De terugkeer van Jens Dendoncker na de depressie: ‘Iedereen heeft een breekpunt, en bij de meeste mensen ligt dat een pak dichterbij ligt dan ze zelf denken’

Dezer weken kunt u op VTM kijken naar het nieuwe seizoen van ‘Hoe zal ik het zeggen’, het Emmy-winnende programma waarin Jens Dendoncker mensen beet neemt én ze meteen een boodschap van vrienden of familie duidelijk maakt. Dat de comedian opnieuw onwetende Vlamingen bij de neus mag nemen, was niet zo vanzelfsprekend, want hij worstelt al een jaar met mentale problemen. In november 2019 liet Dendoncker zijn hersenpan al eens dissecteren voor een analyse van zijn 7 Hoofdzonden. ‘Bijna iedereen die online commentaar geeft, lijkt het vertrouwen in en de hoop op de liefde al lang geleden te hebben laten varen.’

(Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd in november 2019)

Drie jaar na zijn winst in Humo’s Comedy Cup is Jens Dendoncker, niet het minst tot zijn eigen verbazing, één van de populairste gezichten op VTM. In de aanloop naar Rode Neuzen Dag, VTM’s jaarlijkse benefietgebeuren, duikt hij her en der op als zogeheten Ambassadeur – vorige week nog stelde hij het wereldrecord applaudisseren scherper – en in het druk bekeken ‘Belgium’s Got Talent’ mag hij gedurende de auditierondes de van een barkruk gelazerde Niels Destadsbader vervangen als jongste jurylid, een kunstgreep die de ingesufte vrijdagavondshow duidelijk deugd doet.

Jens Dendoncker «Voor ‘Belgium’s Got Talent’ hebben ze me echt op het allerlaatste moment nog gebeld met de vraag of ik Niels wilde vervangen. Nu, ze wisten wel dat ik het min of meer zou kunnen, omdat ik op vraag van VTM al eens had meegedaan aan een vrijblijvende test – sowieso testen ze ieder jaar een aantal mensen. Ik heb ja gezegd met de uitdrukkelijke zegen van Niels zelf: hij stond er helemaal achter dat ik het deed. Volgens mij ook omdat ik een volledig ander type ben, waardoor er geen concurrentie is.»

HUMO Hoe gaat het, vind je?

Dendoncker «Goed. Nu ja, lovend zijn is geen probleem. Moeilijker wordt het wanneer ik een act niet goed vind en diplomatisch moet zijn. Zeker wanneer het in de buurt komt van wat ikzelf doe. Bij een dansact kan ik nog volstaan met een simpel: ‘Sorry jongens, maar jullie hadden me niet mee.’ Maar als er een comedian optreedt die me niet aan het lachen weet te brengen, dan kan ik er me niet zo simpel van afmaken. Wie ben ik ook om te zeggen of iets goed of slecht is? Jureren, in wezen is dat een hoogmoedige bezigheid.»

HOOGMOED

Dendoncker «Hoogmoed, ijdelheid: dat is de zonde waaraan ik me het meest schuldig maak. Wie uit eigen wil voor een camera of op een podium gaat staan, zegt eigenlijk: ‘Nu moeten jullie allemaal even naar mij luisteren, want ik heb iets te vertellen.’ Dat is behoorlijk ijdel.»

HUMO Jij hebt dan ook nog eens het nodige succes voor die camera en op dat podium. Hoe groot is het risico dat je naast je schoenen gaat lopen?

Dendoncker «Klein. Ik heb het geluk dat ik ben opgegroeid in een zeer nuchter gezin in Moen, een dorpje in West-Vlaanderen waar naast je schoenen lopen als de grootste hoofdzonde wordt beschouwd. Daar wordt het als zeer bewonderenswaardig aanzien om altijd met je gezicht naar de grond te blijven kijken en stug voort te ploeteren in het slijk. Ik besef ook goed genoeg dat ik, wat bijvoorbeeld ‘Hoe zal ik het zeggen?’ betreft, maar een klein radertje ben in een grote productie. Ontzettend veel mensen hebben minstens een even groot aandeel als ikzelf, dus het zou ronduit dwaas zijn om te beweren dat dat programma grotendeels dankzij mij zo goed is geworden.»

HUMO Hoe dan ook is er een reden waarom ik hier tegenover jou zit, en niet tegenover iemand van de productie. Jij bent de ster.

Dendoncker «Ik zou mezelf eerder het uithangbord noemen dan de ster. Hoe heet die meneer of mevrouw die iedere zaterdagmiddag dat economische programma op Eén presenteert, ‘De markt’? Die wordt zelden de ster genoemd, hè.»

HUMO ‘De markt’ heeft dan ook maar één kijker.

Dendoncker (lacht) «Touché. Pas op, ik ben blij dat ik het uithangbord mag zijn, maar met de roem die erbij komt kijken, heb ik het soms moeilijk. Want roem zegt mijns inziens evenveel over je talent als parate kennis iets zegt over je intelligentie: geen hol. Ik ben me er ook zeer van bewust dat ik niet bezig ben met kanker te genezen. In het beste geval bezorg ik mensen een gezellige avond: tof, maar in the grand scheme of things betekent het niets.»

HUMO Hoe ga je om met de onvermijdelijke kritiek?

Dendoncker «Ik neem kritiek van iedereen die me professioneel omringt zeer ter harte, maar wat Conny uit Wilrijk er op Facebook over te zeggen heeft, daar ga ik me echt niet druk om maken. Al vind ik het af en toe wel grappig.»

HUMO Wat heeft Conny uit Wilrijk er dan over te zeggen?

Dendoncker «Veel (lacht). ’t Is echt opvallend: ik heb via dat soort kanalen nooit zo heel veel commentaar gekregen, maar dat is in één klap veranderd toen Lauren (Versnick, red.) en ik er op de MIA’s voor zijn uitgekomen dat we een koppel zijn. Ineens kwam er een barrage aan commentaren op me af, echt waanzinnig. Zo van: ‘Waarom kiest zij nu voor zo’n slordige vent? Jean-Marc, 53, Deerlijk.’ En dan Conny: ‘Ik vind Jens wél een mooie man. Ik dacht eerst dat hij voor de venten was, maar kijk.’ En zo gaat ’t maar door, je houdt het niet voor mogelijk.»

HUMO Zou het niet kunnen dat Jean-Marc uit Deerlijk jaloers is?

Dendoncker «Dat denk ik wel, ja. Ik vind het ook doodjammer dat de Jean-Marcs van deze wereld zo’n zurige kijk op de wereld hebben. Zij zijn ervan overtuigd: de ene is lelijk en de ander knap, dus het moet wel met geld te maken hebben. Bijna iedereen die online commentaar geeft, lijkt het vertrouwen in en de hoop op de liefde al lang geleden te hebben laten varen. Een beetje triest, toch.»

HUMO Streelt het je ijdelheid om met een oogverblindende schoonheid over straat te mogen wandelen?

Dendoncker «Nee. Ja, ik voel me een gelukzak, en ik ben blij dat we elkaar gevonden hebben: Lauren heeft mijn leven al op veel manieren aangenamer, rustiger en leuker gemaakt. Maar met mijn vrouwtje gaan pronken langs de straten, dat zit er niet in.»

AFGUNST

Dendoncker «Ik ben nooit ofte nimmer jaloers op wat iemand anders in zijn bezit heeft. En professionele jaloezie is me ook al vreemd. ’t Is te zeggen, een paar jaar geleden, toen ik nog niet zo bekend was, heb ik daar een doodeenvoudige remedie tegen gevonden: door oprecht tegen een collega te zeggen dat je dit of dat stuk uit zijn zaalshow geniaal vindt, en dat je zou willen dat jij zo getalenteerd was, geef je die collega het mooist denkbare compliment, en ben jij in één tijd door van je jaloezie af.»

TRAAGHEID

HUMO ‘Ik geloof niet in vakantie,’ heb je ooit in Humo opgebiecht. Luiheid is niet aan jou besteed?

Dendoncker «O, ik kan best weleens lui zijn. Maar het probleem dat ik met vakanties heb, is dat het vaak weinig meer dan fysieke verplaatsingen zijn van dezelfde onveranderlijke persoon. Ik ben en doe op vakantie eigenlijk precies hetzelfde als thuis. Oké, ik heb geen draaidagen, en ik moet ’s avonds niet gaan optreden, maar verder ben ik nog altijd bezig met het verzinnen van grappen, of het opschrijven van ingevingen. En ik word er echt niet rustiger van in mijn hoofd, of zo.

»Vakantie is tegenwoordig ontzettend overroepen. Mensen van mijn generatie hebben het vaak over ‘ervaringen opdoen’ en ‘echt léven’, en ze zijn bezig met hashtag wanderlust en zo. Ik vind dat allemaal flauwekul. Ergens anders zie je nooit het echte leven, enkel een Disneylandversie ervan.»

HUMO Jij blijft liever hier dan dat je in een hangmat gaat liggen op Bali?

Dendoncker (blaast) «Bali? Om daar een beetje sustainable te gaan doen of ‘tot mezelf’ te komen? Nee, alsjeblieft, zeg. Ik heb meer dan genoeg aan de driehoek Londen-Parijs-Amsterdam: daarin voel ik me happy, en opereer ik het best. Al de rest vind ik ver, en een gedoe.»

HUMO Ik weet dat jij en Lauren in augustus op comedytrip zijn geweest naar Londen. De moeite?

Dendoncker «Ja, ik was al een paar dagen eerder gegaan, om wat dingen te zien. De eerste avond dat we er samen waren, was het mijn verjaardag. ‘Sorry,’ heb ik gezegd, ‘maar nu doen we mijn zin.’ Ik heb haar meegenomen naar Spencer Jones, een Engelse stand-upper wiens comedy werkelijk nérgens over gaat: ’t is pure vorm. Ik had tranen in m’n ogen van het lachen en lag constant strijk, maar Lauren zat me aan te kijken alsof ze met haar debiele broertje op stap was – werkelijk niets begreep ze ervan. De volgende avonden zijn we dus maar naar een paar grote shows met toeters en bellen geweest in het Shaftesbury Theatre, onder meer ‘De zes grootste illusionisten ter wereld’. Heel indrukwekkend allemaal, maar voor mij had het totaal niet de charme of de zeggingskracht van honderd man die in een klein zaaltje met volstrekte flauwekul zitten te lachen.»

HUMO Toch jammer dat Lauren en jij niet op dezelfde golflengte zitten, wat dat betreft.

Dendoncker «O, cultureel gezien zitten we totáál niet op dezelfde golflengte. Maar op een bepaalde manier is dat ook wel weer verfrissend. Al moet ik toegeven dat ik razende hoofdpijn krijg van de vreselijk platte popmuziek die ze in de auto altijd opzet – zij vindt al mijn muziek dan weer verschrikkelijk. Fair enough hoor, we komen heel goed overeen op andere gebieden. Om een voorbeeld te geven: we zijn geen van beiden echte stappers. We gaan graag op restaurant met vrienden, maar tegen een uur of elf worden we moe en willen we het liefst terug naar onze katten. Ik zou echt niet meer kunnen samenzijn met iemand die altijd het ochtendgloren wil zien.»

HUMO Koester je nog duidelijk afgelijnde ambities of dromen in het leven? Of denk je: we zien wel waar het schip strandt?

Dendoncker «We zien wel waar het schip strandt. Ja, misschien dat ik ooit weleens een boek schrijf, dat is iets waar ik al lang mee in mijn hoofd zit.»

HUMO Een roman, bedoel je?

Dendoncker «Welja, waarom niet? Ik schrijf al jaren geregeld iets: soms een kortverhaal, soms iets essayachtigs, soms iets ertussenin. Over een klein beestje dat ik heb gezien op BBC Planet, of over een angstdroom die ik heb gehad. Ofwel is het pure fictie. Meestal ontstaat zoiets min of meer per ongeluk: ik ga aan mijn bureau zitten om grappen te schrijven – in dit geval voor mijn nieuwste zaalshow ‘Voor Dendoncker thuis’ – maar ik zit niet in de juiste vibe en er komt iets anders. Wie weet levert het ooit nog wel iets op.»

HEBZUCHT

Dendoncker «Hebzuchtig of gierig ben ik totaal niet. En ik ben ook helemaal niet bezig met hoe mijn geld optimaal zou renderen. Toegegeven, de laatste tijd voel ik wel een vage druk om ook in de toekomst voor mezelf en voor Lauren te kunnen blijven zorgen – niet dat ik voor haar insta, maar je woont toch samen, en wie weet volgen er ooit kinderen. Maar in enige vorm van handelen heb ik die druk toch nog niet omgezet. Ik heb núl interesse in financiële aangelegenheden, dat is het probleem. Ik ben ook het complete tegenovergestelde van een creatieve boekhouder: ik zou er niet goed van slapen als ik kosten op de zaak zou steken die eigenlijk maar half gerechtvaardigd zijn. Ongetwijfeld zullen veel mensen me nu onnozel verklaren, maar dat neem ik er voor lief bij.»

HUMO Is het je manager die voor jou over je gages onderhandelt?

Dendoncker «Ja, want zelf ken ik daar allemaal geen fluit van. Eén van de voornaamste redenen waarom ik het met Johnny zo goed kan vinden, is dat ook hij erg nauwgezet is in het volgen van de regels.»

HUMO Je bent totaal niet hebzuchtig, zeg je, maar ik zie je wel geregeld in panelprogramma’s opduiken. Zo’n schnabbel betaalt toch lekker?

Dendoncker «Dat valt nogal mee, hoor. In Vlaanderen moet je echt niet voor het geld in panelprogramma’s gaan zitten. Je doet dat omdat je ’t graag doet, of het is een kwestie van ‘You rub my back, I rub yours’: als jij langskomt in mijn programma, dan kom ik langs in het jouwe.»

HUMO Sla je veel aanbiedingen af?

Dendoncker «Ja, al krijg ik daar zelf meestal niks van te horen: ’t is één van de taken van mijn management om alle aanbiedingen te weigeren die niet in de planning passen. En uit principe ga ik nooit in op reclameopdrachten. Ja, voor de Epilepsie Liga maak ik in zekere zin wel reclame, maar da’s in mijn ogen toch een nobeler doel dan pakweg waspoeder, zonnebrillen of bonen in blik.»

HUMO Vragen ze je daar dan voor?

Dendoncker «Geregeld, ja. En ook voor van die influencer-opdrachten, waarbij je een bepaald bedrag mag factureren om op één of ander evenement rond te hangen. Meestal willen ze dan ook foto’s van je maken, om te gebruiken op instagram of wat dan ook. Ofwel vragen ze of ze je een pakket mogen opsturen met hun producten erin: ‘Als je daar een paar foto’s van neemt en op je instagramaccount plaatst, krijg je er zo veel voor.’ Op dat soort vragen ga ik nooit in. Ik steek mijn tijd liever in iets waar ik achter sta.»

GULZIGHEID

HUMO In ‘Hoe zal ik het zeggen?’ gebruik je te pas en te onpas het mij tot voor kort onbekende woord ‘sneukelen’. Eigen vinding?

Dendoncker «Nee, hoor: ’t is een woord dat in West-Vlaanderen, en ik denk ook in een deel van Oost-Vlaanderen, al lang in voege is. Alles wat je in je muil propt dat niet bij een echte maaltijd hoort, valt onder de noemer sneukelen. Een taartje, een stuk fruit, een praline, een chipke, een worstje, een borrelnootje. Hupla, sneukelen. Nu, als jouw volgende vraag toevallig luidt ‘Sneukel je veel?’, dan is het antwoord: ‘Ja.’ Te veel, als ik eerlijk ben. Ik ben vooral verslaafd aan suiker en vet, en aan de combinatie van de twee, ondanks meerdere verwoede pogingen om ervan af te raken.»

HUMO Lauren moet als deeltijds fotomodel constant op haar lijn letten. Hoe valt dat te rijmen?

Dendoncker «Als we samen eten, doe ik wel een effort. En ik heb er ook daadwerkelijk deugd van wanneer ik gezond en licht eet. Maar ik geef toe dat ik minstens één keer per week een moment van zwakte heb. Dan stap ik hier iets verder de Delhaize binnen en sla ik – ik noem maar een dwarsstraat – vier boterkoeken, twee roze donuts en een liter cola in. Vergelijk het met een heroïnejunk die zijn shot nodig heeft en weet dat de dealer op de hoek staat. Die craving kan ik niet de baas – ’t is vechten tegen een hogere macht.»

HUMO Heb je een bepaald gewicht in gedachten waarvan je zegt: daar mag ik in geen geval overheen gaan?

Dendoncker «114 kilo. Toen ik vorig jaar dat gewicht bereikte, heb ik tegen mezelf gezegd: ‘Tot hier, en niet verder.’ Een maand, anderhalve maand lang heb ik vervolgens serieus op mijn voeding gelet, en is m’n gewicht gezakt tot net onder de honderd kilo. Daar zit ik nu nog steeds, en daar zou ik ook willen blijven zitten. Idealiter zou het nog iets minder mogen zijn, maar goed, ken uzelve.»

GRAMSCHAP

HUMO Over het thema ‘dingen die je kwaad maken’ hebben we het bij twee vorige gelegenheden al eens gehad.

Dendoncker «Ja, ik herinner me dat.»

HUMO Je vermeldde onder andere tl-lampen, de Efteling, zelfgemaakte ijsthee en banjo’s.

Dendoncker «Ondertussen heb ik er nog een ergernis bij. Ik vind het ronduit schandalig dat er tegenwoordig meer en meer halfslachtige koffiebars zijn die het gore lef hebben om voor 17,30 euro een boterham te verkopen met een avocado, twee halve tomaten en wat cresson. En dat dan ‘lunch’ te noemen. Godverdorie, zeg! Als ik ooit terug zou verhuizen uit Antwerpen, dan gaat dat er wellicht voor veel tussenzitten. (Windt zich op) ’t Is toch waanzin dat de politiek zich daar geen zorgen om maakt? Als we dat er zouden uitkrijgen, dát zou pas een verbindende factor zijn voor de maatschappij!»

HUMO Je lijkt je oprecht kwaad te maken.

Dendoncker «Da’s maar show, hoor. Nee, écht kwaad maak ik me eigenlijk nooit. Oké, ik kan pissig worden om de Twitterfeeds van sommige politici. Maar dat soort woede gaat altijd snel liggen. Ik ben van nature geen kwaaie mens, ik denk dat dat het is.»

HUMO Heb je ooit gevochten?

Dendoncker «Nee. Vroeger, op schoolfeestjes en zo, was ik altijd meer de bemiddelaar, de diplomatieke sjarel. Zo van: ‘Allee jongens, komaan, we gaan een pintje drinken.’ Zwitserland spelen: ik kon dat goed en deed het graag.»

HUMO Zou je in staat zijn om iemand te vermoorden?

Dendoncker «Als ik op een avond thuis zou binnenkomen en zie dat een gemaskerde man Lauren aan het verkrachten is terwijl zijn revolver geladen op de keukentafel ligt? Ja. Ik koester niet de illusie dat de vernislaag op mijn instinct zoveel dikker is dan bij iemand anders. Iedereen heeft een breekpunt, en ik denk dat dat breekpunt bij de meeste mensen een pak dichterbij ligt dan ze zelf denken. Maar goed, in mijn geval moet je toch al heel ver gaan wil je me echt boos maken.

»Maar weet je wat ik wel heb? Ik ben snel in paniek te krijgen. Er moet maar één zware vrachtwagen door de straat rijden of ik ben er al van overtuigd dat er een aardbeving is en dat het einde van de wereld zich aankondigt. Enfin, ik overdrijf: dat denk ik bij twéé zware vrachtwagens.

»Je kunt me ook veel wijsmaken. Wat eigenlijk gek is, want ik doe zelf niks liever dan mensen van alles op de mouw spelden. Maar ik ben goedgelovig, op het onnozele af. In de laatste aflevering van ‘Hoe zal ik het zeggen?’ was ik er bijvoorbeeld tot op het einde van overtuigd dat we Sven De Ridder serieus hadden beetgenomen met die ‘ontsnapte gorilla’, en dat hij op het einde daadwerkelijk zijn hoofd keihard gestoten had – ik dacht: fuck, die vriendschap zit er alvast op. Een gigantische verrassing toen hij mee in het complot bleek te zitten.»

HUMO Geen seconde gedacht: dit zou weleens het onvermijdelijke moment kunnen zijn waarop de presentator van een verborgencameraprogramma aan een verborgencameragrap onderworpen wordt?

Dendoncker «Nee. Daarvoor was die scène te meesterlijk op poten gezet. Bovendien leerde ik in die periode Lauren kennen, die in de productie zat. Het idee dat zij dat al die tijd allemaal had achtergehouden, vond ik totaal ongeloofwaardig.»

HUMO Was je kwaad achteraf?

Dendoncker «Het enige dat ik wel dacht, was: shit, stel je voor dat ik een epileptische aanval had gekregen. Extreme paniek en emoties zijn triggers, hè? Maar goed, ’t is niet gebeurd, dus zand erover.»

ONKUISHEID

HUMO Door wie ben je voorgelicht?

Dendoncker «Door mijn mama, op mijn 8ste of 9de. Een paar jaar later kregen we ook een soort officiële voorlichting, op school, door een bloed- en bloedzenuwachtige leraar die uit al z’n poriën stond te zweten. Je hield het niet voor mogelijk: we kregen dia’s te zien die – ik overdrijf dit niet – uit de jaren 70 stamden, met onder meer een vrouw onder de douche wier schaamhaar van haar navel tot net iets boven haar knieën doorliep. Ik herinner me dat heel de klas naar die leraar zat te kijken met zo’n blik van ‘Gast, meen je dit nu? Wij hebben Google, hè?’»

HUMO Was je er vroeg bij om één en ander in de praktijk te brengen?

Dendoncker «Gemiddeld, denk ik. Ik moet 15 of 16 geweest zijn.»

HUMO Een goeie ervaring?

Dendoncker «Welja. ’t Gebeurde, euh, op een bijzondere plek. En meer wil ik daar verder niet over kwijt.»

HUMO ‘Het leven is te kort om slechte seks te hebben,’ liet Lauren deze zomer optekenen in Humo. Mee eens?

Dendoncker «Natuurlijk. Slechte seks, wie doe je daar een plezier mee? Maar bij mij gaat seks – meer dan bij Lauren, vermoed ik – over een diepe connectie op spiritueel vlak. Het pure hedonistische genieten, seks om de seks, voor mij is dat niet weggelegd.»

HUMO Wat dat betreft ben jij de vrouw in de relatie, en zij de man?

Dendoncker «Zo zou je het kunnen stellen, ja.»

HUMO Kijk je weleens naar porno?

Dendoncker «Gedurende een korte periode in mijn leven heb ik best veel naar porno gekeken. Maar het gros van de porno vind ik niet zo aantrekkelijk. Ik kan veel meer in de stemming raken door een erotisch verhaal, of door een sensuele scène in een film, waarin er vooral wordt gesuggereerd. Sfeer, eerder dan keihard rechttoe rechtaan geneuk.»

HUMO In Het Nieuwsblad vertelde Lauren onlangs dat ze ’t niet zou hoeven te weten als jij eens zou vreemdgaan.

Dendoncker «Ik heb dat gelezen, ja. En ik vond het aanvankelijk maar een rare uitspraak, ook al omdat ik het zelf absoluut wél zou willen weten als Lauren zou zijn vreemdgegaan. Maar inmiddels snap ik haar uitgangspunt wel. Wat ze bedoelt, is dat ze niet alles overboord zou gooien vanwege één misstap. Ze impliceert ook dat het, paradoxaal genoeg, niet heel eerlijk van mij zou zijn als ik zo’n misstap tegen haar zou opbiechten, want het gevolg zou zijn dat ik grotendeels van mijn slechte gevoel af ben, terwijl zij er juist mee wordt opgezadeld. Dus ja: mocht het ooit zo ver komen, dan zal ik haar wens respecteren. Voor de duidelijkheid: ik ben niet van plan om vreemd te gaan.»

HUMO Citaat uit hetzelfde interview: ‘Jens is geliefd, iedereen vindt hem hilarisch, hij krijgt veel aandacht. Ik zou wel heel naïef zijn om te denken dat hij nooit eens overstag zou kunnen gaan.’

Dendoncker «Dat is misschien wel het meest wezenlijke punt waarop Lauren en ik verschillen: ik geloof wél in onvoorwaardelijke trouw. Dat heeft er volgens mij mee te maken dat mijn ouders nog steeds gelukkig samen zijn – ik denk zelfs niet dat ik hen één keer ruzie heb zien maken. Bij Lauren is dat anders: haar ouders zijn gescheiden toen ze nog heel jong was. Bovendien is de mama van haar mama vroeg gestorven, en de papa van haar papa ook. Ze heeft tijdens haar jeugd dus geen enkel sterk koppel in haar dichte omgeving gezien.»

HUMO Was jij de verleider of heb je je laten verleiden?

Dendoncker «Geen van beide. Verleid worden vind ik lastig, want ik heb het simpelweg niet door. En zelf verleiden, dat zit er al helemaal niet in: ik háát dat spel van aantrekken en afstoten, en dat heel geïnteresseerd zijn en dan weer doen alsof je totaal niet geïnteresseerd bent. Voor mij is dat allemaal veel te ingewikkeld en te frustrerend. Waar Lauren voor is gevallen, is dat ik op de man af, zonder enige poespas, heb gezegd: ‘Ik vind je leuk, en de kans is reëel dat als we mekaar blijven zien, ik erg verliefd op je ga worden.’ Blijkbaar was ik de eerste die dat zo zonder omwegen had gezegd; dat vond ze prikkelend.»

HUMO Zou je haar tien jaar geleden hebben kunnen krijgen, denk je?

Dendoncker «Neen. Ik denk dat ze al meteen gestruikeld zou zijn over mijn lange haar – figuurlijk, bedoel ik – en dat ook de rest van mijn voorkomen niet op haar goedkeuring zou hebben kunnen rekenen. Mochten we op dezelfde middelbare school hebben gezeten, dan hadden we zo goed als zeker nooit meer dan twee zinnen met mekaar gesproken: zij had aan één kant van de speelplaats gestaan, ik aan de andere. Zij zou de populaire girly-girly cheerleader zijn geweest, ik de weirdo. En zo is het eigenlijk nog altijd wel een beetje.»

HUMO Les extrêmes se touchent.

Dendoncker «Mooi, hè?»