DIIV in Paradiso (Amsterdam)
Het kwintet duikt synchroon vanaf de hoogste springplank in een bad gevuld met shoegaze drone-pop. Een bad waar de vocalen van de androgyne leadzanger, Zachary Cole Smith, nog net niet verzuipen in reverb. Verzuipen doet hij wel in de plooien van zijn karakteristieke oversized shirt.
De heerlijk strakke baslijnen van Devin Perez - hij ziet eruit alsof hij al ettelijke jaren onder een brug slaapt - temmen de zweverige en zwierende kakofonie van gitaargeweld. Begrijpelijk dat Cole het niet over zijn hart kon krijgen hem uit de band te knikkeren, na een schandaaltje waarbij Perez homofobische en seksistische uitspraken had gedaan op internet. Het is ook niet de enige vlek op DIIV’s blazoen. Overige shenanigans, zoals betrapt worden met een maandvoorraad heroïne en bandleden die zichzelf haast de dood in zopen, voorspelden dat DIIV al na de eerste plaat zou uitblussen als een pijnlijk gedateerd rock ‘n roll-cliché.
‘Its too painful. You have no idea what’s happening tonight. If I die...’ Vanavond heeft onze Cole het zwaar. Zo komt de razende shoegaze-trein om de paar nummers met piepende remmen tot stilstand, om vervolgens opnieuw te accelereren. Een dergelijk staccato dat met iedere pauze de betovering verbreekt, leidt tot een ongemakkelijke en afwachtende verwarring onzerzijds. De vermoeide, lichtelijk geïrriteerde, sarcastisch nihilistische, maar vooral uitgebluste Cole verlangt iets van óns tijdens deze onderbrekingen. Op die momenten balanceren we tussen medelijden en irritatie. Vragen spoken door ons hoofd: Moeten wij nog meer gaan dansen? Gaan wij zo direct iemand op het podium zien sterven? Is heroïne gebruiken anno 2016 niet passé?
De trein raast weer door. De prachtige, krijsende, aan-de-mouwen-van-onze-jas-trekkende gitaren van de muzikale parel, ‘Bent (Roi's song)’, beschouwen wij als mea culpa en we vergeven Cole alles. ‘I saw you with a very loose grip on your tight ship. And I left you with a very big mess then I watched it progress’, fluistert hij tijdens het eerste couplet van het lied. Het is een tekst die hij waarschijnlijk tijdens een 48 uur durende drugssessie op een stukje papier heeft gekrabbeld, maar nu vergezeld door galopperende drums en zweverige gitaren ons het gevoel geeft alsof we s’nachts over Skid Row zweven.
Op papier zijn ze de zoveelste hippe dreampop band uit Brooklyn. In de praktijk raken ze een onzichtbare snaar, die niet veel bands weten te raken. Lamlendige zombies, die zonder besef van tijd en plaats zuivere tonen uit een gitaar persen en volledig opgaan in de muziek. Er straalt (naast drugskoorts) een bepaalde oprechtheid uit die je niet vaak ziet.
Het moment
‘Doused’, ‘Bent (Roi’s Song)’, ‘Healty Moon’. Ze razen voorbij als een heerlijke wervelwind.
Het publiek
In de pit zijn zowel jonge hipstertjes als ouden van dagen te vinden.
Quote
‘Addiction is like a piggy bank. You put in your drug of choice, but in the end you have to pay it all back. I’m paying it back now’ .
Twitter
