Dirty Projectors - Lamp Lit Prose
Fans van Dirty Projectors mogen opgelucht ademhalen: op ‘Lamp Lit Prose’ schijnt de zon weer volop. Dat was wel even anders op de vorige langspeler, waarop Dave Longstreth zijn breuk met Amber Coffman (de engelenstem in hun ‘Stillness Is the Move’) trachtte te verwerken. De complexe ritmepatronen en slimme deconstructies waarvoor zijn band zo geliefd was, bleken niet meteen geschikt voor een break-upplaat. Onder het woelige oppervlak van de liedjes lag de spirit van Dirty Projectors in coma, en dat natrappen klonk schrijnend, hoe elegant het ook verpakt was. Een vreemde, ongemakkelijke plaat was het.
Op de nieuwe plaat spat de verliefdheid uit de groeven. In ‘Blue Bird’ zweeft Longstreth een halve meter boven de grond, karamellenverzen prevelend op een wolk van warme, wiebelende toetsen. ‘I Found It in U’ voelt als ‘in love for the first time ever’: gulzig, met een hartslag van ongedurige handclaps. ‘Lamp Lit Prose’ klinkt lang niet zo snedig als doorbraaksingle ‘Stillness Is the Move’ van negen jaar geleden, maar Dirty Projectors sprankelt weer. En dat overvloedige gevoel waar Dave destijds naar streefde, heeft hij nu pas echt te pakken.
Zangeressen Coffman, Angel Deradoorian en Olga Bell blijven uiteraard onvervangbaar, maar Longstreth lokte een pak schoon zingend volk naar zijn studio, en zij gooien de ramen en deuren van de typische Projectors-sound wijd open. ‘Change is the only constant’ weten Robin Pecknold van Fleet Foxes en Rostam, ex-Vampire Weekend, in het country-folkachtige ‘You’re the One’, terwijl Syd van Odd Future hemelse nows opstapelt in de duizelende opener ‘Right Now’. De harmonieën van de HAIM-zusjes laten de milieuprotestsong ‘That’s a Lifestyle’ dan weer baden in het gouden avondlicht van Daves nieuwe thuisstad Los Angeles.
De ‘alles is mogelijk’-opwinding van ‘Bitte Orca’ is er nog altijd, maar Longstreth lijkt minder naar de ultieme perfectie te zoeken. ‘Zombie Conqueror’ worstelt met onbehouwen, zware gitaarriffs. Een opdringerige bassynth mag zomaar single ‘Break-Thru’ kapen, waarin de Afrikaanse gitaarriedels overigens nog net zo fris klinken als op de legendarische ‘The Indestructible Beat of Soweto’-compilatie uit 1985. Wanneer we ‘What Is the Time’ horen – een vingerknippende soulsong – of de coole muzikale easter eggs die Longstreth in ‘Lamp Lit Prose’ verstopte – die flard a capella die te lang in de zon lag! Die halve minuut spannende Bambi-soundtrack! – weten we: het spelplezier primeerde.
Doe uzelf een lol en gun ‘Lamp Lit Prose’ een paar luisterbeurten. Ontdek hoe de door schetterende blazers voortgestuwde disco-soultrein ‘I Feel Energy’ rakelings langs de mainstream scheert: alsof Michael Jackson en Quincy Jones aan het knippen en plakken gingen tijdens een zotte studionacht in 1983, en Michaels aap Bubbles het laatste woord kreeg. Of dwaal door de wazige koortsdroom die jazzy afsluiter ‘Feel It All’ is, en besef dat van alle platen die dit jaar met een forse streep blokfluit zullen eindigen, ‘Lamp Lit Prose’ ongetwijfeld de beste zal zijn. Van alle zomerplaten wellicht ook.
