De Waalse noodcentrale: 'Soms bellen ze om te weten of het al morgen is'

Voor het tweede seizoen van het immer ijzingwekkende ‘De noodcentrale’ parkeerde productiehuis De chinezen z’n camera’s ook bezuiden de taalgrens, en daar kwam zelfs een heuse spin-off van: ‘Appel d’urgence’. Dat biedt een inkijk in de lokalen van de calltakers in Luik, en nu zijn er vijf afleveringen te zien op Eén. In actie: oude bekenden Déborah, Armand en Carole, maar ook een klein leger nieuwe gezichten, onder wie Isabelle.

Isabelle «Ik ben voor verpleegster gaan studeren omdat ik mensen wilde helpen, maar na enkele jaren op de spoeddienst werd ik ontzettend nieuwsgierig naar wat er gebeurde vóór de gewonden bij ons belandden. Ik heb toen het examen voor calltaker bij de noodcentrale afgelegd, en ik was geslaagd: sindsdien combineer ik mijn job op de spoeddienst met die van operator bij de 112-centrale. Heel interessant, want de ene helft van de week help ik mensen die in paniek naar de nooddiensten bellen, de andere ontferm ik me over hen in het ziekenhuis.»

HUMO Als verpleegster weet je vast nog beter welke vragen je moet stellen.

Isabelle «Dat helpt natuurlijk, maar eigenlijk hoef je als calltaker niet te ver door te vragen. De allerbelangrijkste vraag blijft: ‘Waar bevindt u zich op dit moment?’ Je kunt geen ambulance of brandweer uitsturen als je niet weet waar ze naartoe moeten, hè? Het is altijd stressen als je daar geen antwoord op krijgt, bijvoorbeeld omdat de beller geen bereik meer heeft, omdat de batterij van zijn gsm leeg is of omdat hij per ongeluk inhaakt.»

HUMO Veel telefoontjes die bij noodcentrales binnenlopen, zijn ‘broekzakoproepen’ van mensen die per ongeluk bellen. Ook in Luik?

Isabelle «Ja, hoor. We krijgen ook vaak kinderen aan de lijn die bellen met de telefoon van hun ouders – zo’n telefoon is een gedroomd speeltje, met al die knopjes en lichtjes. Soms zijn die oproepen zelfs grappig, vooral als ze staan te brabbelen of beginnen te zingen.

»Voorts wil je niet weten waarvoor de mensen ons allemaal bellen: om te weten hoe laat het is, om te klagen over hun telefoonfactuur of – echt gebeurd! – of het al morgen is, of nog altijd vandaag. Iemand was tijdens een nachtje stappen in slaap gevallen en was te lui om uit het raam te kijken (lacht). Omdat Luik zo’n drukke regio is, gebeurt het vaak dat we met zijn zessen tegelijk aan de telefoon hangen, en maar een fractie zijn echt dringende oproepen.

»In de zomer krijgen we veel oproepen van Nederlandse vakantiegangers die kleinere en grote accidenten hebben op de campings, en moeten we de brandweer vaak uitsturen voor ongevallen op de vele circuits voor mountainbikes in de bossen van Malmédy. En tijdens de scoutskampen durft er ook weleens iets fout te gaan.»

HUMO Kun je je allereerste oproep nog herinneren?

Isabelle «Ik weet alleen nog dat ik de telefoontjes zag binnenkomen en van de pure stress enkele heb laten passeren. Mijn hart ging als een gek tekeer, maar mijn collega’s hebben me toen aangemoedigd om op te nemen. Enfin, de kop was eraf, maar ik was toch blij dat het voorbij was (lacht).»