De trouwe soldaat in Dennis Praet: 'Bij Belgische clubs speelt tactiek geen rol'

In zijn hoog op een rots gelegen huis nabij Genua gooit Dennis Praet, winnaar van drie landstitels met Anderlecht én een Gouden Schoen, een glazen deur open. Vanaf het kleine balkon overschouwt hij de Ligurische Zee. ‘We zitten hier vaak om te eten. Links het oosten, rechts het westen: de hele dag zon!’

'Ik ben een avonturier, ontwerp kleren, lees de biografie van Elon Musk... Geen typische voetballer hè?'

Ook op het veld gaat het steeds beter. Sampdoria draait mee bovenaan in de Italiaanse Serie A, met de 23-jarige Praet als basisspeler.

HUMO Met welk gevoel heb je vorig seizoen afgesloten?

Dennis Praet «Geen wauw-gevoel, wel een góéd gevoel. Ik wist dat het eerste jaar in het buitenland moeilijk zou zijn, zeker in een competitie die bekendstaat om zijn tactische voetbal. Ik speelde 32 wedstrijden, wat niet slecht is. Vooral ook omdat ik op een andere positie sta: lager, als mezzala, in een speciaal systeem waarin het wat zoeken was voor mij. Ik maakte één doelpunt, gaf één assist. Met tien doelpunten en tien assists speel je hier bij Juventus (lachje). Nu, de andere spelers op mijn positie hebben ook maar één of twee keer gescoord. Dat typeert een beetje ons spel: het zijn de spitsen en de trequartista die voor de goals zorgen.»

HUMO Euh, trequartista? Mezzala?

Praet (lacht) «Zal ik je het systeem even uitleggen? We spelen met een ruit op het middenveld: de buitenste twee spelers zijn de mezzala’s, de voorste punt is de trequartista, en vóór hem lopen de twee spitsen. We spelen dus zonder flankspelers. Heel direct voetbal, geen gepruts, maar meestal een moeilijke pass, want de oplossing ligt altijd door het centrum.

»Ik zou liever op de trequartista spelen, maar de trainer vindt dat ik het postuur van een box-to-boxspeler heb. Verdedigend trek ik mijn plan – ‘Jij met je gespierde benen,’ zegt hij altijd. Maar ook aanvallend breng ik meer dan de typische mezzala: ‘Die vind je overal,’ zegt hij vaak, ‘jij brengt ook aanvallend dat tikkeltje extra.’»

HUMO Hij zou je op training eens tot de orde hebben geroepen na een wedstrijd waarin je een doelkans creëerde.

Praet (ontwijkend) «Ik krijg nu meer vrijheid om me ook offensief uit te leven. Dat is waar ik goed in ben: aanvoelen waar ik moet lopen. Terwijl hier alles vooraf is vastgelegd, tot in het kleinste detail: waar iemand moet lopen, waar de bal naartoe moet...»

HUMO Als was je een robot.

Praet «Een soort van, ja. Vroeger dacht ik: ‘Het is een fabeltje dat het Italiaanse voetbal zo tactisch is.’ Nu weet ik: het ís zo. Ik heb de coach gezegd dat ik me daar niet goed bij voelde. Dat ik op het veld de hele tijd aan het denken was wat ik moest doen en dat ik niet meer natuurlijk kon voetballen. Dat waren goede gesprekken.»

HUMO Op restaurant, las ik.

Praet «Vlakbij het trainingscentrum is een restaurant waar we vaak met de spelers gaan eten. Daar zijn we eens toevallig aan de praat geraakt. Maar het échte gesprek vond pas deze zomer plaats. Tijdens de voorbereiding mocht ik op de trequartista starten. Dat ging goed: tegen Manchester United scoorde ik zelfs. Maar na die wedstrijd vloog ik op training ineens terug naar mijn oude plaats. Een enorme teleurstelling – ze hadden net een nieuwe trequartista gekocht (lachje). Die positie is best zwaar, maar fysiek voel ik me sterker dan vorig jaar: toen had ik maar een halve voorbereiding achter de rug bij Anderlecht. Bij mijn aankomst in Italië – pas een dag of vijf voor het einde van de transferperiode – had de trainer de ploeg al in zijn hoofd. Niet ideaal.»

HUMO Je was nog een transfer van zijn voorganger, de naar AC Milan vertrokken Vincenzo Montella.

Praet «Montella wilde mij heel graag, maar dat gold voor de hele club. Ik heb pas getekend toen hij al weg was. Onze huidige trainer, Marco Giampaolo, wist niet wie ik was. De president had me ook aangekondigd als een cadeau voor hem – heel raar. Op mijn eerste training kwam hij naar me toe en vroeg: ‘Op welke positie speel jij?’ Ik wees hem de trequartista-positie aan. ‘Oké, dan speel jij daar morgen (lacht).’ Giampaolo staat in heel Italië bekend om zijn extreem duidelijke speelwijze. Eén waarvan hij nooit zal afwijken.»

HUMO Heb je er ook de schoonheid van leren ontdekken?

Praet «Dat wel, ja. Vanaf de eerste dag moest ik mee de videokamer in, waar hij me zijn spelwijze uitlegde. Dat was schrikken: ‘Amai, hier zit écht een idee achter!’ Dat had ik voor het eerst. In België gebeurt alles meer op het gevoel, er komt veel minder tactiek bij kijken. Je hebt spelers met talent, die voelen het spel aan, en dan komt het wel goed – zo wordt er gedacht. Ik heb bij Anderlecht een trainer of vier gehad. Die verschilden wel wat van elkaar, vooral in hoe ze de spelers aanpakten: René Weiler was heel direct, John van den Brom liet meer begaan. Maar op het veld zelf, hoe het spelletje gespeeld wordt, hoe de bal moet rondgaan, daar heb ik pas voor het eerst in Italië een idee in herkend. Ik ben hier een intelligentere voetballer geworden.»

undefined

'De trainer vindt dat ik het postuur van een box-to-boxspeler heb. 'Jij met je gespierde benen,' zegt hij altijd.''

undefined

HUMO Juist, je maakte René Weiler nog even mee voor je naar Sampdoria vertrok. Wat dacht je toen je zijn ontslag vernam?

Praet «Ik schrok ervan. Ik had wel meegekregen dat er veel kritiek en druk was van pers en supporters. Blijkbaar heeft hij daar zelf zijn conclusies uit getrokken. Grappig, want toen ik er nog was, zei hij ons dat we geen kranten mochten lezen.

»Over hoe hij het tactisch aanpakte, kan ik niet oordelen: ik heb maar één wedstrijd onder hem gespeeld. Hij was wel heel kordaat naar de spelers die zich misdroegen. Okaka was het seizoen ervoor een belangrijke speler geweest, maar voor hem telde dat niet. Hij behandelde iedereen op gelijke voet. Zoals Mbokani het zich in het verleden kon veroorloven om te laat te komen: dat zou bij Weiler niet waar geweest zijn. Op dat vlak liet hij een goede indruk.»

HUMO Volgens Herman Van Holsbeeck had Anderlecht iemand als Weiler nodig om ‘de pseudo-vedetten’ in het gareel te laten lopen.

Praet «Goh, zoiets is eigen aan een spelersgroep. Er zijn altijd spelers met ervaring die denken dat ze zich wat meer kunnen veroorloven. Weiler heeft dat mooi opgelost. Trouwens, hij probeerde me nog te overtuigen om te blijven. Hij zou mij beter maken, op mijn favoriete positie laten spelen, misschien wel aanvoerder maken. Maar goed, ik had mijn zinnen op een nieuwe uitdaging gezet.»

Transfertroubles

HUMO Sven Kums ging ook een nieuwe uitdaging aan, bij Udinese, en voetbalt ondertussen alweer in België. Is het lastig als creatieve middenvelder in Italië?

Praet «Niet alleen als creatieve middenvelder: het niveauverschil tussen de Belgische competitie en de Serie A is gewoon heel groot. Het klinkt erg cliché, dat je je een speelwijze eigen moet maken. Vroeger dacht ik ook dat het zever was, maar volgens mij wordt hier het moeilijkste voetbal van Europa gespeeld.

»Naast het voetbal was ik meteen supergelukkig. Het leven is hier mooi en ik zocht een nieuwe uitdaging, zowel op voetbalvlak als qua levenservaring. De wereld ontdekken dankzij je beroep: is er iets mooier dan dat? Vergelijk het met iemand die met een Erasmusbeurs in het buitenland gaat studeren: dat is onbetaalbaar. Een leven lang bij dezelfde club blijven, zoals Olivier Deschacht heeft gedaan: dat zou ik nooit kunnen. Wat is er mooier dan twee, drie jaar in Italië wonen, bij een goede middenmoter voetballen, de kuststreek verkennen, in een vrij weekend Firenze, Milaan of Monaco bezoeken, en daarna wie weet een transfer versieren? Een voetbalcarrière laat je toe de wereld te ontdekken. Daar had ik nood aan na vijf jaar Anderlecht.»

HUMO Je wilde écht weg, hè?

Praet «Het jaar voordien eigenlijk al. Ik had het allemaal een beetje gehad: drie keer kampioen geworden, de Gouden Schoen gewonnen, Champions League gespeeld. Maar Anderlecht vroeg een heel hoge prijs, waardoor ik niet wegraakte. Mijn laatste jaar was zeker niet mijn beste.»

HUMO Voorzitter Roger Vanden Stock twijfelde toen openlijk aan je motivatie: ‘Praet kiest zijn wedstrijden uit.’ Kwetste jou dat?

Praet «Neen, omdat ik weet dat ik er altijd 100 procent voor ga. Ik vind het alleen niet nodig om na te trappen naar je eigen spelers. Zeker niet na al die jaren waarin ik alles voor de club heb gegeven.»

HUMO Datzelfde jaar kwam je ook als meest overschatte speler uit een spelersenquête.

Praet «Ook dat kwetste me niet: ik begréép het zelfs. Die enquête kwam er nadat ik de Gouden Schoen had gewonnen en nadien geblesseerd raakte. Toen ik terugkwam, duurde het een tijd voor ik weer mijn oude niveau haalde.

»Ik lig niet wakker van wat er over mij wordt gezegd. Ik besef heel goed dat er naast het voetbal nog een ander leven is. Daardoor kan ik goed relativeren. Mocht mijn papa iets zeggen, dát zou mij raken.»

undefined

'Bij Belgische clubs speelt tactiek geen rol. In Italië ben ik een slimme speler geworden'

HUMO Je was bij Anderlecht nooit echt de nummer 10 die je graag bent.

Praet «Alleen het eerste halve seizoen onder Besnik Hasi. Daar zaten prima wedstrijden bij in de Champions League, tegen Galatasaray en Arsenal. Niet toevallig won ik toen de Gouden Schoen. Daarna was er die rugblessure en moest ik weer naar de linkerflank.»

HUMO Daar ontstond het beeld van jou als de hardwerkende ploegspeler, niet langer dat van het creatieve genie rond wie de ploeg draait.

Praet «Dat heb je zelf niet in de hand: de coach beslist waar je speelt. Omdat ik hem de zekerheid gaf ook mijn verdedigende werk op te knappen, liet hij me op de flank staan. Ik kon niet anders dan me erbij neerleggen. Ik ben iemand die luistert.»

HUMO Een gemakkelijke jongen.

Praet (lacht) «Iets té gemakkelijk misschien. Dat ik met deze coach toch al het gesprek ben aangegaan, duidt erop dat ik volwassener ben geworden. Dat heeft het buitenland toch in me losgemaakt: zodra je uit je vertrouwde omgeving stapt, moet je meer voor jezelf opkomen. Haar op je tanden krijgen!»

HUMO Het is geen mooi afscheid van Anderlecht geworden.

Praet «Ik ga daar niet veel over zeggen. Ik wil niet natrappen en als ik praat, moet ik dat wél doen. Iedereen heeft gezien dat het niet in de beste verstandhouding is verlopen.»

HUMO Anderlecht lekte dat je vader recht had op 20 procent van de transfersom. Uiteindelijk deed hij daar afstand van om een transfer niet in de weg te staan, en trof hij een regeling met Sampdoria.

Praet (lachje) «Laat ons zeggen dat Anderlecht eronderuit is geraakt en niets heeft moeten betalen. Kijk, Anderlecht wilde 8 miljoen euro voor mij. Omdat het daarvan 20 procent aan mijn vader moest, vroeg het 10 miljoen. In plaats van zich te houden aan iets wat drie jaar eerder was overeengekomen, dachten ze: ‘We vragen het er gewoon bíj!’ Op zo’n moment is voetbal keiharde business. Dan lijkt het alsof alle menselijkheid verdwijnt. Voor veel clubs vormde die 10 miljoen een probleem. Uiteindelijk hebben wij ons flexibeler opgesteld: ik was té hard toe aan iets nieuws.»

Rode duivels

HUMO Heb je déze zomer opnieuw aan vertrekken gedacht?

Praet «Ik wilde niet per se weg. Ik hoopte wel dat er iets zou veranderen aan mijn positie in het elftal. Dat is niet gebeurd, en toch zit ik beter in mijn vel. Het voorbije jaar is er bij mij veel liefde voor Sampdoria gegroeid. Ken je de voorzitter? Een bijzondere man, met een heel warm contact met de spelers – een groot verschil met Anderlecht. Ik ben de club dankbaar en wil haar graag nóg meer teruggeven. Niet alleen met doelpunten of assists, maar door een leider te zijn. Ik wil een belangrijke speler worden.»

HUMO Je bent vooral met clubs uit de Premier League in verband gebracht. Newcastle werd daarbij het vaakst genoemd.

Praet «Er zijn zeker en vast clubs bij Sampdoria komen aankloppen. Dat heeft ook mij bereikt, maar zolang er geen akkoord is op clubniveau, hoeven wij daar niet op in te gaan.»

HUMO Van je vader mocht je ‘voor geen geld ter wereld’ naar Newcastle. Volgens hem is de Premier League overroepen en is de Serie A ‘de strafste competitie, zowel tactisch als qua intensiteit’.

Praet «Ik kan niet vergelijken: ik heb nog niet in Engeland gespeeld (lacht). Misschien is ze inderdaad een beetje overroepen, maar ik sta zeker en vast open voor de Premier League.»

HUMO Afgaand op de recente selectiepolitiek van bondscoach Roberto Martínez kun je beter in de Premier League op de bank zitten dan in Italië spélen.

Praet «Dat gevoel heb ik wel: dat ze me hier niet echt zien. Nainggolan en Mertens zijn absolute top in Italië, dan val je op. Maar ik speel bij een middenmoter. Ik weet niet of de bondscoach mij volgt en al is komen kijken.

»(Denkt na) Kijk, mijn prestaties vorig jaar waren gewoon niet overtuigend genoeg om voor de nationale ploeg in aanmerking te komen. Nu heb ik een goede voorbereiding achter de rug en ben ik uitstekend aan het seizoen begonnen. Dan vind ik wel dat ik ergens op mag hopen.»

HUMO In november 2014 – twee maanden voor je de Gouden Schoen zou winnen – werd je voor het eerst, en meteen ook voor het laatst, opgeroepen voor de Rode Duivels. Tegen Wales zat je in de tribune, tegen IJsland viel je in. Was de nationale ploeg een argument om naar het buitenland te vertrekken?

Praet «Neen. Wilmots keek alleen naar spelers in het buitenland. Die keer dat ik opgeroepen werd, was het ook maar onder druk van de pers. Van Martínez heb ik de indruk dat hij de Belgische competitie wel goed in het oog houdt: Foket, Dendoncker en Tielemans zijn erbij gekomen. Hij moet alleen iets meer naar de Italiaanse kijken! (lacht)»

undefined

'Na vijf jaar Anderlecht wilde ik de wereld ontdekken.' Praet met zijn hond Scotch in zijn huis nabij Genua

undefined

HUMO Na dit seizoen volgt het WK in Rusland. Al aan gedacht?

Praet «Ja. Alleen: als je er in de aanloop nooit eens bij bent geweest, gaat dat vermoedelijk niet plots veranderen. Ik heb het gevoel dat deze coach zegt: ‘Dit zijn mijn 25 spelers,’ en daar verder niet veel aan wil tornen. Voor zijn laatste selectie zaten er veel internationals bij hun clubs op de bank, terwijl ik net een heel goeie voorbereiding achter de rug had en met Sampdoria op kop stond in Italië: dan begin je toch te hopen. Ik kon Nainggolan ook wel volgen toen hij daar iets over zei. Nu, misschien dat de bondscoach niet om me heen zal kunnen als ik er bij Sampdoria echt boven uitsteek. Daar hoop ik op.»

HUMO Je bent pas 23, maar al bezig aan je zesde seizoen op het hoogste niveau.

Praet «Ik heb al meer dan 200 wedstrijden gespeeld. Dat kan tellen. Ik eis veel van mezelf, maar dat ik nu al in de nationale ploeg moet zitten: die druk leg ik mij niet op. Ik ben tevreden over de weg die ik heb afgelegd.»

HUMO Ben je tijd aan het verliezen?

Praet «Waarom? Ik probeer m’n weg te vinden in de Serie A. Dat is niet evident. Kijk naar Mertens en Nainggolan: Radja heeft eerst jarenlang bij Cagliari gezeten voor hij bij een topclub terechtkwam. En Dries moest aanvankelijk ook vrede nemen met invalbeurten, terwijl hij voordien in Nederland bij PSV toch tóp was.»

Brave zoon

HUMO Net als Mertens speelde je als kind bij Stade Leuven en Oud-Heverlee Leuven.

Praet «Ik zeg altijd dat ik mijn carrière bij OHL wil afsluiten (lacht). Leuven blijft de stad van mijn hart, al mijn vrienden wonen er. Als de nationale ploeg speelt en er een vrij weekend aankomt, voel ik altijd de drang om af te komen en iedereen terug te zien. En toch: als ik in de toekomst kijk, zie ik er mezelf niet wonen. Ik ben een avonturier: ik zou makkelijk in het buitenland kunnen blijven. Toen ik 18 was – ik zat net bij de A-kern van Anderlecht – ben ik twintig dagen door Zuid-Afrika getrokken. Een reis die ik zelf in mekaar had gestoken, samen met een vriend: Sam Kerkhofs, een neef van Kat, de vrouw van Dries Mertens. We huurden een wagen, zagen Johannesburg, Durban en Kaapstad, bezochten het Krugerpark en reden de hele zuidkust af. Twee jaar geleden doorkruiste ik met vier vrienden Amerika in een camper. En afgelopen zomer bezocht ik met mijn vriendin Aruba, Curaçao en Bonaire – eilandhoppen! Om maar te zeggen: het avontuur zit in mij. Ik kan niet ergens twee weken aan een zwembad liggen. Wat dat betreft ben ik misschien een atypische voetballer.»

HUMO Op school was je een modelleerling.

Praet «Humane wetenschappen, afgestudeerd met onderscheiding. Ik was een goeie student, ja. Heel voorbeeldig. Ik ging ook gráág naar school. Weer geen typisch voetballersverhaal, hè? (lacht)

»Ik heb veel interesses buiten het voetbal. Interieurarchitect, architect, of ingenieur: in een ander leven had ik het allemaal willen worden. Ik heb ooit geprobeerd taal- en letterkunde te studeren aan de KU Leuven: Spaans-Frans. Dat ging me goed af, tot de Champions League eraan kwam. Ik ben ermee moeten stoppen, het viel niet langer te combineren.»

HUMO Nooit gerebelleerd thuis?

Praet «Neen. Misschien omdat ik het als voetballer al vroeg gewoon was om in een groep te functioneren. Mijn zus is 16: zij pubert wel volop. Dat heb ik nooit gedaan.»

HUMO Je vader is een rode draad in je carrière.

Praet «Hij staat het dichtst bij mij en is als het ware mijn makelaar. Met vallen en opstaan heeft hij het wereldje leren kennen. Vooral toen de contracten hun intrede deden, heeft hij veel geleerd.

»Hij zal het niet graag horen, maar toen ik jong was, zat hij er misschien iets té kort op. Vaak zat ik na een wedstrijd de hele autorit naar huis te huilen. Zo streng was hij. Op den duur was ik bang om iets verkeerd te doen. Dat heb ik hem eens gezegd, één keer. Daarna is het verbeterd, hij besefte ook wel dat hij overdreef, al heeft het me gevormd tot wie ik ben. Met een vader die alles maar goed vindt, had ik misschien niet zo ver gestaan. Trouwens, hij vindt mij nog altijd veel te braaf. Dat zegt hij ook vaak: ‘Doe je beklag bij de trainer!’ Maar zo werkt het niet natuurlijk (lacht).»

HUMO Soms verwenst hij het voetbalmilieu: ‘Hij had beter getennist.’

Praet (lacht) «Toen ik als 9-jarige naar Racing Genk verhuisde, moest ik een keuze maken: tennissen of voetballen. Ik was een heel goede tennisser. Op de VTV-ranglijst (de Vlaamse tennisfederatie, red.) stond ik zevende, tussen spelers van twee leeftijdscategorieën hoger. Er was één probleem: ik kon mijn woede niet beheersen. Ik ben heel competitief ingesteld. Meestal won ik, maar als het eens niet lukte, werd ik gek. Zelfs als ik pingpong met papa en verlies, kan ik buiten mijn zinnen zijn. Ik sloeg tennisrackets stuk – véél rackets – waardoor ook mijn spel eronder ging lijden. Ik herinner me de finale van een belangrijk toernooi, waarin ik me weer niet kon bedwingen. Papa kon het niet aanzien: ‘Nog één keer, en ik haal je eraf!’ Ik miste een bal, sloeg mijn racket stuk en we zijn naar huis gegaan. Finale verloren.»

HUMO In zowat elk artikel word je omschreven als lief, eerlijk, zacht en hulpvaardig.

Praet (zwijgt) «Wat wil je dat ik zeg? Ik ben een brave jongen in de harde voetbalwereld: blijkbaar kan je zo ook overleven. Ik sta stevig in mijn schoenen: er is weinig dat mij kan raken. Ik denk dat de kritiek vooral papa raakt. Je zou hem moeten zien tijdens een wedstrijd: één brok emotie!»

HUMO Volgens hem zijn jullie meer vrienden dan vader en zoon.

Praet (lacht) «Vader én vriend, zeker? Wij hebben geen grote, maar wel een hechte familie. Ook met mijn moeder heb ik een sterke band. Tegen haar zeg ik álles.»

HUMO Toen je als 9-jarige jongen van OHL naar Racing Genk verhuisde, wilde je niet op internaat.

Praet «Toen ik later naar Anderlecht ging, kon ik ook naar Ajax, maar daar moest ik in een pleeggezin gaan wonen. Dat zag ik echt niet zitten.»

HUMO Je voelt je snel eenzaam.

Praet «Ik kan niet goed alleen zijn, dat klopt. Ik word dan ongelukkig. In Italië hebben we vaker bezoek dan dat we met z’n tweeën zijn: mijn ouders komen naar alle thuiswedstrijden, mijn vrienden komen vaak langs, de familie van mijn vriendin ook. Ik ben hier nóóit alleen, ook niet als mijn vriendin Sharon in België is. Omdat iedereen weet dat mij dat slecht afgaat.»

HUMO Was dat ook de reden waarom je na Genk niet voor Ajax, Arsenal of Rijsel koos – allemaal clubs waar je naartoe kon – maar voor Anderlecht?

Praet «Het belangrijkste was dat ik mijn school kon afmaken. Daardoor viel Rijsel af: ik zou er geen diploma kunnen halen.

»Bij Anderlecht woonde ik in een appartement met drie andere spelers. Als 16-jarige die van Genk kwam, was dat wennen. Het eerste jaar was zwaar, ook op school: het Frans in Limburg was niet te vergelijken met dat in Brussel. Ik raakte ook nog eens geblesseerd. Een harde periode.»

HUMO Na een jaar werd Leander Dendoncker één van je huisgenoten. Van hem is bekend dat hij, verteerd door heimwee, vaak huilde.

Praet «Ik heb nooit gehuild, maar had wél elke dag contact met mijn ouders. Ook nu nog: er gaat geen dag voorbij of we bellen.»

HUMO Is dit het leven dat je altijd hebt willen leiden?

Praet «Ik heb altijd profvoetballer willen worden. Maar ik ben niet iemand die elke dag naar tien voetbalmatchen kijkt. Ik ben ook in andere dingen geïnteresseerd.»

HUMO Zoals in het ondernemerschap: je hebt een eigen kledinglijn.

Praet «Ik ben altijd graag met mode bezig geweest. Ik heb me erin verdiept en nu draait het goed. We proberen het speels en jong te houden, met leuke snufjes. Ik heb mezelf aangeleerd om met de computer te ontwerpen. T-shirts, maar ook broeken. Mijn vader heeft een reclamebureau, misschien heb ik die creativiteit van hem. Ook met de zakelijke kant hou ik me bezig. (Wijst naar het bijzettafeltje) Momenteel lees ik de biografie van Elon Musk (topman van Tesla, red.). Heel inspirerend.»

HUMO Tot slot: bij Sampdoria draag je het rugnummer 18. Een nummer met betekenis?

Praet «10 en 26, mijn vorige rugnummers, waren al bezet. Mijn vriendin is jarig op 18 maart, en één van mijn maten heeft 18 op z’n arm getatoeëerd staan – 18 is het getal dat ons vriendengroepje bindt. Het is ook een nummer waar ik op gok in het casino – de weinige keren dat ik er kom (lacht). En nu ik eraan denk: was 18 ook niet mijn nummer die ene keer dat ik met de nationale ploeg speelde?»

HUMO Juist! Laat het een veelbelovend voorteken zijn.