Docu: La route du blues
Vergeet Route 66, laat zelfs de door Tom Waes bejubelde (nu ja) Route 65 links liggen. Het echte mythische Amerika vind je terug op Highway 55 en 61. Althans, zo denken bluesfanaten erover. En laten er daar nu toevallig veel van rondlopen in Peer dit weekend. Want, zoals Willie Dixon het zo mooi zingt: ‘The blues is the roots, the rest is the fruits’.
'Ladell McLin: 'Alle nummers die je op de radio hoort, zijn een direct gevolg van de invloed van die eerste bluesmuzikanten.'
Naar aanleiding van de 31ste editie van Blues Peer, die van 17 tot 19 juli plaatsvindt, zendt Acht de tweedelige documentaire ‘La route du blues’ uit. Op zoek naar de geschiedenis van het genre rijden we langs twee autosnelwegen die de iconische steden Chicago en New Orleans met elkaar verbinden. De jonge, door Buddy Guy beïnvloede bluesmuzikant Ladell McLin, zelf ook van Chicago afkomstig, is 2.500 kilometer lang onze gastheer, in Illinois, Missouri, Tennessee, Mississippi en Louisiana. Geen van deze staten ontsnapt aan de meeslepende ritmes van de blues – of de donkere geschiedenis die de stijl zo getekend heeft.
Ladell McLin «Het tragische verhaal van de Afro-Amerikaanse slaven vormt het prille begin van de blues. Instrumenten mochten ze niet bespelen, maar op de katoenvelden en suikerbietplantages zongen zij hun liederen over vrijheid. Aan het begin van de vorige eeuw zagen veel afstammelingen van die slaven, die vaak nog op de plantages woonden, zich gedwongen te vluchten richting het noorden. In Chicago vonden ze werk in de fabrieken en zagen ze kansen om zichzelf te emanciperen, iets wat toen ondenkbaar was in het conservatieve zuiden. Het merendeel van hen was muzikant. Hun levensstijl, zangstem en gevoel voor ritme namen de migranten uiteraard mee.»
– Wat wil de documentaire bereiken?
McLin «De roots van de blues volgen: dat was onze opzet. Vanuit de City Blues van Chicago reizen naar steden als Saint Louis en Memphis, om uiteindelijk opnieuw in het mekka van het genre, New Orleans, terecht te komen. Hoe verschilt de muziek van het noorden van die van het zuiden? En wat zegt dat over Amerika? Bij zulke vragen stonden we stil onderweg.»
– Waarom is het zo belangrijk om dat verhaal net nu te vertellen?
McLin «Tot op vandaag moeten Afro-Amerikanen vechten tegen racisme. Tegelijkertijd heeft het gezang van die slaven de Amerikaanse muzikale cultuur net grootgemaakt. Het gaat zelfs verder dan dat: de nummers die je op de radio hoort, zijn een direct gevolg van de invloed van die eerste bluesmuzikanten. Jazz-, pop- en rockmuziek: zonder hen was het er nooit geweest.»
Michel Viotte (regisseur) «Dáárom heb ik ervoor gekozen om met Ladell samen te werken. Hij groeide op in de south side van Chicago, de bakermat van de Chicago-blues, en beschikt over het talent om de relevantie van het genre keer op keer duidelijk te maken.»
McLin «Mijn inspiratie daarvoor haal ik uit het leven. Ik heb namelijk niet zélf voor het genre gekozen: the blues chose me!»
