De soundtrack van hun leven (2): de 100 beste platen volgens 100 rasmuzikanten
100 artiesten over de songs en de platen die hun wereld veranderden: singletjes, 78-toerenplaten, vinylelpees en cd's die voor ten minste één collega ooit het verschil hebben gemaakt. Deze week deel 2: van nummer 75 tot nummer 51.
Bruce Springsteen, Billie Holiday, Marvin Gaye, N.W.A., John Coltrane en Chic zij aan zij in Humo? Met commentaar van onder anderen Tori Amos, Joan As Police Woman, Smokey Robinson, Alex Kapranos en Lemmy? Dat moet deel twee zijn van 'De soundtrack van hun leven: de 100 beste platen volgens 100 rasmuzikanten'! Deze week: van nummer 75 tot nummer 51. Hop met de geit (neen, Yves L., neen!)
''Klassieke muziek, gespeeld op bluesgitaren''
undefined
undefined
undefined
75. Murmur, R.E.M. (1983)
ROBERT POLLARD (Guided By Voices) «Het eerste R.E.M.-nummer dat ik hoorde was 'Wolves, Lower', op een plexi van Trouser Press. Wow. Ik heb toen onmiddellijk hun EP 'Chronic Town' gekocht, en een singletje met op de ene kant 'Hibtone Radio Free Europe' en op de andere 'Sitting Still'. Toen 'Murmur' uitkwam, was ik al begonnen met een heus R.E.M.-plakboek, zo'n grote fan was ik. Toen ik de plaat eindelijk in mijn handen kreeg en op mijn draaitafel legde, overtrof ze mijn grootste verwachtingen. De nummers waren slimmer en mooier dan die op 'Chronic Town', en bovendien stonden er nieuwe, bétere opnames op van de twee songs op mijn single! Ik was echt ontroerd.
»'Murmur'. Hun sound. Uniek. Postpunk. Beklemmend. Schitterend. Twaalf songs die ik nooit zal wissen van de iPod in mijn hoofd.»
undefined
undefined
74. Tapestry, Carole King (1971)
TORI AMOS «Ik was vier of vijf, en op een avond had de babysitter deze plaat bij zich. Ik was er compleet door betoverd. De weken daarna had ik maar één doel: elk nummer na kunnen spelen. Mozart moest maar even wachten, vond ik (lacht).
»Carole King is één van de grootste songschrijfsters aller tijden. Elke song is een film, je hebt zin om erin te verdwalen. Als ik een nummer als 'I Feel the Earth Move' of 'It's Too Late' hoor, bestaat de rest van de wereld even niet meer. Sommige mensen hebben uren nodig om hun gevoelens uit te drukken: bij Carole King snap je meteen wat ze doormaakt.»
undefined
undefined
73. Get It On (Bang a Gong), T.Rex (single, 1971)
JOHNNY MARR (The Smiths) «Vanaf het moment dat ik 'Jeepster' hoorde, wist ik: dit is de groep voor mij. Ik was vroeger echt dol op T.Rex. 'Get It On' was het geluid van een groep op zijn hoogtepunt - je kon hun sound bijna aanraken, zoals Jim Lea van Slade ooit zei.
»Hun optreden in 'Top of the Pops' - ze speelden 'Metal Guru' - heeft mijn leven veranderd. T.Rex produceerde een mystiek, bijna buitenaards geluid, dat me tegelijk heel bekend in de oren klonk. Ik had het gevoel alsof al mijn zintuigen tegelijk werden aangevallen. Een intense, mysterieuze, bijna seksuele ervaring. Maar ja, is dat niet hoe de meeste mensen hun eerste aanraking met rock-'n-roll omschrijven? Als muziek een godsdienst is, dan was ik vanaf dat moment bekeerd.»
undefined
undefined
72. Born to Run, Bruce Springsteen (1975)
CRAIG FINN (The Hold Steady) «Ik hou van songschrijvers die af en toe grappig durven te zijn. Springsteen maakt een grapje aan het begin van 'Thunder Road': 'You ain't a beauty, but hey you're alright'. Daardoor klinkt het nummer een stuk lichter dan je zou verwachten. Springsteen weet ook heel goed het Amerikaanse landschap op te roepen: 'These two lanes will take us anywhere.' Klinkt heel weids en open, hè.
»Het nummer 'Born to Run' heeft zo'n Phil Spector-achtige wall of sound. Ik stel me de verteller altijd voor als iemand op de rand van de volwassenheid: zoveel mogelijkheden, maar hij kan er maar niet aan beginnen. Zo voelde ik me ook, vooral toen ik net was afgestudeerd.
»Springsteen gebruikt veel eigennamen, wat mij ertoe aangezet heeft om songs met personages te schrijven. Telkens als hij een naam laat vallen - Wendy, Eddie, The Magic Rat, The Duke Street Kings - wil ik die mensen beter leren kennen. Neem een arty, atmosferische song als 'Meeting across the River'. Springsteen zet het hoofdpersonage neer als een heel wanhopig iemand, duidelijk een crimineel. Maar dan krijg je toch weer zo'n grappig zinnetje: 'You gotta promise you won't say anything/'Cos this guy don't dance'. Geweldig.
»En 'Jungleland' is gewoon fantastisch! Alles is zo groot in die song, en zo ervaar je de wereld ook als je jong bent. Iedereen kan zich terugvinden in dat nummer. Ik heb communicatie gestudeerd, en geloof me: Springsteen weet hoe hij moet communiceren.»
undefined
undefined
