De wonderjaren: Patrick De Witte (pdw)

Het café van zijn ouders heeft van Patrick De Witte alias (pdw) gemaakt wie hij is: een pure family man met een immense liefde voor rock-'n-roll en even groot onbegrip voor alles wat naar racisme zweemt.

Op zijn negende werd hij seksueel misbruikt door een buurman, maar een trauma heeft hij daar niet aan overgehouden: 'Mijn gouden raad aan iedereen die zoiets meemaakt: spréék erover.' De Wonderjaren!

HUMO Hoe denk jij aan je kindertijd terug?

Patrick De Witte «Met veel nostalgie. Mijn ouders hadden een volkscafé, Café De Witte, in de Kastanjestraat in Gent, midden in de volkswijk de Brugse Poort. Honderd meter verder lag het Fonteineplein, waar ik alle woensdagmiddagen, weekends en vakanties heb doorgebracht.

»Op dat plein kwamen zeven straten uit en er was altijd wel iets te beleven, het was dé ontmoetingsplaats van de hele wijk. De jongeren speelden er basketbal, de ouderen zaten op bankjes te kletsen, er was een frituur, wat verder ook een buurtbioscoop, en zelfs de Hells Angels hadden er op een gegeven moment hun clublokaal.

»Als ik daar niet rondhing, zat ik in ons café, of in de tuin erachter, waar ik met de kinderen van de stamgasten speelde. Toen was het nog niet politiek correct om kinderen uit cafés weg te houden. Integendeel, ik kreeg vaak van klanten te horen: 'Doe mijn sigaret eens uit, Patrick.' (lacht)

»Wat ik me vooral herinner: er bestond nog geen racisme. Toen de eerste Turkse en Marokkaanse gastarbeiders in de jaren zestig in Gent neerstreken, maakten die zonder probleem deel uit van onze buurt. En de kinderen van die Turken en Marokkanen speelden samen met ons op het Fonteineplein.

»Ik had twee Turkse jongens onder mijn vrienden: ik maakte geen onderscheid tussen ‘eigen volk’ en ‘buitenlanders’ - níémand deed dat toen. Net zoals bij autochtone Vlamingen zitten ook tussen Turken en Marokkanen toffe gasten én klootzakken, wist ik al snel.

»Daarom heb ik het altijd jammer gevonden dat het Vlaams Blok erin is geslaagd om de werkmensen uit de volkswijken op te zetten tegen de allochtonen, met wie ze altijd goed hadden samengeleefd.

»In ons café kwamen zowel autochtone als allochtone klanten, en daar ben ik van jongs af immuun geworden voor racisme. Ik weet nog goed hoe ik als jongen van zes op een zondagmorgen aan een tafeltje zat te lezen, toen er een neger binnenkwam.

»Ik had hem al een paar keer in de buurt gezien, en ik was bang van hem omdat hij zo groot en zwart was. Tot ik hem in plat Gents tegen mijn vader hoorde zeggen: 'Een pintje, Willy!' Ik dacht: 'Die man spreekt gewoon Gents!'»

HUMO Wat zijn je vroegste herinneringen?

De Witte «Ik zie mezelf in de woonkamer, als drie- of vierjarige, samen met mijn ouders. Mijn moeder droeg een badjas en was koffie aan het zetten, mijn vader las de krant, en ik zat braaf aan tafel, met onze cockerspaniël naast me op een stoel. We woonden in een kleine living achter het café, die ook fungeerde als opslagplaats voor bakken bier en andere drank.»

undefined