De schuchtere smile van Kurt Vile: 'The War on Drugs heeft mij niet nodig, en ik heb hen niet nodig'

In 2008 debuteerde Kurt Vile samen met Adam Granduciel als The War on Drugs. Tien jaar later is hij solo goed op weg om de Randy Newman van zijn generatie te worden. Zijn zevende plaat ‘Bottle It In’ is opnieuw een verzameling doorleefde folksongs, inclusief een geweldige single over parkeerboetes. ‘Zonder muziek was ik waarschijnlijk een heel bittere, oude man geworden.’

Kurt Vile, in een Lou Reed-shirt en zwarte jeansbroek, schudt ons de hand zonder oogcontact te zoeken, maakt een grapje over de beste coffeeshops in Amsterdam en gaat vervolgens met zijn lange haar voor de ogen in de zetel hangen. Het is meteen duidelijk: Vile doet niet alsof, hij ís die excentrieke introvert die u hebt leren kennen via zijn geweldige platen ‘Smoke Ring for My Halo’ (2011), ‘Wakin on a Pretty Daze’ (2013) en ‘b’lieve i’m going down…’ (2015).

HUMO ‘Bottle It In’ is de vijfde plaat waarop jij met je gitaar op de hoes staat.

Kurt Vile «Ik vind zulke hoezen eerlijk: ‘Ik ben Kurt Vile en dit is mijn gitaar. Samen hebben wij deze plaat gemaakt.’ Mijn gitaren zijn als vrienden: op sommige kan ik altijd rekenen, aan andere heb ik vooral goede herinneringen. Maar ik weet van elke song op welke gitaar ik hem heb geschreven.»

HUMO Je speelt opnieuw met je begeleidingsband The Violators. Houd je in de studio de touwtjes strak in handen?

Vile «Nee, ik wil dat The Violators altijd een zekere vrijheid behouden. In de studio leggen we ook nooit een definitieve versie van een song vast. Nummers kunnen live nog altijd veranderen, dat houdt het fris. Ik zeg het natuurlijk wel als ik een partij van een Violator niet goed vind. En soms zeg ik weleens wat ze moeten spelen. Misschien ben ik toch minder relaxt dan ik denk (lacht).»

HUMO Ik kan een beetje gitaar spelen. Wat moet ik doen om een Violator te worden?

Vile «Ik moet het je eerst vragen (lacht). Ik heb drie Violators en dat volstaat. Ik wil geen tienkoppige band betalen, en het is onzinnig om iemand op het podium te hebben die alleen af en toe eens met een tamboerijn moet slaan. Ik heb niet eens een vaste bassist. The Violators bespelen elk meerdere instrumenten en zijn echte audionerds, twee van hen zijn professionele geluidstechnici. Dat vond ik ook zo geweldig aan samenwerken met Adam, toen we nog samen in The War on Drugs zaten. Hij was toen al een meester in het creëren van een sound in de studio en hij is daar alleen maar beter in geworden.»

undefined

HUMO Zullen jij en Adam ooit nog samen iets opnemen?

Vile «Ik denk het wel, al kan ik niet zeggen hoe. Hij heeft mij alleszins niet nodig bij The War on Drugs, en ik hem ook niet. Misschien doen we iets helemaal anders samen.»

HUMO Naast The Violators, wie hoort jouw nieuwe songs voor het eerst?

Vile «Mijn kinderen. En zij laten ze dan horen aan mijn vrouw (lacht). Mijn kinderen zijn heel muzikaal, dus ik luister graag naar hun mening.»

HUMO Leer jij hun gitaar spelen?

Vile «Ik wil hun niet uitleggen hoe ze moeten spelen, dat kunnen ze beter zelf uitzoeken. Zo heb ik ook een eigen stijl gecreëerd.»

HUMO ‘The laws of physics have shown that a man must walk through life via peaks and valleys,’ zong je op ‘That’s Life, Tho’, mijn lievelingssong van je vorige plaat. Geldt dat ook voor ‘Bottle It In’?

Vile «Yeah. Courtney Barnett en ik tourden met onze gezamenlijke plaat ‘Lotta Sea Lice’, ik werkte aan een filmsoundtrack én probeerde een nieuwe soloplaat op te nemen. Het werd me te veel. Ik greep naar de fles om kalmte te vinden, en uiteindelijk brak ik. Ik stelde de opnames van mijn nieuwe plaat uit, iets wat ik vroeger nooit gedaan zou hebben.»

HUMO Koos je daarom voor die titel?

Vile «Ik had het nummer ‘Bottle It In’ geschreven als advies aan een ander, maar zelf ben ik ook geneigd om mijn gevoelens op te kroppen. Ongezond, want die emoties gaan daardoor niet weg. Door de deadline van de plaat te verleggen, vond ik wel weer rust.»

HUMO Single ‘Loading Zones’ is één van je beste maar vreemdste nummers.

Vile «I know! Ik had die song geschreven voor mijn vorige plaat, maar ik vond ’m te raar. Nu pas wilde ik die vreemde kant van mezelf onder ogen zien, dus is mijn leadsingle er eentje over gratis parkeren in mijn thuisstad Philadelphia.»

HUMO Hoelang mag je daar gratis parkeren?

Vile «Dertig minuten. Parkeer je langer, dan riskeer je een boete. Mijn vrouw en ik hebben er samen al zo’n honderd verzameld.»

HUMO ‘Cold Was the Wind’ is een andere favoriet van me.

Vile «Van mij ook. Ik had kerstavond gevierd in Siberië. Die nacht kreeg ik een delirium tremens en zag ik base-ballspeler Roger Clemens naast mijn bed staan. De dag erna moest ik het vliegtuig op. Ik ben altijd bang om te vliegen, maar toen was ik nog angstiger dan anders. Ik had zo veel schrik om te sterven en mijn dochters nooit meer te zien. Ik werd pas kalmer toen ik de lyrics voor die song op het vliegtuig neerschreef.»

HUMO Je bent bang om te sterven. Ben je ook bang om ouder te worden?

Vile «Ik wilde dat ouder worden niet betekende dat ik dichter bij de dood kom. Anders had ik het heerlijk gevonden. Toen ik jong was, liep ik verloren. Ik werkte als heftruckchauffeur en was ongelukkig. Zonder muziek was ik een heel bittere, oude man geworden. Nu nader ik de 40 en heb ik een doel in mijn leven. Ik ben wijzer, omringd door mensen van wie ik hou, en als artiest word ik steeds beter. Artiesten die de real deal zijn, hebben enkele van hun beste platen na hun 40ste uitgebracht. Neem Neil Young: hij was mijn leeftijd toen hij experimenteerde met vocoders op ‘Trans’, en hij was hét voorbeeld van de jonge grungegarde in de jaren 90, toen hij bijna 50 was.»

HUMO Je hebt onlangs in het voorprogramma van Neil Young gespeeld. Hoe was dat?

Vile «Geweldig. Ik had nog nooit voor zo’n groot publiek gespeeld: tachtigduizend man. Ik heb Neil toen een aantal keer ontmoet, maar ik ben een te grote fanboy en zijn entourage weet dat. Daardoor laten ze me niet te dicht komen. Ik heb hem weleens langer gesproken in Nashville, een aantal jaar geleden: ik feliciteerde hem met de buitenaardse set die hij net had gespeeld. Hij antwoordde: ‘Wij gaan naar de ruimte wanneer we dat maar willen.’ (lacht) Ik ken niemand die z’n hele leven lang zo zijn zin deed en tóch uitstekende muziek blijft maken.»

HUMO Ik was verrast toen een lawaaierige gitaar je nieuwe song ‘Mutinies’ op het eind overspoelde. Toen las ik dat Kim Gordon die akkoorden had ingespeeld en begreep ik het.

Vile (lacht) «Kim hoorde die song en zei: ‘Dit heeft wat meer buskruit nodig.’ Ik ken haar al lang. Ik ben opgegroeid met de muziek van Sonic Youth, maar in tegenstelling tot Neil Young is zij ook fan van mij. Ze is nog steeds gek van ‘Childish Prodigy’, mijn plaat uit 2009. Sindsdien zijn we beste maatjes.»

HUMO Je platen ‘Smoke Ring for My Halo’, ‘Wakin on a Pretty Daze’ én ‘b’lieve i’m going down…’ worden alle drie weleens je doorbraakplaat genoemd. Hoe komt dat?

Vile «Ik denk dat ik bij elke plaat iets groter ben geworden. Ik zou het wel fijn vinden om eens twéé stappen vooruit te zetten in plaats van één. Ik weet dat mijn muziek goed genoeg is, en ik heb al veel ervaring. Maar ik weet ook dat mijn songs tijd vragen, waardoor ik niet snel nieuwe fans maak. Veel collega’s doen alsof ze geen hit willen scoren, maar ik ben daar niet tegen. Mijn vorige plaat heeft me mijn eerste kleine hit opgeleverd: ‘Pretty Pimpin’. Maar ik prijs me vooral gelukkig dat ik kan doen wat ik wil. Ik ben vrij en nog lang niet klaar om mijn gitaar neer te leggen.»

‘Bottle It In’ verschijnt op 12 oktober bij Matador Records. Kurt Vile speelt op 30 oktober in de Ancienne Belgique in het kader van Autumn Falls. Info & tickets: abconcerts.be