Docu: Keep On Keepin' On

Liefde voor muziek: het is niet alleen de titel van de suikerbom die onlangs aan haar laatste knal toe was op VTM, het is ook – en laten we dat vooral niet vergeten – een propeller die het doorkruisen van dit aardse dal een béétje vlotter doet verlopen. Die oerkracht staat vanavond centraal in ‘Keep On Keepin’ On’: een documentaire uit 2014 over de band tussen de jonge blinde pianovirtuoos Justin Kauflin en zijn leermeester: de langzaam aftakelende Clark Terry, jazzlegende op leeftijd die in februari dit jaar voorgoed naar the great jam session in the sky vertrok. Dat regisseur Alan Hicks over een uitstekend gevoel voor timing beschikt, was al bekend: ooit was hij drummer in Terry’s band.

'Keep On Keepin' On' is een documentaire over de band tussen de jonge blinde pianovirtuoos Justin Kauflin en zijn leermeester, de langzaam aftakelende jazzlegende Clark Terry'

Alan Hicks «Ik had mijn toekomst in de muziek bijna misgelopen. Op m’n 18de was ik vanuit Australië naar de States verhuisd om muziek te studeren. Dat liep helaas niet zo vlot, en ik was op de koop toe ook nog eens blut. Ik had mijn vlucht naar huis al geboekt toen een leraar me op een avond uitnodigde naar een gerenommeerde jazzclub. ‘Waarom ook niet?’ dacht ik. Maar binnen zette hij me pal naast Clark Terry, een idool van me. En het werd al helemaal te gek toen Clark zich omdraaide en zei: ‘Jij moet Al zijn. Ik heb je horen spelen; je kan er wat van. Blijf toch gewoon hier in Amerika, man.’ De volgende dag meteen mijn vlucht geannuleerd, en zo in Clarks band beland.

»Clark is een jazzlegende. Hij werd geboren in 1920, in St. Louis: één van de plekken waar het toen allemaal gebeurde. Hij heeft gespeeld in Count Basies band, hij heeft gespeeld in de band van Duke Ellington, hij leerde de jazz aan een jonge Quincy Jones en Miles Davis... Als jazz een boom was, maakte hij deel uit van de stam.»

- Over Quincy Jones gesproken: hij zit niet alleen in de film, hij is ook producer.

Hicks «Een erg gelukkig toeval. Quincy kwam namelijk vanzelf de film binnenwandelen. Tijdens het filmen had hij ergens in de buurt een opname gepland met Snoop Dogg, maar die verzwikte net die dag z’n enkel en kon niet komen. Nu, Quincy was al in de buurt en hij besloot dan maar om z’n oude leermeester een bezoekje te brengen. Op het einde van de draaiperiode stelden we Quincy voor om mee in het project te stappen als producer. Zag hij meteen helemaal zitten – tot onze eigen verbazing.»

- ‘Keep On Keepin’ On’ is geen documentaire over het leven van Clark Terry. Het is eerder een momentopname geworden van een heel specifieke periode in zijn leven. Dat zie je niet zo vaak bij muziekdocumentaires, dat er slechts één periode uit iemands leven belicht wordt.

Hicks «Het is wel als een traditionele overzichtsdocumentaire begonnen. Het eerste jaar filmden we enkel Clark, en probeerden we meer te weten te komen over hoe hij op het verleden terugkijkt. Maar na een tijdje kwamen we tot de vaststelling dat we één belangrijk aspect van zijn leven nog niet hadden: het lesgeven. Justin volgde toen al les bij hem, en toen we eenmaal de focus van de film verlegden naar zijn relatie met Clark, wisten we meteen dat we goed zaten. We zijn uiteindelijk vier jaar lang gebleven.»

- Dat lijkt enorm lang om één documentaire te draaien.

Hicks «We deden het dan ook niet in één stuk. Konden we ook niet, we hadden er het geld niet voor. We filmden telkens zo’n drie maanden, tot het geld op was, en dan sprong ik op de kar bij één of andere groep en ging ik mee touren om weer wat geld te verdienen. En daarna begonnen we weer te filmen tot het geld op was, en zo jaren aan een stuk. Tot we klaar waren (lacht).»