Dit was dag 3 van Dour, de in een kraakpand wonende punkrocker van de Belgische festivalfamilie

Op de derde dag frisgewassen op Dour aankomen is zoals om drie uur ‘s nachts bloednuchter een feestje binnenvallen. Alsof je zwemt in de zee van Normandië op de ávond van 6 juni 1944, wanneer het strand bezaaid ligt met menselijke lijven, sappen en darmresten - verwoeste zielen overal. Even wennen, maar je wordt wel méégezogen in een avontuur dat ook zonder jou al prettig aan het kolken was.

Dour, c’est l’amour. Het zand kruipt nergens anders zo diep in de neusgaten, de pils smaakt nergens beter. Het is een unicum, Dour. Als je wil afspreken op de wei, dan whatsapp je niet over ‘tien meter links van de lichttoren’, maar dan zeg je: ‘Tussen die kerel in z’n roze pak uit wiens kruis een flamingo groeit, en die acht lullo’s die verkleed gaan als de Daltons van Lucky Luke.’ Mensen kopen er geen bonnen, maar bollen. Waar op Rock Werchter elk fijnste grassprietje individueel door een streng fronsende steward wordt geïnspecteerd, hangt Dour maar één doctrine aan: die van vrijheid-blijheid. Het is de in een kraakpand wonende punkrocker van de Belgische festivalfamilie.

Omdat Dour geen gewoon festival is: ook geen gewoon verslag. Wel speciaal voor de gelegenheid uitgevonden en opgedragen aan de jongens en meisjes die vandaag al ploeterend hun waardigheid inruilden voor vertier: de Dour Awards! Spannend!

1) BESTE SOUNDCHECK

Met verve: Black Country, New Road (La Petite Maison Dans La Prairie, 18.30). Viool- én jazzfluitsolo’s! ‘Hymns and Arias’ van Max Boyce in een voldragen acappellaversie! Een instrumentale freak-out of twee! Jammer dat het daaropvolgendeoptreden (★★★☆☆) niet helemaal kon tippen aan wat voorafging. Dat frontman Isaac Wood er na hun meesterwerk ‘Ants from Up There’ de brui aan gaf, hielp niet - de groep is er duidelijk nog niet uit wie nu wél de Nieuwe Zanger is - en het feit dat de band er live op staat om bijna uitsluitend nieuw materiaal te spelen (herinnerde ‘The Boy’ nu aan de barokke folk van Joanna Newsom?) evenmin. Gemiste kans. Maar die jazzfluitsolo’s!

2) BESTE BEENBLESSURE

Op 1) Joe Talbot van IDLES op Rock Werchter, die met een gruwelijke beeninfectie de wei te lijf ging: ‘Mijn exen zijn waarschijnlijk naar mij aan het wijzen en aan het lachen!’

2) Zack de la Rocha van Rage Against the Machine zou een slechte voetballer zijn: toen hij onlangs zijn been blesseerde tijdens een show werkte hij netjes het hele optreden zittend op een monitor af, zonder klagen.

3) ZillaKami van emorapduo City Morgue (The Last Arena, 17.30) kondigde halverwege de show doodleuk aan: ‘Ik had mijn meniscus gescheurd, dus ik mocht eigenlijk niet touren. Nu is ‘t volgens mij nog harder naar de zak: ik kan niet meer bewegen.’ Dan is het hem vergeven dat hij een aanstellerig T-shirt droeg met daarop seriemoordenaar Richard Ramirez én dat hij, hoe kwader hij wilde zijn, steeds meer als een Muppet begon te klinken.

3) MEEST NONSENSICALE BINDTEKST

‘Zijn jullie al eens verliefd geweest? En zo ja, welke munteenheid gebruiken jullie hier dan?’ - Rico Nasty (The Last Arena, 19.00)

4) RAUWSTE HIPHOP

Het eerste kippenvel van de dag genoteerd bij Benny the Butcher (Boombox, 20.00), die op een uur tijd (★★★★☆) volledig de rauwe, ongepolijste, zó uit de stinkende straten van New York geplukte ninetieshiphop van Wu-Tang Clan terug tot leven riep. Benny’s symbool is een ‘pyrex’, een keukenhulpmiddel dat je gebruikt om te bakken óf om crack cocaine mee te maken. Hij noemt zichzelf - ha! - de pyrex picasso. Over zijn drugsverleden: ‘I sold dope to a fiend while she pregnant, emotionless / I'm not a caseworker, that's not a reason I sold the shit / Who cried for me when my relatives stole from me for a hit?’ Regel na regel: raak. Geen tape die op de achtergrond mee rapt, geen spoor van zang of refreinen, geen onsje bullshit: wie zijn hiphop graag kurkdroog en tóch soulvol lust, moet tegenwoordig hierzo zijn - bij neefjes Conway en Westside Gunn, maar vooral ook bij déze Benny the Butcher.

5) BESTE TERUGKERENDE MODEVERSCHIJNSEL

Het nektapijt.

6) SLECHTSTE BONNENSYSTEEM

Dour werkt met aparte drank- én eetbonnetjes, een concept waar festivalgangers al sinds de steekspelen uit de middeleeuwen over klagen (‘twéé papieren schrijfsels voor een beker lauwe mede?!’). Met hoeveel bonnetjes blijft ú aan het eind van zo’n weekend over? ‘Doe ze gewoon snel op,’ zeggen ze dan. Maar dan koop je er tóch weer nieuwe! Tenzij natuurlijk - echt waar - Bancontact urenlang plat ligt op de wei. Seulement à Dour!

7) BESTE MATHIEU TERRYN

De toetsenist van Nubya Garcia (La Petite Maison Dans La Prairie, 20.30), die als twee druppels water leek op de frontman van Bazart en die zich in één adem door ontpopte tot de ster van de show (★★★★☆). In Garcia’s fabelachtige composities, van een op de kosmos mikkend ‘Inner Game’ tot een extra funky ‘Before Us’, toonde hij zich een soort losgeslagen Jimmy Smith. Nubya Garcia speelde soul jazz die nu eens ode bracht aan UK garage en dan weer aan klassieke Blue Note-bebop. Nu zowel Gent Jazz als Jazz Middelheim weigeren om consistent jazz te programmeren, zou het weleens kunnen: zag u hier net het jazzconcert van de zomer? Overigens op een verdienstelijke tweede plaats: Mathieu Terryn.

8) BESTE VRAAG

‘Waar is de Boombox?’ - Een kerel met Cheetos-kruimels om z’n mond — ze verkopen op Dour geen Cheetos — die knal in het midden van de Boombox stond.

9) MEEST GESPOTTE BV’S

Geen één, want het is Dour! Alle BV’s zitten nog opgesloten in de vipruimte van Rock Werchter. Volgend jaar mogen ze terug van stal om nog ‘ns een weekendje Instagram-selfies te nemen. Hopelijk gedraagt Metejoor zich in tussentijd wat.

10) ZINDEREND HOOGTEPUNT

Eerlijk? Ik dacht met het optreden van Benny the Butcher mijn persoonlijke hoogtepunt wel achter de rug te hebben, maar dat was dan buiten Tom Jenkinson, alias Squarepusher (La Petite Maison Dans La Prairie, 22.15) gerekend (★★★★½). Knetterende breakbeats, een zich op basgitaar uitlevende Jenkinson, een stroboscopische lichtshow, een absoluut verschroeiend maar nooit vervelend tempo: Squarepusher had alles om herinneringen aan die ene keer dat ik Aphex Twin live heb gezien éven te doen vergeten. Dáár, in het woelige dansen, hijgen, zuchten, tollen en vliegen, kwam me de essentie van Dour voor de geest: dit is een festival waar je dingen vóélt, en waar je niet met Bancontact betaalt.