Depeche Mode - Sounds of the Universe
In Depeche Mode zitten, 't is een zegen en een vloek. Na je debuut behandelen ze je een decennium lang ten onrechte als een stel synthpopmietjes. Als je in 1990 eindelijk afspraak hebt met de geschiedenis, dankzij de classic 'Violator', pakt ook dát slecht uit: de goegemeente zou met nadruk om een herdruk van die blauwdruk blijven vragen. Van de weeromstuit pers je er nóg een meesterwerk uit ('Songs of Faith and Devotion' uit 1993), waarna drank en drugs de drama's ontketenen die je al die tijd bezongen hebt. Life imitates art: sappige kopij levert het nog op, overtuigende elpees niet meer.
Tot de voorbije jaren zoetjesaan een eerherstel op gang kwam. Johnny Cash coverde Mode, Coldplay aapte hun bekendste videoclip na, en The Killers en consorten citeren hen als dé reden van hun bestaan. De Depechies lieten zich niet onbetuigd: in 2005 klommen ze uit het dal met 'Playing the Angel' - volgens Onze Man 'een gewéldige reden om de kraag van onze zwarte jas weer omhoog te priemen' - en 'Sounds of the Universe', hun twaalfde alweer, meet zich daar moeiteloos mee.
Nog nooit waren ze zo happy together als tijdens de opnames in Santa Barbara en New York, onder leiding van studiotiran Ben Hillier. Mastermind Martin Gore verscheen voor het eerst nuchter op de afspraak, de heupfles ingeruild voor een nieuwe muze: via eBay verzamelde hij een arsenaal analoge synthesizers en drummachines, het spul waarmee hij in '80 z'n tienerklanken produceerde. Frontman Dave Gahan, al een poos clean, gloeide van zelfvertrouwen: zingt steeds beter, heeft geen spat sexappeal verloren, mocht voor de tweede keer op rij drie songs leveren, en opnieuw horen die tot het puikje. Op koffie en water bleef de chemie tussen de gewezen kemphanen intact - 'There's a dizzying feeling / That's keeping us flying' klinkt het in 'Fragile Tension', dat wel over henzélf lijkt te gaan.
De titel 'Sounds of the Universe' (derde man Andy Fletcher: 'It's quite pompous and slightly witty') geeft al weg dat dit een eclectisch plaatje is - het hele verleden van de band krijgt een update, van de vroege strakke electro tot de late sfeervolle cross-over - en dat het Britse trio niet alle liedjes uit de eigen navel heeft geplukt. De oerthema's (variaties op alle hoofdzonden) komen hoogstens vanuit de achteruitkijkspiegel aan bod; de blik keert al eens naar buiten, al dan niet met een zonnebril op de snuit.
Die voorzichtige wedergeboorte deelt de zaak ruwweg op in drie porties. Het lichtere werk, zoals de fluwelen bossanova 'Jezebel' en de naïeve techno-voor-in-de-kerk 'Peace' (met de kreet 'I'm a living act of holiness' - ouwe kraker 'Blasphemous Rumours' is vér weg). De schemerzone, met het glimmend melodieuze 'Perfect' en de weeklacht 'Come Back' (de eerste van Gahan, très indie). En het vertrouwde pikkedonker, met 'Hole to Feed' (de tweede van Gahan, sarcasme op een Bo Diddley-beat), 'Miles Away/The Truth Is' (de derde van Gahan, hard advies voor een van het rechte pad gedwaalde vriend) en de heerlijk sleazy afsluiter 'Corrupt' ('I could corrupt you / In a heartbeat'). Single 'Wrong' is de baanbreker: terwijl Gahan z'n kerfstok bloemleest, walsen zijn maats dichter richting R&B dan ooit.
'Sounds of the Universe' staat vol goeie tot briljante muziek, alleen de korte instrumental 'Spacewalker' is nogal, welja, spacy. Enige probleem is dat het allemaal zo instantherkenbaar is dat je het ding amper nog moet bespreken - fans mogen 'm verslinden, anderen zullen wéér de schouders ophalen. En dat, hoe vruchtbaar ze ook volharden, midliferockers het essentiële vaak allang gezegd hebben. Ach, who cares: Depeche Mode schrijft verder aan een waardig, weldadig herfsttij.
Op zaterdag 20 juni speelt Depeche Mode op Werchter Classic
