De Queen-film lijkt eindelijk klaar (en waarom we daar, ondanks de krankzinnige voorgeschiedenis, best zin in hebben)
Elke week duiden we het belangrijkste popcultuurnieuws in onze rubriek ‘In Case You Missed It’. Deze week: de trailer van 'Bohemian Rhapsody'.
Scaramouch! Scaramouch! Deze week kregen we dan eindelijk beeld te zien van de op handen zijnde Queen-biopic, genaamd Bohemian Rhapsody. Het maakproces van deze film heb ik met veel plezier en interesse gevolgd. Niet omdat ik zo’n grote fan van Queen ben, of bewonderaar van Freddie Mercury. Nee, de waarheid is dat ik me al jaren een breuk lach om de idiote berichten die van de set overwaaien naar de echte wereld, en hoe zeer ze de overgebleven Queen-leden tonen als selfkickers waarbij mensen als Jeroen Krabbe of Paul Jambers verbleken tot bescheiden pelgrims. Waar ik Queen-leden zeg bedoel ik Brian May en Roger Taylor, want bassist John Deacon wil er sinds de dood van Freddie (alweer 27 jaar geleden!) niks meer mee te maken hebben. Een teken aan de wand, zou ik zeggen.
Nu wil ik overigens niet direct totaal zuur zijn over de post-Freddie-carrière van Brian en Roger. Het tribute-concert in Wembley, in 1992, was popgeschiedenis en een ontzettend mooie viering van de grootsheid van rock-‘n-roll. De uit de laatste opnames van Freddie vervaardigde plaat Heaven For Everyone, uit ’95, was ook nog wel te pruimen. Daarna ging het wat mij betreft alleen al snel mis. May en Taylor hebben zich laten kennen als dirigenten van een orkest dat allengs steeds goedkoper en steeds minder rock-‘n-roll is geworden. Hun insteek is de legacy van Queen en Freddie overeind houden, maar ik zie toch vooral heel veel Las Vegas-vertier (de overal uitgerolde musical We Will Rock You) en eindeloze tours met bekwame, maar charismaloze charmezangers als Adam Lambert ter vervanging van Freddie. Het ergste wat er gedaan is, is misschien wel het standbeeld van Freddie Mercury op een plek die niks met rock-‘n-roll te maken heeft: aan het Lac le Man, bij Montreux. Een plek waar corrupte FIFA-officials werken en doodenge, veel te rijke en veel te rechtse Zwitserse bankiers en advocaten wonen. We will rock you? Ja, onze bankrekeningen, vermoed ik, maar niet mijn ziel, die als 10-jarige snaak toch echt de dubbelaar Live at Wembley ’86 kapotdraaide.
Terug naar de film. De ontstaansgeschiedenis is bijna Spinal Tap. Het begon met de paar jaar dat Sacha Baron Cohen de hoofdrol zou gaan spelen. Na heel veel vijven en zessen gaf hij er de brui aan. Zijn verklaring, in de radioshow van Howard Stern, gaf een aardig inkijkje in de denkwijze van May en Taylor. Cohen: ‘Er was eindelijk een werkbaar script. Ik ging het lezen. Halfweg bleek Freddie al te sterven. Toen heb ik ze opgebeld. Wat zou er dan in de tweede helft gebeuren? Nou, dan zouden we zien hoe de overgebleven leden doorgingen en hoe geweldig dat was. Toen ben ik ermee genokt.’
Van deze ridicule verhaallijn lijken ze overigens afgestapt. Bohemian Rhapsody (geheel in lijn met de legacy van Queen hebben ze de meest commerciële titel gekozen) gaat nu simpelweg over de superhit, de lastige periode daarna en de fenomenale wederopstanding op Live Aid. De regisseur van dienst is na veel stoelwisselingen Bryan Singer geworden (The Usual Suspects, X-Men), al heeft die hem niet af mogen maken. In december werd hij ontslagen nadat hij beschuldigd werd door de politie van Los Angeles van het drogeren en verkrachten van een aantal(!) minderjarige jongens. Het past in de van de pot gerukte voorgeschiedenis van deze film.
De trailer is goedgemaakt, ik kan niet anders zeggen. Rami Malek (hij van Mr. Robot) is nu Freddie, en hij oogt perfect. Veel verhaal is er niet waar te nemen, maar het zijn lekkere plaatjes, en ze hebben de beste Queen-songs erin gestopt. En, nu ik hem nog eens kijk, heb ik er eigenlijk ook wel zin in. Want ik mag Brian May en Roger Taylor dan dubieuze figuren vinden; Queen vind ik stiekem toch wel het einde.
Argumenten? Daar gaan we. Welke rockgroep uit de jaren zeventig kende zo’n geweldige, androgyne naam als Queen? Vergelijk dat eens met een voorspelbaar fallussymbool als Led Zeppelin, of AC/DC. Welke groep verwerkte kitsch en pure rock-‘n-roll tot een heerlijke plaat als A Night At The Opera? Met Sheer Heart Attack maakten ze zelfs een perfecte rockplaat. Welke groep kende een Aziatische(!), homoseksuele(!!) en op Zanzibar(!!!) geboren frontman? Welke groep had vier briljante songschrijvers aan boord, die allen minstens een wereldhit hebben gepend? Zelfs The Beatles kunnen dat niet overleggen (sorry, Ringo). Een van de beste voorbeelden van Queens heerlijke tegenstrijdigheid: de enige niet-zingende songschrijver, John Deacon, schreef een van de grootste karaokehits ever: Another One Bites The Dust.
Queen op zijn best was een briljante show, gekoppeld aan fantastische popsongs (Under Pressure!) en pure rock-‘n-roll (Tie Your Mother Down). En Freddie was one of a kind, met gemak de beste frontman van een rockgroep ooit. In oktober komt Bohemian Rhapsody in de bioscoop. En hoewel ik mijn hart vast houd voor de truken van Brian en Roger ga ik toch kijken. Na afloop doe ik de fandango.
