De uil van Athena: Junior

Bokser Junior Bauwens is de belichaming van de spreekwoordelijke ruwe bolster met een blanke pit: in het bezit van een stevige carrure, een zwijgzaam karakter en een uppercut waarmee onze kinnebak liever niet kennismaakt, maar ook een gedegen gezinsmens en een toegewijde broer – de oudste zoon in een rij van zeven kinderen.

Dat vier van hen kernautistisch zijn, en dat het vorige zomer met één van hen misliep, weet u allicht: broer Claude schoot zonder het te beseffen zijn vader dood met diens eigen wapen. Om als jonge sporter in die omstandigheden nog altijd te dromen van de wereldtitel lichtweltergewichten: daar moet je Junior Bauwens voor heten.

Documentairemaakster Sien Versteyhe zag in Junior en zijn gezin al veel vroeger dan die noodlottige zomerdag interessante materie. In de periode vóór en na volgde zij hen met de camera, het resultaat – geheel terecht 'JUNIOR' getiteld – ziet u vanavond op Canvas; een tweede deel is in de maak.

Sien Versteyhe «Ik woon zelf in Gent en toen ik destijds een krantenartikeltje las over een Gentse bokser met een speciale familie, kreeg ik meteen zin om daar iets rond te doen en ben ik bij hem langsgegaan. Zeer indrukwekkende ervaring: iedereen was thuis, het was een drukte van jewelste en Junior zat op zijn dooie gemak aan tafel. Ik wist toen al dat er een mooi verhaal inzat.»

HUMO Het is een trage documentaire geworden, zonder vertelstem ook. Waarom die specifieke aanpak?

Versteyhe «Ik heb het gevoel dat ik meer kan vertellen met beelden dan met woorden. Daarom ook dat ik Junior niet heb geïnterviewd: zijn stille gezicht zei genoeg.»

HUMO Wat voor impact had de dood van vader Bauwens op jou? Je was toen al anderhalf jaar aan het filmen...

Versteyhe «In eerste instantie denk je echt niet aan je film, natuurlijk. Dan vraag je je gewoon af: 'Hoe kan ik helpen? Wat kan ik doen?' Toen die documentaire toch weer door m'n hoofd begon te spoken, voelde ik me daar heel ongemakkelijk bij; die hele situatie was zo zwaar dat ik niet zomaar eventjes mijn camera wilde bovenhalen.

»Op de koop toe was ik er zélf ook helemaal ondersteboven van. Niet moeilijk, hè: als je zo dicht bij mensen staat, dan is het logisch dat zij je vrienden worden. Ik heb mijn hart gelucht bij Sandra (de mama, red.) en Junior: allebei zeiden ze meteen dat ik moest voortdoen. Dat zij er nog steeds achterstonden was een enorme opluchting voor mij.»

HUMO Een maand na de dood van zijn vader stond Junior alweer in de boksring. Om met ellende om te gaan?

Versteyhe «Ja, zeker wel. Zijn sport is zijn uitlaatklep, maar tegelijk is het méér dan dat: hij wil voor zijn familie kunnen zorgen en misschien ooit een huis voor hen kopen.»

HUMO Ik heb geen idéé wat een bokser verdient: zit het erin dat hij ooit dat grote gezin kan onderhouden?

Versteyhe «Ik denk het wel. Maar dan zal hij wel Europees moeten gaan – daar is hij nu mee bezig – en daarna hopelijk internationaal: alleen zo kan je echt geld verdienen.

»Nu verdient hij er ook wel iets mee, maar geen bedragen die tot de verbeelding spreken. Om de drie maanden bokst hij, en voor zo'n kamp krijgt hij wat.

»Junior heeft nog een hele weg voor de boeg, maar gelukkig is hij nog maar 24: piepjong, hè. Ik wens hem alleszins het beste.»

undefined