Div. - Wake Up You! The Rise and Fall of Nigerian Rock 1972-1977 Vol. 1 & 2
Om en bij de drie miljoen doden vielen er tussen juli 1967 en januari 1970 in de Nigeriaanse burgeroorlog. Wij zouden de 34 tracks op ‘Wake Up You! The Rise and Fall of Nigerian Rock 1972-1977’ zonder nadenken teruggeven als we er ook maar eentje mee konden redden. Maar omdat het zo godverdomme niet werkt en de Nigeriaanse rock onze bleke botten doet branden van de junglekoorts, hebben we toch maar besloten ze onverdroten op onze broeierigste zomerse afspeellijst te mikken, tussen ‘Ball of Confusion’ van The Temptations en eender wat van The Meters.
Niet vertegenwoordigd op deze cd’s, maar wel de spin in het haast onontwarbare web van bandjes en uitgewisselde ritmesecties die Lagos en omstreken vanaf 1965 begonnen te bevolken, was Fela Kuti. Hij was het die onder andere The Hykkers (de eerste professionele popgroep uit Nigeria!) onder zijn hoede nam toen ze na de burgeroorlog berooid uit Biafra terugkeerden. Hun instrumenten waren door het leger in beslag genomen, en op de nieuwe die ze van Fela gekregen hadden, maakten ze heel andere muziek.
De onschuld was uit de groep gezet, vervangen door funk waarin de gitaren, zoals in de instrumental ‘I Want a Break Thru’, als machetes door de tropennacht kliefden. Een andere player in het Lagos van die dagen was Fela’s vriend Ginger Baker. De gewezen Cream-drummer en allround onmogelijke mens moet zich er in zijn sas hebben gevoeld, want drums en percussie zijn op deze plaatjes ronduit geweldig. De gitaren volgden de weg naar vet en vuil en zwaar die ze in West-Europa en Amerika op datzelfde moment eveneens volgden en ook de bezongen onderwerpen waren niet zo verschillend.
‘I Can’t Be Satisfied’, had Mick Jagger dat ook niet gezegd? Maar die afrobeat, man, die komt het lekker westers-sfeertje bij momenten aardig verstoren. The Hygrades illustreren geheel belangeloos wat we bedoelen: in ‘Keep On Moving’ verbeeldt de zanger zich James Brown te zijn, maar in ‘In the Jungle’ wordt elke Afro-Amerikaanse pretentie meedogenloos de hoek in geswingd.
Hygrades en Hykkers behoorden allebei tot de eerste golf van de Nigeriaanse rock, gepokt vóór en gemazeld dóór de oorlog. Dat het nog een stuk extremer kon, bewees het tussen sekte en rockgroep balancerende Ofo The Black Company, dat het Nigeriaanse freaken op ‘Beautiful Daddy’ op een heel ander plan brengt. En ook de Ofo’s worden compleet weggeblazen door War-Head Constriction, een powertrio dat in het verbluffende ‘Graceful Bird’ evenveel agressie en vertwijfeling weet te leggen als Hendrix in z’n lezing van ‘The Star-Spangled Banner’ op Woodstock.
Van poppy (‘Never Never Let Me Down’ van Formulars Dance Band) tot extreem (‘Tell Me’, P.R.O.) en van in Amerikaanse psychedelica gemarineerd (‘Love’, Question Mark) tot bij uitstek inheems (‘Babalawo’, Shadow Abraham) worden deze tracks verbonden door afrobeat en grimmige trots. Je hoort er perfect in hoe rock, als het goed is, altijd een beetje volksmuziek blijft. Dus dans en maak een vuist, en wat de rest van die afspeellijst betreft: starten met ‘The Revolution Will Not Be Televised’ van Gil Scott-Heron en eindigen met ‘Melting Pot’ van Booker T. & The M.G.’s, en onderweg The Congos en Curtis Mayfield niet vergeten. Geen dank!
