De uil van Athena: I Am A Woman Now

In ‘I Am A Woman Now’, vanavond te zien in ‘De uil van Athena’, portretteert de voortreffelijke Nederlandse documentairemaker Michiel van Erp vijf transseksuelen op leeftijd: geboren jongens die zich in de jaren vijftig, zestig en zeventig van de vorige eeuw tot vrouw lieten ombouwen in een schimmige kraamkliniek in Casablanca.

Met afstand de meest vrouwelijke van de vijf, Corinne Van Tongerloo, werd in 1936 te Antwerpen geboren als Cornelis Van Tongerloo.

Corinne Van Tongerloo «Ik denk dat het rond mijn zesde was dat ik begon te merken dat ik niet zoals andere jongens was – ik vóélde dat gewoon. Eén keer vroeg ik voor mijn verjaardag een jurk en balletschoentjes: toen mijn vader daar een week lang depressief van was, begreep dat ik mijn gevoelens beter geheim kon houden, en ben ik introverter geworden.

»Eigenlijk ben ik dat mijn hele verdere leven geweest: aan mijn beste vriendin Frieda heb ik pas voor de camera van Michiel van Erp opgebiecht dat ik ooit een jongen was, en aan de kinderen en kleinkinderen van mijn oudere zussen heb ik het ook pas onlangs verteld. Zeker de kleinkinderen maakten er geen enkel probleem van, wat ook te begrijpen is: tegenwoordig is transseksualiteit veel meer aanvaard dan in mijn tijd, toen niemand er zelfs van gehoord had.

»Allee, toen ik op mijn zestiende in de krant las dat een Amerikaanse ex-GI een ‘blonde bombshell’ was geworden na een transseksuele operatie, ben ik bijna ter plaatse achterovergevallen: dat dat bestónd! Van toen af ben ik beginnen te hopen op een beter leven.

»Een paar jaar later werkte ik bij een Amerikaans travestietengezelschap, en via hen ving ik iets op over een zekere dokter Georges Burou, een Fransman die in Casablanca een kraamkliniek had waar hij in het geheim transseksuele operaties uitvoerde. Het kostte 180.000 frank: een bedrag waar je in die tijd een mooi huis van kon kopen, maar mijn drive was zo groot dat ik meteen ben beginnen te sparen.

»Ik zou een vrouw worden of ik zou de rest van mijn leven ongelukkig blijven: zo simpel was het. In ’58 ben ik dan hormonenpillen beginnen te slikken, en niet veel later ben ik naar Wenen gevlogen voor een borstprothese. Daarna ben ik terechtgekomen in een vrouwelijk revuegezelschap, waar ik behoorlijk goed de kost verdiende als stripteasedanseres. Ik had het geluk dat ik er sowieso al heel vrouwelijk uitzag – ik had bijvoorbeeld geen adamsappel – en mijn stem is ook altijd al hoog geweest.

»Op mijn vijfendertigste, in ’71, was het dan eindelijk zover: ik ben in mijn eentje naar Casablanca gevlogen, waar ik heb kennisgemaakt met dokter Burou en zijn twee assistenten. Diezelfde dag nog ben ik geopereerd.»

HUMO Hebt u ooit spijt van uw beslissing gehad?

Van Tongerloo «Nooit. Ik zeg altijd dat ik in Casablanca voor de tweede keer geboren ben: sindsdien is een ander, beter leven voor me begonnen, en daar zal ik wijlen dokter Burou eeuwig dankbaar voor zijn.

»Het enige pijnlijke was dat mijn toenmalige geliefde na mijn operatie voor een natuurlijke vrouw heeft gekozen. Daar heb ik heel veel verdriet van gehad, maar het leven ging door. Sindsdien heb ik verschillende mannen gekend, maar de grote liefde zat er niet meer bij.

»En inmiddels ben ik oud genoeg om gelukkig te zijn zonder man. Ik heb een hond en een poes, mijn drie oudere zusters leven nog, en ik heb een mooi appartement met terras in Antwerpen: la vie est belle. Ik hoop dat het nog een hele tijd mag blijven duren.»

Bekijk de trailer: