De Pfaffs
Wat mijn vijanden er ook over mogen beweren, het is volstrekt gelogen dat ik me ooit, met geblondeerde en in de krul gezette haren, ter adoptie heb aangeboden bij de Pfaffs.
Al even onwaar is het hardnekkige gerucht dat ik gesolliciteerd zou hebben toen de Pfaffs een personal assistant voor de bejaarde reu Kasper zochten: een onbezoldigde baan - nu ja, kost en inwoning en werkkledij van een sponsor die ik voor het uitkiezen had - vrijwilligerswerk dus, dat erop neerkwam dat je die rottweiler tijdig van Angie moest zien af te trekken. Je mocht er van Carmen ook een emmer zwembadwater bij gebruiken, al voegde Jean-Marie er snel aan toe dat zoiets in zijn jeugd, ten tijde van de Grote Droogte in het Land van Waas, verkwisting werd genoemd.
'200'
Wat wél waar is, is dat ik me na de tweede aflevering van de eerste serie gunstig heb uitgelaten over de hechte samenhang van de Pfaffs - ik weet ook niet wat er die keer in mij gevaren is; mijn vitamines waren op, vermoed ik, of zou het toch een vlaag van menslievendheid geweest zijn, een griepje van de ziel?
Thans, na de derde aflevering van de derde serie, vind ik het oprecht jammer dat 'De Pfaffs' nog steeds loopt: één serie had moeten volstaan, ook al kijken er nog altijd meer dan één miljoen mensen naar. De Pfaffs zouden dat kijkerspubliek niet te vreten willen geven, tenzij geheel gesponsord, in een protserig feestpaleis naar hun keuze, dat de exploitant hun voor nop ter beschikking stelt 'omdat ze zoveel gedaan hebben voor de mensen.'
We kennen ze ondertussen wel, die Pfaffs, en wat erger is: ik vind het steeds moeilijker om aardigheid te hebben in het luizenleven van deze komieke parvenu's van wie geen mens met zekerheid kan zeggen hoe ze aan de kost komen, en waar ze het, op de voormalige voetbalvedette na, aan hebben verdiend. Jean-Marie, die ervan uitgaat dat hij niet alleen als filantroop een voorbeeld voor ons allen is, zal niet begrijpen wat ik bedoel, iets over 'allemaal jaloezie' mompelen, en zich vervolgens in een gesponsorde auto weer naar een acte de présence in de provincie spoeden. Daar zal hij tegen zijn gastheren zeggen: 'Hier krijg je tenminste nog eten en drinken,' en daarbij kijken alsof het ontvangstcomité om te beginnen al dankbaar moet zijn dat hij dat zomaar zegt, zonder dat ze er extra voor in hun clubkas moeten tasten. Als ik nu naar 'De Pfaffs' kijk, merk ik dat een ironische blik bijna niet meer toereikend is.
Angie Pfaff, de populaire teef, heeft laatst veertien jongen geworpen. De vader was ondertussen, niet gehinderd door een personal assistant, uitgebreid zijn gevoeg aan het doen op het gazon. Bij zo'n slepende geboorte komt nog heel wat kijken. Sam Gooris bijvoorbeeld, de populaire langslaper. Toen Angie Pfaff er net nummer zeven had uitgeperst, sprak hij: 'Naai haar foef nu maar dicht.' Later moest hij, op last van zijn gade, de teef temperaturen, een handeling die hem tot de prangende vraag 'Moet die thermometer in het trezeken of in de poep?' noopte. De Latijnse benamingen van die ins & outs wilden hem, in zijn opwinding, maar niet te binnen schieten, wat begrijpelijk is. Sam Gooris had de thermometer nog maar net uit het trezeken of de poep - detailopnames bleven ons bespaard - van Angie Pfaff gehaald, of hij zette het al op een kokhalzen, een staaltje van peristaltiek waaraan hij zijn naam en faam deels te danken heeft. 'De hoogste tijd om nog eens naar de 'Vier letzte Lieder' te luisteren,' dacht ik ineens, als op inblazing van een reddende engel.
Als ik denk dat niets menselijks mij vreemd is, zijn er nog altijd de Pfaffs. En zo wil ik het houden.
(Foto's VTM)
'DE PFAFFS'
VTM, zondag 13 mei, 20.30 u.
