Dieter Coppens op reis met downjongeren: 'Zo puur! En zo direct!'

In de nieuwe Eén-reeks ‘Down the Road’ gespt Dieter Coppens zijn rugzak aan en neemt hij zes mensen met het syndroom van Down op sleeptouw door België, Nederland, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland en Italië. De jongvolwassenen hebben allemaal dezelfde doelen voor ogen: hun grenzen verleggen, nieuwe vrienden maken en, als het even kan, een lief vinden.

undefined

Dieter Coppens «Voor een paar van hen was dat inderdaad een optie (lacht). Maar eigenlijk lopen de concepten van vriendschap en liefde door elkaar bij hen. Zij zoeken naar mijn gevoel vooral een maatje dat ervoor zorgt dat ze niet alleen zijn. En meer zelfstandigheid. Enkelen wonen alleen, zij het onder begeleiding, anderen wonen nog thuis en gaan naar een dagcentrum. In hun vrije tijd kunnen ze terecht bij verenigingen die allerlei activiteiten organiseren, maar in sommige gevallen kunnen ze er maar tot hun 35ste naartoe. Daarna zullen ze zich met andere dingen moeten bezighouden. Ze zullen daaraan moeten wennen, en ook daarom doen ze mee aan het programma. Om weg te zijn van thuis en om vrienden te maken buiten de vertrouwde omgeving, die voor velen binnenkort zal wegvallen.»

HUMO Was het een toffe bende?

Coppens «Fantastische mensen! Ongelofelijk ook hoe direct ze zijn. En puur. Hélène zie je om de haverklap met haar ogen draaien als ze vindt dat iemand iets stoms zegt (lacht). Ik heb het grootste deel van de vierduizend kilometer lange reis zelf met het busje gereden, maar af en toe moest regisseur Gijs het stuur overnemen. Dan hoorde je binnen de kortste keren: ‘Allee, joeng! Wij willen Dieter terug!’ Erg voor Gijs, die zijn uiterste best deed om de ambiance erin te krijgen, maar ik vond het wel leuk (lacht). Ze zeggen meteen wat ze denken en voelen, terwijl wij toch meer met een filter leven.»

HUMO Wat hebben jullie tijdens die vierduizend kilometer gedaan?

Coppens «Eerst hebben we samen een vlot gebouwd. Daarna zijn we zeehonden gaan spotten in Zeeland, we hebben een dropping georganiseerd en een fuif in een kasteeltje gegeven. En alle kandidaten hebben zelf met een auto mogen rijden. Speciaal, want zij kunnen nooit een rijbewijs behalen, en velen van hen dromen ervan om eens achter het stuur te mogen zitten. Na die rijervaring is Martijn in mijn armen gevlogen. Hij kneep mij bijna plat van de dankbaarheid: zo mooi dat ik zelf volschoot.

»Mensen met het syndroom van Down hebben erg gevoelige emotionele antennes. Ze weten meteen wanneer een ander zijn dag niet heeft en beginnen elkaar dan ook ineens te troosten. Ik heb ook gemerkt dat ze sterk steunen op wat vertrouwd en bekend is.»

HUMO Etienne Vermeersch zei onlangs: ‘We hopen dat mensen met het syndroom van Down zullen uitsterven.’

Coppens «Dat ging over de NIP-test, hè? Daar kan ik geen oordeel over vellen. Als je zo’n test laat uitvoeren en je ziet dat je kind Down heeft, wat doe je dan? Ik weet niet welke keuze ik zou maken. Ik heb het daar ook met de kandidaten over gehad. Zij hebben begrip voor mensen die een kind met Down houden, en óók voor mensen die ervoor kiezen om het niet te houden – die keuze moet ieder voor zich maken.

»Ik kan alleen maar zeggen dat ik van hen allemaal hou. Dat is mijn ploegske, en ik hoor hen nog dagelijks. Eén anekdote typeert hoe mooi zij zijn. Op de eerste ochtend dat we samen wakker werden, pakte Kevin mij vast en met de grootste smile zei hij: ‘Mannekes, hoe schoon is dat eigenlijk, een nieuwe dag!’ En hij heeft gelijk, toch?»