mars georganiseerd in Aalst. Wij liepen mee voorop, met spandoeken: ‘Elke is vermoord. Justitie wil het niet oplossen.’ We hadden opzettelijk zo'n uitdagende tekst gekozen, in de hoop dat journalisten benieuwd zouden zijn. Maar niemand vroeg ons iets. Dat was een enorme teleurstelling. We proberen ons verhaal in het nieuws te houden, maar niemand had nog interesse.»

ELZA (toont ons een foto van Elke als tiener) «Kijk, dit is ze. Het allerbeste en het allermooiste wat we hadden. Ze is 15 op deze foto. We waren samen op vakantie in Duitsland.»

HUMO Hoe was Elke als tiener?

ELZA (lachje) «Eerlijk? Als kind veel te braaf, als puber een catastrofe. Haar kamer was een puinhoop, alle kleren op de grond. Maar nadien is het helemaal goed gekomen (lacht).

»Ze had een vriend en werkte als directiesecretaresse in het ziekenhuis in Maaseik, haar job was alles voor haar. Ze had haar leven goed op de rails. Het was geen uitgangstype, eerder een huismus. ‘s Zomers gingen we fietsen in het weekend. Of Rene en Elke gingen samen zweefvliegen in Zwartberg. Ze was heel sportief.»

ZIEK VAN VERDRIET

HUMO Elke is al meer dan negen jaar weg. Hoe komen jullie sindsdien de dagen door?

ELZA «Ik vraag me af waar al die dagen gebleven zijn. Iedere dag is overleven. De eerste maanden waren we niet meer in staat om met de auto te rijden, omdat we er met ons hoofd niet bij waren. Dat gaat nu beter, maar ik moet me nog altijd sterk concentreren. Stress verdraag ik niet meer. Alles moet op ‘t gemak en liefst op voorhand gepland zijn.

»Er was een periode waarin ik nog amper naar buiten durfde. Dat kwam na een incident op de parking van de supermarkt. Ik was mijn boodschappen aan het inladen toen een wildvreemde vrouw naar me toe kwam: ‘Ik weet waar Elke is. Ze ligt in een diepvries.’ Ik was te verbouwereerd om te reageren, maar thuis ben ik in huilen uitgebarsten. Wie zégt nu zoiets?»

RENE «Ons leven is voorbij, we zijn alleen nog niet dood. De zaak oplossen is wat mij in leven houdt. Anders lag ik al lang met een bloemeke op mijn graf. Een normale mens kan niet voortleven na zo'n drama. Elke dag ga ik twee à drie uur met de hond in de bossen wandelen, dat is mijn therapie, mijn manier om het vol te houden.»

ELZA «Ik kon niet meer eten. De emmer zat vol, er kon niets meer bij. En nu heb ik die kankerdiagnose gekregen. Ik moet een zware chemotherapie ondergaan, en nadien nog een operatie.»

RENE (boos) «Mijn vrouw is ziek geworden van verdriet, en wie is daar verantwoordelijk voor? De dader die onze dochter heeft vermoord en de onderzoekers die het niet willen oplossen. Ik wens hun allemaal de tering, de pest en alle ziektes die ze maar kunnen krijgen!»

ELZA «Je wordt natuurlijk verbitterd.»

RENE «Ik ben vandaag extra over mijn toeren door de diagnose van mijn vrouw. We hebben altijd onze plan getrokken samen. Maar nu we het systeem nodig hebben, laat het ons in de steek.»

ELZA «Elke was het beste dat ons ooit is overkomen (huilt). Gelukkig hebben we veel steun van familie en vrienden, ook al zien we bepaalde mensen niet meer, omdat ze niet konden omgaan met ons verdriet. Ergens begrijp ik dat, maar Rene en ik zijn dezelfde mensen gebleven. Alleen dansen en feesten gaat niet meer. Zonder te lachen kun je niet overleven, maar als ik lach of plezier maak, voel ik me daar meteen schuldig over. Mensen zeggen dat dat niet nodig is, en dat ik weer de goedlachse Elza van vroeger moet worden, maar zo werkt het niet. Er is een stuk van ons hart weg.

»Ik heb alle boeken van Manu Keirse, de rouwspecialist. Zijn meest rake spreuk is voor mij: ‘Geen kind is zo aanwezig als een kind dat wordt gemist.’»

RENE «Daarom zullen we onze strijd niet opgeven, zolang we leven. De politie heeft destijds enkele schoolkinderen van Maaseik ondervraagd die, op weg naar school, Elke mogelijk zijn tegengekomen op straat. Misschien durfden ze destijds niet te praten met de politie. Daarom willen we iedereen oproepen die haar die dag heeft gezien om zich te melden.»

Ben Zuidema is 82, maar zegt dat dit de laatste zaak is waaraan hij nog werkt. Gratis.

BEN ZUIDEMA «Ik heb tien uur lang gepraat met een man voor wie de verdachte jarenlang heeft gewerkt. Hij was zeker dat hij de dader is. Hij heeft tegen de verdachte gezegd dat er een brief bij de notaris ligt, met de waarheid over hem. ‘Als me ooit iets overkomt, zal de notaris de inhoud van die brief bekendmaken.’ Die man is bang, en terecht, want de verdachte is een psychopaat. Daarom wil ik deze zaak echt nog oplossen: niet alleen voor Elza en Rene, maar voor alle mensen uit de streek die een dochter hebben. Hij moet gestopt worden, want dit is geen dader die één keer toeslaat. Ik ben er duizend procent zeker van dat hij nog meer verkrachtingen en moorden op zijn geweten heeft.»

Humo vroeg een reactie bij het parket van Tongeren op de vele vragen van Elkes ouders. Daar wilde men enkel kwijt dat het onderzoek naar de verdwijning nog niet is afgesloten.

‘Waar is Elke Wevers?’ vanavond om 21.30 op Eén