De wereld draait door: Nico Dijkshoorn

'Door ondeskundig beffen / Met zijn kop vol in de wind / Heeft Herman Brusselmans deze week een koutje opgelopen / Waardoor er dit najaar niet acht / Maar slechts zeven romans van hem zullen worden gepubliceerd'. Zomaar een gedichtje van Nico Dijkshoorn, huispoëet van 'De wereld draait door'.

Nico Dijkshoorn «De eerste keer dat ik in 'De wereld draait door' zat, was als gast. Ik had toen net een dichtbundel uit onder de naam van mijn alter ego P. Kouwes, een Amsterdamse bouwvakker met een ernstige spellingsachterstand die gedigten schreef voor de website GeenStijl, en daar mocht ik uit komen voordragen.

»Dat werd zo'n succes dat ze me vroegen of ik niet iedere week wilde langskomen, om live in de uitzending gedichtjes te schrijven over de gasten en onderwerpen van die dag. Eigenlijk had ik helemaal niet zo'n zin om wekelijks met m'n kop op de tv te komen, maar ik vond het wel prettig dat 'De wereld draait door' live was: die adrenaline heb ik nodig. Ik moet snél en onder druk mijn gedachten verwoorden, dat is al zo van toen ik met schrijven begon.»

HUMO Wanneer was dat precies?

Dijkshoorn «Nou ja, ik heb altijd wel een beetje geschreven - het bekende gedoe in clubblaadjes en zo - maar ik ben pas echt begonnen in het jaar '99. Voor de lol heb ik toen eens een lang stuk geschreven over een aflevering van 'Big Brother' die ik die avond gezien had, en dat stuk postte ik vervolgens in een zogenaamde 'nieuwsgroep'.

»Totaal not done natuurlijk, maar ik wist toen nog niks van de etiquette op internet, want ze waren het een week tevoren pas komen installeren. Afijn, een paar uur later bleken meer dan twaalfduizend mensen mijn stuk te hebben gelezen. 'Jezus!', dacht ik. Van dan af ben ik iedere avond over 'Big Brother' beginnen te schrijven - een uur na de uitzending had ik telkens mijn stuk klaar - en algauw had ik tienduizenden vaste lezers.

»Daarna ben ik voor verschillende sites beginnen te schrijven, onder meer voor GeenStijl. Een heel vervelende, nare site, maar ze hadden een gigantisch publiek en ik vond het wel een lekker idee om al die mensen iedere dag opnieuw op de zenuwen te werken (lacht).

»Dan schreef ik ellenlange, bloedserieuze verslagen van tractor pulling-festivals, of tekstverklaringen van Frank Boeijen-nummers, of traktaten over het boeiende leven van de koikarper. Heerlijk heb ik dat altijd gevonden, om de zaak een beetje op te fucken. Ik beschouw dat nog altijd als één van mijn grootste drijfveren.»

HUMO Daar kan Mart Smeets over meespreken: in 'De wereld draait door' gebruikt u Nederlands bekendste sportcommentator al enige tijd als levende schietschijf. Wat heeft hij u ooit misdaan?

Dijkshoorn «Kijk, mijn voordeel als huisdichter is dat ik de gasten ook vóór de uitzending meemaak. Toen Mart Smeets eens te gast was, ergerde ik me gelijk mateloos aan de arrogantie waarmee hij in de studio rondparadeerde, met zo'n air van 'Kijk eens iedereen? Ik ben Mart Smeets!'

»Toen-ie vervolgens in de uitzending zoals gebruikelijk weer eens niemand liet uitspreken, dacht ik: nou zal ik je hebben. Ik ben dan op het idee gekomen om in het typische, gezwollen Mart Smeets-jargon een lofzang op Charles Darwin af te steken, waar één van de andere gasten van die uitzending over was komen vertellen.

»Dat leverde een gedicht op waarmee iedereen hartelijk kon lachen, behalve Mart Smeets. Ik dacht: als het zo zit, dan ga ik er nog even lekker mee door. Een paar jaartjes of zo, haha.»

Bekijk het fragment:

HUMO Bereidt u uw gedichten eigenlijk voor?

Dijkshoorn «Nooit. Helemaal in het begin wel, maar dat leverde veel te gekunstelde gedichten op. Sindsdien hou ik mijn schrijfboekje dicht tot de begintune - voor een deel ook uit bijgeloof - en pas dan begin ik te schrijven.

»Vorig jaar, in april, was Toots Thielemans te gast. Vooraf merkte ik enige paniek bij de redactie: Toots dutte af en toe weg, en hij leek niet helemaal te snappen waar het allemaal over ging - de man is ook al erg oud. Men vroeg zich af: gaat dit wel lukken?

»Maar toen Toots en ik even met z'n tweetjes waren overgebleven in de coulissen, zette-ie de herkenningsmelodie van 'Turks fruit' in op zijn mondharmonica. Nou, de tranen liepen me over m'n wangen (lacht). Buitengewoon ontroerend vond ik het, hoe hij zich ineens helemaal opende door dat stuk metaal aan z'n lippen te zetten.

»Ineens begreep je precies waar de kern van die man zat. Het gedicht dat ik toen in de uitzending over hem heb geschreven, had ik nooit van tevoren kunnen bedenken.

»Niet dat ik te hoog wil oplopen met mijn eigen dichtkunst. Ik beschouw mezelf niet eens als een echte dichter; ik voel me altijd doodongelukkig tussen die lui. Eén keer ben ik aangetreden op een dichtavond, maar dat was omdat ik te weten was gekomen dat mijn grote held Johnny van Doorn nog ooit in dezelfde zaal had opgetreden.

»In Aarschot was dat nota bene, waar niet minder dan twaalf hele toeschouwers waren komen opdagen. De eerste dichter die het podium betrad, een Belg van wie me de naam ontschiet, begon met een soort van beginselverklaring, waarin hij betoogde dat mensen die op een computer schreven de brandstapel verdienden.

»Daar stond ik dan in de coulissen, met een veertigtal uitgeprinte gedichtjes in m'n handen (lacht). 'Laat ik maar gelijk een beetje provoceren,' dacht ik toen ik op moest, en ik besloot te openen met het gedicht 'Je kunt maar beter eerlijk zijn'. Dat gaat als volgt (kucht): 'Kut, een dochter'.

» A-dem-be-ne-mend, de stilte die toen in Aarschot viel.»