De soundtrack van hun leven (4): de 100 beste platen volgens 100 rasmuzikanten
Terwijl u in Humo kunt lezen welke cd's in 2007 de casbah van onze TTT-mannen en -vrouwen rockten, presenteren we u de finale greep uit de tintelende minnebrieven van honderd rasmuzikanten aan hun lievelingsartiesten. A-wop-bop-a-loo-bop-a-lop-bam-boom: op naar de top 25!
undefined
undefined
undefined
25. Black Sabbath, Black Sabbath (1970)
Mike Bordin (Faith No More, Ozzy Osbourne Band) «Black Sabbath luidde het einde in van de flower power. Hun titelloze debuut is dé blauwdruk van de heavy metal. De groepsleden waren zowat 19 jaar oud, en hadden niks te verliezen. 'Black Sabbath' is gemaakt voor 500 dollar: in amper elf uur namen 'm op met twee viersporenrecorders en nog diezelfde dag reisden ze door Europa om een concert te spelen!
»De essentie van alles wat Black Sabbath sindsdien heeft gedaan, zit al in deze plaat. Ozzy's stem klinkt misschien een tikje anders, maar je hoort dat hij het is; Tony Iommi speelt waarschijnlijk méér gitaar dan iemand ooit op een elpee had gedaan; en (bassist) Geezer Butler was toen al de king of the belt - zijn riem zit strak, zijn ondergoed los en zijn ballen zwaaien alle kanten op. Butler en (drummer) Bill Ward klonken bijna als een ritmesectie uit de jazz - ze swingden, man.
»Niets bereidt je voor op de brute kracht van 'Black Sabbath'. Het is één van de ultieme statements uit de rock.»
undefined
undefined
24. London Calling, The Clash (1979)
Tony James (Generation X en Sigue Sigue Sputnik) «Toen The Clash bezig was met de opnames van 'London Calling', deelden gitarist Mick Jones en ik een flat op Portobello Road in Londen. Elke avond had hij een cassette bij zich met de opnames van die dag. Ik herinner me nog perfect de eerste keer dat hij me 'London Calling' liet horen. Geniaal! Ik was meteen gevloerd - door de tegenmelodie van de bas lijk je veel meer akkoorden te horen dan er eigenlijk zijn. Nick doopte die techniek de West London scale.
»'Londen Calling' laat duidelijk de verschillende muzikale invloeden van The Clash horen, van rockabilly tot r&b - luister maar eens naar 'Brand New Cadillac' en 'Jimmy Jazz'. Ze konden ook heel melodisch uit de hoek komen, zoals in het bezwerende 'Spanish Bombs'. De term 'punk' stond destijds gelijk met rammelsongs van drie minuten, maar alle echt belangrijke groepen kwamen voort uit de klassieke Britse rock, in navolging van The Small Faces, The Beatles en de Stones. 'London Calling' is het geluid van een groep die zijn vleugels spreidt; het is de 'Sgt. Pepper' van The Clash.
'London Calling' deed heel wat mensen beseffen dat punk óók muziek kon zijn. En dat The Clash een klassieke rock-'n-rollgroep was, met een fantastische stijl en het hart op de juiste plaats.»
undefined
undefined
23. The Rockin' Chair Album, Howlin' Wolf (1962)
Jon Spencer «Mijn blootstelling aan 'The Rockin' Chair Album' van Howlin' Wolf dateert van vóór The Blues Explosion. De Willie Dixon-nummers op 'Rockin' Chair', zoals 'Spoonful' en 'The Red Rooster', zijn eigenlijk popnummers: zó catchy! Het gitaarspel van Hubert Sumlin klinkt ongelooflijk, en Wolf heeft een gewéldige voordracht.
»In een boek over Wolf heb ik ooit gelezen dat hij tijdens optredens geregeld in de gordijnen klom. Dat kan ik me moeilijk voorstellen - Wolf was een reus van een vent met een griezelige kop. In de jaren zestig is hij een paar keer in Engeland gaan spelen: het kan niet anders of hij heeft het publiek daar de stuipen op het lijf gejaagd. Howlin' Wolf was niet de eerste en ook niet de enige, maar magie had-ie wel.»
undefined
undefined
22. The Ramones, The Ramones (1976)
Thurston Moore «Ik was 18 en mijn vader lag op sterven toen ik in een platenwinkel vlakbij het ziekenhuis het debuut van The Ramones vond. Ik herinner me dat ik op weg naar huis naar de hoes zat te staren en dacht: 'Wat voor muziek zouden die nozems in godsnaam kunnen maken?' Thuis hing er nogal een sombere sfeer, en dus legde ik de plaat op. Het was alsof de muziek alle emoties van de laatste weken losmaakte: mijn ooms en tantes, mijn moeder en mijn zuster stonden op en begonnen te dansen en mee te zingen. Dat had ik niet verwacht! Ik had gedacht dat The Ramones een beetje kwaadaardig zouden klinken, zoals The Stooges of Alice Cooper, maar het was net verbazend positieve muziek. Dat hele jaar heb ik 'The Ramones' minstens één of twee keer per dag gedraaid. Ik heb er gitaar mee leren spelen en het was de inspiratie voor mijn eerste song, 'I'm Not Gonna Mow the Lawn No More'.
»The Ramones waren niet alleen een alternatief voor de mainstream, maar ook voor de punkrock. Punk had een slordig, fucked-up imago, maar The Ramones maakten heel precieze, franjeloze rock-'n-roll. Ze staken werk in hun look en hun performance, en onder hun humor zat een zekere pathos. Moeilijk te zeggen wat er zonder hen van de rockmuziek geworden zou zijn.»
undefined
undefined
