De wonderjaren van Romelu Lukaku: ‘Als je hem liefdevol omarmt, is Romelu de beste voetballer ter wereld’

Romelu Lukaku (29) is stilaan weer de oude. Na een moeilijk jaar bij Chelsea en een hardnekkige blessure begin dit seizoen staat Big Rom vanavond in de halve finale van de Champions League. Tegenstander van zijn geliefde Inter: stadsrivaal AC Milan, dat maar beter gewaarschuwd is. Humo sprak twee jaar terug met een handvol intimi van de rijzige spits en leerde dat een groots en meeslepend leven met kleine dribbels begint.

(Verschenen in Humo op 29 juni 2021)

Een nerveuze regenbui tikt op het asfalt van de Duiventilstraat. Voor hun nieuwe huis tellen twee broers – ze wachten op hun ouders – de druppels. Het is kort na de eeuwwisseling, ze zijn net naar de sociale woonwijk in Wintam – een bedaagd stukje van Bornem – verhuisd, en in de ogen waarmee ze naar hun nieuwe wereld kijken, woont een compromis van verlegenheid en argwaan.

MARINA VAN LAEKEN «Dat beeld staat op mijn netvlies geëtst: Romeli – hij moet een jaar of 8 geweest zijn – en Jordan die in de regen stonden te wachten tot hun ouders zouden thuiskomen. Ik zei: ‘Kom, gasten, wacht toch gewoon bij ons thuis op mama en papa. Dan zitten jullie tenminste droog.’»

Marina Van Laeken (54) woont anno 2021 nog steeds in de Duiventilstraat, het gezin van de Lukaku’s niet meer. Toch is ze niet gewoon een verschenen foto in het persoonlijke archief van Romelu Lukaku: de spits van Inter Milaan en de Rode Duivels noemt haar consequent ‘mijn tweede moeder’. En zij noemt hem Romeli. Geen kwestie van slordig articuleren: op de identiteitskaart van Lukaku, geboren op 13 mei 1993, staat weliswaar Romelu – een samentrekking van de namen van zijn vader, gewezen profvoetballer Roger Menama Lukaku – maar zijn intimi laten tot op vandaag zijn voornaam op een i eindigen.

VAN LAEKEN «En daar zaten ze dan, Romeli en Jordan, braaf en stijfjes in mijn zetel. Ze durfden nauwelijks te bewegen, en knikten voorzichtig toen ik vroeg of ze iets wilden drinken. Ze waren bang en schuchter, ja: het was duidelijk dat ze dat niet gewoon waren, het gezelschap van mensen die ze niet kenden.

»Mijn zoon Vinnie is een half jaar jonger dan Romeli, en zag meteen mogelijkheden. De volgende dag ging hij, zijn bal onder de arm, aanbellen bij de Lukaku’s. Of Romeli en Jordan niet mee kwamen voetballen? Dat was het begin van een innige, ontzettend ontroerende vriendschap. Want sinds die dag waren ze onafscheidelijk: zag je Vinnie, dan zag je ook Romeli en Jordan. Vooral met Romeli ging de vriendschap diep. Ze hadden dezelfde manier van bewegen, van denken, van spreken. Ze noemen elkaar nog altijd broer, en het is dat Vinnie wit is, want anders zou je kunnen denken dat hij écht een broer van Romeli is.»

Vinnie Frans (nu 27) is op dat moment een talentvolle doelman – hij zal het uiteindelijk tot de A-kern van Lierse SK schoppen. Voetbal domineert voor zijn 10de al zijn leven: er is het spelletje, en alleen het spelletje.

VAN LAEKEN «En dat was bij Romeli net zo. Ik werd eens naar school geroepen omdat ze gevochten hadden. Ze hadden met z’n drieën tegen de rest gespeeld, en er was een grote discussie ontstaan over een bal die al dan niet buiten was. Thuis gaf ik ze onder hun voeten: ‘Alstublieft, mannekes, het is maar gewoon voetbal! Daar vecht je toch niet voor?’ Maar ik oogstte alleen ongeloof: voetbal was een halszaak. Matchkes spelen, daar draaide het leven om.»

VINNIE FRANS «Op school, op het pleintje hier in de wijk: we waren altijd aan het voetballen. En omdat we alledrie heel getalenteerd waren, gebeurde het vaak dat we met drie tegen de rest – soms zelfs: twintig man – speelden. Zag je de goal van Romeli op het EK tegen Finland? Die heb ik ’m vroeger váák zien maken: twee man vrolijk in de wind zetten, en dan genadeloos afwerken.»

VAN LAEKEN «Eerst huiswerk, dan voetballen: dat was de regel. Maar in hun hoofd waren ze nauwelijks met school bezig. Daar was simpelweg geen plaats voor, want ze waren verliefd op de bal. Adolphine, de moeder van Romeli, vroeg me weleens om daar iets van te zeggen. Dan maakte ik me kwaad, maar eigenlijk haalde dat weinig uit.»

FRANS «Het was geen kwestie van nonchalance of overmoed. Romeli en ik geloofden echt in een toekomst als voetballer, we namen dat sjotten heel ernstig. We zouden profvoetballer worden, voor de Rode Duivels spelen, naar het buitenland gaan. En daar deden we alles voor. Op school zeiden ze dan: ‘Tja, er zijn er zoveel met talent. Hoop er maar niet te veel op.’ Maar wij waren heel erg overtuigd.

»Romeli was haast altijd bij ons thuis. Als we niet zelf aan het spelen waren, keken we naar ‘Goal’ en ‘Stadion’ op VTM, en naar de wedstrijden van de Rode Duivels. En op dvd naar oude matchen van Roger. Dan begon Romeli te watertanden: ‘Dát wil ik. Goals maken!’ Ik keek gewoon naar voetbal, maar Romeli analyseerde. Hij spoelde vaak terug, om te bestuderen hoe een actie in elkaar zat. Wie de analyses in ‘Villa Sporza’ te gedetailleerd vindt, moet hopen dat ze Romeli nooit uitnodigen: het zou nog eens dúbbel zo lang duren (lacht). Zijn tactisch inzicht was vroeger al weergaloos.»

De jonge Lukaku heeft al bij de duiveltjes en preminiemen van Rupel Boom FC gevoetbald en bij de miniemen van KFC Wintam, wanneer hij op zijn 11de verhuist naar Lierse SK, waar Vinnie Frans op dat moment al speelt.

VAN LAEKEN «Vijf keer per week reed ik Vinnie, Romeli en Jordan naar de jeugdacademie van Lierse in Kessel. Ik bewaar prachtige herinneringen aan die autoritten. Hoe die drie dan op de achterbank zaten, en met elkaar praatten zoals alleen jongens van een jaar of 10 dat kunnen: dat was zó mooi! Over meisjes, over school, over voetbal… Ze vergaten voortdurend dat ik er ook bij was, en zo hoorde ik alles. Ze konden ook zo mooi dromen, die drie: ze zouden elkaar nooit loslaten en altijd voor dezelfde club voetballen. (Geëmotioneerd) Die jongens waren prachtig samen.»

De statistieken van Lukaku bij Lierse – 130 goals in 68 wedstrijden, verspreid over twee seizoenen – zijn RSC Anderlecht niet ontgaan. In 2006 verhuist hij naar de jeugdopleiding van paars-wit. Lukaku is dan 13.

FRANS «Aanvankelijk bleef Romeli hier wonen, en werd hij elke dag opgehaald met een busje. Maar dat was praktisch niet houdbaar. Uiteindelijk verhuisde hij toch naar Brussel, waar de club een appartement voorzien had. Voor mij was dat heel moeilijk.»

VAN LAEKEN «Je viel in een zwart gat, hè. (Tot Humo) Hij heeft toen nachtenlang gehuild. En dat ging voor alle duidelijkheid niet over jaloezie. Integendeel: ze gunden elkaar alles.»

FRANS «Klopt: ik was net heel blij voor Romeli. Zoals hij ook blij was geweest voor mij toen Racing Genk kwam aankloppen – al heb ik dat toen niet gedaan, omdat ik dan bij een gastgezin moest intrekken. Neen, dat grote, peilloze verdriet van mij kwam er om een andere reden: vijf jaar lang was ik dag en nacht samen geweest met Romeli, hadden we alles gedeeld, was die vriendschap één groot feest geweest. En plots was Romeli weg. Van elke dag samen naar elkaar nog af en toe zien: dat was voor mij echt moeilijk.»

VAN LAEKEN «Ik zag hoe mijn zoon zijn soulmate miste. Hij heeft zich toen een jaar of twee thuis opgesloten met zijn Playstation. Hij wilde geen andere mensen zien, en eigenlijk heeft Vinnie sindsdien nooit meer opengestaan voor een andere hechte vriendschap. En ik begrijp dat. Het is best zeldzaam, zo’n innige band waarbij je niet precies meer kunt zien waar de een ophoudt en de ander begint. Er zijn niet zo heel veel mensen die op zoiets moois lopen in hun leven.»

SWEET 16

Op 24 mei 2009 stuurt Romelu Lukaku een sms naar Lars Knipping, één van zijn ploegmaats bij de beloften van Anderlecht: ‘Dat is hier echt niet normaal!’ Lukaku is onder de indruk van de roerige tribunes op Sclessin, de thuishaven van Standard Luik. Anderlecht zal er zo dadelijk de testwedstrijd spelen die beslist over de landstitel, en trainer Ariël Jacobs komt met een surprise van de chef: Lukaku, nog maar net 16 geworden, zit in de selectie. In de afgelopen drie jaar heeft hij monden doen openvallen op de jeugdacademie in Neerpede.

VAN LAEKEN «Adolphine kwam aangelopen, helemaal opgewonden: ‘Marina, Marina, Romelu speelt vanavond!’»

Vader Roger belt in allerijl rond om nog een kaartje voor de wedstrijd van die avond te bemachtigen. Maar Sclessin is volledig uitverkocht, en de enige optie – een plekje midden in de spionkop van Standard – laat Lukaku senior toch maar aan zich voorbijgaan. Hij zal uiteindelijk thuis op televisie kijken – net als Vinnie Frans.

FRANS «Ik was die dag gaan aanbellen bij de Lukaku’s om te vragen of Romeli kwam voetballen. Het was weekend, hij zou wel thuis zijn. Maar Adolphine deed open, en ze zei dat Romeli een wedstrijd had. ‘Hij speelt straks tegen Standard.’ Ik begreep het eerst niet: de beloften hadden toch helemaal geen match? En toen viel mijn frank: hij mocht met het A-elftal mee, voor een wedstrijd die zou beslissen over de titel. De rest van de dag heb ik zenuwachtig rondgelopen, op van de stress. Mijn beste vriend zou debuteren!»

Ariël Jacobs (nu 67) gelooft op dat moment sterk in de jonge Lukaku. De coach van Anderlecht wordt ook een mentor voor de tiener – en zal die stille vaderfunctie tot op vandaag blijven vervullen.

ARIEL JACOBS «Voor een beslissende wedstrijd op het einde van het seizoen nam ik een jonge speler mee in wie veel hoop werd gesteld, die overal getipt werd als een toekomstige revelatie: natúúrlijk was dat een risico. Ik was me bewust van de mogelijk kwalijke invloed die ik kon hebben op de carrière van zo’n jong talent. Ik had een invalbeurt voor ogen, en wat als die niet geslaagd zou zijn? Toen ik de selectie bekendmaakte, werden ook binnen de club wenkbrauwen gefronst. Was het niet te vroeg? Gooide ik hem niet voor de leeuwen? Ik wilde er absoluut voor zorgen dat hij zonder de minste druk kon spelen. Daarom heb ik toen niet lang met hem overlegd over mogelijke wedstrijdscenario’s, maar Romelu wel heel duidelijk gezegd dat die beslissing mijn verantwoordelijkheid was. Was die invalbeurt slecht, dan zou het mijn verkeerde keuze zijn – en zo zou ik dat na de wedstrijd ook uitleggen. Ik hoop dat hem dat toen de nodige rust gegeven heeft.»

Twintig minuten voor tijd is het zover: Romelu Lukaku maakt zijn debuut als profvoetballer.

JACOBS «‘Maak er het beste van,’ zei ik – en daar ging hij. En ondanks de grote ontgoocheling na de wedstrijd – Standard haalde het, we werden geen kampioen – was ik blij verrast met wat ik Romelu op het veld had zien doen. Een overstapje waarbij hij een tegenstander uitschakelde, een rijtje acties waarmee hij voor gevaar zorgde… Ik vond het indrukwekkend hoe hij die lijn van bij de jeugd gewoon doortrok bij de eerste ploeg.»

FRANS «Wat ook zo bijzonder is: als kleine jongen al had Romeli zijn toekomst uitgestippeld. Op zijn 16de zou hij in een eerste elftal debuteren, zei hij altijd – en nog het liefst in dat van Anderlecht. En zo ging het dus ook écht.»

JACOBS «Dat was zijn verdienste. Het begin van die mooie carrière was niet de vervanging die ik doorvoerde. Wel: wat hij zélf liet zien in die 20 minuten.»

In de daaropvolgende twee seizoenen schittert Lukaku in het shirt van paars-wit. Anderlecht wordt kampioen in 2009-2010, Lukaku de topschutter in de competitie. Ondertussen gaat hij nog altijd gewoon naar school. In het Sint-Guido-Instituut worden Lukaku en zijn klasgenoten gevolgd door een cameraploeg van productiehuis Woestijnvis, dat een mooie docureeks maakt over opgroeien in de hoofdstad. ‘Tijdens onze research sprong Romelu al snel in het oog,’ zegt Mik Cops (46), de maker van het programma dat uiteindelijk ‘De school van Lukaku’ als titel krijgt.

MIK COPS «We begonnen te filmen in de zomer van 2009, toen hij een min of meer vaste stek in het eerste elftal veroverde. In België was Romelu al snel een fenomeen, en zo rond oktober kende ook iedereen in Europa hem.

»Romelu viel op door zijn gestalte, maar nog meer door zijn open, sociale aard. In de klas was hij de jongen die de grappen maakte. Heel sociaal ook: er was niemand met wie hij niet door één deur kon. Er zat niets vileins in hem.»

JACOBS «In mei 2010 kwam Romelu wat aarzelend naar mij. Hij moest me iets vragen: de klas zou op schoolreis naar Londen gaan, en hij wilde graag mee. Maar dat was niet evident, want hij was intussen dus ook een profvoetballer die moest trainen en spelen. Ik heb toen geen seconde getwijfeld, en hem meteen gezegd dat hij dat moest doen. Zo’n uitstap als bekroning van zes jaar middelbare school, die eerste keer met je vrienden naar het buitenland: dat is een enig moment, toch, het kleine avontuur waar je later met veel liefde aan terugdenkt? Ik kon hem dat niet weigeren, meer nog: ik vond het knap dat hij daar zoveel belang aan hechtte. Want veel jonge voetballers met zicht op een mooie carrière zouden net meewarig doen over zo’n schoolreisje. Romelu niet: hij wilde dat absoluut beleven met zijn vrienden.»

Tijdens die trip naar Londen brengt de klas een bezoek aan Stamford Bridge, het stadion van Chelsea. In ‘De school van Lukaku’ is te zien hoe de jonge voetballer plots van fluorescerende euforie snoept: dit is de plaats waar hij wil voetballen. ‘Dromen? Ik ga niet dromen, ik ga hier spélen,’ roept Lukaku. ‘Ge zult ’t zien!’

COPS «We kregen geen toestemming om in het stadion te filmen, maar smokkelden stiekem een handycam mee naar binnen. We wilden het risico niet lopen om dát moment te missen: in al die maanden waarin we Romelu volgden, raakte hij maar niet uitgepraat over het Chelsea van Didier Drogba, en bleef hij maar zeggen dat hij ooit dáár wilde voetballen. En ja, toen we het stadion binnengingen, werd hij een brok intens geluk.»

GROTE OGEN, GROTE OREN

Het lijkt een ingeving van een al te dromerige scenarist, maar het is de eenvoudige werkelijkheid: goed een jaar later, in de zomer van 2011, tekent Lukaku een vijfjarig contract bij Chelsea FC – zíjn Chelsea FC.

FRANS «De club van z’n dromen! En natuurlijk was er die ene vraag: kwam het niet te vroeg? Maar in België had Romeli al zijn doelen bereikt.»

COPS «Mensen waren ook heel streng voor hem geworden. Scoorde hij twee wedstrijden op rij niet voor Anderlecht, dan werd er meteen gezeurd: ‘Misschien is hij toch niet zo goed?’ Terwijl hij nog geen 18 was, hè. Ik weet dat hij heel erg uitkeek naar de anonimiteit van Londen. We hebben hem toen nog eventjes gevolgd, voor een programma dat er uiteindelijk nooit gekomen is, omdat Chelsea geen zin had in een Belgische cameraploeg die overal bij zou zijn. Maar ik herinner me Romelu’s aankomst in Londen, toen hij zijn contract ging tekenen: we stapten uit de Eurostar-terminal, en daar stonden toch al een dertigtal journalisten. Hij is toen door een bodyguard – van voorzitter Roman Abramovitsj, zeker? – begeleid naar een dikke BMW waarin ze vervolgens wegsjeesden.»

JACOBS «Ik heb veel met Romelu gepraat over die transfer. Hij was nog zo jong, hè: een kind, geen man. Ik zei hem dat ik het meteen een gróte stap vond. Niet dat ik aan zijn kwaliteiten twijfelde, hoor. Maar om in de Premier League bij zo’n topclub te overleven moet je er meteen staan. Mis je twee opgelegde kansen, dan lig je eruit. Plus: bij Chelsea speelden toen spitsen als Didier Drogba, Nicolas Anelka, Fernando Torres en Daniel Sturridge. Romelu zou zich met de hiërarchie moeten verzoenen. Maar zelf zag hij dat anders. ‘Ik in de tribune? Nooit. Een wedstrijd van m’n eigen ploeg vanuit de tribune bekijken, dat kan ik niet.’ Maar daar is het dus wel op uitgedraaid.»

Lukaku moet het in dat jaar bij Chelsea doen met drie basisplaatsen, negen invalbeurten en nul goals. De ploeg presteert wel uitstekend, en wint de Champions League en de FA Cup. In de spelersbus weigert Lukaku om op de foto te gaan met die laatste beker: hij heeft er geen verdienste aan, vindt hij.

JACOBS «Die anekdote doet wat denken aan wat hij vorig jaar deed, na de verloren Europa League-finale met Inter: Romelu weigerde om de verliezersmedaille op te halen. Dat typeert hem: hij is een winnaar, iemand die geen nederlaag kan aanvaarden. Maar zowel voor het voetbal als voor het echte leven geldt dat je niet kunt winnen zonder ook ooit te verliezen.»

COPS «Hij scoort heel graag, hè. Zo graag dat hij slechtgezind is als een ander de goals maakt. Is dat niet typisch voor een spits? Op zijn 16de wist hij al: ‘Voetbal is een ploegsport, maar toch niet helemaal.’»

FRANS «Ik vind nog altijd niet dat dat seizoen bij Chelsea een verloren jaar was. Het was vooral een zwáre periode, want hij was daar helemaal alleen, zonder liefje, familie en vrienden. Dat hij nu mentaal zo ongelooflijk sterk is, heeft met die eenzaamheid van toen te maken. Hij leerde om te incasseren, en om geduldig te zijn.»

COPS «Toen het geen succes werd bij Chelsea, dacht ik: ‘Nu is het gedaan.’ Maar hij bleef vechten. Dat nooit willen opgeven: dat herken ik nog altijd in hem.»

Lukaku wordt achtereenvolgens uitgeleend aan West Bromwich Albion en Everton FC, dat hem uiteindelijk definitief aantrekt.

JACOBS «Op de momenten van verlies heeft Romelu altijd goeie beslissingen genomen. Kiezen om een stap terug te zetten en bij West Bromwich te gaan voetballen, dat was verstandig. En ook Everton – subtop, geen top – vond ik daarna een geschikte keuze. Er sprak een zekere voorzichtigheid uit, het geduld van iemand die niet wil morsen met zijn carrière.»

FRANS «Ondertussen bleef Romeli ook keihard aan zichzelf werken, en werd hij een complete voetballer. Vier jaar geleden was ik met hem op vakantie in Los Angeles, en toen zetten we een wedstrijd op tegen een ploegje met Samir Nasri en Olivier Giroud. Ik was de keeper, en vanuit m’n doel besefte ik: ‘Wow, die gast heeft stappen gezet. Romeli is een wereldspits geworden.’ En kort daarna ging hij naar Manchester United.

»Het is best ironisch: net door zijn gigantische talent heeft Romeli een deel van zijn opleiding niet gekregen. De lange bal naar voor, en Lukaku loopt er wel achter: dat was de filosofie bij Lierse. Want Romeli schoot alles binnen. Vandaar dat het zuivere voetballen – de balcontrole, het samenspel – zijn grote werkpunten waren in zijn eerste jaren als prof.»

JACOBS «Ik ben daar bij Anderlecht ook in tekortgeschoten, denk ik. Z’n balaanname, z’n kopspel, z’n te diepe terugzakken: dat waren de punten waaraan gewerkt moest worden. Maar die voortdurende opeenvolging van wedstrijden zorgde ervoor dat daar nauwelijks tijd voor was. Ik probeerde vooral om Romelu in te tomen, om hem genoeg rust te geven zodat zijn lichaam dat ritme van twee of zelfs drie matchen per week zou blijven dragen.»

FRANS «Maar kijk nu: wat een complete voetballer is hij toch geworden. Romeli’s evolutie van de afgelopen vijf jaar is indrukwekkend.»

JACOBS «En dat heeft alles te maken met zijn leergierigheid. Die had hij al bij Anderlecht. Hij liep daar een kleedkamer vol dominante persoonlijkheden binnen, maar werd meteen aanvaard. En waarom? Omdat hij met grote ogen en oren rondliep: hij wilde leren.»

DE MAKELAARSBLUES

Kort voor het WK 2018 in Rusland neemt Lukaku’s moeder, na een tip van haar bank, contact op met Sébastien Ledure van het Brusselse sportadvocatenkantoor Cresta. Haar zoon speelt op dat ogenblik zijn eerste seizoen bij Manchester United.

SÉBASTIEN LEDURE «Romelu was er ongelukkig en zijn mama vóélde dat. Beslissingen over zijn sportieve en financiële zaken werden boven hun hoofd genomen. ‘Wat hebben wíj nog te zeggen?’ vroeg ze zich af, en ze besloot om alles weer meer naar zich toe te trekken. Ze is mensen gaan zoeken die ze kon vertrouwen.

»Onze eerste ontmoeting vond plaats in een Brussels hotel. Adolphine wilde weten wie wij waren – het was net geen keuring (lacht). Vervolgens heeft ze ons getest door ons een paar kleinere dossiers toe te vertrouwen. En daarna heeft ze ons uitgenodigd op haar appartement in Brussel en uitgelegd wat ze van ons verwachtte: ze wilde dat de mensen die voor Romelu werkten, meer verantwoording aflegden. Wij moesten met ons kantoor een oogje in het zeil houden.

»Kort voor het WK in Rusland hebben we Romelu zelf voor het eerst ontmoet. Hij heeft toen vooral geluisterd – één van zijn grote kwaliteiten. Ook wanneer je denkt dat hij met zijn telefoon bezig is, heeft hij je gehoord én begrepen. Je hoeft hem de dingen geen drie keer uit te leggen. Dat getuigt van intelligentie: it’s a sharp mind. Vriendelijk en attent ook – hij vraagt altijd hoe het met je is – maar zeer vastberaden: hij weet verduiveld goed wat hij wil.

»Ik heb nog maar zelden iemand ontmoet die zo gefocust is op z’n doelen. Het heeft Romelu tijd gekost om in te zien dat het bereiken van die doelen ook afhangt van de clubs waarvoor hij speelt. Tot dan had hij een blind vertrouwen gehad in zijn makelaars – eerst Christophe Henrotay, daarna Mino Raiola. Tot het tot hem doordrong dat zij zijn carrière boven zijn hoofd stuurden.»

Al in 2016 heeft vader Roger Lukaku in Humo laten verstaan dat Henrotay en Raiola te enthousiast meesnoepten van het succes van zijn zoon: ‘Diegenen van wie je dacht dat ze correct waren, blijken achteraf – als je de rekening controleert – óók haaien te zijn.’

LEDURE «Henrotay werkte samen met Peter Smeets, die Romelu kende van het Purple Talents-project in Anderlecht. Door hem als zijn rechterhand te gebruiken, won hij Romelu’s vertrouwen. Maar dat is niet altijd in Romelu’s belang geweest. Er werden zaken beslist waar hij niets van afwist, of waarvan hij de draagwijdte niet besefte. Dat ging van een vennootschap die op Romelu’s naam in Luxemburg werd opgezet, tot vastgoed dat ze hem lieten kopen, en waarvan de verkoper gelinkt bleek te zijn aan Henrotay. Hoe onafhankelijk ben je dan?

»Bij zijn definitieve transfer naar Everton, in 2014, was ook Juventus geïnteresseerd. Van Henrotay kreeg Romelu te horen dat ze daar niet konden betalen wat de Engelsen wél voor hem hadden klaarliggen. Maar toen puntje bij paaltje kwam, bleek zijn loon een stuk lager te liggen – wat hem netto was beloofd, bleek bruto te zijn.»

Lukaku breekt met Henrotay en wendt zich tot de internationaal beruchte Mino Raiola. Die manoeuvreert hem naar Manchester United.

LEDURE «Het jaar voordien had Raiola Paul Pogba van Juventus naar Manchester United gebracht – tegen betaling van een exuberante commissie, zo lekte nadien uit. Maar ook Antonio Conte, die toen trainer was van Chelsea, wilde Romelu absoluut in z’n team. En omdat de persoonlijke eisen van Raiola nooit door Chelsea aanvaard zouden worden, bleef Manchester United als belangrijkste gegadigde over.

»Toen hij in Manchester in een doodlopend straatje verzeilde, besefte Romelu voor de tweede keer dat er boven zijn hoofd over zijn carrière was beslist. Natúúrlijk heeft hij bij volle bewustzijn zijn handtekening onder dat contract gezet. Alleen: hij wist toen nog niet goed in te schatten welke impact een makelaarscommissie op zijn carrière kon hebben. Door de eisen van Raiola ging er een deur dicht die anders open was gebleven.»

Om zijn carrière nieuw leven in te blazen, neemt Lukaku toch weer een makelaar in de arm: Federico Pastorello, die ook de belangen van Antonio Conte behartigt.

LEDURE «Romelu kiest z’n makelaar voortaan in functie van z’n doelstellingen. Pastorello was de man die hem bij de trainer kon brengen met wie hij het liefst wilde samenwerken – Conte, dus. De keuze was snel gemaakt.»

En zo belandt Lukaku in 2019 dus bij Inter Milaan.

JACOBS «Romelu voelde dat hij het vertrouwen van Conte had, dat de ploeg grotendeels rond hem gebouwd zou worden. Toch vond ik het een best gedurfde stap. Ik wees Romelu erop dat hij naar het land trok waar verdedigen een kunst is. Waar zijn rechtstreekse tegenstanders bikkelhard zouden zijn, en nauwelijks ruimte zouden laten. Maar Romelu zag het helemaal zitten, net omdat hij een cruciaal puzzelstuk was in de droom van Conte. En hij kreeg gelijk, zeker in het tweede seizoen: in dat slopende covidjaar heeft hij voortdurend op een hoog niveau gespeeld.»

Toch draait zijn eerste Europese finale – die van de Europa League, in 2020, met Inter tegen Sevilla FC – uit op een zure ontgoocheling voor Lukaku. Hij brengt zijn ploeg wel op voorsprong, maar maakt ook de beslissende owngoal – en is zo de risée.

JACOBS «Een dag na die verloren finale belde Romelu me. Hij had het enorm moeilijk met dat verlies, en met die knullige owngoal. Tegelijkertijd voelde ik dat hij er niet lang bij zou blijven stilstaan. Dat hij al vol energie zat om in het volgende seizoen de boel recht te zetten.»

FRANS «Het is geen toeval dat Romeli op zo’n moment naar Ariël Jacobs belt. Indertijd bij Anderlecht was Jacobs een vaderfiguur voor hem. Dat gold trouwens ook voor Conte bij Inter, en nog altijd voor Roberto Martínez bij de nationale ploeg. Als je hem liefdevol omarmt, is Romelu de beste voetballer ter wereld. Maar zonder die warmte kan hij niet. Dat veilige nest van in de Duiventilstraat: eigenlijk is hij dáár voortdurend naar op zoek.»

GEEN ALCOHOL

Weer naar 2018, kort voor het WK in Rusland: Lukaku gaat niet alleen in zee met het advocatenkantoor van Ledure, maar wordt ook als eerste voetballer uit de Premier League getekend door Roc Nation, het sportmarketingbedrijf van de Amerikaanse rapper Jay-Z. Voortaan is Romelu Lukaku een merk.

COPS «Al op de middelbare school – hij studeerde eerst Toerisme en later Onthaal & PR – was Romelu erg geïnteresseerd in marketing. Hij deed zijn stage trouwens bij Randstad – daar moest hij onder meer een persconferentie opzetten. Best ironisch in de wetenschap dat hij later zélf het onderwerp van veel persconferenties zou worden. Romelu had toen ook het plan opgevat om bij te studeren in management en marketing. Hij wil alles rond zich graag zélf beheren.»

LEDURE «Romelu adoreert alles wat Amerikaans is.»

VAN LAEKEN «Ik doe er niet flauw over: ik vind dat Amerikaanse gedoe maar niets. Bij Roc Nation draait het om commerce, hè. Dat Amerikaanse – alles big and huge – associeer ik niet met Romeli. Manneke, denk ik dan, dat ben jij toch niet?»

LEDURE «Romelu behoudt wel de controle. Roc Nation zou ook graag zijn sportieve belangen behartigen. Maar die boot houdt hij bewust af.»

VAN LAEKEN «En toch: ik heb het gevoel dat Romeli aan het wegdrijven is van wie hij oorspronkelijk was. Het liefst zou ik de klok tien jaar terugdraaien, en hier gewoon met hem zitten praten in de zetel. Zonder de show, zonder de glitter en de glamour. Ik wil de gewone Romeli.»

Maar kan de gewone Romeli nog wel bestaan in het licht van camera’s en clickbaitsites? Al in 2011 – hij is dan net 18 geworden – formuleert hij in Humo een wat tragische verzuchting: ‘Ik wil graag opnieuw niemand worden.’

COPS «Hij begreep al heel snel dat hij twee versies van zichzelf nodig had: eentje voor de buitenwereld, en eentje voor de intimi. Ten tijde van ‘De school van Lukaku’ was er bijvoorbeeld een groot verschil tussen de Romelu die ik thuis filmde en de Romelu bij Anderlecht. Hij kon die knop zelf heel goed op- en afzetten: ‘Als ik binnenstap op Anderlecht, zijn dát de spelregels.’»

FRANS «Klopt. Als ik bij hem ben, ver weg van de camera’s, is hij compleet relaxed. Dat heeft met veiligheid te maken: hij weet dat hij thuis is bij mij.

»Als je in zijn hart zit, en hij weet dat hij je kan vertrouwen, dan wordt de band heel sterk. Maar omgekeerd geldt ook: als je hem teleurstelt, is het plots over.»

LEDURE «Romelu vergeet niet. Maar evenmin is hij iemand die rekeningen vereffent. Het helpt hem niet vooruit, dus verspilt hij er geen energie aan. Als hij een bladzijde omdraait, komt hij daar niet meer op terug.

»Weet je wat het is: sinds hij in Milaan voetbalt, heeft zijn leven een dimensie bereikt die wij ons als gewone stervelingen niet kunnen voorstellen. Altijd is er wel iemand die iets van hem wil. Dan móét je terughoudend zijn. Ik noem het de coming-of-age Romelu: iemand die heeft moeten leren hoe het spelletje náást het veld werkt. Hoe succes ook cynisme aantrekt.»

FRANS «Hoeveel mensen iets van hem willen! In Brussel zat ik eens met Romeli in de auto toen een vrouw hem aansprak: of ze geld kon krijgen van hem? Een totale onbekende, hè. Zelf zeggen mensen me vaak dat ik hem geld moet vragen, dat hij me een auto cadeau moet doen. (Verontwaardigd) Is dát dan hoe vriendschap werkt?

»De liefde is ook iets moeilijks voor Romeli. De hele tijd krijgt hij flirterige berichten. Maar het is die vrouwen niet te doen om de prachtige mens die hij is, wel om de roem die aan hem kleeft, en het geld dat naar zijn bankrekening stroomt. Daardoor heeft Romeli een harnas aangedaan: hij vertrouwt niemand meer.

»Ik vind het ook treurig dat veel mensen nu doen alsof ze indertijd zijn beste vriend waren. Zodra hij bij Anderlecht voetbalde, kwam iedereen langs als ze zijn auto in de straat zagen. ‘Romelúúú!’ Terwijl ze een paar jaar eerder vooral lacherig deden over die jongen die altijd aan het voetballen was.»

Dat laatste is cruciaal om Lukaku te doorgronden, zegt Vinnie Frans: ‘Wij waren outsiders. De jongens die er niet bij hoorden, en er ook niet wílden bijhoren.’

FRANS «Echte vrienden hadden we niet. Dat hoefde ook niet: we hadden elkaar, en we hadden de bal. Onze leeftijdsgenoten gingen in het weekend feesten en drinken, terwijl wij om negen uur ’s avonds gingen slapen omdat we de volgende dag match hadden. Daar werd weleens meewarig over gedaan. ‘Dat is niets voor ons,’ zei Romeli dan. Hij drinkt trouwens nog altijd geen alcohol, en ik ook niet. Als we op restaurant gaan, zitten wij daar met ons Cola Zerootje (lacht).»

VAN LAEKEN «Vinnie en Romeli waren diep verbonden met elkaar, en daar hadden ze genoeg aan. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het zij tegen de wereld was. Dat heeft er volgens mij mee voor gezorgd dat Romeli nog altijd niet kwistig met vertrouwen is. En dat hij, hoe uitbundig hij soms ook door het leven loopt, toch vooral heel gereserveerd is: hij zal mensen niet snel vertellen hoe hij zich voelt.»

FRANS «Ook daarin lijken we op elkaar: we willen de wereld niet lastigvallen met onze problemen. We zullen het zelf wel oplossen.»

VAN LAEKEN «Romeli, dat is veel lachen en zeveren. Maar ik herinner me de uren dat we hier samen in de zetel zaten te praten. Dan pas kwamen zijn gevoelens naar boven. Want ik kende hem, ik kon hem lezen: ik zag het als er wat scheelde. Maar tegen wie hij niet vertrouwt, blijft hij stil.»

UNE MAMAN POULE

Er is nog wat dat altijd meezingt in Lukaku, iets sombers dat zijn koppige rechtdoor rennen verklaart: de luizige financiële omstandigheden waarin hij opgroeide. In interviews alludeerde Lukaku eerder al op de armoede thuis, en Roc Nation zette hem in de markt als de Europese incarnatie van de American Dream: toen hij in een interview met de Amerikaanse sportwebsite The Players’ Tribune vertelde over de door zijn moeder met water aangelengde melk, ging het filmpje viraal.

VAN LAEKEN «Het is waar: de Lukaku’s hadden het financieel echt moeilijk.»

FRANS «We gaven Romeli soms wat geld om eten of melk te kopen.»

VAN LAEKEN «Vinnie kreeg op een bepaald moment een step. Hij drong aan op nóg eentje, voor zijn zus. Ik vond dat gek, want mijn dochter leek er helemaal niet geïnteresseerd in. Maar hij hield vol. Wat bleek: die step was voor Romeli, zodat ze samen konden rijden.»

COPS «We zijn er in ‘De school van Lukaku’ niet echt op ingegaan, maar inderdaad: het was duidelijk dat het voor de Lukaku’s altijd in de Aldi te doen was. Romelu vertelde ook vaak dat ze thuis geen geld hadden om Fanta te kopen, en dat hij zijn mama voortdurend beloofde: ‘Later, als ik geld heb, koop ik Fanta voor iedereen.’»

‘Je suis une maman poule, hein,’ lacht Adolphine Lukaku in een zeldzaam interview in 2010 in Voetbalmagazine. Het is voor háár dat Romelu Lukaku voetbalt – zeker sinds de relatie met vader Roger enigszins vertroebeld is.

VAN LAEKEN «Over Roger praat ik liever niet. Maar als er iemand in mijn leven is waar ik een enorm respect voor koester, is het wel Adolphine. Wat zij met de weinige middelen die ze had voor haar kinderen heeft gedaan, ja… Daar zijn geen woorden voor. Romeli’s moeder is altijd zijn godin geweest. Al heel jong zei hij: ‘Ik zorg ervoor dat jij een ander, béter leven krijgt.’ En daar is hij in geslaagd, hè. Ze is nog altijd alles voor hem.»

FRANS «Hij doet het allemaal voor háár. Dat was vroeger al zo: zei iemand iets lelijks over zijn moeder, dan werd hij kwaad. Dan flipte hij echt.»

COPS «Hij is een mooi moederskindje, ja. Met Roger praatte Romelu over voetbal. Maar met Adolphine, ja… Dat was pure adoratie.»

LEDURE «En dat snap ik, want ik heb Romelu’s mama leren kennen als een lieve, empathische vrouw. Maar ook: een sterke persoonlijkheid. Onderschat haar niet, hoor. Het is overdreven om te stellen dat niets in Romelu’s leven gebeurt zonder haar toestemming – hij is geen 16 meer, hè. Maar ze is heel aanwezig en waakt als een moederkloek over haar kinderen, óók over Jordan.»

En ondertussen ook over Romeo, haar kleinzoon. Want in 2019 werd Romelu Lukaku vader – in de Verenigde Staten, ver weg van de hongerige Engelse tabloids.

FRANS «Plots Facetimede hij me om vijf uur ’s ochtends. ‘Je bent peter geworden,’ zei hij. Ik wist niet waar hij het over had – hij had die zwangerschap voor de hele wereld geheimgehouden. En toen liet hij Romeo zien. ‘Kom naar Amerika,’ zei hij. Helaas: ik moest gaan werken (lacht).»

VAN LAEKEN «Het grote geluk dat ik toen in zijn glimlach zag! Dat was de echte Romeli.»

FRANS «Het vaderschap heeft hem nog mooier gemaakt. Hij is rustiger geworden, ook op het veld.»

Toch blijft er iets schrijnen. Alles in het leven van Romelu Lukaku is groots en meeslepend geworden. Maar de Duiventilstraat in Wintam mist hem.

FRANS «Sinds een jaar horen we Romeli nauwelijks nog. Ik weet wel hoe dat komt: hij wordt geleefd – eigenlijk woont hij in een ander melkwegstelsel. Maar het maakt me wel verdrietig, ja. Die vriendschap was mijn álles. En nu is er niemand meer om écht mee te praten. Soms zeg ik tegen mezelf: ‘Verdorie, is het misschien gewoon voorbij? Komt het nog wel terug?’ Maar dan bedenk ik me dat die twintig jaar niet zomaar uit te wissen vallen. Dat Romeli hier op een dag wel weer zal staan. En dat hij dan zal zeggen: ‘Hoe zit het, Vinnie, heb je je trainerslicentie al? Want je wordt mijn keeperstrainer bij Anderlecht.’ (Glimlacht) Dat is zijn grote droom voor ná zijn carrière, ja: coach worden van Sporting, Vincent Kompany achterna.»

VAN LAEKEN «Ik weet het wel zeker: zodra het voetballen voorbij is, staat hij hier weer. En hij zal héél welkom zijn. Want als de camera’s verdwenen zijn, als de bloedzuigers andere slachtoffers gekozen hebben, als hij niet meer moet nadenken bij elke meter die hij loopt, dan zal Romelu weer gewoon Romeli kunnen zijn: een prachtige jongen, oprecht, loyaal en vol liefde. En met de Duiventilstraat als veilige haven.»