Deerhunter - Microcastle
Met de deur in huis: de derde plaat van het zelfverklaarde ambientpunkkwintet Deerhunter uit Atlanta klinkt allesbehalve punk en slechts bij vlagen ambient.
Ging hun doorbraak 'Cryptograms' vorig jaar nog grotendeels schuil onder een verstikkende laag noise, dan klinkt 'Microcastle' stukken helderder: 'Agoraphobia' is droompop voor krakend heldere vriesnachten, het fuzzy 'Never Stops' zindert als psychpop na een My Bloody Valentine-make-over, en de ijkpunten voor 'Little Kids' liggen bij de artpop van Unrest en Air Miami.
Deerhunter-songs werken het best wanneer ze ijle poppiness laten contrasteren met de dood-en-verderfteksten van ex-jurkdrager en zanger Bradford Cox (solo ook bekend als Atlas Sound). In 'Calvary Scars' verlangt een jongen naar publieke kruisiging, terwijl 'Agoraphobia' uitmondt in de wens om levend begraven te worden.
In 'Nothing Ever Happened', onze favoriet, is de toon minder gothic: bitterzoete gitaarpop die zich halverwege ontpopt als de meest hypnotiserende krautrocktrip van de laatste maanden.
Af en toe hangt de schaduw van 'Cryptograms' nog over 'Microcastle', en dan werken de songs minder goed: tijdens 'Green Jacket' - met zijn wat doelloos plingplongende piano - dooft de plaat bijna volledig uit, en in het uitgesponnen 'Neither of Us, Uncertainly' wordt de lijn tussen dromerig en saai wel érg dun.
Duimen maar dat Cox en co. op hun vierde plaat zullen inzien dat experimenteren met doorgedreven herhaling, wazige sfeertjes en zweverige drones eigenlijk op veilig spelen is. Subversieve popsongs, met de weirdness net onder het oppervlak: dát willen we horen van een band met zoveel talent.
