‘De Rode Duivels zwijgen als het over gelijke verloning gaat’

Bij Wolfsburg en Manchester City vulde ze haar prijzenkast, bij Anderlecht de wasmachine. ‘GRLPWR’ staat er op haar enkel getatoeëerd, en beter is ze wellicht niet samen te vatten. ‘Wat ik zelf doe, doe ik beter,’ verklaart Tessa Wullaert (29), op het EK vrouwenvoetbal aanvoerder van de Red Flames, haar onstilbare honger naar sportief succes en haar strijd voor vrouwenrechten. Vanavond kan ze meteen daad bij het woord voegen, de Flames treffen IJsland in hun eerste EK-match. ‘Natúúrlijk helpt protesteren bij de scheidsrechter, waarom doen al die mannen het anders?’ De 7 Hoofdzonden!

TESSA WULLAERT «Ik ben katholiek opgevoed, maar de laatste keer dat ik in een kerk was, moet voor mijn plechtige communie geweest zijn (lacht). Ik ben niet gelovig, maar ik geloof wel dat er iets is na dit leven, zij het dan zonder god. Ik geloof ook dat het leven vooraf uitgeschreven is, dat alles met een reden gebeurt en dat je daar niet veel aan kunt veranderen. Je moet meegaan met de flow.»

HUMO Uit wat voor gezin kom je?

WULLAERT «Mijn papa is buschauffeur, en mama is nachtverpleegster in een ziekenhuis. Daar werkt ze vier nachten per week, daarna is ze een week thuis. Dan werkt ze als verpleegster in de gevangenis in Brugge, ze kan namelijk niet stilzitten. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer tijd voor zichzelf moet maken, maar ze wil voor mensen kunnen zorgen. In de gevangenis hoort mijn mama verhalen die je in het dagelijkse leven zelden hoort. Soms vraag ik ernaar: het fascineert me te weten hoe die mensen zich gedragen. Maar veel vertelt ze niet: ze moet het beroepsgeheim respecteren.

»Ik heb een jongere broer, Jarne. Daar heb ik lang om gezeurd, naar het schijnt: ik wilde iemand met wie ik kon voetballen (lacht). Toen ik 14 was, kwam er nog een pleegbroertje bij, op aandringen van mijn mama. Omdat het hele gezin achter zijn komst moest staan, zijn we samen naar een infoavond geweest. Het zou maar tijdelijk zijn, en geen adoptie: het kind zou na verloop van tijd naar de moeder terugkeren. Ondertussen zijn we vijftien jaar later.

»Mijn pleegbroer heeft een mentale beperking en zit deeltijds op internaat. Toen we hem als baby in huis namen, wisten we dat nog niet: het is pas later aan het licht gekomen. Da’s best heftig, ja. We hebben hem de voetbalmicrobe doorgegeven en nu speelt hij in de G-ploeg van Zulte Waregem. Zo heb ik kennisgemaakt met de Special Olympics en de vraag gekregen of ik ambassadrice wilde worden. Dat doe ik met veel plezier. Het helpt me het leven te relativeren.»

HUMO Wanneer ben jij beginnen te voetballen?

WULLAERT «Mijn papa speelde voetbal en mijn opa van moederskant was zijn trainer. Zo hebben mijn ouders elkaar trouwens leren kennen: mijn mama kwam kijken, en toen is de vonk overgeslagen.

»Ik heb eerst gedanst, maar dat was niets voor mij. Op een keer was ik in de tuin aan het voetballen toen vrienden van mijn ouders op bezoek waren. De man was trainer en trapte een balletje met me mee. Tegen mijn papa zei hij achteraf dat ik talent had. Mijn ouders hebben me toen bij zijn club aangesloten. Mijn mama heeft wel nog geaarzeld: in die tijd waren er geen rolmodellen voor voetballende meisjes. Maar ze zag dat ik het graag deed en heeft me laten doen.

»Er was nog een meisje bij die club. Dat scheelt, want als enige meisje in een jongensploeg val je er toch wat buiten – je moet apart douchen en zo. Met z’n tweeën stonden we sterker. Pas veel later vernam ik van mijn ouders dat andere ouders weleens mopperden aan de zijlijn: zij vonden het niet kunnen dat hun zoon op de bank moest zitten en meisjes hun plaats op het veld innamen. Tja, mijn vriendin en ik waren nu eenmaal góéd (lacht).»

GULZIGHEID

WULLAERT «Van alle hoofdzonden past gulzigheid wellicht het best bij mij, maar voor mijn omgeving is het niet altijd prettig. Laatst nog, op vakantie, speelden mijn vriend Mathi en ik Uno. Ik verloor en werd slechtgezind. Het is sterker dan mezelf: ik wil zoveel mogelijk winnen. Maar wel op een eerlijke manier, ik zal nooit valsspelen. Als ik win, is het omdat ik het verdien.»

HUMO Met Wolfsburg heb je twee Duitse titels en drie bekers gewonnen, met Manchester City de FA Cup en de League Cup. Aan welke trofee bewaar je de beste herinneringen?

WULLAERT «De FA Cup winnen, voor 35.000 toeschouwers op Wembley, was nice. Zeker omdat Mathi erbij was. Maar het allermooiste is toch dat ik de voorbije dertien jaar elk seizoen iets heb gewonnen.»

HUMO Je hebt ook twee Champions Leaguefinales verloren met Wolfsburg. Wringt dat niet?

WULLAERT (schudt het hoofd) «Totaal niet. Ik vind het belangrijker met Anderlecht de titel te pakken en 38 keer te scoren, dan de Champions League te winnen zonder gespeeld te hebben, alleen maar om die op mijn palmares te hebben.»

HUMO Je collega-Red Flame Janice Cayman heeft hem met Olympique Lyon gewonnen ten koste van Barcelona, maar viel slechts tien minuten voor affluiten in.

WULLAERT «Voor mij zou dat niet als mijn trofee aanvoelen. Maar goed, dat is persoonlijk. Ik gun het Janice wel, dat weet ze.»

HUMO Ben je vatbaar voor verslavingen?

WULLAERT «Mijn gsm is er in elk geval eentje, maar ik werk eraan. Toen we tijdens de stage naar de wellness gingen en een ploegmate opperde om onze gsm mee te nemen, heb ik me verzet: ‘In de jacuzzi, ben je zot?’ Je hebt mensen die in tien chatgroepen tegelijk zitten en daar allerlei onzin posten. Dat zul je mij nooit zien doen. Ik gebruik mijn gsm zelden voor het plezier: het is een werkinstrument voor mijn bedrijf GRLPWR, en ik moet mijn volgers op de hoogte houden en mijn sponsors plezieren. Zo gaat dat tegenwoordig (lacht).»

HUMO Een afgetraind sportlichaam is nog niet de regel in het vrouwenvoetbal. Dat leidde recent tot enige commotie, toen bekend raakte dat speelsters naast een selectie voor de Red Flames grepen op basis van fysieke parameters.

WULLAERT «Wij verwachten steeds meer van de bond, dan is het ook logisch dat we iets terugdoen. Als je de concurrentie aangaat met Frankrijk en Duitsland en tot de top acht van Europa wilt behoren, moet je er als atleten uitzien – net zoals de concurrentie. En dan moet je op je gewicht letten. De parameters zijn voor iedere speelster anders, maar ze zijn niet onhaalbaar. We zijn er ook al twee jaar mee bezig, iedereen was gewaarschuwd. Daarom was de heisa zo spijtig.»

HUMO Niet elke Red Flame is prof. Mag je dezelfde eisen stellen aan speelsters die nog studeren of een job hebben?

WULLAERT «Niet eens de helft van onze EK-selectie is prof. Maar als iemand zich op training niet 100 procent geeft, ongeacht of ze nu prof is of niet, is dat een kwestie van mentaliteit. Bij Anderlecht trainden we ’s avonds, en dat was mijn hoogtepunt van de dag. Veel speelsters hadden dan al een halve of hele dag gewerkt en kwamen zich vooral ontspannen. Daar had ik het moeilijk mee, want ik verspil niet graag mijn tijd. Dat heeft weleens tot discussies geleid. Maar kijk, we zijn elkaar tegemoetgekomen en uiteindelijk ook kampioen geworden.

»Het vrouwenvoetbal in België heeft investeerders nodig, zodat alle speelsters prof kunnen worden. Anderlecht zou een voorbeeld moeten zijn, maar is het niet: ik heb me vaak geërgerd. Het is frustrerend dat we altijd twee keer zo hard moeten roepen om iets te bekomen, terwijl de mannen niet eens hoeven te roepen. Het minste wat ik verwacht, is basisrespect. Maar zelfs dat ontbrak soms. Het is één van de redenen waarom ik opnieuw voor het buitenland (de Nederlandse club Fortuna Sittard, red.) heb gekozen.»

HEBZUCHT

HUMO Is geld belangrijk?

WULLAERT «Ja! Men zegt vaak dat geld niet gelukkig maakt, maar mij wel, hoor. Mijn oma zegt dat ik al veel heb gekregen, maar zo zie ik het niet: ik heb er hard voor gewerkt. Ik ken speelsters die maar een paar jaar jonger zijn dan ik en de droom om een huis te kopen al hebben opgeborgen. Dan zou ik toch een andere weg ingeslagen zijn, of ik zou proberen er meer uit te halen. Dat heb ik zelf ook gedaan: hoewel ik al een mooie cent heb kunnen sparen, heb ik ook mijn eigen bedrijfje opgericht.»

HUMO De bekende Amerikaanse international Megan Rapinoe voert al jarenlang strijd voor een gelijke verloning van mannen en vrouwen bij de nationale ploegen.

WULLAERT «In Noorwegen, Australië en Nederland is het al zover, en in Canada vecht men ervoor. Maar ik denk niet dat ik het bij ons nog zal meemaken.»

HUMO Ik herinner me een oude tweet van jou: ‘Wat denken jullie ervan, Rode Duivels?’ Heeft er toen iemand geantwoord?

WULLAERT «Ze hebben hun mond gehouden. Jammer, want ik had hen graag uitgelegd hoe het bij ons toegaat. Ze kunnen zich niet voorstellen hoe gelukkig ze zich mogen prijzen.

»We komen elkaar ook nooit tegen op het trainingscomplex in Tubeke. Toen ze er onlangs verbleven vóór hun uitwedstrijd tegen Polen, mochten wij pas inchecken als zij vertrokken waren.»

HUMO Het kan nog erger: bij Anderlecht moesten jullie je kledij zelf wassen.

WULLAERT «Daar heb ik direct een agendapunt van gemaakt. Hoeveel kost een wasmachine eigenlijk? Gelukkig was het snel geregeld. Ik ben váák met mijn schriftje naar het bestuur gestapt. Om een eigen kleedkamer te krijgen, bijvoorbeeld, want die hadden we ook niet.»

HUMO Ook bij Manchester City, waar je vóór Anderlecht speelde, was de glitter en glamour vaak ver te zoeken.

WULLAERT «City profileert zich op sociale media als one team. Dat vond ik wel chic. Maar van de velden op de academie was de ene helft voor de mannen, en de andere voor de vrouwen én de jeugd. En als de mannen daags voor een wedstrijd een gesloten training hadden, moesten wij via een omweg naar het oefenveld. Alsof we spionnen waren die de opstelling zouden verklikken aan de tegenstander. Jezus!»

HUMO Liep je daar soms Kevin De Bruyne tegen het lijf?

WULLAERT «Wat denk je? Zelfs eten deden we apart, samen met de jeugd. Heel fout: welk voorbeeld geef je zo aan die jonge gasten? Ik begrijp dat er een verschil is in verloning, zij lokken tenslotte meer volk. Maar al de rest? De enige keer dat ik Kevin De Bruyne zag, was op het kerstfeestje. Dat organiseerden ze dan weer wel voor de mannen en de vrouwen samen. Ook Vincent Kompany heb ik trouwens maar een paar keer ontmoet bij Anderlecht, misschien omdat wij pas om acht uur ’s avonds trainden. Eén keer heb ik een discussie met hem gevoerd, over waarom wij niet meer in het Lotto Park mochten spelen.»

HUMO Voorzitter Wouter Vandenhaute liet zich pas tijdens de kampioenenmatch voor het eerst zien, helemaal op het einde dan nog, net op tijd voor de foto en de interviews.

WULLAERT «Met Wouter Vandenhaute en Marc Coucke heb ik vaak contact gehad via WhatsApp. Dat was oké. Maar ik heb ze inderdaad alleen op de kampioenenmatch gezien (lacht).»

HOOGMOED

HUMO De lijn tussen zelfverzekerdheid en arrogantie is flinterdun. Aan welke kant bevind jij je?

WULLAERT «Ik, arrogant? Dat zeggen dan toch alleen mensen die me niet kennen. Ik heb in het buitenland gespeeld, daar kweek je vanzelf zelfverzekerdheid. In Wolfsburg heb ik het moeilijk gehad: ik had nog nooit op de bank gezeten en heb er echt aan mezelf getwijfeld. Ook het tweede jaar bij City sloeg het om. De coach vond dat ik te weinig verdedigde en zette me vaker dan me lief was op de bank. Eén op de drie matchen weliswaar, maar zelfs dat was me te veel: ik wil álles spelen én winnen. Daarom ben ik naar België teruggekeerd: ik wilde weer belangrijk zijn. Bij Anderlecht is dat gelukt. Dat is mijn prestaties bij de Red Flames zeker ten goede gekomen.»

HUMO Je hebt er geen geheim van gemaakt dat je door eenzaamheid gekweld werd in het buitenland. Moet iemand die zo ambitieus is als jij daar niet boven kunnen staan?

WULLAERT (fel) «Ik héb er vijf jaar boven gestaan. Maar ik had alles al eens meegemaakt, en met het klimmen der jaren veranderen ook je prioriteiten: er is weinig belangrijker dan thuis zijn en gelukkig zijn. Ambitie is maar één van de factoren die iemand goed doen presteren. De balans met je leven naast het veld moet ook goed zitten.

»Toen ik naar Wolfsburg vertrok, was ik pas een week samen met mijn vriend. ‘Sorry,’ heb ik hem toen gezegd, ‘het voetbal gaat voor.’ Hij heeft het volgehouden, ik ook. Vijf jaar lang. Het buitenland wordt ook makkelijk verheerlijkt. Ja, ik héb op Wembley gespeeld en ik héb Champions Leaguefinales gespeeld. Maar niet elke week. Meestal speelde ik maar voor duizend man. Telkens als ik terug naar Engeland moest, heb ik gehuild, élke keer! Ik heb het ook nooit mijn thuis genoemd. Op het EK zullen we twee wedstrijden in Manchester spelen. ‘Leuk,’ zeggen mensen me dan, ‘dat is als thuiskomen voor jou.’ Nee, ik ga spelen op een veld dat ik ken, meer niet.

»Als mijn vriend mee naar het buitenland was verhuisd, dan zat ik er nu nog. Maar tijdens die drie jaar in Wolfsburg studeerde hij nog. Toen ik naar Manchester verhuisde, was hij afgestudeerd en hebben we het geprobeerd. Vijf weken heeft hij het volgehouden. Hij moest werk zoeken in een stad die hij niet kende, en ik was vaak niet thuis. Onderschat het niet: hij moest zijn leven opgeven, voor een vrouw dan nog. Op dat moment begreep ik het niet, nu wel.»

HUMO Je gaat nu voor Fortuna Sittard voetballen, terwijl je ook met PSG hebt gesproken. Mag ik dat vreemd vinden?

WULLAERT «Sittard is niet ver van huis. Ik ga mijn bedrijf GRLPWR voortaan vanuit Nederland managen, met de hulp van de club. En financieel kon ik het aanbod niet weigeren. Ik denk niet dat er in Parijs meer geld op me lag te wachten (lacht). Waarom zou ik alles achterlaten om voor de helft van dat bedrag in Frankrijk of Spanje te gaan spelen? Bovendien trainen we bij Fortuna overdag en spelen we onze wedstrijden in het mannenstadion. Dat getuigt van respect, en daar ben ik gevoelig voor.»

WOEDE

HUMO Word je snel boos?

WULLAERT «Ik kan niet tegen onrecht. En als ik verlies of iemand valsspeelt, word ik ook kwaad. Of als iemand die niet met de auto kan rijden mijn pad kruist. Mensen die het verkeer niet kunnen lezen, die niet kunnen ritsen, die denken dat ik veel tijd heb… Ook de negatieve commentaren op websites irriteren me mateloos. Mensen die kicken op sensatie ten koste van anderen, zouden verwijderd moeten worden. Nieuwsmedia hebben een grote verantwoordelijkheid, vind ik. Wie iets slechts wil schrijven, moet geblokkeerd kunnen worden: dan zal hij wel twee keer nadenken.»

HUMO Is het minachtende ondertoontje waarmee vaak over het vrouwenvoetbal wordt gesproken, een bron van ergernis voor jou?

WULLAERT «Er zijn nog altijd speelsters die er niet als een atleet uitzien, zei je zelf. Dat is een harde uitspraak, maar ze is wel waar. Daar erger ik me dus niet aan. Maar als mensen zeggen dat het vrouwenvoetbal nergens naar lijkt, moet ik me inhouden.»

HUMO Gaat het niet de goede kant op? Opperanalist Marc Degryse heeft al vrouwenwedstrijden geanalyseerd.

WULLAERT (grijnst) «Omdat het hem interesseert, of omdat het hem wordt gevraagd? Als de Gouden Schoen wordt uitgereikt, weten ze plots alles over het vrouwenvoetbal. Maar vraag hen naar een wedstrijd en ik hoor ze niet meer. Nu, nog niet zo gek lang geleden kwam geen enkele van onze wedstrijden op tv. Er is dus zeker beterschap. Maar onlangs werden we wel naar een ander kanaal verbannen omdat het darts voorrang kreeg. Tja…»

HUMO In ‘Extra Time’ zong Hein Vanhaezebrouck na de Champions Leaguefinale tussen Barcelona en Olympique Lyon de lof van het vrouwenvoetbal.

WULLAERT «Er zíjn goede wedstrijden. Je moet ze alleen leren te appreciëren en er niet met dezelfde ogen naar kijken als naar mannenwedstrijden. Technisch en tactisch zijn we even onderlegd. Alleen zijn we niet even snel of krachtig. Daar kunnen we niets aan doen, en het is unfair om ons daarop af te rekenen. Als wij een mooi doelpunt maken, is het zogezegd omdat de keeper niet van de grond komt. Maar als Kevin De Bruyne de bal in dezelfde hoek trapt, is het een prachtgoal. Dát frustreert mij, zeker als het komt van mensen die niets bewezen hebben. Hou je mond, denk ik dan.»

HUMO Ook op de scheidsrechters heb je het niet altijd begrepen.

WULLAERT «Op degenen die niet goed fluiten! Trouwens, de mannen doen niets anders dan protesteren. Maar als ik me laat horen, is het kot te klein. Ik heb het al vaak gezegd: we zijn te braaf. ‘Stop met zagen,’ zeggen ze me vaak, ‘het helpt toch niet.’ Maar dat is niet waar: misschien fluit de scheids de volgende keer wél voor ons. Waarom doen al die mannen het anders?»

HUMO Je kunt het ook positief bekijken: al het lelijke uit het mannenvoetbal blijft ons bij jullie bespaard.

WULLAERT «Akkoord. Oh my god, denk ik weleens, ligt die nu wéér op de grond? Dat er in het vrouwenvoetbal meer effectieve speeltijd is, is zeker goed. Maar het mag niet in ons nadeel spelen.»

HUMO Ook met Ives Serneels, de bondscoach, ga je graag de confrontatie aan.

WULLAERT «Maar altijd met respect! Ives heeft open communicatie mogelijk gemaakt: alles is bespreekbaar. Vrouwen denken ook meer na, mannen voeren gewoon uit. Onze bondscoach moet dus meer uitleg geven. En vaak ben ik degene die de vragen stelt, als aanvoerder is dat ook mijn rol. Na de competitie had hij beloofd dat we tien dagen vrijaf zouden krijgen. Toen ik het programma in handen kreeg, bleken het er maar negen te zijn. Ik heb hem onmiddellijk gebeld: ‘Coach, had je niet gezegd dat het tien dagen zouden zijn?’ Het was direct in orde (grijnst).»

AFGUNST

HUMO Voor Ives Serneels was de jaloezie bij de Red Flames één van de grootste werkpunten toen hij elf jaar geleden jullie bondscoach werd.

WULLAERT «Vrouwen zijn jaloerser dan mannen. Dat is zo op élke werkvloer, dus ook bij de Red Flames. De verschillen in verloning zijn groot, en niet elke speelster heeft een sponsor. Dat leidt soms tot afgunst. Ik was één van de eersten die schoenen kreeg van een sponsor. Ik deelde ook nooit iets van mezelf op sociale media. Ondertussen heb ik er geen probleem meer mee: ik ben trots op wat ik heb bereikt.»

HUMO Toen je in januari voor de tweede keer op rij naast de Gouden Schoen greep, heb je dat erg kwalijk opgenomen.

WULLAERT «Dat had niets met jaloezie te maken. Een verkiezing moet eerlijk verlopen, en dat is niet gebeurd. De organisatie en de mensen die gestemd hebben, vonden dat ik al genoeg had gewonnen. Typisch Belgisch! Pernille Harder (Deens icoon van het vrouwenvoetbal, red.) is al zo vaak speelster van het jaar geworden, maar iedereen vindt dat normaal, want ze is de beste. Op basis van mijn statistieken ben ik dat ook.»

HUMO Je transfer naar Anderlecht leverde je de bijnaam Tess the Princess op, naar analogie met Vince the Prince. Een vorm van erkenning, toch?

WULLAERT (lacht) «Jazeker. En bij Fortuna ben ik aangekondigd met ‘From Princess to Queen’: het bewijst toch dat ik iets beteken. Geen kwaad woord trouwens over Vincent Kompany: hij was de eerste die naar mij kwam op het Gala van de Gouden Schoen om me een hart onder de riem te steken. Superlief.»

HUMO Naar wie kijk je op?

WULLAERT «Naar niemand, ik heb nooit een idool gehad. Ik heb ook nooit gedacht dat ik van voetbal mijn job kon maken. Ik heb mijn bachelor toerisme behaald en dacht van negen tot vijf te gaan werken. Pas toen ik naar Wolfsburg kon, heb ik alles op het voetbal gezet. Gelukkig maar: ik ben niet zo’n harde werker.»

TRAAGHEID

HUMO Dat brengt ons naadloos bij de volgende zonde.

WULLAERT (lacht) «Ik heb al vaak de mens vervloekt die ooit heeft bepaald dat een voetballer moet fitnessen. Ik doe dat niet graag! Nu, een hele dag in de zetel liggen is ook niets voor mij: ik verlies snel mijn geduld. Het moet vooruitgaan in het leven»

HUMO Hoe kom je tot rust?

WULLAERT «Met mijn lief. En met mijn hond, een goldendoedel. Naar de hondenweide gaan, twee uur op een bankje zitten en kijken: voor mij is dat de ideale ontspanning. Jean-Marie heet hij, naar Jean-Marie Pfaff en z’n blonde krullen (lacht).

»Ik kijk uit naar de dag dat er niets in mijn agenda staat. Dat niets moet en alles mag. Zoals tijdens de lockdowns: zálig, ik zou zo terug naar die tijd willen. Het staat stoer om te zeggen dat je het druk hebt, en dus geen tijd. Maar financieel safe zijn en véél tijd hebben: dát is het leven, niet al dat werken. Ik wil niet pas beginnen te leven als ik met pensioen ben. Ouder worden maakt me depressief, ik mag daar niet te veel bij stilstaan. Ik heb de voorbije twee jaar veel nagedacht over wat ik na mijn carrière wil gaan doen.»

HUMO En, wat zal het zijn?

WULLAERT «Rond mijn 40ste willen we in Spanje gaan wonen, in een villa met een zwembad, en parttime werken. Met m’n eigen bedrijfje, GRLPWR, organiseer ik voetbaltrainingen voor meisjes. Ik ben ermee begonnen toen ik naar België was teruggekeerd. Het is helemaal van mezelf, want wat ik zelf doe, doe ik beter. Ik weet dat er een markt voor is: veel meisjes komen me zeggen dat ze zich niet goed voelen in een jongensploeg. Ik zal af en toe naar België vliegen om een training te geven, en ondertussen de business online laten draaien. Tegenwoordig gaat dat lekker makkelijk (lacht).»

HUMO ‘GRLPWR’ staat ook op je enkel getatoeëerd.

WULLAERT «Omdat het echt perfect bij mij past: girlpower betekent sterk in je schoenen staan, je niet te veel aantrekken van wat anderen vinden. Vechten voor waar je als vrouw recht op hebt. Alles wat te maken heeft met vrouwen die voor zichzelf opkomen, heeft mijn steun.»

HUMO Ben jij een rolmodel?

WULLAERT «Zo heb ik mezelf nooit gezien. Dan lijkt het al gauw alsof ik me boven anderen plaats, en dat wil ik niet. Nu al krijg ik niet altijd het respect van alle speelsters. Terwijl ik toch tegen de stroom inga voor hén.»

ONKUISHEID

HUMO Vijf jaar in het buitenland: zet dat een relatie onder druk?

WULLAERT «Ik zeg altijd tegen mijn lief: ‘Als je beter kunt krijgen, moet je maar gaan.’ Hij is nog altijd bij mij: er zal niemand beter zijn, zeker? Ik weet graag alles, maar ik ben niet jaloers. En hij is dat ook niet. Gelukkig maar, want ik was vaak alleen. Maar behalve mijn ploegmaats en de stafleden kende ik niet veel mensen. De verleidingen waren dus niet zo talrijk. Voor Mathi was het moeilijker: hij studeerde nog en ging uit in het weekend. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik hem niet kon vertrouwen.

»Ons grootste probleem was de communicatie. Doordat we elkaar weinig zagen, verliep die vooral via de gsm. Dan kun je elkaar snel verkeerd begrijpen. Het uitpraten kon vaak niet, want ik zag hem maar één dag om de drie weken fysiek. Hij moest veel opgeven om mij te kunnen komen bezoeken. Gelukkig hebben we doorgezet, omdat de liefde groot genoeg was. Het was heftig toen hij besloot om niet bij mij in Manchester te komen wonen. Daar had ik toch drie jaar op gewacht. Toen heb ik me afgevraagd: wat wil ik van deze relatie? En wat wil ik zelf? We hebben op een breekpunt gestaan. Maar ik kreeg het niet over mijn hart om er een punt achter te zetten.»

HUMO Heeft je ambitie geleden onder jullie relatie?

WULLAERT «Integendeel: als ik geen relatie had gehad, dan had ik het nooit zo lang volgehouden. Met Mathi had ik dagelijks contact, hij steunde me en wist alles van me, en aan hem kon ik alles kwijt. Als ik het alleen had moeten doen, met alleen de steun van mijn ouders, had ik het nooit gered. Natuurlijk is hij ook één van de redenen waarom ik naar België ben teruggekeerd. Maar dat was niet om onze relatie te redden. Die was sterk genoeg.»

HUMO Is er ruimte voor kinderen?

WULLAERT «Sport is te combineren met het moederschap. Vroeger betekende het het einde van de carrière, nu is het slechts een tijdelijke onderbreking. Steeds meer atletes zetten hun carrière een jaar on hold. Als ik een kind zou willen, dan zou ik er niet mee wachten. Maar het zegt me niks, en Mathi voorlopig ook niet. We hebben er ook gewoon geen tijd voor.»

HUMO Ondertussen heeft ook de menstruatiecoach zijn intrede gedaan in het voetbal.

WULLAERT «Ik heb er geen last van: ik heb lang geleden mijn voorzorgen genomen (lacht). Maandstonden maken ons kwetsbaar voor blessures: ik zie heel veel meisjes met gescheurde kruisbanden. Volgens mij weet onze dokter perfect hoe het zit met de cyclus van alle meisjes. Voor iedereen is die anders, en misschien zou een individuele aanpak problemen kunnen voorkomen. Zover zijn we nog lang niet, maar het is in ieder geval positief dat steeds meer taboes worden doorbroken.»

HUMO Homoseksualtiteit is al lang geen taboe meer.

WULLAERT (knikt) «De wereld zou wat meer als het vrouwenvoetbal moeten zijn. Iedereen is oké zoals hij of zij is en moet daarvoor kunnen uitkomen. Er zijn koppels in de ploeg, en ik heb het al meegemaakt dat een speelster met iemand van de staf samen was. Zolang ze niet hand in hand lopen, is dat geen probleem. Tenslotte zitten we in een professionele omgeving. Maar in de kleedkamer is het zelden een gespreksthema en zelf sta ik er ook niet bij stil: voor mij zijn het gewoon ploegmaten.

»Ik heb me al vaak afgevraagd waarom er in het voetbal zoveel lesbiennes zijn. En waarom het beeld van twee vrouwen makkelijker wordt aanvaard dan dat van twee mannen. Misschien omdat mannen macho’s zijn, zeker? (lacht).»

Het EK van de Red Flames

Canvas, zaterdag 9 juli, 20.10

België-IJsland

Canvas, zondag 10 juli, 17.30