Dit zijn de 10 allerbeste concerten van Pukkelpop 2019
We zijn er, de eindstreep: hierbij de lijst der lijsten, de top 10 beste concerten van Pukkelpop 2019.
Lees ook: de vijf slechtste concerten van Pukkelpop 2019
1. The National: intieme momenten voor de massa ★★★★★
undefined
Gouden zet van The National om de fans te laten beslissen over de songs voor dit twintigjarige jubileumconcert. Zo beleefden ze niet alleen de aanloop extra intens, ook tijdens de show zat iedereen tussen elk nummer door gespannen af te wachten wat zou volgen. Zodra ze intro’s herkend hadden, zagen we mensen elkaar highfiven: yes, dit spelen ze dankzij mij!
Lees hier de volledige recensie van de zondag en hier de recensie van het optreden van vrijdag
2. Stormzy: de koning van Engeland is zwart ★★★★★
undefined
''Where do you know me from?', wilde Stormzy van ons weten. Tja, van alles en iedereen eigenlijk. De rapper scheert vandaag immers de hoogste toppen. Op Pukkelpop beloofde hij ons zijn 'maximum energy' te geven. Hij deed veel meer.'
3. Kate Tempest: het bloedende, kloppende hart van Pukkelpop ★★★★★
undefined
Ze zong over ketamine bij het ontbijt, nachtelijke escapades die de pijn van het zijn moeten verzachten, en racisten die dronken boertjes laten op de trein. Pas maar op, Pukkelpop: Kate Tempest ként u.
4. Anderson .Paak & The Free Nationals: Feesten met een krop in de keel ★★★★★
undefined
Met een bang hartje stonden we aan de Main Stage. Anderson .Paaks vorige passage in ons land - in de Lotto Arena eerder dit jaar - was immers niet al te best. Maar kijk, Cheeky Andy nam met een stralende glimlach revanche. En hoe!
5. Tame Impala: wát klonkt het allemaal goed! ★★★★★
undefined
Tame Impala was vandaag voor het eerst headliner op een groot festival in België, en ik heb de indruk dat het niet voor de laatste keer geweest zal zijn.
6. Eels was in bloedvorm ★★★★★
undefined
Nooit vermoed dat we het volgende nog eens zouden zeggen over een band die al 23 jaar zijn nestel afdraait, een vaste waarde in het poplandschap is en die je intussen al zo vaak hebt gezien optreden - en toch: Eels was vandaag dé verrassing van Pukkelpop. Een met gloed en zweet gevuld vijfsterrenconcert.
7. Raketkanon scheurde, klauwde, huilde, en viel uiteindelijk morsdood neer ★★★★★
undefined
Gestaag viel de nacht boven Pukkelpop. Ergens in het Limburgse sloeg een klok onheilspellend middernacht. Die klok stond verkeerd, want in werkelijkheid was het nog maar twintig voor negen en schemerde het hoogstens wat. Maar toch: onheil naderde, zoveel was wel duidelijk.
8. Een aangenaam weerzien met The Streets ★★★★½
undefined
Mike Skinner kwam op in een regencape die hem droog tot in de Marquee had gebracht, en ging terwijl zijn fantastische band ‘Let’s Push Things Forward’ inzette meteen het publiek op de eerste rijen groeten. ‘Pleased to meet you, have a nice saturday. There’s no excuses my friend, let’s push things forward’. Een modus waarin Skinner het hele optreden lang zou blijven opereren: naadloos schipperend tussen het rappen van zijn eigen songs en het communiceren met het publiek.
9. Billie Eilish is een natuurkracht met slaperige oogopslag, een fluogroen fenomeen ★★★★✩
undefined
Op een grijze zondagnamiddag om 15u zorgde ze voor misschien wel de grootste volksverhuizing van de voorbije paar Pukkelpop-edities. Billie en band konden de spanningsboog geen volledig concert lang gespannen houden, haar stem was soms iets te ver weggeduwd in de geluidsmix en het lijdt geen twijfel dat de impact van een concert na zonsondergang nog veel groter was geweest. Bovendien kijken we er al naar uit tot ze, twee of drie platen verder, nog meer materiaal heeft om uit te putten voor een gevarieerdere set. Dat neemt niet weg dat ze er stond. Dat ze niet te licht uitviel. En dat het opmerkelijk is dat ze op haar zeventiende al een manier heeft gevonden om een ‘larger than life’-uitstraling geloofwaardig te combineren met het vermogen er als een redelijk normale, herkenbare tiener bij te lopen. Ook al staat het Sauron-oog van de popwereld al meer dan anderhalf jaar op haar gericht.
10. Eefje De Visser bracht melancholie op het middaguur ★★★★✩
undefined
Het middaguur in Hasselt en omstreken was zwanger van verlangen, ontroering en sublimiteit. In de Marquee op Pukkelpop was Eefje De Visser gul met melancholie van een goed jaar.
De Visser hoefde niet naar complimenten te hengelen om de handen op elkaar te krijgen. Als je songs als ‘Staan’ en ‘Mee’ in de vingers hebt, weet je hoe je het braakland tussen pop en experiment moet omploegen. Ze heeft een nieuwe band verzameld: Klaas De Somer op drums, Annelie de Vries op toetsen, Daan Schepers op bas. Aan haar zijde staan tegenwoordig twee zangeressen: Aysha de Groot en Wieteke Wijte. Het zou een meesterzet blijken – drie stemmen die kunst van het begeesteren onder de knie hebben.
Er stond een man of vijfhonderd. Weinig voor een act van dit kaliber. ‘Ongeveer’ maakt na vandaag kans om ooit mijn openingsdans te begeleiden – bij deze is mijn vriendin op de hoogte. In ‘Zwarte Zon’ was De Visser vintage De Visser: “Ik maak de zon zwart, maak de zon zwart, maak de zon zwart”, zong ze. Ze brabbelt maar wat, zou je denken, maar de woorden waarmee ze de Marquee decoreerde, ademden poëzie die tot diep in de poriën dringt.
Wanneer de Nederlandse de gitaar links liet, boorde ze een nieuw tijdperk aan. ‘Zwarte Zon’, ‘Lange Vinnen’ en ‘Stof’ zijn de titels van nieuw materiaal: ze hinkstapspringen tussen euforie en emotie, tussen intiem en bombastisch. Eefje De Visser schuift de beats een rij vooruit, en daar viel op Pukkelpop weinig slecht over op te merken. Zeker niet als dat type songs samengaan met z’ón podiumprésence. De Visser, Wijte en de Groot dansten, kronkelden en betoverden op het podium. Ze hadden iets weg van Anne Teresa De Keersmaeker. Maar dan anders.
Eefje De Visser imponeerde, maar stelde bovenal de honderden aanwezigen gerust. Het komt helemaal goed met die nieuwe plaat. Dijk van een show.
