Docu: Neil Young - Heart of Gold
Neil Young! / Neil Young, Neil Young, Neil Young. / Neil Young! Vergeef ons dit korte, door eentonigheid geplaagde gedicht, maar als Neil Young ter sprake komt, maakt zich altijd een tegen het delirium aanleunende euforie van ons meester.
Er zijn ergere aandoeningen denkbaar - u moet zich ook eens laten besmetten. Vanavond op vtm bijvoorbeeld, en wel met 'Heart of Gold', een film van Jonathan Demme.
We schrijven het jaar 2005: onze held begraaft zijn vader, sportjournalist en schrijver Scott Young, en het scheelt geen haar of hij mag er zelf naast gaan liggen - een verwijding van een slagader in zijn brein en de behandeling daarvan worden hem bijna fataal.
Op 'Prairie Wind', de plaat die hij dat jaar maakt, horen we niet de kwade, niet de wanhopige, niet de verliefde en niet de belerende Neil Young - we houden van hen allemaal - maar wel de beschouwende.
En omdat Jonathan Demme dat jaar weinig omhanden heeft, krijgen we er een concertfilm bovenop. Opgenomen in het Ryman Auditorium nog wel, een zaal in Nashville met een geschiedenis zo rijk als de zee diep is, en met naast de volledige tracklist van 'Prairie Wind' een lijst van onverbiddelijke klassiekers.
De opgediepte parels hebben ook allemaal een link met Nashville. Geen Crazy Horse-geweld dus, maar wel, zoals de Engelsen het zo mooi zeggen, country-tinged material. Zijn grootste hit 'Heart of Gold' staat er natuurlijk tussen, en nog twee nummers uit 'Harvest': 'Old Man' en 'The Needle and the Damage Done'.
Wat dat laatste nummer betreft: eerder dit jaar was het veertig jaar geleden dat Danny Whitten, zoekende ziel, junkie en de geweldige eerste gitarist van Crazy Horse, overleed. De verjaardag ging schandalig geruisloos voorbij, maar er stond wel een mooi stuk in het Britse muziekblad Uncut, met als titel: 'The Needle and the Damaged One'. Draai nog eens 'Down by the River', of zijn eigen 'I Don't Wanna Talk About It', later de eeuwigheid ingezongen door Rod Stewart. Whitten verdient het niet vergeten te worden.
Wat nog? 'Comes a Time', uit 1978, origineel met de ook al overleden Nicolette Larson. 'Comes a time when you're drifting / Comes a time when you settle down'. Neil was toen drieëndertig, tien jaar ouder dan toen hij 'I Am a Child' schreef voor Buffalo Springfield. Hij heeft voor dat collectiefje, dat u kent van het hippie-anthem 'For What It's Worth' ('Stop, hey what's that sound...') onder andere ook 'On the Way Home' en 'Mr. Soul' gepend. Het is een eeuwige zegen dat Neil Young z'n eigen klassiekers nooit veronachtzaamt.
Drie selecties ook uit 'Harvest Moon', naast de folkklassieker 'Four Strong Winds' en, helemaal op het einde, in z'n dooie eentje voor het lege Ryman Auditorium: 'The Old Laughing Lady', uit zijn titelloze debuut.
Vreugde en verdriet, zwerven en thuiskomen in één handig voordeelpakket: alles samen een tamelijk geslaagde best of, en het geweldige aan Neil Young is dat je er zo nog tien kan bedenken, met telkens een volledig andere setlist. Moet je bij om het even wie anders, op Dylan na, niet proberen: wij halen er zo de rotte plekken uit.
We ronden voor de tegendraadse en koppige Humo-lezer - zo kennen we u, en zo zien we u graag - af met een paar extra redenen om dit dwingende kijkadvies niet in de wind te slaan: Emmylou Harris, Ben Keith en Spooner Oldham in de begeleidingsgroep, Neil Young in een praatgrage bui (hij kan gewéldig vertellen) en, nog eens herhalen, Jonathan Demme achter de camera. Andere concertfilm op diens cv: 'Stop Making Sense' van Talking Heads.
Neil Young!
Bekijk de trailer:
undefined
undefined
