DM Stith - Heavy Ghost
Ons lijstje met favoriete weirdo's is weer een naam rijker: David Michael Stith - beeldhouwer, dichter en nieuwe poulain van Sufjan Stevens. Eigenlijk waren zijn muzikale experimenten niet bedoeld om ooit de slaapkamer te verlaten, maar na enige hand- en spandiensten voor Shara Worden (u kent haar als My Brightest Diamond) besloot hij toch met zijn kunstige roerselen naar buiten te treden.
Zoals Antony Hegarty mikt Stith recht op de ziel, maar zelfs na een ziljoen luistersessies blijven zijn door melancholie gevoede folksongs kleine raadseltjes: ijle fluisterzang, gedragen door verstrengelde lagen van buitenwereldse geluidjes en schimmige klassieke arrangementen.
'Pity Dance' komt zacht borrelend op gang, maar na drie minuten dondert Rachmaninov uit de lucht en word je compleet van de sokken geblazen. Pathos alom, maar tegelijk zó goed gedoseerd dat elke compositie frêle en intiem blijft.
Met de sfeer gaat het alle kanten uit: fluwelen harmonieën en lieflijke koorzang in 'Pigs', angstaanjagend geweeklaag en onheilspellend pottengerammel in 'Spirit Parade', hypnotiserend mooie melodieën en hemels gecroon in 'Thanksgiving Moon'. 'Fire of Birds' is een zoete pijnstiller, en naar het einde sturen de engelachtige piano-wiegeliedjes 'GMS' en vooral 'Braid of Voices' ons betoverd richting repeat-knop.
Als u het nog niet begrepen had: 'Heavy Ghost' is een prachtige uitnodiging om te verdwalen in een verward onderbewustzijn. 't Zou zonde zijn er niet op in te gaan.
