Death From Above 1979 - The Physical World
Barack Obama als eerste zwarte president van de VS. De tsunami in Fukushima. Opkomst en ondergang van chillwave, witch house en sea punk. In het ruimte-tijdcontinuüm waar Death From Above 1979 opereert, hebben die historische feiten nooit plaatsgevonden.
Luister één minuut naar ‘The Physical World’ en je gelooft nooit dat er meer dan een halfjaar is verstreken sinds de release van hun debuut ‘You’re a Woman, I’m a Machine’. Het vreugdevuur dat Sebastien Grangier en Jesse F. Keeler in opener ‘Cheap Talk’ met oude hardrockplaten en discoattributen stoken, de brandversnellers die ze er kwistig overheen spuiten: allemaal heel erg 2005.
Death From Above 1979 blies zichzelf nochtans op het perfecte moment op in 2006. Hun erfenis was beperkt, maar sprak tot de verbeelding: de coolste snorren in de toenmalige showbizz, hun iconische slurfenkoppenlogo, memorabele blitzkriegconcerten – waaronder een verschroeiende doortocht op de Skate Stage van Pukkelpop in 2005 – en één fantastische, sexy langspeler, die in de jaren na de split blééf verkopen. Terwijl de heren zich onledig hielden met halfbakken projectjes (Bad Tits, Deserts, het niet onaardige MSTRKRFT), verzuchtte lezer Pussy Shaved Like Coveliers in mei 2007 in de commentaarbox onder onze recensie: ‘Een beest. En dan heb ik het niet over die van ons, maar over ‘You’re a Woman, I’m a Machine’.’
Death From Above 1979 werd stilaan een mythe: toen het tweetal in 2011 uiteindelijk toch weer een paar concerten speelde, kwam er oproerpolitie en pepperspray aan te pas om de fans toch enigszins in het gelid te houden.
‘The Physical World’ is meer van hetzelfde, maar béter. Popliedjes, in elkaar geramd door een vuige, overstuurde bas, donderdrums, schreeuwzang en een aftands keyboard – in die volgorde. Poppier dan ‘You’re a Woman, I’m a Machine’, maar tegelijk ook (nog) heavier. ‘Beyond loud’ lazen we ergens. ‘Dynamite with a laser beam’, om de fijnbesnorde filosoof Freddie Mercury eens te citeren. Smerige, stekelige riffs over slimme, rudimentaire grooves.
Teksten waarin het tweetal nog steeds worstelt met 16-jarige hartenbreeksters, onder ‘neon lights’ tijdens ‘all-night drives’ (‘White Is Red’). ‘Virgins’, dat gruizig, doch melodieus stonerrockt. ‘Right on, Frankenstein!’, dat op 45 toeren door uw favoriete powerpopelpee ript. En dat helse tempo waarin er snaren gewurgd en basgitaarnekken omgedraaid worden in singles ‘Trainwreck 1979’ en ‘Government Trash’!
We geven onze versterker nog hoogstens één week, maar dan geeft hij wellicht – met een frivool hair metal-gilletje – de geest.
