De terugkeer van De La Soul: 'Muziek is bijna een exacte wetenschap geworden'

De La Soul werd opgericht in 1987 in Long Island, New York en debuteerde twee jaar later met ‘3 Feet High and Rising’, een plaat die een hiphopmeesterwerk werd genoemd. Bijna drie decennia later levert het trio nog altijd beresterke hiphop af, zoals op ‘And the Anonymous Nobody’.

'Vroeger liepen we hoog op met artistieke integriteit. Tot we eens een goed en lang gesprek met onze boekhouder hadden'

Ondanks een uitgebreide gastenlijst – Snoop Dogg, David Byrne, Usher, 2Chainz, Damon Albarn én Justin Hawkins van The Darkness – is ‘And the Anonymous Nobody’ voor het volle pond een De La Soul-plaat. Ik ontmoet de drie in Londen: Trugoy The Dove aka David Jude Jolicoeur is de charismatische, Posdnuos aka Kelvin Mercer is de welbespraakte, en Maseo aka Vincent Lamont Mason Jr. doet denken aan Marsellus Wallace uit ‘Pulp Fiction’. Dat ligt niet alleen aan de manier waarop hij praat, maar vooral ook aan hoe hij de eerste twintig minuten níét praat en er kolossaal knikkebollend bijligt.

HUMO ‘And the Anonymous Nobody’ verschijnt op het einde van een tournee. Hoort het niet andersom te zijn?

Trugoy The Dove «We moesten nog wat legale kwesties in orde brengen en daardoor heeft het wat langer geduurd voor de plaat er was. Maar de tournee was al gepland, en we hadden geen zin om thuis te zitten wachten. Het enige vervelende was dat we veel zin hadden om de nieuwe songs te brengen, maar je mag de mensen niet lastig vallen met dingen die ze niet kennen. Dus hebben we het beperkt tot één nieuwe song per optreden.»

Posdnuos «We willen spelen, dat is wat we altijd hebben gedaan. Zes tot acht maanden per jaar, nu al bijna dertig jaar lang.»

HUMO Hoe zit dat met de nieuwe rhymes: moet je die allemaal opnieuw gaan instuderen? Door de vertraging van de release is het alweer een tijdje geleden dat je ze nog gezongen hebt.

Trugoy The Dove «Nee hoor, eens die er inzitten, gaan ze er niet meer uit. Wat ik in de loop der jaren heb geleerd, is dat elke song zijn – zoals ik het noem – soft markers heeft. Moods, vibes, sounds: dingen die automatisch deurtjes in je geest openen en je herinneren aan de lyric die moet gezongen worden. Een toonaard, een drum fill of gewoon een gevoel: kan van alles zijn.»

HUMO Kennen jullie elkaars teksten?

Posdnuos «Ik denk dat ik mij er wel doorheen zou kunnen slaan.»

Trugoy The Dove «Ik ook. Of toch voor 95 procent. In sommige songs die we al minstens twintig jaar brengen, zijn er stukken waarvan ik tot op de dag van vandaag geen flauw idee heb wat Pos zingt. Er is er eentje – en al sla je me dood, ik kan er net nu niet opkomen – waarvan ik me elke avond op het podium afvraag: ‘Waar heeft hij het in godsnaam over?’»

HUMO De plaat is volledig live opgenomen met de Rhythm Roots All Stars. Waarom? Of: waarom nu?

Posdnuos «We waren al een tijdje met hen aan het touren. We hadden ze aanvankelijk gevraagd voor links en rechts een gelegenheidsconcert, maar de laatste tijd waren ze er steeds vaker bij. Het klikte zo lekker dat we ook weleens wilden weten wat het in een studiosituatie zou opleveren.

»Hadden we nog nooit eerder gedaan: opnemen met een groep. Voor ‘Buhloone Mindstate’ hadden we al wel met Fred Wesley &The JB’s gewerkt, maar dat was anders: toen hadden we het geraamte van de songs al geschreven. Dit keer waren ze vanaf het begin betrokken, het waren echte jamsessies. Uren- en dagenlang gewoon spelen, om daarna met al dat materiaal songs te maken. Daarna kwamen de overdubs, gingen we opnieuw jammen… Enorm plezierig en enorm leerrijk. Het gaf ons een idee van hoe de groepen waarmee we zijn opgegroeid moeten gewerkt hebben. Sly & The Family Stone, Ohio Players, George Clinton met Parliament en Funkadelic, noem maar op. Het was heerlijk om tussen de muzikanten te staan en ze hun weg en feel te horen zoeken, tot je ze ineens samen in the pocket hoorde zitten. En dan wij in koor: ‘Yo! This is it!’ (lacht)

»Aanvankelijk lieten we hen voorbeeldsongs horen, songs van anderen, om aan te geven waar we naartoe wilden. Maar die gasten kunnen zo goed spelen dat het bijna kopieën werden, en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Uiteindelijk hebben we ze gewoon hun ding laten doen. Hooguit wat vibes aangegeven, of het tempo.»

HUMO Is Justin Hawkins voor zijn bijdrage komen meejammen?

Trugoy The Dove «Nee, ‘Lord Intended’ is tot stand gekomen dankzij de hoogtechnologische zegeningen genaamd e-mail, Dropbox en filesharing. Een samenwerking die er trouwens pas in allerlaatste instantie is gekomen. Het was de tweede of derde song die we klaar hadden, maar we vonden niet de goeie mannelijke rockstem die de track overduidelijk nodig had. Onze eerste keuze was Axl Rose: een schreeuwende mannenstem die moeiteloos van falset naar ruw kan overschakelen, met een ‘I don’t give a fuck’-attitude. Maar Axl bleek volkomen onbereikbaar te zijn. Nooit antwoord gehad, niet van zijn managers, niet van Axl zelf. Drie maanden kopbrekens later: what about Lenny Kravitz? Niet beschikbaar. Jack Black: kon ook niet. Op een dag heeft iemand ons tijdens een vergadering een lijst met mogelijke zangers voorgelegd, en daar hebben we Justin uitgepikt. Ik herinner me de dag dat zijn zangpartij binnenkwam nog heel goed, ik zat in Atlanta en Pos belde: (doet alsof hij buiten adem is) ‘Heb je gehoord wat Justin heeft gedaan? It’s fuckin’ it! He nailed it man!’ Onze laatste strohalm bleek uiteindelijk de ideale man te zijn.

»’t Is zo raar dat we hem nog nooit ontmoet hebben.»

Trugoy The Dove «Morgen. Nu we toch in Londen zijn, hebben we met ’m afgesproken. Kunnen we hem eindelijk persoonlijk bedanken. ‘Lord Intended’ is mijn favoriete song op de plaat.»

HUMO Wat vonden jullie destijds van ‘Walk This Way’, de samenwerking tussen Run-D.M.C. en Aerosmith? Die single zorgde…

Trugoy The Dove «Yeah man, ik vond het te gek.»

Posdnuos (schudt nadrukkelijk van nee) «Ik niet.»

HUMO Ik wilde zeggen: die single zorgde toen voor verdeeldheid binnen de hiphopscene.

Posdnuos «Ik kende Aerosmith totaal niet, wel de gitaarriff van ‘Walk This Way’, omdat die op een plaat met breakbeats stond.»

Trugoy The Dove «Ik vond het geweldig. Hoe meer kruisbestuivingen, hoe liever.»

Posdnuos «Ik had niks tegen de samenwerking, ik vond de track gewoon een sof.»

undefined

HUMO Wat ik nu helemaal vergeten ben: stonden jullie op de ‘Judgement Night’-soundtrack?

Trugoy The Dove «Ja, met Teenage Fanclub. Fantastische plaat, en een paar schitterende combinaties: Slayer en Ice-T, Faith No More en Boo-Yaa T.R.I.B.E., Sonic Youth en Cypress Hill…»

Kus m’n Reebok

HUMO Het grote nevenverhaal bij ‘And the Anonymous Nobody’ is dat ze gefinancierd werd via Kickstarter. In het kort voor de mensen die het niet kennen: wat is Kickstarter?

Maseo (Marsellus Wallace wordt wakker, hijst zich recht, en zegt nog net niet ‘Moddafukka’) «Een crowdfundingwebsite. Je kunt er een beroep doen op fans of mecenassen om je projecten te financieren. Kickstarter is niet de eerste crowdfundingwebsite, maar in Amerika zeker de grootste en populairste. De enige regel is: als je erin geslaagd bent om je vooropgestelde bedrag te verzamelen, you deliver. Slaag je daar niet in, dan moet je het geld teruggeven aan de schenkers.»

HUMO Het is jullie geen klein beetje gelukt: 110.000 dollar in zes uur, en het volledige bedrag in iets minder dan dertig dagen. Dat heet loyaliteit.

Maseo «Nee, dat heet geloof. De fans geloven in wat we doen. ’t Is niet omdat ze je vroeger goed vonden en je platen hebben gekocht, dat ze ook vertrouwen hebben in wat je nog gáát doen. Een paar van onze hiphoppende kameraden hebben het ook geprobeerd, maar omdat ze al jaren niets noemenswaardigs meer hadden uitgebracht, is het ze niet gelukt. De mensen geloofden er niet meer in.»

Trugoy The Dove «De fans wilden een nieuwe De La Soul-plaat, om de simpele reden dat ze geloofden dat die goed zou zijn. Een fijn gevoel.»

undefined

'Justin Hawkins (foto) van The Darkness zong mee op 'Lord Intended'. 'Axl Rose, Lenny Kravitz en Jack Black konden niet. Maar onze laatste strohalm bleek uiteindelijk de ideale man te zijn.'

HUMO De samenwerking met Justin Hawkins, de crowdfunding via internet: dingen die pakweg twintig jaar geleden niet mogelijk waren geweest. Zijn er nog andere manieren waarop technologie jullie manier van werken heeft veranderd?

Maseo «Aan negatieve zijde: mensen zitten tegenwoordig nog maar zelden samen in de studio. Connecting, vibing... dat is er een beetje uit. Muziek is over het algemeen veel sterieler geworden. Wij hebben voor deze plaat dan wel samengezeten met de Rhythm Roots All Stars, maar van alle gastzangers is er niet één in de studio geweest. Justin Hawkins, Snoop, David Byrne, Usher, Albarn: allemaal hebben ze thuis hun ding gedaan. We hebben het menselijk proberen te houden door met iedereen ten minste op voorhand even te praten. Enkel met Justin is dat niet gelukt, omdat het in zijn geval last minute en heel snel moest gaan. Skype en al die dingen zijn geweldig aangenaam, en de technologie maakt het mogelijk om de dingen veel sneller te laten gebeuren, maar de échte momenten zijn veel schaarser geworden.»

Trugoy The Dove «Muziek is precisiewerk geworden, bijna een exacte wetenschap. Speelt iemand een fout, dan zie je dat meteen op je computerscherm. En met een klik van de muis is de fout hersteld. Het organische aspect is zo goed als verdwenen.»

Maseo «Alles is te perfect, terwijl het vaak net de onvolmaaktheden zijn die muziek zo mooi maken. Een refrein hoef je tegenwoordig maar één keer te zingen, de rest copy-paste je wel even. Maar die ene andere stembuiging in het laatste refrein had van een goeie song wel een magische kunnen maken.»

Posdnuos «We hebben tijdens de opnames een paar van die ‘moderne’ voorvallen gehad met de muzikanten in de groep – zonder ze te willen afvallen. Dan stond er eentje een overdub te doen, speelde-ie een fout, maar in plaats van een tweede take te spelen, zei-ie: ‘Dat fixen we later wel.’ You’re standing in the booth right now motherfucker, do it! (lacht) Maar ze zijn dat zo gewoon geworden: fouten fix je op de computer.»

Trugoy The Dove «Het is niet alleen in de muziek: neem fotoshop – of hoe heet het tegenwoordig? – weg en er blijven niet veel goeie fotografen meer over. Het belang van the magic moment is zo goed als verdwenen.»

undefined

HUMO In 2009 hebben jullie ‘Are You In?: Nike+ Original Run’ uitgebracht. Een plaat die enkel te verkrijgen was via iTunes en – de titel geeft het al weg – volledig bekostigd was door Nike. Ik zie hier slechts één paar Nike-sneakers.

Posdnuos «Wij zijn all-round sneaker guys.»

Maseo «Het enige merk dat we hondstrouw blijven, is De La Soul. Know what I’m sayin’? Maar het is altijd leuk om zaken te doen met andere sterke merken. En bovendien maken zowel Nike, Adidas als Puma deel uit van onze geschiedenis, en van de geschiedenis van hiphop in het algemeen. Drie merken die onlosmakelijk verbonden zijn met hiphop fashion. Het was een hele eer om iets te kunnen doen onder de vlag van Nike, en ze hebben zowaar zelfs De La Dunks op de markt gebracht, onze hoogsteigen De La Soul-baskets. Hoe cool is dat?»

Trugoy The Dove «Als artiest ben je bovendien altijd op zoek naar een canvas, en Nike bood ons een canvas. En vrijheid: ze hebben ons niet gezegd welke penselen en welke kleuren we moesten gebruiken. Total freedom, er was geen enkele reden om het niet te doen.»

HUMO Hebben jullie ooit iemand afgewezen?

Trugoy The Dove «Merken, bedoel je?»

HUMO Of presidenten.

Trugoy The Dove (lacht) «Reebok hebben we wandelen gestuurd.»

Maseo «Reebok heeft ooit sympathie betuigd voor het apartheidsregime in Zuid-Afrika, en hoewel het lang geleden was, vonden we het toch te delicaat.»

Trugoy The Dove «Het was een periode waarin we nóg wel wat merken hebben afgewezen. We liepen toen nog hoog op met artistieke integriteit en zo, De La wasn’t sellin’ out, you know. Maar na een goed en lang gesprek met onze boekhouder zijn we dat helemaal anders gaan zien (lacht).»