De wonderjaren van ex-Rode Duivel Simon Mignolet: ‘Hij was amper 14 toen ik hem al tot het uiterste dreef, maar ook als hij pijn had, zei hij: ‘Het gaat wel’’

Ze vallen als vliegen in een lege prijzenkast, de Rode Duivels van de gouden generatie: na Toby Alderweireld en eerder Eden Hazard zou doelman Simon Mignolet nu ook zijn adieu bij de nationale voetbalploeg aankondigen, zo schrijft Het Laatste Nieuws. Nieuwbakken bondscoach Domenico Tedesco zal de Gouden Schoen niet meer tussen de palen kunnen zetten voor de aankomende interlands, maar voor Mignolets spectulaire reddingen moet u naast in het Jan Breydel-stadion misschien in de toekomst wel in zijn thuisstad Sint-Truiden zijn. Daar wacht de 35-jarige voetballer, als het van de Truienaars afhangt, een politieke carrière: ‘Soms zat hij er zo gepassioneerd over door te bomen, dat ik zei: ‘Simon, stop met uw gezaag over de politiek!’’ De wonderjaren!

Pas toen zijn oudere broer Wouter hem thuis in de tuin tussen de palen van een geïmproviseerd doel duwde, begon het de familie Mignolet te dagen: hun Simon was een keeper! Voor hij in de Premier League terechtkwam en nadien bij Club Brugge, was Simon Mignolet een voorbeeldige leerling die niet opviel bij STVV. Tot hij zich van een houterige Pinokkio ontpopte tot kampioenenmaker.

Het leven van de jonge Simon Mignolet speelt zich af in Brustem, een bloesemdorp net buiten Sint-Truiden. Vader Stefan is vliegtuigmecanicien op de Campus Saffraanberg, waar de onderofficieren van Defensie hun opleiding krijgen. Moeder Bernadette is lerares Frans, geschiedenis en godsdienst. Hun twee zonen – Wouter en de vier jaar jongere Simon – voetballen.

WOUTER MIGNOLET «Elke dag leek op de vorige. Kwamen we thuis van school, dan vlogen de boekentassen in de hoek en werd er gevoetbald tot het donker werd. Onze pa had een schommeltuig in de tuin gezet. Het houten raamwerk werd onze goal. Afwerken op doel deden we het liefst, maar dan moest één van ons twee keepen. Zoals in elk gezin met broers, wint de oudste dan het pleit: ik dwong Simon tussen die palen (lacht).

»Algauw werd de tuin te klein. Naast ons huis lag een boerderij, met een grote schapenweide. Op een gegeven moment stierf de boer, en niet veel later overleed ook zijn vrouw. De schapen verdwenen en het gras schoot hoog op. Onze pa kon het niet meer aanzien: hij kocht een grasmaaier en begon die weide te onderhouden. Na wat onderhandelen met de erfgenamen mocht hij een stuk inzaaien. Dat werd ons voetbalveld. Door die schapen was de grond keihard aangestampt: perfect!

»Eén ding misten we nog: een doel. Mijn nonkel speelde bij KVK Wellen, dat door een fusie ophield te bestaan. Daar zijn we toen één doel gaan uitgraven. We hebben de palen ter plekke gedemonteerd en thuis alles weer aan elkaar gelast. Plots hadden we een écht doel met netten: voor ons, kleine jongens, was dat een droom! Uren hebben we op ons veldje gevoetbald. Met mijn nonkel en onze pa, onze neefjes en wat vrienden.»

JARNO STIPPELMANS (neef van de broers Mignolet) «Ik ben tien jaar jonger dan Simon, dus tegen de tijd dat ik begon mee te spelen, zat hij al bij de A-kern van STVV. Hij deed mee, maar ingehouden: hij mocht zich niet blesseren.

»Ik kijk met veel liefde terug op die jaren. Onze grootouders woonden wat verder en hadden een groot zwembad. Daar hebben alle kleinkinderen leren zwemmen, ook Simon. We spanden een net over het water en speelden volleybal. Dat leidde soms tot hoogoplopende discussies. Op het terras zaten de tantes en nonkels geamuseerd toe te kijken, bij wat wijn of sangria. De grote kersenpluk was ook zo’n jaarlijks hoogtepunt. Mijn grootouders hadden anderhalve hectare met kersenbomen: de mannen plukten de kersen, de vrouwen sorteerden ze, en de kleinkinderen verkochten ze aan de straatkant. Zalige tijden!»

MIGNOLET «Met één schaduwzijde toch: van die voetbalpartijtjes bestaat geen enkele foto. Zo jammer.

»Pas veel later is het doorgedrongen dat we nooit konden scoren tegen Simon. Ook mijn nonkel niet, tegen een jongen van 12 jaar, in een veel te groot doel. Alleen als ik hem dribbelde, kon ik hem verslaan. Vanop afstand lukte het niet.

»Simon was een talent. Of het nu basketbal, tennis of tafeltennis was: de eerste keer won ik, de tweede keer was hij al mijn evenknie, vanaf de derde keer ging ik eraan. Dat was enorm frustrerend, als grote broer. Simon zag Andre Agassi op tv, liep naar buiten, gooide een bal op en deed identiek dezelfde opslag. Toen hij in Engeland is beginnen te golfen, hoefde de leraar het maar één keer voor te doen: zijn afslag was meteen perfect. Alleen in het koersen heb ik hem kunnen verslaan. Omdat je daar alleen kracht voor nodig hebt, geen techniek.»

PINOKKIO

Als prille tiener voetbalt Simon al bij de Haspengouwse trots STVV, zijn oudere broer achterna. Daar loopt hij, bij de provinciale miniemen, op zijn eerste grote ontgoocheling.

WIM DECLERCQ (trainer) «Simon speelde als verdedigende middenvelder. Een degelijk spelertje, zonder meer. Op het eind van dat seizoen hielden de provinciale jeugdploegen op te bestaan: STVV ging alleen met zijn elitejeugd door. Samen met tal van andere spelertjes moest Simon toen de club verlaten. Daar konden wij als trainers niets aan doen.»

MIGNOLET «Dat gedwongen vertrek is hard aangekomen, bij iedereen in ons gezin. Onze ouders hebben ons nooit gepusht om te voetballen, maar als je kind wordt doorgestuurd, is dat wel een klap.

»Simon was dat jaar hard gegroeid, wat tot rugproblemen had geleid. Zoals hij liep: dat zag er niet uit. Onze ouders stuurden hem zelfs op atletiektraining om aan zijn lenigheid en explosiviteit te werken. Toen hij bij STVV werd doorgestuurd, is papa bij Sporting Aalst gaan vragen of Simon eens een keeperstraining mocht meedoen. Hij had Simon ook bezig gezien op ons veldje, natuurlijk. Bovendien was hij zelf keeper geweest: hem maakte je dus niets wijs.»

Bij Sporting Aalst, een provinciaal clubje een dorp verder, loopt ene Rudy Vanrusselt rond. Een keeperstrainer met een reputatie tot in de wijde omtrek.

RUDY VANRUSSELT «Op een avond stonden Simon en zijn pa aan mijn deur. Ik kende hen niet. Van mij krijgt iedereen altijd één kans. Na die training heb ik tegen vader Mignolet gezegd: ‘Volgende week, halfacht.’ Ik had genoeg gezien. Simon bewoog houterig, een beetje zoals Pinokkio. Maar hoe contradictorisch het ook klinkt: hij plukte wél ballen uit de lucht met een souplesse die ik nog maar zelden had gezien.»

DECLERCQ «Thibaut Courtois is ook ooit bijna weggestuurd bij Racing Genk. Ook hem vonden ze te slungelachtig. Maar op die leeftijd is zo’n groeispurt normaal. Destijds was er nog te weinig knowhow om daar door te kijken.»

VANRUSSELT «Simon hoefde je maar één keer iets uit te leggen en hij was ermee weg. Zo goed lette hij op. Natuurlijk probeerde ik rekening te houden met zijn rug. Maar mijn bijnaam luidt wellicht niet toevallig ‘het beest’: mijn vader was een rijkswachter en ik heb mijn keepers altijd tot het uiterste gedreven. Simon was 14, maar had het postuur van een man, dus behandelde ik hem ook zo. Misschien was dat verkeerd van mij, maar Simon gaf geen kik. Ook niet als ik zag dat hij pijn had. ‘Het gaat wel,’ wimpelde hij mijn vraag dan af. Terwijl zijn grimassen iets anders verraadden. Hoedje af, hoor.

»Later is ook Maarten Vandevoordt (huidig doelman van Racing Genk, red.), die ook van Brustem is, door mijn handen gegaan. Zijn verhaal is identiek. Ik herinner me nog dat zijn vader me vroeg: ‘Waarom sta jij te juichen?’ Waarop ik antwoordde: ‘Ik heb een tweede Simon!’ Maarten was een stil manneke, net als Simon, maar alles aan zijn bewegingen was perfect.»

BANG VAN KATTEN

Na één jaar bij Sporting Aalst meldt STVV zich al opnieuw voor Mignolet. Zijn moeder wil er niet van weten.

PETER DELORGE (voormalig ploegmaat bij STVV en vriend) «Zo ken ik zijn mama wel (lachje). Ik heb op school les van haar gekregen: een eerlijke vrouw, en altijd één van mijn lievelingsjuffen geweest. Maar wie op haar tenen trapt, moet z’n best doen om het nog goed te maken. Simon is een koppigaard: als hij iets in zijn hoofd heeft, krijg je het er nog moeilijk uit. Dat heeft hij van haar.»

MIGNOLET «Onze mama heeft in het beroepsonderwijs gestaan: als je daar niet op je strepen staat, lopen ze over je heen. Toen ik 16 was, ben ik ook doorgestuurd door STVV. Die teleurstelling had ze al moeten verwerken, en daar kwam de afwijzing van Simon bij. Wat als het nu weer niet goed zou aflopen: ‘We gaan ons toch geen dríé keer laten doen?’ Zover is het niet gekomen: niemand kon nog naast zijn talent kijken.»

Bij STVV zal Christian Wijnrocx, een oude schoolkameraad van vader Stefan, zich vier seizoenen lang over Simon ontfermen, tot hij de stap naar de A-kern zet.

CHRISTIAN WIJNROCX «In principe is 14 jaar vrij laat om er als keeper nog aan te beginnen. Maar doelman word je niet, dat bén je. Simon was een ruwe diamant. Hij las het spel beter dan veel andere keepers. Daaraan merkte je dat hij veldspeler was geweest. Zijn lengte deed de rest. Simon was twee koppen groter en pakte álles, zelfs ballen waar doelmannen met een betere techniek niet aan konden. Hij heerste in het luchtruim. Zijn verdedigers vertrouwden hem op hoge ballen – nog altijd één van zijn sterke punten. Dat onderscheidt een topkeeper van een goede keeper.

»Ik heb hier nog een interview liggen dat ik gaf aan een lokaal krantje toen Simon 16 jaar was. Ik had twintig keepers onder mijn hoede, maar ik noem er één als grote kandidaat om het ooit tot de eerste ploeg te schoppen: Simon. Dat het de eerste ploeg van Liverpool zou worden, had ik natuurlijk nooit durven te denken (lacht). Later heb ik er nog zo één gehad: Hendrik Van Crombrugge (doelman van Anderlecht, red.). Als die twee het niet zouden maken, kende ik er niets van.»

In 2006 – hij is dan 18 jaar – wordt Mignolet derde doelman in de A-kern. Spelen doet hij met de tweede ploeg.

BENNY LIEBENS (ex-materiaalman STVV) «Op vrijdag ging ik mee met de tweede ploeg om de doelmannen op te warmen: Simon en Frank Boeckx. Boeckx was een flapuit: met hem was het altijd lachen geblazen. Simon was zijn tegenpool: altijd serieus.»

DELORGE «Buiten het voetbal had Simon zijn studies. Verder niets: hij ging niet graag op stap. Je zou dat saai kunnen noemen, maar misschien heeft hij altijd een doel voor ogen gehad. Hij was al eens doorgestuurd, misschien dacht hij: dit is mijn laatste kans.»

STIPPELMANS «Hij was een brave student. Dat hij les kreeg van zijn mama, zal wel meegespeeld hebben (lacht). Nog altijd is Simon in staat om tijdens een busverplaatsing met de ploegeen businessplan te schrijven voor zijn koffiebar. Toen hij met Liverpool de Champions League won tegen Tottenham, was er achteraf een feestje. Alle spelers gingen helemaal loos, maar Simon bleef rustig. Ook met de meisjes was hij zo: hij vormt een twee-eenheid met Jasmien (zijn vrouw, red.) Ze vormen al een koppel sinds het middelbaar.»

WIJNROCX «Veel ouders zijn nogal pusherig. Ik heb keepers gekend bij wie de vader achter het doel ging staan om zijn zoon aan te moedigen. Dat deden Simons ouders niet. Volgens mij is er nooit druk op hem gelegd. Dat Simon altijd beleefd, stipt en correct was, heeft hij vast van zijn ouders: nuchtere, bescheiden mensen. Dus tandpasta in de schoenen smeren of ander kattenkwaad uithalen? Nee, zulke verhalen zijn er niet. Ik weet alleen dat hij bang is van katten.»

MIGNOLET (knikt) «Simon en ik sliepen thuis onder het dak. Daar zat een veluxraam in, dat ’s nachts openstond. Op een ochtend keek Simon bij het ontwaken recht in de ogen van een kat die op zijn nachtkastje zat. Mocht mij dat overkomen, zou ik ook schrikken. Bij Simon is die angst nooit overgegaan.»

HAPPERTJES

Op het eind van dat eerste seizoen staat Mignolet de laatste twee wedstrijden tussen de Truiense palen. Het is zijn grote debuut, maar hij betaalt leergeld: hij gaat niet vrijuit bij de tegendoelpunten. Het volgende seizoen gaat dramatisch van start voor STVV, met zeven opeenvolgende nederlagen. Wanneer Frank Boeckx na een zware nederlaag de bloemetjes buitenzet en crasht met zijn wagen, verdwijnt hij voorgoed uit de ploeg: enter Mignolet.

DELORGE «In het begin waren er twijfels. We zijn dat seizoen uiteindelijk ook gedegradeerd. Maar het jaar daarop, in tweede klasse, heeft Simon alle twijfels weggespeeld. Binnen de kortste keren was hij de publiekslieveling.»

DECLERCQ «Na de degradatie stond de club onder druk. STVV moest zo snel mogelijk weer promoveren, want de financiële situatie was precair. Er waren plannen om een nieuw stadion te bouwen, en dan heb je de inkomsten van eerste klasse broodnodig. Het is een cliché dat je je geen weg naar promotie knokt met jonkies in de ploeg. Maar Simon was een buitengewoon evenwichtige jongen, niet iemand die zich door zijn emoties liet overmannen. Guido Brepoels, de nieuwe trainer, was een believer en heeft hem onmiddellijk vertrouwen gegeven.»

STIPPELMANS «Zelf bleef Simon er cool onder: ‘Komt wel goed.’ We hebben toen met de hele familie zijn shirt gekocht in de fanshop – volgens mij heb ik er van dat seizoen nog een stuk of drie liggen thuis. Het kampioensfeest op de Grote Markt beschouw ik nog altijd als een hoogtepunt. Simon had een liedje gezongen en kwam naar ons toe, petje achterstevoren op zijn hoofd. Zo had ik hem nog nooit gezien. Brepoels zag ons staan: ‘Hou hem in ere, want hij gaat het ver schoppen!’ Hij heeft gelijk gekregen.»

DELORGE «Die kampioensviering is de enige keer dat ik hem helemaal uit de bol heb zien gaan. We hebben toen nog een straffe stoot uitgehaald. Ik reed met een vorkheftruck op de Grote Markt, Simon zat boven in een appelkist. Was hij daaruit getuimeld, was zijn carrière afgelopen.

»Als aanvoerder ontfermde ik me graag over de jonge spelers. Simon kwam uit hetzelfde dorp als ik, net als Giel Deferm. Met ons drieën organiseerden we geregeld onze ‘happertjesavonden’: op dinsdagen dat er Champions League op tv was, spraken we bij één van ons drie thuis af. De vrouwen kraakten een flesje cava, wij zaten aan de chips en de gefrituurde hapjes. Ondanks het leeftijdsverschil, en het feit dat ik wat wilder was, hebben we altijd een klik gehad. Dat de vrouwen het goed met elkaar konden vinden, hielp ook natuurlijk.»

STVV opent zijn terugkeer op het hoogste niveau met een uitduel tegen Standard. Kort voor het einde leidt het met 1-2. Dan krijgt Standard een strafschop.

WIJNROCX «Axel Witsel trapte de bal naast. Maar omdat Simon te vroeg van zijn lijn was gekomen, moest de penalty hernomen worden. Je kunt je de druk wel voorstellen. Maar Simon pakte die bal! Ook in zijn eerste wedstrijd met Liverpool stopte hij een penalty. Toeval, zullen velen zeggen, maar daar ben ik het niet mee eens. Wij trapten altijd strafschoppen op het einde van elke keeperstraining. Wie de meeste penalty’s binnenliet, moest de ballen poetsen en naar binnen dragen. Wel, ik denk niet dat Simon dat één keer heeft moeten doen.»

STVV speelt de pannen van het dak, Mignolet keept de sterren uit de hemel. Het levert hem de trofee van Doelman van het Jaar op.

STIPPELMANS «Samen met zijn ouders heb ik in die periode ál zijn wedstrijden gezien. Simons pa is mijn peter. Ik was als het ware hun derde kind: ze namen me overal mee naartoe.

»Ik keek enorm op naar Simon. Na die uitverkiezing tot Doelman van het Jaar hebben we bij Simons ouders thuis een klein feestje gebouwd. Zijn trofee – een vergulde handschoen – heeft nadien altijd op zijn slaapkamer gestaan. Als ik er bleef overnachten – en dat gebeurde vaak – sliep ik in Simons bed. Dan nam ik voor het slapengaan die handschoen even vast, vol bewondering: ‘Hoe chic!’ Na een paar jaar stond die trofee wankel op zijn sokkel, mogelijk omdat ik er iets te veel aan gepruld had (lacht).»STVV eindigt als vierde. Gevraagd naar één wedstrijd die eruit springt, is de eensgezindheid groot.

STIPPELMANS «Die in Kortrijk! Simon heeft toen wel zes gemaakte goals verijdeld. Georges Leekens was trainer van Kortrijk. In zijn interview na de wedstrijd heeft hij uitgebreid de lof van Simon gezongen. Toen hij iets later bondscoach werd, heeft hij Simon voor het eerst opgeroepen. Volgens mij had Leekens nog nachtmerries van die wedstrijd (lacht).»

DELORGE «Die match was een ware belegering. We zijn maar één keer over de middenlijn geraakt, maar we wonnen omdat Simon alles pakte. In de tribunes zat een scout van Sunderland. Na die wedstrijd was zijn transfer beklonken.»

GODVERDOMSE ROTZAK

STIPPELMANS «Ik zat bij mijn tante in de klas. Op de speelplaats was Simons nakende transfer hét gespreksonderwerp. Er waren geruchten over Udinese, PSV en Sunderland. Ik zie mijn tante nog op me afstappen. Oei, dacht ik, wat heb ik nu weer gedaan? Ze fluisterde in mijn oor dat het Sunderland was geworden, maar dat ik nog niets mocht zeggen. Twee dagen lang heb ik mijn kaken op elkaar geklemd. ‘Dju Simon, waarom Sunderland?!’ Ik had gehoopt op Italië, voor het goede weer. Maar na de eerste keer in Engeland vond ik het al megaplezant. Eén keer zijn we met de halve familie in vijf auto’s naar ginder gereden. Alle kindjes – de meesten waren nog klein – waren mee. Om de haverklap moesten we stoppen, altijd was er wel iemand die moest plassen. Maar toen we daar waren, was alles vergeten. Het spelershome was indrukwekkend: zo groot als de hele Westtribune op het oude Stayen!»

De onderhandelingen tussen Mignolet, STVV en Sunderland waren op een stevige pot armworstelen uitgedraaid. STVV-voorzitter Roland Duchâtelet stelt zich bikkelhard op.

MIGNOLET «Simon is vandaag geen sentimenteel type, en daar heeft zijn transfer naar Sunderland veel mee te maken. Toen hij zag hoe koel en zakelijk Duchâtelet zich opstelde, was dat een eyeopener. Het ging de voorzitter puur om het geld, zonder rekening te houden met Simon. Dat hij geen persoon meer was, maar een voorwerp dat van x naar y werd verhuisd: voor de jonge Simon was dat schrikken. Het heeft ertoe geleid dat hij zijn relaties met makelaars anders is gaan bekijken: ‘Als het eropaan komt, ben ik voor u ook maar iets dat geld opbrengt.’»

DELORGE «Nog altijd komt hij graag op voor de rechten van de voetballer. Kijk maar naar die hele RSZ-discussie (Mignolet sprak zich openlijk uit tegen een wetsvoorstel waardoor profvoetballers meer sociale bijdragen moeten betalen, red.)»

MIGNOLET «Zoals alle broers maakten we soms ruzie. Ik kon niet tegen mijn verlies. Dan aarzelde ik niet om mijn tafeltennispalet naar zijn hoofd te gooien. Simon zul je nooit impulsief zien reageren, hij is in staat zijn emoties uit te schakelen. Dat heeft hij van Duchâtelet geleerd.

»In het buitenland is hij gaan beseffen dat alles maar tijdelijk is. In het voetbal moet je soms je van het ene op het andere moment naar de de andere kant van de wereld verhuizen. Daarom heeft hij zich nooit emotioneel gehecht aan een huis, een appartement of een streek.»

VANRUSSELT «Simon is een dankbaar persoon. Jaren geleden heb ik hem een bericht gestuurd, na een goede wedstrijd met Liverpool. Geheel tegen zijn gewoonte in kreeg ik geen antwoord. Tot er op een dag werd aangebeld en hij voor de deur stond, met in zijn zog een cameraploeg van ‘Iedereen beroemd’. Ik vergeet nooit mijn eerste woorden: ‘Gij, godverdomse vuile rotzak!’ (lacht) Voor dat tv-programma mocht hij één iemand bedanken die belangrijk was geweest in zijn carrière. Hij koos mij.

»Een andere keer nodigde hij me in Liverpool uit. Voor het avondeten kwam hij naar me toe: ‘Coach, jij komt naast mij zitten.’ Toen het dessert kwam, heeft hij nog gevraagd om geen foto’s te maken: er zat chocolade in en dat mochten ze niet eten van de club. We hebben braaf geluisterd: die boete wilde ik niet op mijn geweten.»

LIEBENS «Op zeker ogenblik ben ik truitjes beginnen te verzamelen. ‘Benny’, zei hij, ‘jij krijgt truitjes van alle ploegen waar ik zal spelen.’ Hij nodigde me uit op Liverpool – ik vergeet het nooit: Luis Suárez scoorde vijf keer. Na de match kreeg ik Simons truitje. Toen ik vorig jaar tegen Wales één keer als materiaalman mocht bijspringen bij de Rode Duivels, liep ik hem nog eens tegen het lijf: ‘Benny, straks praten we bij!’ Chic, toch?»

MIGNOLET «Simon staat altijd klaar voor anderen. Ook voor mij: toen ik ben gescheiden, heeft hij me enorm gesteund. We vertrouwen elkaar blind. Wij zeggen rechtuit ons gedacht, kunnen elkaar gelijk geven en de discussie sluiten. Onze ouders staan daar nog altijd van te kijken.»

BURGEMEESTER

Sinds hij naar België is teruggekeerd en bij Club Brugge voetbalt, woont Simon Mignolet met zijn vrouw en twee zoontjes in Knokke. Dat Sint-Truiden al die jaren aan hem is blijven trekken, is geen geheim: hij kocht er een bouwgrond, de bouwplannen zijn zo goed als klaar.

DECLERCQ «Voor veel Truienaars staat het in de sterren geschreven dat Simon na zijn carrière burgemeester wordt van de stad. Zijn mama is er actief geweest bij de lokale afdeling van CD&V. En zelf heeft hij politieke en sociale wetenschappen gestudeerd. Dat zegt genoeg, toch?»

VANRUSSELT (schudt het hoofd) «Simon is te eerlijk voor de politiek. Hij is rechtdoorzee, en zo werkt het niet in dat wereldje. Maar dat alle Truienaren hem op handen dragen, is waar. Dat komt omdat hij altijd één van ons is gebleven: hij heeft zich nooit als een ster gedragen. Hou hem tegen op de Grote Markt voor een foto, en hij zal tijd voor je maken.»

DELORGE «Als hij zou opkomen bij de verkiezingen, dan zou hij véél stemmen halen. Vroeger plaagden we hem daarmee: ‘Gij wordt burgemeester!’ Dan lachte hij – Simon laat niet gauw in zijn kaarten kijken. Maar dat hij de politiek een interessant wereldje vindt, staat buiten kijf. Tijdens onze happertjesavonden zat hij er vaak zo gepassioneerd over door te bomen, dat ik er weleens genoeg van had: ‘Simon, stop met uw gezaag over de politiek!’ (lacht)»

MIGNOLET «Thuis is er altijd over politiek gepraat, het maakte deel uit van onze jeugd. Nonkel Bert zit nog altijd de gemeenteraad voor. Tijdens verkiezingscampagnes moest er geflyerd worden, en dan deden Simon en ik mee. We maakten er zelfs een sport van: om het snelst al onze flyers bussen!

»Ik begrijp vanwaar het gerucht komt, maar eerlijk: ik zie Simon nooit in de politiek stappen. Zeker in de lokale politiek barst het van het gekonkel en tergend trage bureaucratie. Simon houdt juist van duidelijkheid en snelle beslissingen. Bovendien neemt hij ze liever zelf, zonder veel invloed van buitenaf. ‘De politiek is niks voor mij’, heeft hij me al gezegd, en ook zelf heb ik zulke ambities al opgeborgen. Vanuit commercieel oogpunt zou dat niet de slimste zet zijn, met onze koffiebar.»

Een ander gerucht dan, tot slot: als het niet als burgemeester is, keert hij wel terug als voorzitter van STVV.

DELORGE «Dat gaat hij nooit doen: Simon investeert zijn geld verstandig, en een voetbalclub is géén slimme belegging. Vraag dat maar aan Marc Coucke (lacht).»