Docu: Hugh Laurie - Copper Bottom Blues

Niet alleen oude negers, vergeten troubadours of knokige veldwerkers met een geleerlooide huid waar het leven een weg in heeft geslagen kunnen zonder op hun bek te gaan de blues bedrijven. Met genoeg zielspijn kan zelfs een stinkend rijke bleekscheet – met pakweg een succesvolle tv-serie die rond zijn persoontje draait – een gitaar ter hand nemen en de duivel aanroepen op een kruispunt.

Ten bewijze: Hugh Laurie, u allen beter bekend als Dr. House, die op 20 juli neerstrijkt op het Blues Peer-festival, met z'n tweede plaat ‘Didn’t It Rain’ in zijn achterzak. Vanavond probeert hij u zijn passie voor het genre bij te brengen, in het gezelschap van maatje Stephen Fry.

Hugh Laurie «Mijn liefde voor muziek heeft even op zich laten wachten. Als klein kind moest ik van mijn ouders pianolessen volgen – klassiek, uiteraard – en dat háátte ik. Ik wilde veel liever iets als ‘Swanee River’ spelen, in de boogie-versie van Pete Johnson. Boogie toen was de heavy metal van vandaag, hè.

»Maar dé grote openbaring kwam er pas toen ik al elf was. Toen hoorde ik mijn eerste echte bluesnummer: ‘I Can’t Quit You Baby’ van Willie Dixon. Twee jaar later kocht ik na lang sparen mijn eerste plaat: ‘Live at Mr. Kelly’s’ van Muddy Waters. Op die leeftijd moest je eigenlijk naar popmuziek luisteren, of naar punk.

»Daardoor ben ik een beetje in afzondering opgegroeid. Mijn schoolkameraden waren allemaal gek op The Who, The Beatles of David Bowie en ik kende die muziek ook wel – ik heb het grootste respect voor die artiesten – maar het deed me niets. Laat ze maar zweren bij de Sex Pistols, dacht ik. Ik zal wel luisteren naar Jelly Roll Morton en Lead Belly.

»Het klinkt verschrikkelijk idioot als ik het probeer uit te leggen, maar het voelde bijna alsof de blues voor mij en voor mij alleen was geschreven. Ik was hypergevoelig voor de klank, de textuur, de kleur van die stokoude bakelietplaten. De sfeer van die nummers, en de verhalen die ze vertellen, dat vind je in geen enkel ander genre terug.»

- Hoe luistert u eigenlijk naar muziek: op vinyl, mp3 of cd?

Laurie «Ik heb wel een iPod, maar die probeer ik zo vaak mogelijk te vergeten. Playlists zijn niet goed voor een mens. Je steekt ze zelf in elkaar, dus ze zullen helemaal aan je smaak beantwoorden, maar je leert er niks nieuws door kennen. Ik wil net verrast worden. De laatste jaren ben ik dus onherroepelijk teruggekeerd naar de vinyl. Daarbij draait je kostbare tijd volledig om de muziek.

»Maar nu klinkt het alsof ik alleen maar naar muziek luister.Zelf spelen is een even grote passie, hoor. Het is voor mij onmogelijk om eens een dag níét aan de piano te gaan zitten. Zet me uren aan een stuk voor een vleugel en in mijn hoofd gaan er luttele minuten voorbij. Heerlijk.»

- U bent alweer volop aan het touren. Komen er nog steeds mensen kijken alleen maar om Dr. House eens in het echt te zien?

Laurie (zucht) «Het zal wel, zeker? Maar wat kan ik eraan doen? Ik kan hen moeilijk sommeren naar huis te gaan, hè. Ach ja, ik hoop dat de mensen – ook degenen die niet voor de muziek zijn gekomen – gelukkig de zaal verlaten, voldaan en onder de indruk van een stukje net ontdekte cultuur (glimlacht).»

Bekijk de trailer: