Deadwood

Vanaf vanavond eindelijk op Canvas, en hopelijk voor heel lang: Deadwood, de alom bejubelde westernserie van HBO waarin bedenker David Milch echt bestaande figuren uit het Wilde Westen laat uitgroeien tot enkele van de meest memorabele personages uit de recente, of voor ons part hele, televisiegeschiedenis.

Passeren onder anderen de revue: Wild Bill Hickok, Calamity Jane, E.B. Farnum, George Hearst, Seth Bullock en Al Swearengen, stuk voor stuk lieden waarvan u op Wikipedia de levensloop kunt opsnorren. Ze ontmoeten elkaar in het goudzoekerstadje Deadwood in een groots en meeslepend verhaal dat te ingewikkeld is om hier uit de doeken te doen, en we zullen dan ook geen poging ondernemen. Kijken is de boodschap.

Laat u door het westernetiket overigens niet afschrikken: er zijn, tenzij in de weergaloze beginsequentie, weinig paarden te bespeuren, nog minder indianen en al helemaal geen onkreukbare helden. Goed en kwaad lopen door elkaar heen in een reeks die vooral het ontstaan en de groei van een gemeenschap wil schetsen, en die zich toevallig in het Wilde Westen van de late negentiende eeuw afspeelt.

In het eerste seizoen is Deadwood nog een tentenkamp van ongeschoren goudzoekers en salooneigenaars, met één straat die tevens dienst doet als open riool. Kinderen komen niet in het stuk voor, en de weinige vrouwen die er wonen, zijn hoeren. Ze worden door kroegbaas Al Swearengen na het zuipen en het gokken ingezet om het laatste goud van de meestal oerdomme en ongeletterde goudzoekers afhandig te maken.

Als in seizoen twee en drie het tentenkamp tot een stad uitgroeit, is dat niet meteen een verbetering. Er wordt weliswaar een schooltje opgetrokken, de handel wordt veelzijdiger en de wet doet zijn intrede, maar dat lijkt de bewoners alleen maar achterbakser te maken. De hebzucht groeit mee met handel, en het geweld verplaatst zich van de straat naar het halfduister van de hotelkamers. Als daarna ook de politiek en het grote geld hun opwachting maken, is het hek helemaal van de dam. Het is de taak van sheriff Seth Bullock om het recht te handhaven, maar die heeft meer dan eens de handen vol aan zijn eigen gewelddadige karakter en turbulente liefdesleven.

Een optimistisch mensbeeld is wel het laatste waar je David Milch van kunt verdenken, en de grauwe achtergrond waartegen hij zijn verhaal vertelt, draagt bij tot de grimmigheid van zijn boodschap. Maar daar staat wel een heuse stoet scherp uitgetekende, kleurrijke hoofd- en nevenpersonages tegenover, waarmee je gaandeweg willens nillens gaat sympathiseren. De hoeren krijgen een gezicht, de goudzoekers een stem en de vuilbekkende, eeuwig dronken Calamity Jane blijkt een hart van goud te hebben. Zelfs Swearengen, een klootzak van het zuiverste vuurwater, lijkt uiteindelijk een paar menselijke trekjes te vertonen. Het tempo waarmee de intriges elkaar opvolgen, ligt bovendien dermate hoog dat het nauwelijks opvalt dat u naar een sociologische studie zit te kijken, én er kan af en toe een aardig stukje gelachen worden met het sappige, haast Shakespeariaanse taaltje. Hilarisch hoogtepunt zijn de onbeholpen conversaties tussen Swearengen - de Britse acteur Ian McShane is de onbetwiste ster van de reeks - en de Chinese pooier Mr. Wu. Cocksucker!

Deadwood heeft, met zijn uitmuntende acteerwerk, superbe beeldvoering - toon dit op een bioscoopscherm en geen hond merkt het verschil - en briljante script, uiteindelijk slechts één tekortkoming: na drie seizoenen werd het onverwacht afgevoerd, terwijl het verhaal duidelijk op een langere levensduur berekend was. De vele losse eindjes zullen ook u - gesteld dat Canvas de volledige reeks toont - met een knagende honger achterlaten.

undefined