De vijf decennia van Yves Leterme
Voor zijn vijftigste verjaardag op 6 oktober kreeg premier Yves Leterme een nieuwe boekentas cadeau. Zijn oude ging al sinds 1988 mee. Leterme is duidelijk geen sleets man. Maar hoe zou het zitten tussen de oren van de politicus? Vallen daar sporen van slijtage te bespeuren, of kan de premier zich zijn leven tot nu toe kraakhelder voor de geest roepen? Een portret in vijf decennia.
undefined
«Ik herinner me mijn kindertijd vooral als avontuurlijk, en erg vrij. In de vakanties vertrok ik 's ochtends en ik moest alleen zorgen dat ik op tijd thuis was voor het eten. Mijn vader was redelijk streng en durfde weleens een tik te verkopen als ik me niet aan de afspraken hield.»
«Ik zie mezelf als wereldburger. Ik ben echt gefascineerd door grote steden. De voorbije jaren ben ik in vijfenzestig landen geweest en heb ik grootsteden over de hele wereld verkend. Op veel van die plaatsen zou ik kunnen aarden, denk ik. Maar ik heb uiteraard mijn wortels hier, en ik voel ook veel respect voor the miracle of an ordinary life, mensen die hun eenvoudige, regelmatige leven leiden. »
«Op kamp hebben we één keer wat gestolen in een dorpswinkeltje. Als ik het me goed herinner: Suzy-wafels. We waren nogal baldadige jongens. Moosers, in het Westvlaams. Op droppings kozen we met opzet de verkeerde weg om de hele nacht weg te kunnen blijven. Op kamp in Lichtaart ben ik ooit met een groepje wakker geworden op het gazon van een villa naast de fabriek van IJsboerke. Wellicht te veel pinten gedronken. 's Ochtends heeft de vrouw des huizes ons nog koffiekoeken gebracht (lacht).»
«Ik ben nooit een zeer praktiserende katholiek geweest. Meer een zoekend gelovige. Ik bleef in Ieper actief bij de CVP-jongeren, maar weet u, ik had enorme drempelvrees. Wat ga ik als zoon van een schilder-behanger in godsnaam vertellen tegen al die geleerde mensen? De eerste paar jaar probeerde ik altijd als laatste de vergadering binnen te glippen, zodat ik ook als eerste weer kon vertrekken. Als iemand van die heren me aansprak, begon ik gewoon te blozen! »
«Ten tijde van de moorden van De Bende van Nijvel woonden we in een huurhuis in Lot. Het geboortedorp van Johnny De Staercke (later een van de hoofdverdachten in het Bende-onderzoek, red.), en het lag ook op het kruispunt tussen Halle en Beersel, waar de aanslagen hadden plaatsgevonden. We hadden net onze allereerste nieuwe auto gekocht. Een zilverkleurige VW Golf die 320.000 frank had gekost, en toevallig precies het model dat ook de Bende gebruikte. We werden om de haverklap door de rijkswacht tegengehouden voor controle! (Lacht)»
«Ik herinner me dat mijn vrouw zich een keer doodergerde omdat ik op een zondagmiddag op de bank naar Parijs-Roubaix lag te kijken. 'Ga je daar nu de godganse dag aan verspillen,' zei ze. Ik werd kwaad, deed de tv uit, bladerde wat door een tijdschrift en zag een aankondiging staan voor een essaywedstrijd over Japan. Uit woede heb ik die middag een verhandeling gepend over de relatie tussen Japan en de EU. Ik won die wedstrijd en mocht drie weken naar Japan! Die Parijs-Roubaix heb ik helaas gemist. Ik ben ook ooit in vier dagen naar het Zwarte Woud gefietst, omdat een paar vrienden had gezegd dat me dat nooit zou lukken (lacht). Dat soort dingen...»
Het volledige interview met Yves Leterme leest u in Humo 3659 van dinsdag 19 oktober 2010.
