Dirty Pretty Things - Waterloo to Anywhere

Pete Doherty verbaasde vorige week vriend en vijand door in Brussel doodleuk te komen opdagen voor zijn eigen concert. Verder voldeed hij gewoon aan de verwachtingen en maakte er over de hele lijn (no pun intended) een onwaarschijnlijke janboel van. Dan deed Carl Barât, zijn ex-collega bij The Libertines, het een maand geleden in diezelfde Botanique een pak beter.

Barât heeft met zijn groep Dirty Pretty Things nu ook een plaat uit, waarmee een aantal misverstanden finaal worden rechtgezet. Bij The Libertines zou Doherty de songman zijn geweest, diegene die met de wilde ideeën kwam aanzetten. Barâts taak zou zich hebben beperkt tot het in vormpjes gieten van Petes genie. Dat van die wilde ideeën van Doherty klopt, daarvoor hoeft u 'Down in Albion' van Babyshambles zelfs niet helemaal uit te luisteren, maar dat Barât meer is dan een koele afwerker bewijst hij met 'Waterloo to Anywhere'.

undefined

Opmerkelijk: voor de helft van de songs zat een Amerikaan aan het roer - Dave Sardy, bekend van zijn werk met onder anderen Marilyn Manson, Bush en Mauro Pawlowski - maar 'Waterloo to Anywhere' is, en niet enkel door de (goeie!) titel, zo Engels als rode telefooncellen en dubbeldekkerbussen. Denk aan de Clash zonder de reggae, The Kinks zonder de folk, gooi daar nog wat Buzzcocks bij en u weet of u op de fiets moet stappen of niet.

Zo goed dan? Jawel. En al helemaal als we de vergelijking maken met Arctic Monkeys en Kaiser Chiefs, die ruw geschat op basis van drie sterke songs per plaat de hemel in werden geprezen. Dirty Pretty Things levert met 'Waterloo to Anywhere' elf sterke songs, iets overbodigs staat er niet tussen. 'You Fucking Love It' is punk zoals hij sinds 1978 niet meer wordt gemaakt, en als Barât zingt zoals Joe Strummer zaliger, klinkt dat niet eens als een persiflage.

Scherpe gitaren, keteldrums, en teksten waarin geen blad voor de mond wordt genomen. Volgens Barât zouden er geen verwijzingen naar Doherty opstaan. Geen hard feelings ook, ten opzichte van zijn ex-spitsbroeder. Pull the other one, Barât. De titels alleen al: 'Doctors & Dealers', 'Bang Bang You're Dead', 'The Enemy', 'You Fucking Love It'. Een iets diepere studie onthult nog meer. 'I knew all along / That I was right at the start / About the seeds of the weeds / That grew in your heart' (uit 'Bang Bang You're Dead'). En over wiens 'cracked-up ego' zou het gaan in 'Doctors & Dealers'? Barât zelf beweert het in de beste song van de plaat bij 'Gin & Milk' te houden.

'Waterloo to Anywhere' is kort genoeg om in één uur tijd twee keer te kunnen beluisteren - de langste song duurt drie minuten en zesendertig seconden. En over vijf uur vindt u 'm nog beter.

Pete wie?