Delphine Lecompte: ‘Moet Gert Verhulst incest uit zijn duim zuigen om te bewijzen dat hij een goed mens is?’

Gert Verhulst kreeg er de afgelopen week stevig van langs. Wat heeft Gert Verhulst op zijn kerfstok? Niets. Hij heeft het wanstaltige pretpark Plopsaland uit de grond gestampt en neergepoot waar vroeger het zieltogende themapark de Meli was gevestigd.

Tijdens mijn deelname aan ‘De Allerslimste Mens ter Wereld’ noemde ik Gert Verhulst ‘de moordenaar van de Meli’. Dat was een grap. Ik vind Verhulst minzaam, scherp, hitsig, tomeloos, onverstoorbaar, enigmatisch en ongenaakbaar. Geen gladde pretentieuze sociopaat en geen wufte listige tiran. Gewoon een man, een lange ranke welgestelde showbizzman. Ik weet niet of Verhulst vertrouwd is met de gedichten van Hans Lodeizen, maar bijna niemand is nog vertrouwd met de gedichten van Hans Lodeizen, dus zou ik hem op grond daarvan niet meteen afwijzen of ongecultiveerd durven te noemen.

Ik ken de ziel, de diepgang, de hartstochten, de grillen, de driften en de donkere goestingen van Gert Verhulst niet. Maar ik weet dat hij van zijn kroost houdt, van potsierlijke kabouters, van vliegende tapijten en van James Cooke. En ik durf te wedden dat hij geen profetische teckels en Guatemalteekse dwergvrouwtjes met een hazenlip martelt in zijn kelder. Met andere woorden: er bestaan veel abominabelere, wredere en genadelozere pretparktycoons. Ik wil dan ook een lans voor Gert Verhulst breken. Wanneer iemand onterecht hard wordt aangepakt door een gemene snerende fulminerende nietsontziende ziedende blinde meute, dan schiet mijn beschermvrouwe-modus in actie.

Gert Verhulst krijgt ervan langs omdat hij tijdens ‘De Tafel van Vier’ zo naïef (of provocatief) was om toe te geven dat hij worstelde met woke. Hij sprak het n-woord uit. Niet omdat hij dat woord zo fantastisch vond, vermoed ik. Ik denk dat hij de spreekbuis wilde zijn van wat Hillary Clinton zo smalend, neerbuigend, arrogant en harteloos de ‘deplorables’ noemde. Verhulst speelde advocaat van de duivel en herhaalde luidop wat veel laagopgeleide kraanmachinisten, misnoegde kiwisorteerders, kansarme garagisten, bipolaire garnalenpellers, verloederde alpacafokkers en versleten scheepsherstellers aan de toog van herberg De Weerspannige Pijlstaartrog in Bredene nukkig, mopperend of jeremiërend aan hun pilsje toevertrouwen: dat ze het moeilijk hebben met de multiculturele maatschappij.

Het is geen misdaad, het is zelfs geen bewijs van racisme of xenofobie wanneer iemand bekent het moeilijk te hebben met diversiteit en maatschappelijke verschuivingen. Elke mens van 33 tot en met 93 worstelt met woke. Het lijkt me dom en contraproductief om alle misnoegde verwarde verslagen gemarginaliseerde witte mensen de mond te snoeren en te roepen dat ze degoutant wereldvreemd ranzig racistisch uitschot zijn. Ook ‘mijn’ voormalige vrachtwagenchauffeur ziet de laatste jaren opvallend meer diverse gekleurde personen op zijn televisiescherm verschijnen. Hij barst dan niet los in een racistische tirade, want hij is geen racist. Maar het valt hem op, die verandering en hij moet wennen. Mensen krijgen de tijd niet om te wennen.

Is Gert Verhulst xenofoob? Nee. Is Gert Verhulst een wereldvreemde zelfgenoegzame narcistische geprivilegieerde ploert die geen klap heeft uitgevoerd en van onverdiende weelde geniet? Zelfs dat niet. Hij vond een gat in de markt. Het was een smakeloos gat, maar het werd fel en gretig ingezwolgen door de schaapachtige kudde dorre bittere uitgeputte ouders zonder verbeelding die blij waren eindelijk nog eens te kunnen copuleren terwijl hun kinderen aan de lippen van Samson, meneer Spaghetti en de rosse van K3 hingen.

Gert Verhulst wordt zo bitsig en venijnig aangepakt omdat mensen zijn knorrende comfortabele genoeglijke onverstoorbaarheid en zijn groteske weelde niet kunnen verkroppen. Ze zijn jaloers op zijn centen, op zijn succes, op zijn kroost, op zijn kookwekkers, op zijn onverslijtbare sweatshirts, op zijn eerste druk van ‘The Grapes of Wrath’, op zijn ongenaakbaarheid en op zijn ooglidcorrectie. De Vlaming is een kribbig kleingeestig afgunstig hebberig sikkeneurig beestje dat de okerkleurige jeep en glanzende atletische Ierse setter van zijn buur maar moeilijk verdraagt. Laat staan een Japans toilet. Dat kan geen enkele Vlaming verteren, dat is een brug te ver. Ik gun Verhulst zijn Japans toilet. Ik schijt zelf het liefst achter een struik in het Baron Ruzettepark, waar koddige nieuwsgierige myxomatose konijntjes aan mijn aars snuffelen. Doe maar, lieve myxomatose konijntjes, het is zalig. Het valt niet onder de noemer ‘bestialiteiten’. Althans dat hoop ik…

De doorzichtige bloedeloze welvoeglijke dogmatische ethische krampachtige huichelarij in dit debat steekt me erg tegen. In de eerste plaats misschien de hoogmoedige misplaatste doorzichtige hypocrisie van Elias Van Dingenen. Deze man nam ontslag bij Vluchtelingwerk Vlaanderen om redactielid te worden van een commercieel televisieprogramma. En nu beweert hij dat hij hoopte dat ‘De Tafel van Vier’ een Vlaamse versie van ‘De Wereld Draait Door’ zou worden. Alsof dat zo’n zaligmakende referentie is! ‘De Wereld Draait Door’ was schreeuwerig, hysterisch, slordig, pesterig, onbeschoft, hapklaar, platvloers en oppervlakkig. Elias, er zit een reukje aan je jeugdige ontwapenende argeloosheid en je dappere impulsieve bevlogenheid: je wilde voor de televisie werken om meer poen scheppen, durf dat dan ook toe te geven. Je definitie van woke is knullig en lachwekkend: ‘Respectvol omgaan met de medemens en luisteren naar mensen die zelden een platform krijgen.’ Dan denk ik aan: de zogeheten ‘onfatsoenlijken’ (zie Jan Antonissen). Maar de onfatsoenlijken, de gemarginaliseerden, de ontevredenen, de ‘gilets jaunes’ krijgen nooit een platform.

Dat is nog het meest tragische, dat er geen dialoog mogelijk is met de aanhangers van woke. Die schreeuwen heel rap dat iemand die niet naar hun pijpen danst en hun dogma’s niet voor zoete koek slikt walgelijk, wereldvreemd, vijandig en racistisch is. Dat is dom van woke, zo wordt in de kaart gespeeld van bepaalde (extreem)rechtse partijen. Het zou verstandiger zijn om te luisteren naar de grieven van de witte mannen die schrik hebben van woke, of die denken dat woke betekent dat ze nog meer in de verdrukking zullen komen. Woke zou een verrijking kunnen zijn voor iedereen. Maar dan moet de woke beweging wel eerst het debat willen aangaan met mensen die er sceptisch, achterdochtig, stuurs, bedenkelijk, kritisch, kwaad en angstig naar kijken.

De agressieve lezersbrief in Humo van therapeute Lieve, tot slot, heeft me nog wel het meest gechoqueerd. De woede, de aversie, de nijdigheid en het misprijzen spatten ervan af. Opvallend zijn het stuitende gebrek aan empathie, mildheid, begrip, zachtaardigheid en humor. Iets wat men zou mogen verwachten van een therapeute. Deze barse vileine combattieve verbolgen therapeute verwijt Gert Verhulst dat hij nog nooit de tijd heeft verprutst van een therapeut. Jezus Christus! Is Verhulst werkelijk verplicht om demonen, dwangrituelen, eetstoornissen, complexen en neurosen te verzinnen en de psychische gezondheidszorg (die al onder druk staat) onnodig te belasten? Moet hij incest uit zijn duim zuigen? Om te bewijzen dat hij een goede peinzende beschouwende contemplatieve mens is? Absurd!

Laten we dankbaar zijn dat er nog sterke fiere zelfredzame mensen rondlopen die niet na elk obstakel, na elk net niet behaald zwembrevet, na elke dode parkiet, na elke gescheurde gilet, na elk vervelend grensoverschrijdend contactje met een gewiekste adembenemende hoefsmid en na elke teleurstellende vol-au-vent in de Lunch Garden snikkend en ontredderd naar een therapeut snellen. Mocht Gert Verhulst in therapie gaan, dan zou de meute overigens schreeuwen: hoe durft die verwende zelfgenoegzame etter te grienen over zijn luxeprobleempjes en de verstopping van zijn Japanse toilet? Ik weet het zeker.

Is dat uw methode, Lieve: potentiële patiënten treiteren, bruuskeren, beschimpen, uitkafferen en koeioneren? Wat een fijne koesterende sympathieke begripvolle therapeute moet u wel niet zijn. Dan nog liever een dagje Plopsaland! Ik ben dan wellicht evenveel geld kwijt maar ik zal tenminste een suikerspin en een paar schuddende prikkelende erotiserende ritten op boomstammetjes en vliegende tapijten rijker zijn.

Delphine Lecompte, Brugge