Deerhoof - The Magic
Het lijkt onbegonnen werk om dik twintig jaar lang apart en tegendraads te doen, daar consistent goed in te blijven, en dan met de veertiende plaat nóg te verrassen zonder het vaste recept door het raam te gooien. Maar het buikgevoel liegt niet: ‘The Magic’ is onmiskenbaar Deerhoof, en heeft onze kniegewrichten toch weer meermaals vervangen door marshmallows.
De groep heeft zichzélf verrast door zich – onvoorbereid en voorzien van niets dan een wit blad – op te sluiten in een verlaten kantoorgebouwtje in de woestijn van New Mexico en er ‘Breaking Bad’-gewijs hun vaste ingrediënten – grooves als ratelslangen, zuivere melodieën en combinaties daarvan – tot koken te brengen. Na zeven dagen werd er afgeklokt op veertig minuten muziek: vijftien tracks, met meer gitaren dan ooit én meer toegangspoortjes voor wie de band pas leert kennen.
Toepasselijk voor een groep waarvan de drummer nog het enige oorspronkelijke groepslid is, zijn Deerhoof-platen voorzien van een stevige ruggengraat. Zo ook ‘The Magic’: doorheen alle bochten en grillige zijsprongen gaat de ritmesectie als een treinspoor rechtdoor. Bij momenten klinkt zelfs alléén de stem van Japanse zottin Satomi Matsuzaki – zoals altijd lief én ontoerekeningsvatbaar – nog ongebruikelijk. Neem op ‘Kafe Mania!’ haar zanglijnen weg en je hoort een Black Keys-song, zij het een goede. En het is tijdens de songs waarop gitarist Ed Rodriguez en drummer Greg Saunier zingen dat Deerhoof het meest op een ‘normale’ band lijkt: ‘Dispossessor’ en ‘Plastic Thrills’, seventiesrock met genoeg haar op de tenen.
‘The Magic’ wil de luisteraar wijsmaken dat betovering overal is, dat we enkel de luiken in onze schedel moeten openzetten, en doet dat vooral tijdens wat één van de mooiste songs van hun carrière moet zijn: ‘Criminals of the Dream’, een track die met wee makende synthriedel begint, maar daarna – met diepe groove en fonkelende falset – openbloeit tot vijf minuten puur genot. ‘Nurse Me’ combineert pastiche en pop. En de openingszin uit ‘That Ain’t no Life to Me’ kan dienen als lange neus naar alle bands die meer begaan zijn met imago, Klout Score en kapsel dan met hun muziek: ‘You don’t have to like me / You just have to want me’. Steek díé in uw pijp, (willekeurige kutband naar keuze).
