De wonderjaren van Joke Schauvliege

Lang geleden dat een minister van Cultuur nog zo onder vuur heeft gelegen: Joke Schauvliege (42) is de vrouw achter de oordopjes en de geluidsnormen in cafés en op festivals, de schrik van de Vlaamse theaters, ondertekenaar van de leefmilieuvergunning voor Uplace, en auteuse van de memorabele verspreking 'Matthias Schoenmakers'.

Een mens zou bijna vergeten dat de verguisde CD&V-politica ooit zelf een kind is geweest, onschuldig en naïef, dromend over de toekomst in haar Wonderjaren.

HUMO Welke herinneringen houdt u over aan uw jeugd?

Joke Schauvliege «Aan mijn vroegste kindertijd houd ik alleen maar mooie herinneringen over. Ik ben opgegroeid in Evergem. We woonden in een doodlopende straat en ik speelde veel buiten, vooral met mijn twee oudere broers, maar ook met vriendjes uit de buurt, neefjes en nichtjes...

»Mijn ouders vonden het belangrijk dat we met veel andere kinderen omgingen, en ze nodigden zelf ook vaak mensen uit. Het was bij ons thuis meestal de zoete inval: er was altijd wel iemand op bezoek.

»Vooral mijn moeder was een sociale vrouw: zij is opgegroeid in een pension-hotel en ze heeft altijd veel mensen om zich heen gehad. Die gastvrijheid heeft ze aan haar kinderen doorgegeven. Ik zou me slecht voelen als ik me met mijn gezin thuis zou opsluiten en met niemand contact zou hebben.»

HUMO U bent de jongste van drie kinderen. Werd u verwend?

Schauvliege «Ik was wel het kakkernestje, maar ik werd op dezelfde manier behandeld als mijn twee broers. Omdat ik veel met hen optrok, was ik wel een jongensachtig meisje: ik voetbalde, ik bouwde mee kampen, ik haalde kattenkwaad uit...

»Veel mensen dáchten ook dat ik een jongen was, omdat ik kort blond haar had en meestal broeken droeg - ik droeg gewoon de kleren van mijn broers af. In die tijd was kledij nog niet zo belangrijk voor kinderen als vandaag, en we hadden het thuis bovendien niet zo breed: mijn ouders konden niet elk seizoen nieuwe kleren voor hun drie kinderen kopen.

»Ik heb van jongs af aan veel aan sport gedaan: ik heb gezwommen, getennist, gekayakt, gewindsurft... Mijn ouders waren zelf vrij sportief en ze vonden het belangrijk dat hun kinderen voldoende lichaamsbeweging hadden. Als we op vakantie gingen, gingen we stappen in de bergen, niet gewoon ergens op een strand of aan het zwembad liggen.

»Ze waren nooit bang dat me tijdens het sporten iets zou kunnen overkomen – ik werd niet meer beschermd dan mijn broers omdat ik een meisje was. Dat was ook niet nodig, want ik kon goed mijn mannetje staan. Op de verjaardagsfeestjes van mijn broers liep ik als enige meisje tussen al die jongens rond, maar ik moest niet voor hen onderdoen.»

undefined