'De veiligheid van het land' op Eén
‘De veiligheid van het land’ neemt ons mee achter de schermen van het nationale Crisiscentrum. Het laat zien hoe het beleid en de ordediensten samenwerken om de veiligheid te garanderen, 24 uur per dag, 7 dagen op 7.
undefined
'Uiteindelijk zagen we vooral mensen die telefoneerden, mails stuurden en overlegden, een voorrecht dat we in ons dagelijkse leven zo nu en dan al eens genieten'
Tv-programma’s over hulp- en ordediensten tieren de laatste jaren welig in het Vlaamse televisielandschap. Vier heeft ‘De recherche’ en ‘Niveau 4’, VTM ‘Helden van hier’ en ‘Alloo bij de wegpolitie’ en op de VRT was eerder al ‘De noodcentrale' te zien. Het nationale Crisiscentrum had als een van de weinige organen binnen het Belgische veiligheidswezen tot nog toe de televisieboot gemist, maar daar brengt ‘De veiligheid van het land’ nu verandering in. Zij volgden het Crisiscentrum doorheen 2018, een jaar waarin onder andere het WK Voetbal, een NAVO-top en een handvol hittegolven om aandacht vroegen.
In de jaren 80 werd er na de overvallen van De Bende van Nijvel, de aanslagen van de CCC en het Heizeldrama besloten tot de oprichting van een nationaal Crisiscentrum. Dat moest van dan af aan grote crisissen, zoals de aanslagen van 22 maart 2016, beheersen en coördineren, en waken over de communicatie naar de bevolking. Daarnaast staat het centrum ook in voor permanente beeldvorming, wat inhoudt dat ze mogelijke crisissen proberen te voorkomen door een constante analyse van risicovolle gebeurtenissen en verdachte meldingen, of die nu betrekking hebben op terreur, cybercriminaliteit, nucleair gevaar of noodweer.
‘De veiligheid van het land’ beschikt over een keurige begingeneriek en de vormgeving is door de aflevering heen zeer verzorgd. De overgangen worden netjes begeleid door mooie, geschikte beelden van Belgische grootsteden, de tussentitels zijn sober en helder en de interviews zijn feilloos vastgelegd. Afgezien van de iets te nadrukkelijk aanwezige begeleidende muziek, was er op technisch vlak niks aan te merken.
Spreekbeurt
Inhoudelijk schiet het programma tekort. Niet alleen doet de onvoorstelbaar futloze titel van het programma denken aan een spreekbeurt in het derde leerjaar, ook wat betreft de magere diepgang en opwinding bevond het zich in die regionen. Dat de makers allerminst belust zijn op een overdreven sensationele en opgeklopte versie van het Crisiscentrum is meer dan prettig, maar de spanning had ook niet zo ver beneden het nulpunt hoeven zakken.
In het eerste item dat we voorgeschoteld kregen, hield het crisiscentrum de ontwikkelingen tijdens een pensioenbetoging nauwlettend in de gaten. Een evenement waarop er doorgaans los van enkele voetzoekers omzeggens niets te beleven valt, zo dachten wij, en dat bleek inderdaad het geval te zijn. Daarna kregen we te zien hoe twee communicatiemedewerkers van het Crisiscentrum een infoavond verzorgden over nucleair risico in Beveren, waar er slechts twee man en een paardenkop opgedaagd was, ondanks het feit dat Beveren zich vervaarlijk dicht bij de kerncentrale van Doel bevindt. Goed dat het Crisiscentrum werk maakt van preventie en voorlichting van de bevolking, maar televisioneel was dit ongeveer even interessant als een verslag in realtime van het Open Zottegems Kampioenschap Vinkenzetten.
Na een verwarrend fragment over de afbraak van bestaande sirenes, die volgens het programma zowel de hele godvergeten tijd afgingen als nog nooit gebruikt waren, en de afhandeling van een verdacht bompakket, dat er niet bleek te zijn, werd de aflevering ietwat bruusk afgesloten met de tragische moord op twee agentes in Luik. Het had interessant kunnen zijn om te zien hoe het Crisiscentrum in een dergelijke noodsituatie de opvolging en de veiligheid had gecoördineerd, maar we kregen enkel het communicatieteam te zien dat instond voor de tweets en persberichten over de gebeurtenissen.
Andere schermen achter de schermen
De echte top secret noodvergaderingen, zo werd ons verteld, werden logischerwijs achter gesloten deuren gehouden. Vlak achter de schermen van het Crisiscentrum stonden dus nog wat andere schermen, waarachter de echt spannende dingen gebeurden, en het is in functie van onze veiligheid nogal wiedes dat de cameraploeg daar niet mocht meekijken.
‘De veiligheid van het land’ gaat over het nationale Crisiscentrum, maar had eigenlijk net zo goed kunnen gaan over eender welke andere overheidsdienst. Ook al betrof het in essentie belangrijke zaken met een groot maatschappelijk belang, wij zagen uiteindelijk gewoon mensen die telefoneerden, mails stuurden en overlegden, een voorrecht dat we in ons dagelijkse leven zo nu en dan al eens genieten.
