Deze mensen ruimen duizenden vogels op die te pletter vliegen tegen glazen torens New York: ‘Dit is erger dan jagen’

Elk jaar vliegen tienduizenden vogels zich te pletter tegen glazen torens in New York. Een groep New Yorkers telt de lichamen en redt overlevenden.

En dat is nummer drie. Rob Coover buigt zich over het dode vogeltje op de stoep voor Brookfield Place, een kantoor- en winkelcentrum in het zuidelijke puntje van Manhattan, het hart van New York. Het wordt pas net licht, maar hij heeft al een half uur naar vogellichaampjes gespeurd. In donkere hoekjes, tussen bladeren, achter opgestapelde terrasstoelen. Twee keer eerder heeft hij zich al over een lijkje gebogen, foto’s gemaakt en er rubberen handschoentjes en een plastic boterhamzak bij gepakt om het beestje te bergen.

Voor zijn voeten ligt nu weer een dood vogeltje, de rozige klauwtjes stijf in de lucht. Erboven een glazen viaduct, dat twee delen van het pand verbindt.

COOVER «Daar is hij waarschijnlijk tegenaan gebotst.»

Coover is vrijwilliger voor de New Yorkse natuurvereniging NYC Audubon en patrouilleert vanochtend langs beruchte ‘vogelmoordenaars’: glazen torens.

Overwinteringsroute

Elk jaar, schat NYC Audubon, vliegen 90.000 tot 230.000 vogels zich te pletter tegen gebouwen in de stad. New York ligt op een oude route naar overwinteringsplaatsen in Zuid-Amerika, én is vergeven van verlichte, glazen wolkenkrabbers. Dat maakt de stad met name in het trekseizoen, het voorjaar en het najaar, een gevaarlijk obstakel voor gevleugelde reizigers, legt bioloog Kaitlyn Parkins van NYC Audubon uit.

Nachtelijk licht trekt vogels aan en zorgt dat ze gedesoriënteerd raken op hun route naar het zuiden, beschrijft ze. Zo eindigen ze midden in een metropool als New York. En hoe meer glas, des te groter het risico op een botsing.

PARKINS «Het grootste probleem is reflecterend glas. Vogels zien geen refléctie van een boom, voor hen is het een boom. Ze vliegen eropaf, kunnen rap snelheid maken en zijn vaak meteen dood.»

Miljard

New York is een extreem voorbeeld, met al zijn glas en hoogbouw, maar in de hele wereld vliegen vogels zich dood tegen ruiten. Alleen al in de VS wordt het aantal slachtoffers van aanvaringen met gebouwen op tot een miljard per jaar geschat.

PARKINS «Dit doodt heel veel vogels die toch al te maken hebben met verlies van hun leefgebied, klimaatverandering, pesticiden, noem maar op. En het is zo makkelijk op te lossen: gewoon het glas aanpassen en het licht uitdoen.»

Dankzij de tellingen van vrijwilligers is in New York een nieuwe wet ingevoerd: sinds dit jaar moeten nieuwe gebouwen vogelvriendelijk zijn.

Maar rond bestaande gebouwen tellen vrijwilligers nog steeds veel dode vogels. Coover heeft eens 27 vogels gevonden op één ochtend. Een collega-vrijwilliger haalde het wereldnieuws toen ze afgelopen september op een ochtend 226 levenloze vogels oppikte rond het World Trade Center. ‘Het is nogal deprimerend’, vindt Coover. Soms vindt hij een overlevende en brengt hij het gehavende beest naar de vogelopvang.

De lijkjes worden verzameld op het hoofdkwartier van de natuurvereniging, waar ze verdeeld worden onder musea die ze kunnen gebruiken in hun collecties. Meestal gaan ze bij Coover thuis in het vriesvak totdat hij tijd heeft ze weg te brengen.

COOVER «Voor de pandemie ging ik na mijn ronde door naar mijn werk en legde ik ze in de kantoorvriezer. Niemand heeft het ooit doorgehad.»

Markeringen

Met de gegevens van de patrouilles proberen Parkins en haar team de eigenaren van glazen gebouwen zover te krijgen maatregelen te nemen. Het glas vervangen hoeft meestal niet. Ze kunnen bijvoorbeeld markeringen op de ruiten plakken, zodat vogels beter zien dat het een barrière is. Speciale folie kan glas minder reflecterend maken, en bespaart ook nog energie voor verwarmen en koelen. Het helpt enorm, heeft Parkins gezien: na de vogelvriendelijke renovatie van een congreshal in New York, het Javits Center, worden daar zo’n 90 procent minder dode vogels gevonden.

Divya Anantharaman schijnt met een zaklamp in plantenbakken en onder bankjes als ze in het duister naar slachtoffers zoekt. Het gebied rond Wall Street is nu nog het terrein van dakloze stadgenoten en wat bouwvakkers. Maar het is zaak, vertelt ze, om te beginnen aan haar ronde vóórdat straatvegers en conciërges de trottoirs hebben schoongeveegd. Dus is ze elke week om 06.00 uur op locatie. ‘De bewakers van kantoorpanden vragen meestal of ik iets kwijt ben. Mevrouw, zoekt u een oorbel?’

‘Erger dan jagen’

Ze werkt als preparateur van opgezette vogels voor musea en doet ook graag iets om de vogels waar ze mee werkt zoveel mogelijk in leven te houden.

ANANTHARAMAN «Echt vreselijk dat ze zo aan hun einde komen. Nog erger dan jagen, dit is gewoon hebzucht. Die gebouwen zijn ook nog zo onvergeeflijk lelijk.»

Anantharaman vindt haar enige slachtoffer vanochtend aan het einde van haar ronde, op de rand van een dakparkje, waar glazen wanden het groen weerspiegelen. Het is een houtsnip, denkt ze. Hij voelt nog stijf, en dat betekent dat hij pas net dood is. ‘De ogen zijn nog zo helder – dit is misschien pas minuten geleden gebeurd.’ Ze maakt foto’s, drukt met haar duimen eerbiedig de oogleden dicht en stopt het vogellijk in haar roze rugzak.

(AD)