De Wonderjaren van Alex Agnew
'Voor mijn vader telde maar één ding: ik moest en zou een diploma halen,' aldus de 39-jarige stand-upcomedian Alex Agnew, tevens frontman van de heavymetalband Diablo Blvd.
'Maar omdat ik op school meestal ergens achteraan bengelde, zei hij constant dat ik niets zou bereiken in het leven. Ik vind het jammer dat hij er vandaag niet meer is: dan had hij met zijn eigen ogen kunnen zien dat hij ongelijk heeft gekregen.' De Wonderjaren!
HUMO Wat zijn je vroegste herinneringen?
Alex Agnew «Wij woonden in een appartement in de Fruithoflaan in Berchem, boven een pralinewinkel. Ik herinner me vooral de geur van chocolade die in het appartementsgebouw hing: de geur van mijn vroegste kindertijd. Het personeel van de winkel kende mij en mijn zus Rachel goed: telkens als we passeerden, kregen we een praline. Voor een kind is dat natuurlijk het paradijs (lacht).»
HUMO Je bent de zoon van een Engelse vader en een Limburgse moeder. Hoe hebben ze elkaar ontmoet?
Agnew «Ze hebben elkaar leren kennen in het café van mijn tante, in de buurt van de Naamse Poort in Brussel. Mijn moeder woonde in Antwerpen en ging in het weekend vaak haar zus in Brussel bezoeken, en mijn vader, die er als ingenieur werkte, zat op vrijdagavond meestal iets met zijn collega’s in dat café te drinken.
»Ze waren allebei al een stuk in de dertig toen ze elkaar ontmoetten, wat in die tijd oud was: de meesten van hun vrienden waren al lang getrouwd. Het heeft wel nog even geduurd voor het wat werd, want mijn vader dacht dat ze getrouwd was.
»Pas toen mijn tante hem zei dat ze nog vrij was, is hij haar het hof beginnen te maken, met succes. Niet lang daarna is hij bij haar in Antwerpen ingetrokken. Ze zijn pas getrouwd toen ik al geboren was: ik was één jaar en ik was erbij toen ze hun jawoord gaven (lacht). Twee jaar later werd mijn zus geboren.
»Mijn geboorte is niet vlekkeloos verlopen. Er zat een stuk van een vlies rond mijn rechterarm gekneld, waardoor mijn vingers deels aan elkaar waren gegroeid en mijn hele onderarm zwart was. De dokters hebben me meteen na mijn geboorte moeten opereren, en volgens de chirurg met dienst had ik maar 50 procent kans om die operatie te overleven. Waarop mijn vader: 'If he dies, you die.' (lacht)
»Die operatie is uiteindelijk goed afgelopen, maar later moest ik nog vier keer aan mijn arm geopereerd worden door een plastisch chirurg. Ik heb een paar grote littekens en mijn hand en vingers zijn wat misvormd, maar ik ben al lang blij dat ze mijn arm niet hebben moeten amputeren.»
HUMO Hoe was je vader eigenlijk in België verzeild geraakt?
Agnew «Hij werkte als zelfstandig burgerlijk ingenieur voor grote internationale bedrijven in Saoedi-Arabië, Dubai, Koeweit, Spanje en Italië. Hij ontwierp drukvaten en olietanks voor raffinaderijen. Een heel slimme man, hoor.
»Hij was opgegroeid in Eaglescliffe, een dorpje in het noordoosten van Engeland, in de buurt van Middlesbrough. Maar Eaglescliffe was niet groot genoeg voor hem: hij wou de wereld zien. Hij kwam uit een arm gezin en wou zich losrukken uit die armoede. Eerst werkte hij als technisch tekenaar, maar hij was ook profvoetballer bij Sheffield Wednesday, en tegelijk volgde hij in avondschool een opleiding tot ingenieur.
»Mijn vader was een knappe, charmante man en een notoir rokkenjager. Hij droeg mooie maatpakken en reed altijd rond in een Jaguar. Hij leek in zijn jonge jaren wat op Sean Connery, en als hij een pub binnenstapte, keken alle vrouwen om - hij heeft genóten van het leven.
»Dat hij na al zijn omzwervingen uitgerekend in Antwerpen is neergestreken, is bijna absurd, want hij had een hekel aan België. Hij heeft er nooit één goed woord voor over gehad, maar hier heeft hij wel het langst gewoond.
»Hij was helemaal niet van plan om zich in Antwerpen te settelen, heeft hij ooit tegen me gezegd, hij is er gewoon blijven plakken. Ik begrijp dat wel: je trekt bij je sweetheart in, en vóór je het weet heb je een kind en ben je getrouwd. Dan is het moeilijk om het roer nog om te gooien - maar eerder had hij daar geen probleem mee gehad: hij was namelijk al eens getrouwd toen hij negentien was.
»Nadat zijn beide ouders jong gestorven waren – ze waren amper 44 geworden – trouwde hij met een Engels meisje, naar eigen zeggen omdat hij iemand nodig had om voor zijn jongere zus te zorgen terwijl hij werkte of voetbalde. Met die vrouw kreeg hij drie kinderen; ik heb in Engeland één halfbroer, die ondertussen gestorven is, en twee halfzussen, maar ik heb ze nog nooit ontmoet. Toen dat huwelijk op de klippen was gelopen, trok mijn vader de wijde wereld in.
»Na die scheiding heeft hij zijn oudste drie kinderen nooit meer teruggezien. Hij sprak ook nooit over hen. Dat heb ik altijd raar gevonden, jammer ook. Ik heb hem vaak gevraagd of hij ze niet miste, maar hij ketste die vraag altijd af.
»Ik kan alleen maar veronderstellen dat hij daar met slaande ruzie is vertrokken en dat hij zijn kinderen niet meer mócht zien. Of misschien was hij haar niet zo trouw geweest en was hij persona non grata verklaard.»
Bekijk een dienstmededeling:
