De Schotse journaliste Cal Flyn laat zien hoe troosteloze plekken ook hoop kunnen bieden

Troosteloze, vervallen plekken zijn het: het niemandsland op Cyprus dat de Griekse en Turkse gemeenschappen scheidt, de onbewoonbaar verklaarde ‘vervreemdingszone’ rond de 35 jaar geleden ontplofte kernreactor in Tsjernobyl, de spookwijken van Detroit. Of is dat niet alles wat erover te zeggen valt? In het originele en intrigerende ‘Verlaten oorden’ gaat de Schotse journaliste Cal Flyn op zoek naar plaatsen in verschillende delen van de wereld waar de mensen massaal hun biezen hebben gepakt: plekken die te gronde zijn gericht door natuurrampen, oorlog, economisch verval, kernongelukken. In een mooie stijl schrijft ze over, onder meer, verlaten collectieve boerderijen in Estland, afvalbergen in leeggelopen mijnstreken in Schotland, scheepskerkhoven in de VS. De mens laat, lang nadat hij is vertrokken, nog steeds ‘zijn lange schaduw’ na, toont Flyn.

Maar ze laat ook iets anders zien. Want, zoals ze zelf zegt: die plaatsen bieden allemaal hun eigen combinatie van melancholie en hoop. Ze laten namelijk ook zien dat de afwezigheid van de mens de natuur de ruimte biedt om zich te herstellen, terug te nemen ‘wat ooit van haar was’. Tot zelfs in de zone rond Tsjernobyl, waar wilde dieren massaal zijn teruggekeerd. Tijd is de grote genezer, aldus Flyn, maar de vraag is: hoelang hebben we nog?